Η Σιμόν Μάνιουελ πάει στους Ολυμπιακούς με το σπαθί της

Πρακτικά, στις 10:37 το πρωί της 1ης Αυγούστου, η Σιμόν Μάνιουελ θα είναι ακόμη 24. Την επόμενη μέρα, η γεννημένη το 1996, στη Σούγκαρ Λαντ του Τέξας, κολυμβήτρια θα έχει γενέθλια. Η ώρα δεν είναι τυχαία, ούτε υποκρύπτει κάποιου είδους βίτσιο: Για αυτήν έχει προγραμματιστεί ο τελικός των 50μ. ελεύθερο. Στο… Τέξας θα τον δουν, μια και η ώρα θα είναι 20:37. Στην Ελλάδα, πάλι, είναι αμφίβολο. Η χαώδης διαφορά των 16 ωρών θα κάνει το ρολόι να δείχνει 4:37, το ημερολόγιο 2 Αυγούστου, που σημαίνει ότι η καλή θέληση θα υπερνικηθεί από τον παντοδύναμο Μορφέα.

Η Σιμόν Μάνιουελ εύχεται να είναι σε αυτόν τον τελικό. Ελπίζει, δε, να έχει κατακτήσει κάποιο μετάλλιο ως τότε, αν την συμπεριλάβουν στις σκυτάλες. Είναι συναρχηγός της ομάδας, μαζί με τον «ύπτιο» Ράιαν Μέρφι και τον Κέιλεμπ Ντρέσελ, πάνω στον οποίο τα φώτα της δημοσιότητας έχουν πέσει σωρηδόν και ξετσίπωτα. Το εγχείρημά του αφορά στο να γίνει ο τρίτος κολυμβητής στην Ιστορία που κερδίζει εφτά χρυσά σε Ολυμπιακούς. Ο 13 φορές (σε 15 απόπειρες) παγκόσμιος πρωταθλητής θέλει να ισοφαρίσει το ρεκόρ του Μαρκ Σπιτς από το 1972 στο Μόναχο, αφού τα 8 του Μάικλ Φελπς στο Πεκίνο, το 2008, δεν βρίσκονται στην εμβέλειά του.

Η Μάνιουελ θα πάρει μέρος σε ένα αγώνισμα, αφού σε αυτό προκρίθηκε από τα τράιαλ. Αλλά η δική της προσπάθεια είναι εξίσου, ου μην και πιο, σημαντική με εκείνη οποιουδήποτε αθλητή στο Τόκιο.

Ξεκίνησε με την εξάντληση

Κούρασε το σώμα της τόσο πολύ, που δεν άντεχε άλλο

Μέχρι την τελευταία στιγμή πριν τα τράιαλ των αρχών Ιουνίου, δηλαδή από τις 4 έως τις 7, στο «CHI Health Center» στην Όμαχα της Νεμπράσκα, το άγχος της μάνας ήταν φανερό. Η Σάρον Μάνιουελ έλεγε στην κόρη της, μια κασέτα τριμμένη, παρ’ όλα αυτά με φωνή που ακουγόταν καθαρά, «δεν είσαι υποχρεωμένη να το κάνεις αυτό Σιμόν. Δεν είσαι υποχρεωμένη να πας στα ολυμπιακά τράιαλ κολύμβησης».

Δεν υπήρχε κάτι ψυχολογικό, ως αίτιο, να προσδιορίζει αυτήν την παρότρυνση (ή, εξαρτάται η οπτική γωνία, αποτροπή). Η Σιμόν είναι για την κολύμβηση περίπου ό,τι η Ρόζα Παρκς για τα δικαιώματα των μαύρων και αυτό σημαίνει ότι δεν θα άφηνε πέντε ψυχολογικά ψωροπροβληματάκια να την εμποδίσουν από τη στόχευση. Ούτως ή άλλως, αναγνωρίζοντας και στο δικό μας, Σπύρο Γιαννιώτη, τη συγκέντρωση που απαιτείται και ξεφεύγει από τα ανθρώπινα σταθμά, ο κολυμβητής είναι ένα πλάσμα με «κλειδωμένο» βλέμμα, στις περισσότερες περιπτώσεις. Η μοναξιά είναι, με όποιον τρόπο αυτή η έκφραση μπορεί να ρέπει προς την κυριολεξία, η παρέα του.

