Ο Νίκος Γέμελος μπορεί να αποκαλείται και θρύλος

Το τέλος της συνεργασίας του με την ΚΟΕ δεν ήταν καλοδεχούμενο από πολλούς, ωστόσο η μέχρι τώρα πορεία του δεν γίνεται να αναιρεθεί -και θα έχει συνέχεια.

Σχεδόν μετά το αποτέλεσμα των εκλογών της Κολυμβητικής Ομοσπονδίας (ΚΟΕ) ήξερε ο Νίκος Γέμελος ότι η απομάκρυνσή του ήταν θέμα χρόνου. Η απόλυσή του ολοκληρώθηκε προσφάτως, αλλά τα γεγονότα και η οξυμένη σκέψη είχαν προλάβει την αποπομπή του, ενώ και ο ίδιος είχε προετοιμαστεί γι’ αυτήν.

Ο τέως ομοσπονδιακός προπονητής, ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον πρώην αθλητή του, Άκη Οικονόμου, ήταν, επιπλέον, τεχνικός σύμβουλος της Ομοσπονδίας σε ό,τι αφορα τη Μαραθώνια Κολύμβηση, θέση που έχει καλυφθεί από τον Σπύρο Γιαννιώτη. Αξίζει να σημειωθεί πως ο άλλοτε Διόσκουρός του είχε βάλει υποψηφιότητα για την προεδρία της ομοσπονδίας, με την υποστήριξη του από τις 22 Σεπτεμβρίου του 2012 κουμπάρου του, με την οποία, μετά το τελικό αποτέλεσμα, τα θεμέλια της θέσης του έτριξαν. Αν επρόκειτο για μια απόφαση που λήφθηκε με γνώμονα την αναζωογόνηση της ελληνικής κολύμβησης, της δραστηριότητάς του σε κάποια σωματεία ή λόγω παλιών τοποθετήσεών του, τίθεται υπό κρίση.

Η Ομοσπονδία, πρέπει να σημειωθεί πάντως, ενήργησε τρόπω ανιδιοτελή, προσκαλώντας έναν από τους θρύλους του ελληνικού αθλητισμού να βοηθήσει, αν και βρέθηκε σε ανταγωνιστική θέση της τωρινής διοίκησης.

Ο Γέμελος βρέθηκε εκτός των πυλών της, με τον Γιαννιώτη δεν συνεργάζεται στην ακαδημία κολύμβησης που είχαν φτιαξει, τη Red Swim Academy, και, όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του, τα έχει καλά με τον εαυτό του για όλα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεται άσχημα για τη νέα σελίδα που έχει ήδη ανοιχτεί, προσμένοντας την πένα του αθλητικού γραφιά. Η ανθολογία από τις στιγμές του έχει πολλά ευφυολογήματα και μια γερή προφητεία, η οποία, άλλωστε, οδήγησε σε μία από τις μεγαλύτερες στιγμές του ελληνικού αθλητισμού.

Ο… Σαβιόλα και ο Ολυμπιακός

Μια αγάπη ατέλειωτη και άδολη

Ο Σπύρος Γιαννιώτης είχε μόλις κατακτήσει το πρώτο χρυσό μετάλλιό του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στις 20 Ιουλίου του 2011 στη Σαγκάη. Ήταν ξημερώματα, ώρα Ελλάδος, οπότε το μεσημέρι, αφού ανεκρούσθη ο εθνικός ύμνος, ο Νίκος Γέμελος ήταν στα… αίματα. «Τι έγινε; Πήραμε τον Σαβιολα;» ρώτησε πάρα πολύ σοβαρά. Ο Ολυμπιακός είχε μόλις κάνει μια μεγάλη μεταγραφή στο ποδόσφαιρο και, από την Κίνα, ο Γέμελος είχε «λαλήσει» με τις προοπτικές.

Ο ίδιος είναι προπονητής του Ολυμπιακού μια ολόκληρη ζωή. Αν τον ρωτήσεις, πιθανώς δεν θα βρίσκει μεγάλες διαφορές στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης με το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο δείκτης προσήλωσής του ήταν πάντα πολύ ισχυρός, ιδιαιτέρως σε αυτήν τη διοργάνωση. Αν και απαγορεύεται τούτες τις εποχές η συγκεκριμένη φράση, ο τρόπος που αντιμετωπίζει αυτήν τη διοργάνωση ενέχει… θρησκευτικό φανατισμό. Ο Γέμελος δεν θέλει να γίνει εκείνος που θα συνδεθεί με την απώλεια του πρώτου πρωταθλήματος από το 1995, όταν ο ίδιος δεν είχε αναλάβει ακόμη την ομάδα της κολύμβησης. Υπήρξε στο παρελθόν κολυμβητής της ομάδας, από το 1982, πριν γίνει ο πρώτος προπονητής της.

