LONGFORM: Οι ήρωες των Ολυμπιακών Αγώνων

Με την επίγνωση ότι αφέθηκαν εκτός λίστας πολύ σπουδαία κατορθώματα, αλλά και την τάση να φωτιστούν στιγμές υποτιμημένες έστω και καθ’ υπερβολή, κάτωθι παρατίθενται 13 στιγμές από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Προτού, όμως, η λίστα γεμίσει με οργή τον αναγνώστη, για τις φανερές απώλειες, πρέπει να δοθούν τα… βραβεία αναφοράς σε εκείνους που δεν «μπήκαν» σε αυτήν:

Στον Τεόφιλο Στίβενσον, τον Κουβανό πυγμάχο που κέρδισε τρία διαδοχικά χρυσά μετάλλια στην πυγμαχία, στην κατηγορία βαρέων βαρών, από το Μόναχο, το 1972, ως και τη Μόσχα, το 1980, και που οδήγησε στο… διάδοχό του, τον Φέλιξ Σαβόν, που κυριάρχησε στην ίδια κατηγορία από το 1992 ως το 2000, σε Βαρκελώνη, Ατλάντα και Σίδνεϊ. Τα τρία σερί είχε κάνει πρώτος ο Ούγγρος αριστερόχειρας Λάζλο Παπ, στα μεσαία βάρη, το 1948, το 1952 και το 1956.

Στον Στιβ Ρέντγκρεϊβ, που κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κωπηλασία σε πέντε διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, από το 1984 στο Λος Άντζελες ως το 2000.

Στην εθνική ομάδα πόλο Ανδρών της Ουγγαρίας, που πήρε τρία διαδοχικά χρυσά μετάλλια, από το 2000 ως το 2008, πριν ηττηθεί από την Ιταλία στον προημιτελικό του Λονδίνου, το 2012.

Στον μυθικό Καρτς Κίραλι, τον μόνο αθλητή στην ιστορία που έχει κερδίσει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο βόλεϊ σάλας και στο μπιτς βόλεϊ. Το έκανε με την εθνική των ΗΠΑ το 1984 και το 1988 και στις… αμμουδιές της Ατλάντα, το 1996.

Στην απίθανη Βίλμα Ρούντολφ, τη «μαύρη γαζέλα», που ξεπέρασε την πολιομυελίτιδα και κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια στη Ρώμη, το 1960, στα 100μ., τα 200μ. και τα 4Χ100μ.

Στον Ντοράτο Πιέτρο, ο οποίος ακυρώθηκε από το Μαραθώνιο του Σεντ Λούις του 1908 επειδή ήθελε να… πιει νερό, αλλά κέρδισε τον παγκόσμιο σεβασμό.

Στον Ινδιάνο Τζιμ Θορπ, που κέρδισε στο πένταθλο και το δέκαθλο στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης, το 1912 και τα μετάλλια του αφαιρέθηκαν επειδή λογίστηκε ως… επαγγελματίας του αμερικανικού ποδοσφαίρου. Τα μετάλλια του επιστράφηκαν το 1983, 30 χρόνια από τότε που έγινε… ανάμνηση για τον κόσμο.

Στον Αλ Έρτερ, που από το 1956 στη Μελβούρνη ως το 1968 στο Μεξικό κέρδισε τέσσερα διαδοχικά χρυσά μετάλλια στη δισκοβολία και έγινε ο πρώτος αθλητής που τα κατάφερε.

Στην «τσαρίνα των αιθέρων», Γελένα Ισινμπάεβα, τη Ρωσίδα με τα δύο διαδοχικά χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς, το 2004 και το 2008, στο άλμα επί κοντώ, το χάλκινο στο Λονδίνο το 2012, και τα 30 παγκόσμια ρεκόρ σε ανοιχτό και κλειστό στίβο.

