Λίντσεϊ Τζεϊκομπέλις: Η μεγαλύτερη ύβρις στην αθλητική Ιστορία

Η Αμερικανίδα, που στο Τορίνο έπεσε θύμα της δικής της αλαζονείας, προκρίθηκε για τους πέμπτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας της στο Πεκίνο και συνεχίζει να νικάει όπου είναι πιο σημαντικό: στον αγώνα για τον αυτοσεβασμό.

Στον τελικό των 100μ. στο Πεκίνο, το 2008, ο Γιουσέιν Μπολτ δεν τερμάτισε απολύτως συγκεντρωμένος. Με σχεδόν πέντε μέτρα να απομένουν για τη λήξη του τερματισμού, ο νεαρός Τζαμαϊκανός, που εξ ορισμού ήταν το φαβορί για την κούρσα, ξεκίνησε να πανηγυρίζει. Το κοντέρ έγραψε τον απίθανο χρόνο 9.69, που ήταν παγκόσμιο ρεκόρ. Πολλοί αναρωτήθηκαν πόσο θα πήγαινε αν τερμάτιζε με το πόδι σανιδωμένο στο γκάζι. Ένα χρόνο μετά, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Βερολίνου, έκανε 9.58 και απάντησε στην ερώτηση.

Ο Μπολτ, όμως, είναι η εξαίρεση. Πράγματι, η λέξη αποκτά το πραγματικό νόημά της στην περίπτωσή του. Σχεδόν δυόμισι χρόνια πριν γίνουν εκείνοι οι Ολυμπιακοί, στο Τορίνο, η Λίντσεϊ Τζεϊκομπέλις, τότε 21 ετών, επιχείρησε κάτι παρόμοιο στο snowboard cross. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό σπορ, που στην πίστα του σκι οι σπρίντερ διαβαίνουν μια κατηφόρα προσπαθώντας να προσπεράσουν εμπόδια και να διατηρήσουν τον έλεγχο των κορμιών τους. Οι πτώσεις και οι συγκρούσεις, είτε μεταξύ των αθλητών είτε σε εμπόδια στην πίστα, δεν εκπλήσσουν τους λάτρεις του αγωνίσματος. Το 2006, η Τζεϊκομπέλις ήταν η κορυφαία αθλήτρια στον κόσμο. Πηγαίνοντας στους πρώτους χειμερινούς Ολυμπιακούς που είχε ενταχθεί το σπορ, ήταν εκείνη που συγκέντρωνε τις περισσότερες πιθανότητες για να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο. Και ως πέντε μέτρα πριν τον τερματισμό, στις 17 Φεβρουαρίου, το προσδοκώμενο είχε μετατραπεί σε βεβαιότητα.

Μέχρι που η γεννημένη στο Ντάνμπερι του Κονέκτικατ Αμερικανή ξέχασε πού βρισκόταν και τι διακυβευόταν.

Με τα… γκάζια σπασμένα

Φαβορί ως αποδείξεως του εναντίου

Η Τζεϊκομπέλις πήγε στους πρώτους Ολυμπιακούς που εγκρίθηκε το snowboard cross ως παγκόσμια πρωταθλήτρια. Είχε νικήσει, επίσης, τρεις φορές τον άλλο σημαντικό διεθνή τίτλο, τα X-Games. Στο Γουίσλερ του Καναδά, περισσότερο από ένα χρόνο πριν, η ούτε 20 Μαΐων Λίντσεϊ, η οποία ούτως ή άλλως είχε βρει το πεδίο της, πιθανότατα ως προέκταση των ρόλερ σκέιτς, νίκησε σε εκείνο τον αγώνα. Το αγώνισμα είναι έξαλλο, υπό την έννοια ότι ουδείς μπορεί να διατείνεται, σε οποιαδήποτε περίπτωση, ότι μπορεί να ελέγξει απολύτως τον εαυτό του στην κατηφόρα, ακόμα περισσότερο όταν τον… καθεύδει μια ταχύτητα στην οποία είναι υποχρεωμένος να λογοδοτεί. Τα ατυχήματα και οι συγκρούσεις παράγονται με συχνότητα τέτοια, που οι φαν του σπορ δεν εντυπωσιάζονται από τέτοιες εξελίξεις.