Η Μάνιουελ είχε κάτι άλλο.

Το λένε σύνδρομο υπερπροπόνησης. Και, όπως της περιέγραψε ο ορθοπεδικός, γνωστός για τη συνεργασία του με αθλητικά προγράμματα κολεγίων και συλλόγων, Ρεχάλ Μποχάνι, «έχει βάλει όγκο που ίσως δεν μπορέσει να αντέξει». Το σώμα της είχε φτάσει, όπως το είπε, στο μακρινό τέλος μιας συνέχειας που δημιουργησε η γυμναστική και κυμαίνεται από την εξάντληση στην υπέρβαση, στην υπερπροπόνηση.

«Το σώμα σου είναι χάλια»

Οι τρεις εβδομάδες ύπνου και η ανάρρωση

Από τις αρχές του έτους, η Μάνιουελ δεν αισθανόταν καλά. Όταν η Σάρον άκουσε την κόρη της να της λέει ότι είχε «μια κακή εβδομάδα προπόνησης», την έζωσαν ψύλλοι. Η Σιμόν, μία από τις πιο σημαντικές και αναμφισβήτητα πρωτοπόρους κολυμβήτριες όλων των εποχών, είχε χάσει τη φόρμα της. Με τα κορίτσια από το Στάνφορντ, το κολέγιό της, από το οποίο αποφοίτησε κανονικά στην τετραετία, το 2018, πήγαν σε ένα μίτινγκ στο Σαν Αντόνιο, κατά τις αρχές του Μαρτίου. Εκεί μπορεί να νίκησε στα 50μ. και στα 100μ. ελεύθερο, αλλά οι χρόνοι της ήταν άσχημοι. Η 24χρονη ήξερε ότι υπήρχε κάτι που απαιτούσε ιατρική διάγνωση. Βρέθηκε στο Χιούστον, στην ίδια πολιτεία, για να πάρει τη γνώμη των ειδικών.

Ο Μποχάνι τής είπε ότι έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη, όχι διάγνωση. Όταν η Μάνιουελ ξεκίνησε να καταλαβαίνει ότι κάτι πήγαινε πολύ στραβά, αυτό που έκανε ήταν να το ρίξει στην προπόνηση. Ως αποτέλεσμα, ο γιατρός έπρεπε να πάρει μια σκληρή απόφαση. Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες του μήνα, η Μάνιουελ έπρεπε να αποθεραπευθεί. Το κορίτσι τσίνισε. Όλοι ξέρουν ότι η άνοιξη είναι το πιο σημαντικό διάστημα όταν επίκειται σπουδαία διοργάνωση το καλοκαίρι, πολλώ δε μάλλον οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που είναι το όνειρο οποιουδήποτε αθλητή. Ο γιατρός τής είπε τις μαγικές λέξεις: «Μπορεί να είναι καταστροφικό για την καριέρα σου συνολικά το να συνεχίσεις. Μπορεί να έρθει το τέλος της πολύ γρηγορότερα».

Η Σάρον Μάνιουελ έβλεπε την κόρη της να κοιμάται και να κοιμάται και να κοιμάται. Οι περισσότεροι μπορούν να αναγνωρίσουν αυτόν τον ύπνο ως ένα από τα σημάδια της κατάθλιψης, σε κλινική μορφή. Ορίστηκε, άλλωστε, ως ένα από τα συμπτώματα. Όταν δεν κοιμόταν, ήθελε να τρώει καλά και έκανε μασάζ. Ένας μασέρ, που την ψηλάφησε, της είπε: «Το σώμα σου είναι χάλια».

Η πιονέρος από τη Γη της Ζάχαρης

Όταν έσπασε το άβατο

Έξι Μάρτηδες πριν, όταν η Μάνιουελ περπατουσε το 19ο έτος της ζωής της, νίκησε σε μια ιστορική κούρσα. Στη Μινεάπολη, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα των 100 γιάρδων (91,4 μέτρα), για το εθνικό πρωτάθλημα κολύμβησης και καταδύσεων. Αν αυτό από μόνο του ήταν είδηση, καθώς η ίδια ήταν στον πρώτο χρόνο της στο κολέγιο του Στάνφορντ, γινόταν… παναμερικανικό νέο το γεγονός ότι στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στάθηκε η Λία Νιλ και στο τρίτο, η Νάταλι Χιντς.