Επίσης, αξίζει να μνημονευθούν: ο πρώτος μεγάλος δρομέας, Πάαβο Νούρμι, ο σπουδαίος δεκαθλητής Ντέιλι Τόμπσον, ο Ντικ Φόσμπερι, που το 1968, δηλαδή στη διοργάνωση που ο Μπομπ Μπίμον έκανε τα 8,90μ. στο μήκος, άλλαξε για πάντα το άλμα εις ύψος, ο Αλμπέρτο Χουαντορένα, που κέρδισε το χρυσό στα 400μ. και τα 800μ. στο Μόντρεαλ, το 1976, οι δύο αρσιβαρίστες, ο «Ηρακλής της τσέπης» Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και ο Βασίλι Αλεξέγεφ, η εθνική ομάδα της Νιγηρίας στο ποδόσφαιρο, στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996, ο Ολλανδός Άντον Χεενσίνκ, ο πρώτος μη Ιάπωνας τζουντόκα που κέρδισε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, στο Τόκιο μάλιστα, το 1964, η εθνική Αργεντινής που κατέκτησε το χρυσό στο μπάσκετ, το 2004, αφού νίκησε τις ΗΠΑ στον ημιτελικό, ο σφαδάζων Ντέρεκ Ρέντμοντ να πηγαίνει προς τη γραμμή του τερματισμού, υποβοηθούμενος από τον πατέρα του, στον ημιτελικό των 400μ. στη Βαρκελώνη, το 1992, ο γυμναστής Βιτάλι Σέρμπο με τα 6 χρυσά για λογαριασμό της Κοινοπολιτείας στην ίδια διοργάνωση το 1992. Και πάει λέγοντας.

13. Οι αλύγιστες Κουβανές

Οι Κουβανές γυρίζουν το 2-0 εις βάρος τους στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά βόλεϊ Γυναικών με τη Ρωσία και νικούν 3-2, για να πάρουν το χρυσό μετάλλιο στο Σίδνεϊ. Η πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών στη χώρα κερδίζει, έτσι, το τρίτο διαδοχικό χρυσό ολυμπιακό μετάλλιό της, έπειτα από τις επικρατήσεις της, 3-1, επί της Κοινοπολιτείας και της ΗΠΑ σε Βαρκελώνη και Ατλάντα αντιστοίχως.

12. Η δρομέας που συγκλόνισε τον πλανήτη

Η Γκαμπριέλα Άντερσεν-Σις τερματίζει σε 2 ώρες 48 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα τον πρώτο Μαραθώνιο Γυναικών που έγινε ποτέ σε Ολυμπιακούς, στο Λος Άντζελες το 1984. Η εικόνα της γυναίκας που τρεκλίζει στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λος Άντζελες, αλλά αρνείται κάθε ιατρική βοήθεια προκειμένου να μην αποκλειστεί, είναι ακόμη ο ορισμός του ολυμπιακού ιδεώδους. Η Ελβετή έχασε τον πέμπτο σταθμό υδροδότησης στην πορεία της κούρσας της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αφυδατωθεί. Η Άντερσεν μπήκε στο στάδιο με το σώμα της να γέρνει προς τα αριστερά και τον κόσμο να σηκώνεται όρθιος για να την παροτρύνει να τερματίσει. Η Τζοάν Μπενόιτ, από τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι εκείνη που νικάει στην κούρσα και κερδίζει αυτήν την ανεκτίμητη πρωτιά, όμως είναι η Άντερσεν, η οποία τερμάτισε 37η, που μνημονεύεται για την αυταπάρνησή της.

11. Ο μύθος του Καρλ Λιούις

Ο Καρλ Λιούις κατακτά το τέταρτο διαδοχικό μετάλλιό του στο άλμα εις μήκος, στην Ατλάντα το 1996. Ο πιο σημαντικός άλτης στην ιστορία, ο πρώτος αθλητής του στίβου που είδε επαγγελματική καριέρα στα ταρτάν, κέρδισε στο μήκος από το 1984 έως και το 1996. Από όλα τα ανδραγαθήματά του, αυτό ήταν το σημαντικότερο, μια και ουδείς στην ιστορία, πριν ή έπειτα από αυτόν, έχει κατακτήσει έστω και δύο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο αγώνισμα, πολλώ δε μάλλον διαδοχικά. Ο Λιούις κέρδισε 9 στους Ολυμπιακούς Αγώνες και βέβαια ένα από τα πλέον ιστορικά ήταν σε εκείνη την κούρσα των 100μ. στη Σεούλ που τερμάτισε δεύτερος, αλλά που πανηγύρισε αργότερα τη νίκη επειδή ο Μπεν Τζόνσον τιμωρήθηκε για χρήση απαγορευμένων ουσιών.

