Ο Νόβακ Τζόκοβιτς είναι χειριστικός, όλοι το ξέρουν αυτό. Με το 2011 να είναι η πρώτη λαμπερή χρονιά του, ο Σέρβος τενίστας αντέστρεψε τον ρου της ιστορίας μετά το 2015. Αντιμετώπισε προβλήματα σε ό,τι αφορά την αυτεπίγνωση. Παρ’ ότι οι δυνατότητές του στο κορτ είναι εντυπωσιακές, το ζήτημα που τέθηκε ήταν περισσότερο υπαρξιακό, αν και ο ίδιος το εντοπίζει στη διατροφή. Τότε, τα ρεπορτάζ ανέφεραν ότι αντιμετώπιζε το πρόβλημα άγχους του με βελονισμό. Ο ίδιος δήλωσε ότι βρήκε την ισορροπία του όταν αποχωρίστηκε οριστικά τη γλουτένη. Ουσιαστικά, έπρεπε να βρει έλεγχο, για τον οποίο γενικώς οι Σέρβοι δεν φημίζονται. Πριν τον «Νόλε» και με εξαίρεση τη μεθοδική Γιουγκοσλάβα Μόνικα Σέλες (η ιστορία του τρελού Κροάτη Γκόραν Ιβανίσεβιτς, του μόνο τενίστα στην ιστορία που έχει κερδίσει Major ως επιλαχών, δηλαδή με wild card), η οποία, ωστόσο, προδόθηκε από το μαχαίρι του ψυχωτικού θαυμαστή της Στέφι Γκραφ το τελευταίο απόγευμα του Απριλίου για το 1993 στο Αμβούργο, επιτυχίες το τένις της πάλαι ποτέ ενωμένης χώρας και των δημοκρατιών της δεν είχε.

Σερβική πονηριά σε ινδική σοφία

Επικράτησε του εαυτού του και της φύσης του

Για να μπορέσει να γίνει ο αθλητής που την τελευταία διετία λογίζεται ως ο κορυφαίος τενίστας του κόσμου (και, κατά συνέπεια, όλων των εποχών, με βάση την εποχή για το παιχνίδι), ο Τζόκοβιτς έπρεπε να παρέμβει στο… κέντρο ελέγχου του. Ο χειρισμός του αντιπάλου δεν ήταν ποτέ ζητούμενο, ειδικά όταν η σλαβική ιδιοσυγκρασία συναντά τη βαλκανική πονηριά. Από τα αμέτρητα σκασίματα στο μπαλάκι ως κάθε λογής τρικ που μπορεί να σκεφτεί κάποιος, ακόμα και ένα χειροκρότημα σε πόντο του αντιπάλου, η χειραγώγηση και το μανιπουλάρισμα ήταν το ζητούμενο. Και με τον Ράφα Ναδάλ, το πρώτο μισό του 2011, και, κυρίως, με τον Ρότζερ Φέντερερ, από το 2014 και μετά, ο Σέρβος βρισκόταν σε καταστάσεις πολύ οικείες για εκείνον.

Άψογος τακτικιστής, ο κορυφαίος όλων των εποχών στην επιστροφή μπάλας από σερβίς και χτύπημα προσέγγισης, ο Τζόκοβιτς παίζει με τα νεύρα των αντίπαλών του. Ακόμα και το φτιάξιμο των χτυπημάτων του, σε ορισμένες περιπτώσεις, αφορούσε στο να «σκοτώσει» την ψυχή του τύπου απέναντί του στο κορτ, να τον εξουδετερώσει ψυχολογικά και να τον νικήσει, έπειτα, με την ησυχία του. Αυτό κάνουν οι μεγάλοι σε όλα τα σπορ: Αφήνουν να ηττηθεί πρώτα ο αντίπαλος από το φόβο του, του δείχνουν το δρόμο για να ολισθήσει στην ψευδαίσθηση ότι η ιστορία που εκείνη τη στιγμή παίζεται έχει ήδη συμβεί, και μάλιστα κατ’ επανάληψη, και μετά τα σκυλιά είναι δεμένα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που βρίσκεται σε δεινή θέση, ο αντίπαλος πιέζει ασφυκτικά, κάνει το παιχνίδι του με εντυπωσιακά ποσοστά σε πρώτο και δεύτερο σερβίς, έχει απόλυτο ποσοστό επιτυχίας όταν ανεβαίνει στο φιλέ και τελικά χάνει το σετ δίχως να καταλάβει πώς. Μερικές φορές αυτό μπορεί να συμβεί και σε ολόκληρο παιχνίδι -και μάλιστα να αποτυπωθεί σε αριθμούς: Ο Φέντερερ έχασε το Γουίμπλεντον του 2019 αν και ήταν καλύτερος σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες, με τον Τζόκοβιτς να κρατιέται στο παιχνίδι δυνητικά με μάσκες οξυγόνου και να νικάει τα τρία σετ του στο τάι μπρέικ, όπου σε 33 πόντους έκανε… μηδέν αβίαστα λάθη.