Όμως, στις 17 Φεβρουαρίου του 2006, στο χωριό Μπαρντονέκια του Τορίνου, συνέβη κάτι άλλο. Κάτι που δημιούργησε μια υπαρξιακή καταιγίδα και που υπήρξε, ως στιγμή, εντελώς και πλήρως αναντικατάστατη. Οι προσδοκίες που η ίδια είχε δημιουργήσει ήταν ανάλογες με εκείνες που γεννά οποιοσδήποτε σταρ στο χώρο του, αυτό που αλλάζει είναι ο πληθυσμός. Έτσι, όταν άρχισε η κούρσα των 300 μέτρων του extreme sport, που περιέχει κάθε λογής τρικ και βαρυτική αίσθηση και ψευδαισθηση, η Αμερικανίδα θεωρείτο φαβορί απέναντι στις υπόλοιπες τρεις αθλήτριες, τις δύο Καναδές Μέλε Ρίκερ και Ντομινίκ Μαλτές και την Ελβετίδα Τάνια Φρίντεν. Εν πάση περιπτώσει, σε μια τέτοια κατάσταση οποιοδήποτε αθλητικό πλεονέκτημα μπορεί να λογίζεται ως αμελητέο: ο χώρος είναι ευρύς, αλλά όχι τόσο ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις.

Η Τζεϊκομπέλις, όπως οι υπόλοιπες τρεις, προκρίθηκε μέσω προημτελικών και ημιτελικών. Στον πρώτο γύρο ήταν δεύτερη, αλλά στο δεύτερο διακρίθηκε, αφήνοντας τη Μαλτές πίσω της. Η Ρίκερ έδειχνε, επίσης, σε εξαιρετική κατάσταση: πέρασε πρώτη από τον προημιτελικό και στον ημιτελικό άφησε πίσω τη Φρίντεν, που τερμάτισε πριν τις υπόλοιπες τρεις στη δική της σειρά. Ο τελικός είχε στηθεί και, μαζί, ό,τι επρόκειτο να είναι ενδεχομένως η πιο κλονιστική αθλητική ύβρις των καιρών μας.

Τα κορίτσια θέλουν απλώς να διασκεδάζουν

Method grab, ένα γλυκό κεράσι στη χρυσή τούρτα

Από την έναρξη του τελικού, η Τζεϊκομπέλις έδειξε ότι δεν επρόκειτο να χάσει αυτό το χρυσό μετάλλιο. Υπήρξε παρανοϊκά γρήγορη, με εντυπωσιακό έλεγχο στο σώμα της και δημιούργησε από νωρίς μία σεβαστή απόσταση, με τις ανταγωνίστριές της να μην μπορούν να την παρακολουθήσουν. Η Φρίντεν ήταν δεύτερη και ακολουθούσε, αν και όχι κατά πόδας. Στο Ντάνμπερι ήταν όλοι έτοιμοι να πανηγυρίσουν.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της κούρσας, γίνονταν… πραγματάκια. Η Φρίντεν έχασε την ισορροπία της, πατώντας με το πατίνι της πάνω σε εκείνο της Τζακομπέλις, και βρέθηκε εκτός ανταγωνισμού. Σε ένα δυνητικό ντόμινο, η Ρίκερ έπεσε πάνω στη Φρίντεν και η πτώση της ήταν αρκετή για να την βγάλει έξω από οποιαδήποτε διεκδίκηση. Η Μαλτές ήταν, επίσης, εξαφανισμένη από την κούρσα.

Η Τζεϊκομπέλις πλησίαζε προς τον τερματισμό. Πήγαινε με αυτόματο πιλότο, χωρίς να βιάζεται, δίχως να ρισκάρει. Ήξερε ότι η Φρίντεν, η οποία είχε απομείνει να στέκεται, δεν την προλάβαινε ούτε με το τζίνι. Πήρε την τελευταία στροφή με… δευτέρα, όπως δηλαδή έπρεπε για κάποια που είχε τέτοιο προβάδισμα. Με δύο άλματα να απομένουν, είχε αφήσει τη Ελβετίδα 43 μέτρα πίσω της. Χρειαζόταν απλώς να κάνει τα βασικά, αυτά στα οποία είχε εξασκηθεί παιδιόθεν, και να τα εκτελέσει απλώς ανεκτά ώστε να νικήσει. Ο υπέροχος Εντ Λι, με φανερή την ένταση στη φωνή, μιλούσε για τα δύο σίγουρα μετάλλια, το χρυσό και το ασημένιο και έψαχνε να βρει ποια θα έπαιρνε το χάλκινο.