10. Οι «μαύροι πάνθηρες» και το τέλος της ντόλτσε βίτα

Είναι η ιστορία των «μαύρων πανθήρων» και το οριστικό τέλος της ντόλτσε βίτα: Η μαύρη υψωμένη γροθιά των Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος στο βάθρο, του πρώτου και του τρίτου νικητή δηλαδή, ενώ παίζει ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, και με αρωγό τον «ασημένιο» Αυστραλό Πίτερ Νόρμαν, ο οποίος αντιμετωπίστηκε στη χώρα του ως απόβλητος. Είναι το ξύπνημα, τέσσερα χρόνια αφού ο Κάσιους Κλέι ονομάστηκε Μοχάμεντ Αλί και λίγο καιρό αφού ο Λιου Αλσίντορ, γνωστός ως Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, απορρίψει την κλήση του στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ. Ο κόσμος μας δεν θα είναι ξανά ίδιος από τότε -κι αν και δεν έχει αλλάξει πολύ, πασχίζει να το κάνει.

9. Ο ξυπόλυτος ήρωας

Ο Αμπέμπε Μπικίλα νικά ξυπόλητος στη Ρώμη, το 1960, και επαναλαμβάνει τον μαραθώνιο άθλο του το 1964 στο Τόκιο. Ο Αιθίοπας δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στην αποστολή: ήταν ο τραυματισμός του πρώτου μαραθωνοδρόμου, Γουόμι Μπιράτου, που χτύπησε το πόδι του σε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, ο οποίος τον έβαλε.

Ο Μπικίλα είχε δύο ζευγάρια παπούτσια πηγαίνοντας προς τη Ρώμη. Το πρώτο διαλύθηκε στην προπόνηση και το δεύτερο τον έκοβε. Τρέχοντας βράδυ τα τελευταία 10 χιλιόμετρα, ο Αιθίοπας διένυσε την απόσταση σε 2 ώρες 15.16 και έκανε παγκόσμιο ρεκόρ σε μία διοργάνωση στην τελετή Έναρξης της οποίας έγιναν 264 αναφορές στον Μπενίτο Μουσολίνι.

Τέσσερα χρόνια αργότερα και 40 μέρες πριν τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, ο Μπικίλα έκανε επέμβαση για σκωληκοειδίτιδα. Το ίδιο βράδυ, βγήκε για τρέξιμο στον προαύλιο χώρο του νοσοκομείου. Αυτήν τη φορά, είχε παπούτσια και στα τελευταία 15 χιλιόμετρα… εξαφανίστηκε: τερμάτισε σε 2 ώρες 12.11, χρόνος που, εννοείται, ήταν παγκόσμιο ρεκόρ.

Ο σπουδαίος Αιθίοπας, που η Vibram έδωσε το όνομά του στα παπούτσια-πατούσες που έβγαλε, το 2010, έμεινε ανάπηρος μετά το ατύχημα που είχε με το Beatle του, το αυτοκίνητο που του χάρισε η κυβέρνηση της Αιθιοπίας για την επιτυχία του στο Τόκιο. Πέθανε μόλις στα 41 του, στις 25 Οκτωβρίου του 1973. Το εθνικό στάδιο της Αντίς Αμπέμπα πήρε το όνομά του.

8. Το καλάθι που έμεινε στην αιωνιότητα!

Ο Αλεξάντερ Μπέλοφ βάζει το καλάθι που στέφει την Σοβιετική Ένωση «χρυσή» ολυμπιονίκη για πρώτη φορά στο μπάσκετ, το 1972 στο Μόναχο. Είναι το περίφημο ματς των τριών δευτερολέπτων, τα οποία, μετά τις δύο εύστοχες βολές του Νταγκ Κόλινς, που μετέτρεψαν το σκορ σε 50-49, παίχθηκαν τρεις φορές: τη μία επαναλήφθηκαν επειδή η γραμματεία καθυστέρησε να δώσει τάιμ άουτ στον προπονητή της Σοβιετικής Ένωσης, Βλαντίμιρ Κοντράσιν, το οποίο πάντως οι Αμερικανοί ισχυρίζονται ότι δεν ζητήθηκε ποτέ, και τη δεύτερη λόγω της προσωπικής παρέμβασης του Ουαλού γενικού γραμματέα της FIBA, Γουίλιαμ Τζόουνς, αφού το ρολόι, ενώ δόθηκε συνέχεια στο παιχνίδι, δεν λειτουργούσε. Ο πρώην παίκτης του χάντμπολ, Ιβάν Εντέσκο, έκανε μια μακρινή πάσα στον Αλεξάντερ Μπέλοφ, ο οποίος κάνει το 51-50.

