ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ: Ο …εκλεκτός Γρηγόρης Πολυχρονίδης

Όλοι όσοι θαύμασαν από την τηλεοπτική οθόνη σήμερα τη συγκλονιστική προσπάθεια του Γρηγόρη Πολυχρονίδη στον τελικό του ατομικού μικτού στο μπότσια θα διαπίστωσαν τις τεράστιες κινητικές δυσκολίες του. Το μπότσια άλλωστε, είναι άθλημα, που δημιουργήθηκε ακριβώς για τα άτομα με σημαντική φυσική αναπηρία. Η κατηγορία BC3 μάλιστα, στην οποία αγωνίζεται ο «ασημένιος» Παραολυμπιανίκης του Τόκιο, απαιτεί τη σταθερή παρουσία βοηθού σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ενώ οι αθλητές χρησιμοποιούν βοηθητική συσκευή για να ρίξουν τη μπάλα.

Κι όμως. Αυτή η μεγάλη δυσκολία κίνησης ουδέποτε αποτέλεσε τροχοπέδη για τον Πολυχρονίδη στο να επιχειρήσει πράγματα στην κοινωνική του ζωή και φυσικά όταν έμαθε για τον Παραολυμπιακό αθλητισμό και το μπότσια αποφάσισε άμεσα να επιλέξει αυτή την ενασχόληση. Κι ας πρόκειται για άθλημα, που ακόμα και σήμερα έχει ελάχιστα σωματεία στην Ελλάδα και μικρή απήχηση. Ο Πολυχρονίδης δίνει χρόνια τώρα, μέσα από τις διεθνείς επιτυχίες του το μήνυμα ότι πολλοί ακόμα συμπατριώτες του με σοβαρή αναπηρία θα μπορούσαν να παίζουν.

Κάτοχος πλέον πέντε Παραολυμπιακών μεταλλίων, νούμερο 1 της διεθνούς κατάταξης εδώ και 3 χρόνια και με παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς τίτλους στην εντυπωσιακή συλλογή των συνολικά 32 μεταλλίων, ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης λοιπόν είναι μία ξεχωριστή περίπτωση αθλητή. Παρά την εκ γενετής αναπηρία του  έχει ήδη πετύχει πολλά σε διάφορα επίπεδα στα 40 του χρόνια και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με το πείσμα και τη θέλησή του.

Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1981 στο Βατούμι της Γεωργίας και το 1989 ήρθε με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία (SMA III), ωστόσο δεν έχει καμία διαταραχή στην ομιλία και φυσικά είναι πολύ δυνατός πνευματικά.

Τελείωσε με άριστα το 12o Λύκειο Περιστερίου το 2001 και σπούδασε στο Τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο.

Άρχισε το μπότσια το 2002 με σκοπό τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας

Άρχισε να ασχολείται με το μπότσια το 2002 έχοντας ως σκοπό τους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας του 2004. Σε νηπιακή φάση ήταν το άθλημα στην Ελλάδα κι ακόμα και σήμερα δεν έχει ιδιαίτερη στήριξη από την πολιτεία κι εμφανίζει μικρή διάδοση. «Η κορύφωση της πορείας του αθλήματος δεν έχει έρθει, αλλά υπάρχει μια ολόκληρη ομάδα που δουλεύει πίσω από τις …
κουρτίνες γι’ αυτό», είχε δηλώσει πριν λίγα χρόνια. Για τον εαυτό του πάντως,  κατάλαβε γρήγορα ότι το μπότσια ήταν ιδανικό με βάση το πρόβλημά του. Κι επειδή σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει τεράστιο ρόλο η βοήθεια από τους δικούς σου ανθρώπους ο Πολυχρονίδης στάθηκε τυχερός.

Οι γονείς του και η αδερφή του τον στήριξαν και τον ενθάρρυναν από την πρώτη στιγμή, μάλιστα ο πατέρας του ήταν εκείνος που έφτιαχνε τον εξοπλισμό του τα πρώτα χρόνια και τον ακολουθούσε σε κάθε του βήμα στις προπονήσεις και τους αγώνες.

Ο Γιώργος Τζήμας, προπονητής της εθνικής ομάδας, είναι ο προπονητής του. Τον βοήθησε στη βελτίωση του, ενώ στην πορεία δημιούργησε σχέση ζωής με τη βοηθό του Κατερίνα Πατρώνη.

Οι διεθνείς διακρίσεις ήρθαν γρήγορα και θα σταθούμε πρώτα σε εκείνες των Παραολυμπιακών Αγώνων, που προηγήθηκαν της σημερινής 2ης θέσης στο Τόκιο στο ατομικό μικτό (σ.σ. θ’ αγωνιστεί και στο ομαδικό):

Στο Πεκίνο το 2008 και το ατομικό BC3 πήρε τη 2^η θέση και αυτό ήταν το πρώτο του μετάλλιο στην κορυφαία διοργάνωση και γενικά για την Ελλάδα στο άθλημα.

Στο Λονδίνο, τον Σεπτέμβριο του 2012, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο μπότσια στην κατηγορία BC3 ζεύγη, μαζί με την Ελένη Κορδαλή και το Νίκο Πανανό.

Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής ομάδας. Στους συγκεκριμένους αγώνες κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ατομικό και το χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία BC3 ζεύγη, μαζί με τον Νίκο Πανανό και την Άννα Ντέντα.