Δεν είναι υπερβολή ότι για έναν τενίστα που έχει κατακτήσει 19 Major, είναι ο πρώτος από το έτος που ξεκίνησαν τα Όπεν, το 1968, που τα έχει κερδίσει όλα από δύο φορές (με τους δύο Αυστραλούς, Ρόι Έμερσον και τον Ροντ Λέιβερ να το έχουν κάνει, αλλά ο πρώτος καμία φορά μετά το ’68 και ο δεύτερος μία) και έχει κάνει το Grand Slam αν και όχι σε ημερολογιακό επίπεδο, νικώντας στο Γουίμπλεντον και το US Open το 2015, αλλά και το Αυστραλιανό Όπεν και το Ρολάν Γκαρός το 2016, αυτό ήταν το αριστούργημά του. Όταν ο Ελβετός είχε δύο match points… νωρίς στο πέμπτο σετ, ο Τζόκοβιτς έβγαλε ένα διαγώνιο winner για να σώσει τον πρώτο και ο Φέντερερ μεταφέρθηκε στη… Νέα Υόρκη το 2010 και το 2011, όταν ο Σέρβος είχε σώσει, σε ισάριθμους διαδοχικούς ημιτελικούς, τέσσερις match points, με εκείνον στο δεύτερο παιχνίδι τους, μια τρομακτική επιστροφή στο σερβίς, να αποτελεί ένα ολοζώντανο κληροδότημά του, ακόμα και 10 χρόνια και 14 κατακτήσει Major μετά.

Αντιστροφή της πορείας

Η προσωπικότητα φαίνεται όταν όλα μοιάζουν να έχουν τελειώσει

Έτσι, όταν ο Στέφανος Τσιτσιπάς βρέθηκε με ένα μπρέικ στην πλάτη, 6-5 στο πρώτο σετ, και, κυρίως, πίσω στο τάι μπρέικ, επίσης 6-5, στην επιγραφή νέον με τα ζωηρά λαμπάκια δεν χρειαζόταν παρά μόνο μία λέξη: Τετέλεσται. Ο Τσιτσιπάς, στον πρώτο τελικό Major της καριέρας του, ξέρει ακριβώς τι είναι ο Τζόκοβιτς. Πέρυσι τον έφτασε στα πέντε σετ στο Ρολάν Γκαρός, το οποίο, εξαιτίας της ιδιοτροπίας της Covid-19, έγινε μόλις 9 μήνες πριν από αυτό το τουρνουά. Τώρα, παίζοντας για πρώτη φορά σε έναν τελικό με έναν τύπο που μέχρι αυτό το ματς είχε παίξει 28 συνολικά και είχε ηττηθεί σε 10, έξι από τον Ναδάλ, δυο από τον Σταν Βαβρίνκα, δύο από τον Άντι Μάρεϊ και έναν, τον πρώτο του, από τον Φέντερερ, γινόταν θύμα σε αυτήν την κομπίνα, αυτήν την υπνωτιστική κατάσταση στο πιο καίριο σημείο. Ο Τσιτσιπάς έμελλε να αποχωριστεί βιαίως την ανεμελιά στο παιχνίδι το στο κορτ «Φιλίπ Σατριέ», βλέποντας τον Τζόκοβιτς να του «κλέβει» ένα σετ που, ακόμα κι αν δεν μπορούσε να θεωρεί δικό του, ήταν σίγουρα στην εμβέλειά του.

Παρ’ όλα αυτά, ο 22χρονος Έλληνας κατόρθωσε να αντιστρέψει την πορεία ολόκληρου του παιχνιδιού: Πρώτα, έκανε το μπρέικ για να οδηγήσει το παιχνίδι στο τάι μπρέικ. Εκεί, μέχρι τη στιγμή του βόλεϊ του Τζόκοβιτς, το οποίο τον οδήγησε να πέσει στο χώμα, ήταν κυριαρχικός και προηγήθηκε 4-0. Όμως, ο Σέρβος επέστρεψε, μείωσε αρχικά σε 4-2 και 5-3 και έπειτα πήρε τρεις διαδοχικούς πόντους για να προηγηθεί 6-5. Σε εκείνο το σημείο ήρθε ο πιο σημαντικός πόντος που έχει παίξει ως τώρα στην καριέρα του ο Τσιτσιπάς και ο λόγος που καθιστά βέβαιη τη γνώμη ότι πρόκειται για ένα μελλοντικό κάτοχο Major.