Οι Αμερικανοί κάνουν έφεση, αλλά είναι μάταιο. Είναι η πρώτη ήττα τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες από το 1936, που άρχισε το ολυμπιακό τουρνουά μπάσκετ, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Θα ηττηθούν ξανά από τους Σοβιετικούς στη Σεούλ, 16 χρόνια αργότερα, όταν πια ο κομουνισμός θα πνέει τα λοίσθια. Αυτή η ήττα γίνεται ο βασικός λόγος που το ΝΒΑ φτάνει σε συμφωνία με τη FIBA, ώστε παίκτες του να στελεχώνουν πια την εθνική των ΗΠΑ στις διεθνείς διοργανώσεις της και ανοίγει, έτσι, τη λεωφόρο για τη λελογισμένη και κορυφαία ομάδα που φτιάχθηκε ποτέ: την Dream Team, που πήγε στη Βαρκελώνη το 1992.

7. Η «Ιπτάμενη Νοικοκυρά»

Έχουν παρέλθει 73 χρόνια από το κατόρθωμα της Φάνι Μπλάνκερς Κουν στο Λονδίνο και δεν έχει υπάρξει αθλήτρια που να έχει κατακτήσει τέσσερα χρυσά μετάλλια στο στίβο από τότε. Η Ολλανδή δεν έφτανε που ήταν μητέρα δύο παιδιών, ήταν και 30 χρόνων, κάτι που την καθιστούσε… γηραιά για τους Ολυμπιακούς. Η Κουν, που παντρεύτηκε τον Γιαν Μπλάνκερς τον Αύγουστο του 1940 και γέννησε τον Γιαν τζούνιορ το 1942 και τη Φάνεκε το 1945, πήγε στο Λονδίνο με επαίνους για τη θέλησή της, αλλά χωρίς πολλές πιθανότητες διάκρισης.

Η Κουν νίκησε στα 100μ., τα 200μ., τα 80μ. με εμπόδια και τα 4Χ100μ. και έφυγε θριαμβεύτρια από την αγγλική πρωτεύουσα, στην πρώτη διοργάνωση από το 1936. Η «Ιπτάμενη νοικοκυρά» πήρε μέρος και στη διοργάνωση του Ελσίνκι, το 1952, αλλά έπεσε στο δεύτερο εμπόδιο, στον τελικό των 80μ., και αποσύρθηκε. Το απίστευτο είναι ότι τον Αύγουστο του 1955 η Κουν νίκησε στη σφαίρα, στο ολλανδικό πρωτάθλημα, και έφυγε από τους στίβους έχοντας επικρατήσει… 58 φορές στη διοργάνωση.

6. Το πιο επικίνδυνο πρόγραμμα στην ιστορία της ενόργανης

Πρόκειται για το αγώνισμα των ασύμμετρων ζυγών στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ, το 1976. Είναι 18 Ιουλίου και το πινακάκι δείχνει 1.00, επειδή δεν έχουν προβλέψει το πρώτο δεκάρι στην Ιστορία. Εκείνη που το κάνει, είναι η Νάντια Κομανέτσι. Η 14χρονη Ρουμάνα, που ενδεχομένως ευνοείται από το «πιο επικίνδυνο πρόγραμμα που έγινε ποτέ» και το οποίο υποβαθμολογήθηκε, της Όλγκα Κόρμπουτ τέσσερα χρόνια νωρίτερα, στο Μόναχο, θα πάρει άλλα έξι δεκάρια στη διοργάνωση και θα ανοίξει το «κουτί των επαίνων»: Μέσα σε 16 χρόνια θα δοθούν 128 δεκάρια συνολικά, πριν αλλάξει η βαθμολόγηση και εστιάσει, πια, στο δείκτη δυσκολίας, απαγορεύοντας το άριστα. Η Κομανέτσι πήρε άλλα δύο χρυσά και δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Μόσχας, το 1980.