Εκείνη τη στιγμή, με τόση απόσταση από τη δεύτερη και με την κούρσα δυνητικά τελειωμένη σε ό,τι αφορά τη νίκη, η Τζεϊκομπέλις αισθάνθηκε την επιθυμία να γιορτάσει. Το προτελευταίο άλμα, που έμοιαζε με μια διεκπεραίωση, ένιωσε ότι έπρεπε να είναι ξεχωριστό. Ήταν η χιπ χοπ διάστασή της που θα έβγαινε προς τα έξω. Με τον κόσμο να κραυγάζει, τους Αμερικανούς να πανηγυρίζουν ήδη και το πρόσωπο της αντιπάλου της να μη φαίνεται καν, με την πραγμάτωση του ονείρου να έχει ήδη γίνει και το ανέβασμα στο πρώτο σκαλί του βάθρου να απομένει, η Τζεϊκομπέλις πήδηξε και έσκυψε στο πατίνι της για να το πιάσει. Είναι ένα κλασικό άλμα, που λέγεται method grab και δίνει ακόμα περισσότερη νοστιμιά σε ένα ούτως ή άλλως νόστιμο σπορ. Η Λίντσεϊ, στα 20 της, διασκέδαζε. Το χρυσό δεν ήταν αρκετό: ήθελε να απομυζήσει τη στιγμή και να το κάνει με στυλ, να παράγει κάτι αξιομνημόνευτο.

Μόνο που κάποια στιγμή έπρεπε να προσγειωθεί.

Η πτώση του ονείρου

Ο ήχος του γυαλιού που σπάει

Η πτώση δεν ήταν ελεγχόμενη. Η Τζεϊκομπέλις προσγειώθηκε προς τα αριστερά, σημαίνει ότι κατά τη διάρκεια του τρικ έχασε τον έλεγχο του κορμιού της. Θα έπρεπε να συνεχίσει την πορεία της προς τον τερματισμό, αλλά αυτή η απόκλιση ήρθε ως έκπληξη. Αποδείχθηκε, δε, καταστροφική.

Στο Ντάνμπερι του Κονέκτικατ, μία πολιτεία που το καμάρι της είναι οι ομάδες μπάσκετ του κολεγίου, ήταν επίσης έτοιμοι να πανηγυρίσουν. Είναι δικό τους παιδί η Λίντσεϊ, αυτό δεν επιδέχεται οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Περίπου ένα μήνα αργότερα θα έπιναν το πικρό ποτήρι μερικών επώδυνων ηττών αλλά δεν ήξεραν ότι εκείνη η στιγμή, το ξημέρωμα της 17ης Φεβρουαρίου, ήταν η εισαγωγή σε έναν εφιάλτη 41 ημερών.

Το Κονέκτικατ τη συγκεκριμένη χρονιά δεν είχε πρωταθλήτρια στις εθνικές διοργανώσεις του μπάσκετ. Τα κορίτσια του Τζίνο Ορίμα, ένα χρόνο πριν στρατολογηθεί η σπουδαία Μάγια Μουρ και αλλάξει πλήρως τους συσχετισμούς στο κολεγιακό μπάσκετ και δύο χρόνια αφού αποφοίτησε η… white mamba Ντιάνα Τουράσι, ηττήθηκαν 63-61 από το Ντιουκ στον προημιτελικό της 29ης Μαρτίου, το παιχνίδι, δηλαδή, πριν το Final 4. Τρεις μέρες νωρίτερα, τα αγόρια του μυθικού Τζιμ Καλχούν, που δύο χρόνια πριν, με αιχμή του δόρατος τον άριστο σε όλα του Εμέκα Όκαφορ, κατέκτησαν το πρωτάθλημα, ηττήθηκαν ακριβώς στο ίδιο σημείο: οι ρέκτες του κολεγιακού μπάσκετ αποκλείεται να μη συμπεριλαμβάνουν στις «ιστορίες της Σταχτοπούτας» τους το Τζορτζ Μέισον, που έφτασε στο Final 4 με τα ψέματα και νικώντας 86-84 το UConn.

Τότε, όμως, με την υπέροχη Λίντσεϊ να πετάει προς τον τερματισμό, τίποτα από αυτά φαινόταν πιθανόν. Μόνο που, αφού έπεσε προς τα αριστερά, αφού έχασε το σώμα της, η ροπή έπαιξε το δικό της παιχνίδι στην πλάτη της. Η θέση της μεταφέρθηκε ακόμα πιο αριστερά, έξω από τον αγωνιστικό χώρο. Χελώνα να ήταν, η Τάνια Φρίντεν θα πλησίαζε. Με την Τζεϊκομπέλις εκτός, η Ελβετίδα επιτάχυνε. Την έφτασε. Την προσπέρασε. Τερμάτισε. Και πριν καν περάσει τη γραμμή, σήκωσε τα χέρια της για να πανηγυρίσει. Αυτήν τη φορά, η νικήτρια αποδείχθηκε όντως τέτοια.

Χωρίς να ξέρει τι έχει γίνει, η 20χρονη παγκόσμια πρωταθλήτρια, με νωθρότητα πια, με κέφι χαμένο σε κλάσματα του δευτερολέπτου, την ακολούθησε.