Τρεις μαύρες κολυμβήτριες έκαναν το 1-2-3 για πρώτη φορά στην ιστορία. Το φαινόμενο από τη Γη της Ζάχαρης νίκησε εύκολα, κάνοντας 46.09 έναντι 47.13 της Νιλ, δηλαδή με πάνω από ένα δευτερόλεπτο διαφορά, όμως αυτή η νίκη πήρε μια πιο κοινωνική τροπή. Ένα χρόνο και πέντε μήνες αργότερα, στις 11 Αυγούστου του 2016, στο Ρίο, η Μάνιουελ έγινε παγκόσμια είδηση: έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα κολυμβήτρια που κατακτά το χρυσό μετάλλιο σε ατομικό αγώνισμα. Την ίδια μέρα που η συνονόματή της, Μπάιλς, κατέπλησσε τον κόσμο παίρνοντας το χρυσό στο ατομικό στην ενόργανη γυμναστική, η 19χρονη έκανε 52.70, τον καλύτερο χρόνο που έκανε ποτέ Αμερικανίδα κολυμβήτρια στα 100μ. ελεύθερο.

Το hashtag #Blackgirlmagic, που δημιουργήθηκε στο twitter, την έκανε παγκόσμιο σύμβολο. Αλλά η Μάνιουελ δεν ήταν πυροτέχνημα. Κέρδισε άλλο ένα χρυσό ως μέρος της μεικτής ομαδικής, στα 4Χ100μ., στον τελευταίο τελικό της κολύμβησης των Γυναικών, ενώ ήταν δεύτερη στα 50μ. ελεύθερο, πίσω από την έκπληξη από τη Δανία, Περνίλ Μπλουμ, και δεύτερη στα 4Χ100μ. ελεύθερο, την κούρσα που οι ΗΠΑ έχασαν από την Αυστραλία, η οποία έκανε παγκόσμιο ρεκόρ, αν και… έδωσε τη σκυτάλη πρώτη.

Κατανοητό με την… επανάληψη

Το back2back σε παγκόσμια πρωταθλήματα

Οπότε για τη φυλή των σπρίντερ, οι σπουδαιότερες των οποίων θεωρούνται ακριβοθώρητες ντίβες, αυτή η νίκη ζητούσε την εκδίκησή της. Η Μάνιουελ πήγε στη Βουδαπέστη τον επόμενο Ιούλιο, ως η κολυμβήτρια που έπρεπε να ηττηθεί. Το κολύμπι της είναι τόσο απαλό, που, όπως συνέβαινε στην περίπτωση του Ίαν Θορπ, σου δίνει την αίσθηση ότι δεν προσπαθεί καν. Το κορμί της, πάνω από την επιφάνεια του νερού, κάνει όλη τη δουλειά και τα πόδια της δουλεύουν μόνο υπό προϋποθέσεις.

Στις 28 του δεύτερου μήνα του καλοκαιριού, για το 2017, αποδείχθηκε ματαιοπονία η προσμονή της εκδίκησης. Έκανε 52.27, με τη Σουηδή Σάρα Σιόστρoμ, η οποία ήταν η… νούμερο ένα εχθρός, να μένει στο 52.31. Πήρε το χρυσό, επίσης, σε τέσσερις σκυτάλες: στα 4Χ100μ. ελεύθερο και μεικτή ομαδική και σε δύο αγωνίσματα που για πρώτη φορά λανσαρίστηκαν στην πρωτεύουσα της Ουγγαρίας: Τα 4Χ100μ. μεικτή… μεικτή ομαδική και τα 4Χ100μ. μεικτή ελεύθερο, κούρσες που παίρνουν μέρος κολυμβητές και των δύο φύλων