5. Η «ατμομηχανή» από την Τσεχοσλοβακία

Στο Ελσίνκι, το 1952, ο Εμίλ Ζάτοπεκ γίνεται ο πρώτος δρομέας που κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα 5.000μ., τα 10.000μ. και τον Μαραθώνιο. Η «ατμομηχανή» από την Τσεχοσλοβακία είχε ηττηθεί, στο Λονδίνο, στα 5.000μ., αλλά νίκησε στο δεκάρι, όμως στην πρωτεύουσα της Φινλανδίας έκανε… παρέλαση. Μετά τον Μαραθώνιο, ο «Guardian» έγραψε ότι ο Ζάτοπεκ ήταν σαν να τελείωσε έναν περίπατο στην εξοχή. Κάπου στις αρχές της κούρσας, ο Τσεχοσλοβάκος ρώτησε τον Τζίμι Πίτερς αν ο ρυθμός της κούρσας ήταν γρήγορος. Ο Άγγλος τού απάντησε «όχι, δεν είναι» και έτριψε τα χέρια του ύστερα, αφού ο Ζάτοπεκ ανησύχησε και επιτάχυνε το ρυθμό του. Ο Πίτερς έπαθε κράμπες και είδε την «ατμομηχανή» να προελαύνει, και τελικά να νικά στην κούρσα με 48 δευτερόλεπτα διαφορά από το δεύτερο.

Ο Ζάτοπεκ έτρεχε και νόμιζες ότι θα λιποθυμούσε. Αλλά είχε φτάσει να κάνει 100 τετρακοσάρια σε μια προπόνηση και έτρεχε στο κέντρο της Πράγας κουβαλώντας τη σύζυγό του, «χρυσή» ολυμπιονίκη στο ακόντιο.

4. Το θαύμα της φύσης

Ο Γιουσέιν Μπολτ κάνει τρία παγκόσμια ρεκόρ στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου. Πώς και πώς αναμενόταν ο πυραυλοκίνητος Τζαμαϊκανός στην πρωτεύουσα της Κίνας, το 2008, αλλά αυτό που έκανε ήταν υπεράνω πάσης φαντασίας. Ο Μπολτ κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια με ισάριθμα παγκόσμια ρεκόρ, το πλέον αξιομνημόνευτο εξ αυτών τα 9.69 στην «μπλε κορδέλα», τα 100μ. Μάλιστα, σε εκείνη την κούρσα ήταν που ο Μπολτ πανηγύρισε πριν καν τερματίσει, με αποτέλεσμα να χάσει εκατοστά του δευτερολέπτου από το χρόνο.

Ο Τζαμαϊκανός, βεβαίως, έσπασε και τα 19.32, που έτρεξε στην Ατλάντα, το 1996, ο Μάικλ Τζόνσον τα 200μ., με το εντυπωσιακό 19.30, αλλά κρατούσε το καλύτερο για το Παγκόσμιο του Βερολίνου, τον επόμενο χρόνο: το 9.58 στα 100μ. και το 19.11 στα 200μ. είναι ακόμη (και πιθανότατα για τα πολλά επόμενα χρόνια) το παγκόσμιο ρεκόρ.

O Μπολτ κέρδισε εννιά χρυσά μετάλλια σε τρεις Ολυμπιακούς και έγινε ο πρώτος που έκανε το «θριπίτ» σε 100μ., 200μ. και 4Χ100μ. Θεωρείται ο κορυφαίος σπρίντερ όλων των εποχών.

3. Η πτώση του Μέγα Αλέξανδρου

Ο Αμερικανός Ρούλον Γκάρνερ νικά τον Αλεξάντερ Καρέλιν 1-0 στα σημεία, στην παράταση, στον τελικό των 130κ. ελληνορωμαϊκής πάλης στο Εκθεσιακό Κέντρο του Σίδνεϊ. Το ημερολόγιο δείχνει 27 Σεπτεμβρίου 2000 και ο Ρώσος χάνει για πρώτη φορά από κάποιον ξένο, ενώ η τελευταία ήττα του ήταν το 1987. Στην καριέρα του μετρά τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια και 35, από τα 36 συνολικά που έχει κατακτήσει. Ο «Μέγας Αλέξανδρος» δεν έχανε ποτέ, μέχρι που έγινε ενώπιον ενός απολύτως σοκαρισμένου κοινού, που πήγε για να τον χαιρετίσει και να τον αποθεώσει στην τελευταία νίκη της καριέρας του.