Το ντεμπούτο του στον θεσμό το πραγματοποίησε σε οικείο έδαφος, στους Παραολυμπιακούς της Αθήνας. Στα ατομικά προκρίθηκε από τη φάση των ομίλων κι έχασε στα προημιτελικά από τον Πορτογάλο Αρμάντο Κόστα. Μετά πήρε την 6^η θέση κι εκείνη η πορεία ήταν μεγάλο βήμα για τον ίδιο γιατί τον προηγούμενο μόλις χρόνο είχε βγει 37ος στην πρώτη του διεθνή διοργάνωση.

Επιτεύγματα αποτελούν πολλές από τις διακρίσεις του σε άλλες μεγάλες διοργανώσεις, ενώ στην Ελλάδα έχει φυσικά μία σειρά από τίτλους στο BC3 ατομικό και στο BC3 Ζεύγη:  

Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα μπότσια στη Βραζιλία το 2006 κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στην κατηγορία BC3 ατομικό. Το 2009 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας στην κατηγορία BC3 ατομικό και το χάλκινο στην κατηγορία BC3 ζεύγη. Στο Παγκόσμιο κύπελλο του 2011 στο Μπέλφαστ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία BC3 Ζεύγη.

Ο Πολυχρονίδης μνημονεύει τους γονείς του σε κάθε ευκαιρία για τα όσα κατάφερε. Όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά γενικώς: «Είναι σημαντικό ότι δίπλα μου σε όλη αυτήν την πορεία είχα τους γονείς μου, τους φίλους μου και πάνω απ’ όλα τον προπονητή μου, ο οποίος έχει δώσει ώθηση σε μια προσπάθεια, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και μερικά χρόνια», είχε τονίσει μετά το Ρίο.

Η ρεβάνς που σηματοδότησε μία πολύ σημαντική αθλητική στιγμή

Και ως μία δύσκολη στιγμή, όπου κάθε αθλητής καταλαβαίνει αν παίρνει δύναμη από τους συνεργάτες του ή τους ανθρώπους της οικογένειάς του, έχει ξεχωρίσει από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2018. Με συνοδό-αθλήτρια πάντα την Κατερίνα Πατρώνη, με την οποία έχουν παντρευτεί κι έχουν κι ένα παιδί.

Ο Πολυχρονίδης περιέγραψε ότι τότε είχε αντίπαλο τον παίκτη που τον είχε κερδίσει στον τελικό των Παραολυμπιακών στο Ρίο το 2016. Το παιχνίδι δεν πήγαινε καθόλου καλά, καθώς έχανε με πολύ μεγάλη διαφορά, αλλά κατάφερε στο τέλος να κάνει τεράστια ανατροπή και να κερδίσει τον αγώνα. «Τότε αισθάνθηκα ένα απίστευτο συναίσθημα, με όλους τους κόπους μου να ανταμείβονται. Γιατί η ήττα που ανέφερα το 2016, μας πείσμωσε, εμένα και την Κατερίνα, η οποία εκτός από σύζυγος μου είναι και η συνοδός- αθλήτρια, που έχω στο πλευρό μου και είχαμε ως στόχο να «πάρουμε την ρεβάνς». Έτσι η νίκη του 2018 μου έδωσε αυτή την τεράστια ηθική ανταμοιβή», υπογράμμισε.

Ο Πολυχρονίδης έχει, ευτυχώς και τη βοήθεια χορηγών, όπως και πολλούς ανθρώπους, που τον έχουν βοηθήσει τα τελευταία χρόνια. Στέκεται κυρίως σε τρεις όμως. Στη γυναίκα του Κατερίνα, με την οποία αγωνίζονται μαζί (και γενικά είναι κάτι που συναντάμε πολύ συχνά στο μπότσια με τους αθλητές να έχουν στο βοηθούς ή κάποιον γονέα τους ή τον σύντροφό τους), στον πατέρα του με τον οποίο επίσης αγωνιζόταν μαζί και τον νονό του, που βοηθάει τον πατέρα του με τον εξοπλισμό.

Από τον Μάρτιο του 2020 ο Πολυχρονίδης είναι και πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Παραολυμπιονικών. «Το θεωρώ σαν υποχρέωση μας, μέσω αυτού του θεσμικού προσώπου, να προβάλλουμε το τι σημαίνει αθλητισμός και μάλιστα ατόμων με αναπηρία και να δείξουμε όλα τα οφέλη μέσω αυτού. Έχουμε υποχρέωση να φέρνουμε νέα παιδιά στον αθλητισμό», είχε δηλώσει πέρσι.

Οικονομολόγος στο επάγγελμα με εργασιακή θητεία αρκετών ετών στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, ήταν υποψήφιος ν’ ανακηρυχτεί και καλύτερος αθλητής με αναπηρία και να πάρει το παγκόσμιο Βραβείο Αθλητισμού Laureus. Αγαπημένη του ταινία είναι το My Way to Olympia, η οποία άλλωστε αναφέρεται στις τεράστιες προσπάθειες των αθλητών με αναπηρίες.

Με την Κατερίνα Πατρώνη γνωριστήκαν στην Ελβετία και άρχισαν να μιλάνε με αφορμή μήνυμά της για κάποια από τις επιτυχίες του.

Στην πορεία δημιούργησαν σχέση που έφτασε στον γάμο και στην απόκτηση ενός υπέροχου κοριτσιού. Προπονούνται μαζί, πηγαίνουν ταξίδια, αντιμετωπίζουν από κοινού όλες τις δυσκολίες και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον. Και για το πώς αντιμετώπισε από την αρχή την αναπηρία του συζύγου μία κουβέντα της Κατερίνας είναι χαρακτηριστική: «Η πάθηση του Γρηγόρη δεν με προβλημάτισε ποτέ, γιατί είναι πολύ ζωντανός άνθρωπος, έχουμε κάνει πράγματα μαζί που δεν έχω κάνει με αρτιμελείς ανθρώπους»…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News