Η κάθαρση μέσα από την επανάληψη

Ο ανένδοτος αγών μιας γεννημένης πρωταθλήτριας

Ποιος δεν θα λύγιζε εκείνη τη στιγμή; Είναι θαύμα που στις πρώτες δηλώσεις της δεν είπε «αποχωρώ». Στην αρχή προσπάθησε να το παρουσιάσει ως μια τακτική κίνηση, ένα άλμα με το οποίο θα σιγούρευε το χρυσό μετάλλιο. Έπειτα, καθώς ενδεχομένως ντράπηκε και η ίδια με το ψέγος της παιδιάστικης απολογίας, ομολόγησε ανερυθρίαστα: «Ήθελα απλώς να διασκεδάσω».

Ένα ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο είναι πάντα σημαντικό, αλλά σε αυτήν την περίπτωση έμοιαζε με τέταρτη θέση. Ως τώρα, μοιάζει φαεινό ότι, έπειτα από αυτόν τον αγώνα, η Τζεϊκομπέλις επρόκειτο να ταφεί στη λήθη. Αυτή η ήττα ήταν η ζωή της, αυτά που επρόκειτο να γίνουν. Αν σκεφτόταν πως, ό,τι κι αν γινόταν από εκεί και ύστερα, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο, ουδείς θα την αδικούσε. Όμως, ένα χαμογελαστό κορίτσι δέχθηκε το μετάλλιο. Οπωσδήποτε, ουδείς θα μπορούσε να μαντέψει ότι ήταν η ίδια που είχε απεμπολήσει από μια αβελτηρία την ύψιστη αθλητική δόξα.

Πράγματι, το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ειδοποιός διαφορά σε αυτήν την περίπτωση, όμως, υπήρξε ότι βρισκόταν εκεί. Ήταν στο Βανκούβερ, το 2010, όταν μια πτώση σε συνδυασμό με σύγκρουση την άφησε εκτός τελικού. Βρέθηκε στο Σότσι, το 2014, όταν μία σύγκρουση σταμάτησε την πορεία της στον ημιτελικό. Έδωσε το «παρών» στην Πιονγκτσάνγκ, το 2018. Προκρίθηκε στον τελικό και σε μία κούρσα που είχε το προβάδισμα καθ’ όλη τη διάρκειά της, έχασε το μετάλλιο για 3 εκατοστά του δευτερολέπτου.

Ενδιαμέσως, πλην του ότι εξαργύρωσε τηλεοπτικά την παροιμιώδη αποτυχία, παίρνοντας μέρος στη σειρά «The Challenge» του MTV και στο «Champs vs Pros», νικούσε: έχει μαζέψει 15 χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και X-Games. Αν ο αναγνώστης πρόσεξε τον παρακείμενο στην τελευταία φράση και τον παραξένεψε η χρονική αλλαγή, είναι χρήσιμη η διαβεβαίωση ότι δεν πρόκειται για λάθος. Η Τζεϊκομπέλις, ετών 36, με περασμένα 16 χρόνια από εκείνον τον κόλαφο στον ιταλικό Βορρά, πήρε δύο τρίτες θέσεις στους αγώνες του Παγκόσμιου Κυπέλλου, που έγιναν στο Κρασναγιάρσκ της Ρωσίας, και προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Η γηραιότερη αθλήτρια του snowboard cross στην Ιστορία, την Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου, θα πάρει θέση για τους πέμπτους Ολυμπιακούς της καριέρας της.

Αυτή η αποτρόπαιη ήττα, αυτό το βασανιστήριο το οποίο μαθηματικά προκαλεί η έπαρση, έγινε η μεγαλύτερη κατάκτησή της. Το κουράγιο να συνεχίσει είναι μία πράξη που αποδεικνύει το μεγαλείο της. Το πείσμα και η επιμονή της την κατατάσσουν σε έναν από τους πλέον αξιοπρόσεκτους αθλητές των καιρών μας. Και αν τύχει και πάρει το μετάλλιο στην πρωτεύουσα της Κίνας, πολλώ δε μάλλον το χρυσό, θα είναι μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, έμπλεη διδαγμάτων. Εξ ορισμού, όμως, η παρουσία της, το βλέμμα προς την κατηφόρα, η έκρηξη στην εκκίνηση, είναι κατορθώματα που μόνο να οιστρηλατούν τον άνθρωπο μπορούν. Λίγο πολύ, όλοι έχουμε γίνει Τζεϊκομπέλις στο Τορίνο. Αλλά μόνο όσοι βρίσκονται ήδη στο δικό τους Πεκίνο, έμαθαν από την πτώση τους.