2. Το έπος του Μάικλ Φελπς

Ο Μάικλ Φελπς κατακτά 8 χρυσά μετάλλια στο Πεκίνο. Πρόκειται για τον κορυφαίο κολυμβητή όλων των εποχών, που το 2008, στην ηλικία των μόλις 23, έβαλε αμέτιμου χαμέτι να σπάσει το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς από το Μόναχο, το 1972, ειδικά από τη στιγμή που ο σπουδαίος Ίαν Θορπ, με τον οποίο ο Φελπς είχε mano a mano μονμαχία στην «κούρσα του αιώνα», τα 200μ. ελεύθερο στην Αθήνα, είπε ότι το ρεκόρ του Αμερικανού δεν επρόκειτο να σπάσει ποτέ. Ο πιο σπουδαίος πεταλουδίστας που είδε ο κόσμος νίκησε στα τα 200μ. ελεύθερο, τις δύο μεικτές ατομικές, τα 200μ. και τα 400μ., στις δύο πεταλούδες, τα 200μ. και τα 100μ., με την περίφημη χεριά και το ένα εκατοστό διαφορά με το οποίο επικράτησε (;) του Σέρβου Μίλοραντ Τσάβιτς, τα 4Χ200μ. ελεύθερο και τα 4Χ100μ. μεικτή ατομική, ενώ ξεκίνησε την πορεία του προς το πραγματικό ρεκόρ με την πιο αξιομνημόνευτη σκυτάλη στην ιστορία: τα 4Χ100μ. ελεύθερο, όπου ο Τζέισον Λίζακ κάλυψε το ένα σώμα με το οποίο προηγείτο ο τέως παγκόσμιος ρέκορντμαν Αλέν Μπερνάρ, για να χαρίσει στους Αμερικανούς το πρώτο χρυσό στο αγώνισμα μετά την Ατλάντα, το 1996.

Ο Φελπς, βεβαίως, είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Ο άνθρωπος κατέκτησε 28 ολυμπιακά μετάλλια, 23 χρυσά, 3 ασημένια και 2 χάλκινα, 10 περισσότερα από τη Λαρίσα Λατίνινα, της οποίας το ρεκόρ έσπασε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012. Έχει, επιπλέον, 32 μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, τα 26 χρυσά, τα 6 ασημένια και το ένα χάλκινο.

1.Όταν προσκύνησε ο Χίτλερ

Ο Τζέσε Όουενς κατακτά τέσσερα χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Βερολίνου, το 1936, ενώ το ναζιστικό καθεστώς έχει εκδηλώσει την προτίμησή του στην Αρία Φυλή. Ο Αφροαμερικανός κατακτά τέσσερα χρυσά μετάλλια, σε 100μ., 200μ. και 4Χ100μ. με παγκόσμιο ρεκόρ και στο μήκος γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που περνάει τα 8μ., με επίδοση 8,06μ., σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και μπορεί για την 1η Αυγούστου του 1936 οι γνώμες να ποικίλλουν, για το αν, τελικά, ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ παρών στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, αλλά το σίγουρο είναι πως η φιλία του με τον Λουτς Λονγκ, ο οποίος τον βοήθησε πριν από ένα κρίσιμο άλμα στον προκριματικό, κόστισε στο δεύτερο, ο οποίος στάλθηκε στην πρώτη γραμμή, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, και τραυματίστηκε θανάσιμα σε αερομαχία στο Μπισκάρι της Ιταλίας, όπου ξεψύχησε σε βρετανικό νοσοκομείο στις 14 Αυγούστου 1943.

Ο Καρλ Λιούις επανέλαβε το κατόρθωμα του Όουενς 48 χρόνια μετά, με τα τέσσερα χρυσά μετάλλια στο Λος Άντζελες, μια διοργάνωση, όμως, που δεν συμμετείχαν τα κομουνιστικά κράτη, όμως ο πρώτος «μαύρος πάνθηρας» της Αμερικής «ξεμπρόστιασε» την ψευδεπίγραφη ανωτερότητα, αλλά και το ρατσισμό: ούτε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Φραγκλίνος Ρούζβελτ, τον κάλεσε στον Λευκό Οίκο για να τον συγχαρεί.