 

Απεριόριστες δυνατότητες

Έμοιαζε με την αρμονική κίνηση ενός χορευτή μπαλέτου με το ξίφος ανά χείρας

Ο Τσιτσιπάς έπρεπε να παίξει τον set point του Τζόκοβιτς στο δεύτερο σερβίς του, το οποίο προϊόντος του χρόνου έφθινε, αν και το 11 στα 17 ως εκείνη τη στιγμή ήταν αρκετά αξιόπιστο. Αυτό το δεύτερο σερβίς απέναντι σε έναν εκτελεστή σε τέτοιες συνθήκες ήταν σχετικά κάτω από τα δεδομένα του απαιτούμενου. Προσπάθησε να το σερβίρεί πάνω στο σώμα του Τζόκοβιτς, αλλά του έδωσε την ευκαιρία να ελιχθεί ελαφρώς προς τα αριστερά και να χτυπήσει το μπαλάκι νωρίς μετά το σκάσιμο, για ένα forehand με το οποίο δεν ήθελε να ρισκάρει, στέλνοντάς το στην ευθεία του, οπότε το έστειλε πάνω στον Τσιτσιπά, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ένα βεβιασμένο λάθος. Ακολούθησε κάτι ανεπανάληπτο. Ο Έλληνας πρωταθλητής, βλέποντας το μπαλάκι να ταξιδεύει σε υψηλή ταχύτητα προς το μέρος του, έκανε οπίσθια προβολή με το αριστερό πόδι του για να κερδίσει σε χώρο και με αυτόν τον τρόπο δημιούργησε, σε σχέση με τη θέση της μπάλας, τις απαιτούμενες μοίρες ώστε να την βρει με τη ρακέτα σε γωνία που θα επέτρεπε ένα αξιόπιστο forehand. Ο Τζόκοβιτς, τώρα, περιμένοντας μια απόκρουση με το backhand, λόγω θέσης, η οποία θα ήταν ουσιαστικά επιστροφή στον ίδιο, αλλά επειδή θα είχε δοθεί ύψος στην μπάλα, θα τον έφερνε με την πιο ευνοϊκή συγκυρία στο μπροστινό μέρος του κορτ, δεν ανέμενε ότι το χτύπημα του Τσιτσιπά θα ήταν τόσο μαεστρικό, ώστε να στείλει το μπαλάκι στην άλλη γωνία.

 

”

 Στο 1’12”

 

Η σωστή απόφαση σε καταστάσεις πίεσης 

Το κοινό του Έλληνα τενίστα με όλους τους πρωταθλητές

Για τον Τσιτσιπά, αυτό είναι το χτύπημα που θα τον μετατρέψει σε κάτοχο Major. Η αντίδραση αποδοχής του Τζόκοβιτς, ένα αργό νεύμα κατάφασης πριν το χειροκρότημα, στο πιο κρίσιμο σημείο του σετ, είναι η ένδειξη ακριβώς αυτού. Οι δυνατότητες είναι αναμφισβήτητες και κάνουν μπαμ: Ο διασκελισμός, που του επιτρέπει να καλύπτει ευρέως το κορτ και να επιστρέφει μπάλες που ο αντίπαλος θα ορκιζόταν ότι είναι πόντοι του, η βελτίωση στα αμυντικά χτυπήματα και κυρίως το squash shot, εκείνο που η ρακέτα κατεβαίνει πάνω στο μπαλάκι για να το επιστρέψει με ανάποδο φάλτσο, το αξιόπιστο backhand, ακόμα και στην ευθεία, είναι η πρόοδος που έχει κάνει στη δουλειά του αγωνιστικά. Αυτό το forehand, όμως, με το οποίο κατέκτησε το σετ, αφορά περισσότερο στη νοητική δουλειά, αφού χρειαζόταν να πάρει μια κρίσιμη απόφαση, που θα αναδείκνυε την πορεία του στο παιχνίδι, το οποίο, βεβαίως, ήταν ο τελικός του Ρολάν Γκαρός. Και το έκανε με τον πλέον πειστικό τρόπο, «σβήνοντας» ένα μεγάλο μέρος των αμφιβολιών σχετικά με το αν είναι έτοιμος να πάρει τη σωστή απόφαση σε καταστάσεις πίεσης.

Τελικώς, ο Τζόκοβιτς βρήκε τον τρόπο να επιστρέψει, κυρίως διότι είναι ιστορικά σπουδαίος και βιωματικά επαρκής, ώστε να βγάλει από το… τσαντάκι του τον εαυτό που κατά κόρον αντεπεξέρχεται σε καταστάσεις πρόκλησης. Είναι ένας Γόρδιος Δεσμός που, όχι απλώς δεν λύνεται αλλά, ούτε καν κόβεται. Αλλά ο Τσιτσιπάς φτάνει εκεί: Στον πρώτο τελικό του δεν ήταν απλώς ένας επισκέπτης και, βέβαια, χρειάζεται υπομονή. Ο Ιβάν Λεντλ και ο Άντι Μάρεϊ έχασε τους έξι πρώτους τελικούς Major που έπαιξαν. Όμως, τέτοιοι χειρισμοί -και μάλιστα απέναντι σε έναν από τους τρεις κορυφαίους τενίστες στην ιστορία, που είναι στο νούμερο ένα της παγκόσμιας κατάταξης από το φθινόπωρο του 2018. είναι που προσδιορίζουν την ερώτηση. Ο θεατής δεν πρέπει να αναρωτιέται αν ο Στέφανος Τσιτσιπάς θα κατακτήσει Major, αλλά πότε θα το κάνει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News