Στο πενηντάρι, όμως, έμεινε τρίτη, με 23.97, χρόνος που ήταν αμερικανικό ρεκόρ, πίσω από τη Σιόστρoμ και την Ολλανδή Ράνομι Κρομοβιντγιόγιο. Κι αυτό ήταν η βενζίνη που την οδήγησε στην Γκουανγκτσού της Νοτίου Κορέας, δύο χρόνια μετά, ξανά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Δύο πρωτιές, στα 50μ. και τα 100μ. ελεύθερο, αποτέλεσαν έναν περιφανή θρίαμβο. Η προσπάθεια των ανταγωνιστριών για να την νικήσουν έμοιαζε με κυνήγι χίμαιρας. Ακόμα και η αίσθηση κατά τη διάρκεια των κουρσών ήταν τέτοια, που ο θεατής ήταν βέβαιος πως κάπως το χέρι της Μάνιουελ θα ακουμπούσε πρώτο την άκρη της πισίνας. Με τα χρυσά στα 4Χ100μ. μεικτή ομαδική και στα 4Χ100μ. μεικτή ελεύθερο και τα τρία ασημένια στα 4Χ100μ. και 4Χ200μ. ελεύθερο και τα 4Χ100μ. μεικτή ομαδική Ανδρών και Γυναικών, η Μάνιουελ έχει, πια, 13 μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, τα εννιά χρυσά και το ένα χάλκινο.

Η επιστροφή

Πώς κάλυψε το χαμένο χρόνο

Η Σιμόν Μάνιουελ ξέρει ότι, αν ήταν καλά, θα μπορούσε να λάβει μέρος και στα 100μ. ελεύθερο. Ο προπονητής της στο Στάνφορντ και ομοσπονδιακός στην ομάδα των Γυναικών, Γκρεγκ Μίχαν, δεν πρόκειται να την αφήσει χωρίς να την χρησιμοποιήσει στις σκυτάλες. Όταν, προς τα τέλη Μαρτίου, έχασε ένα τουρνουά, ο Μίχαν δεν γινόταν να την καλύψει, αλλά δεν είπε και την πάσα αλήθεια: επικαλέστηκε προβλήματα υγείας, που την κράτησαν εκτός.

Η Μάνιουελ μπήκε σταδιακά στη δράση και όταν η Σάρον τής είπε, «δεν χρειάζεται να πας στα τράιαλ», θυμήθηκε τους αδελφούς της, Κρις και Ράιαν, που την κρατούσαν σε εγρήγορση: «Προτιμώ να αποτύχω προσπαθώντας, παρά να αποτύχω επειδή δεν δοκίμασα».

Όταν τερμάτισε 17η στο κατοστάρι, έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη της. Ο Μάιος ήταν πολύ δύσκολος μήνας και η Μάνιουελ δεν είναι μια απλή κολυμβήτρια: είναι μαύρη και αυτό την κάνει μέσο έμπνευσης για πολλά κορίτσια σε όλον τον κόσμο. Μια αποτυχία έπρεπε να δικαιολογηθεί, οπότε μοιράστηκε την εμπειρία της με τα Μέσα. «Ήταν σαν να βρισκόταν, όλον αυτόν τον καιρό, μέσα σε μηχάνημα πίεσης», σχολίασε η Σάρον. Με το 24.09 στο πενηντάρι, όμως, ένα εκατοστό περισσότερο από το χρόνο της Άμπι Γουάιτζιλ, εξασφάλισε θέση στο Τόκιο.

Ο γιατρός Μποχάνι έχει αποφανθεί ότι ο δρόμος για να αποθεραπευθεί πλήρως είναι μακρύς. Μετά τους Ολυμπιακούς, η Μάνιουελ πρέπει να είναι έτοιμη για ένα μακρύ διάστημα ξεκούρασης και αποφόρτισης. Όμως, τώρα, η κυκλωμένη ημερομηνία στο ημερολόγιό της, είναι η 1η Αυγούστου.

Μια απελπισμένη πρωταθλήτρια, που δεν έχει κάτι να χάσει, με ένα λαμπερό χαμόγελο που εξαφανίζεται όταν πέφτει στο χλώριο; Ναι, αυτό είναι το είδος του ανθρώπου που πρέπει να φοβάσαι.