Κάθε χρόνο, πράγματι, η ομάδα του μπαίνει στο κολυμβητήριο με ιερό φανατισμό. Ο ίδιος, περιττό να ειπωθεί, ζει τους αγώνες καθ’ ολοκληρίαν και ξενοιάζει μόνον όταν το πρωτάθλημα κατακτάται και μαθηματικά. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Γέμελος είναι από τους λίγους Ολυμπιακούς που στο πρόσωπό του αναγράφεται η ομάδα που υποστηρίζει, με τρόπο επουσιώδη. Υπάρχουν πολλοί που υποστηρίζουν το σύλλογο του Πειραιά, αλλά αυτός έχει κάτι… πολύ από παλιό Ολυμπιακό πάνω του, το οποίο περιφέρει δίχως οποιονδήποτε φόβο σε όλες τις χώρες του κόσμου, με ισχύ και ακλόνητη αυτοπεποίθηση.

Η μαντεψιά για το Ρίο

Τα χιλιόμετρα που απέχει η… Βραζιλία από την Αθήνα

Πάρα πολλοί αθλητές, από την Κέλυ Αραούζου ως τον Δημήτρη Χασιώτη και τον Ανδρέα Ζέππο και από τον Αντώνη Φωκαΐδη ως τον Δημήτρη Νέγρηκαι τον Απόστολο Χρήστου, αλλά κι άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός, έχουν συνδέσει ολόκληρη ή ένα κομμάτι της καριέρας τους με τον Νίκο Γέμελο. Βεβαίως, η ιστορική ταύτιση αφορά στον Γιαννιώτη, ο οποίος πήγε με τον πρώην προπονητή του σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες και, βέβαια, με την τελευταία εμφάνισή τους πανηγύρισαν το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο.

Ήταν και πάλι έπειτα από το Παγκόσμιο της Σαγκάης, συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της άφιξής του μέσα στο «Ελ. Βενιζέλος», όταν ο Γέμελος έγινε μάντης καλών με έναν πρωτότυπο και… γεμελικό τρόπο. Τότε υπήρχε η αίσθηση ότι στο Λονδίνο, τον επόμενο χρόνο, ο Γιαννιώτης, που μαζί με το χρυσό στην Κίνα πήρε την πρόκριση στους Ολυμπιακούς, ο ήδη εμβληματικός κολυμβητής θα έκανε την τελευταία εμφάνιση στην καριέρα του. Η σιγουριά βρήκε αντίθετο τον προπονητή του, ο οποίος σε σχετικό σχόλιο απάντησε με ένα συγκλονιστικό λογοπαίγνιο: «Μην αποκλείεις το Ρίο, άλλωστε βρίσκεται μόνο 200 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα». Συνδυάζοντας, λοιπόν, την Πάτρα με την Αθήνα, ο ομοσπονδιακός τεχνικός τότε είχε δώσει μια συγκλονιστική απάντηση, για την οποία ο ίδιος έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη δικαίωσή της.

Η συγκράτηση πριν την επίσημη ανακοίνωση

Πώς έμεινε… ζωντανός ο Γιαννιώτης

Εκείνο το απόγευμα στο Λονδίνο, λοιπόν, που ο τότε 31χρονος μαραθώνιος κολυμβητής πήρε την τέταρτη θέση, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ο Γιαννιώτης δεν έκανε κάποια ανακοίνωση σε εκείνη τη συνταρακτική συνέντευξή του στη δημόσια τηλεόραση, αμέσως μετά τον αγώνα, και κάποιες ώρες αργότερα, όταν είχαν προσκληθεί στο στούντιο της ΕΡΤ, δεν προέβη επίσης σε κάποια δήλωση αποχώρησης, η οποία θα προσυπέγραφε ένα τέλος που, για τον ίδιον, θα ήταν άδοξο.

Μάλιστα, τις ώρες που μεσολάβησαν φαίνεται ότι έγινε μια συζήτηση εξόχως καθοριστική, μεταξύ του ίδιου και του προπονητή του, ώστε να μην προβεί σε κάτι πολύ γρήγορο, που ούτως ή άλλως δεν το «έχει» στο χαρακτήρα του, λόγω της σχετικά ήπιας ιδιοσυγκρασίας του και της πνευματικής ισορροπίας, με την οποία θριάμβευε μέσα στο νερό. Ο Γέμελος θα καταρτούσε εν καιρώ στο μυαλό του ένα πλάνο που δεν θα είχε την πιο δυνατή προπόνηση, τουλάχιστον μέχρι την ολυμπιακή χρονιά, αλλά θα του έδινε μια ώθηση ώστε να μην αποδοκιμάσει, στο μυαλό του, την ιδέα που είχε για να επιστρέψει.

Αυτό ήταν ευεργετικό. Ο Γιαννιώτης ξεκουράστηκε πολύ εκείνη τη χρονιά και, παρ’ ότι μετά το Λονδίνο είχε αγώνες για τη σειρά του Παγκόσμιου Κυπέλλου Μαραθώνιας Κολύμβησης, διοργάνωση στη βαθμολογία της οποίας προπορευόταν και εν τέλει νίκησε, έκανε πολύ ελαφριά, για τα κυβικά του ως αθλητή, προπόνηση σχεδόν μέχρι την άνοιξη του επόμενου έτους. Αποδείχθηκε ευεργετικό, υπεράνω πάσης φαντασίας.

Το βλέμμα στο παρόν

Πάντα η τελευταία επιτυχία

Παρά την πασιφανή σιγουριά του για τις δικές του ικανότητες, όσο και εκείνες των αθλητών του, παρά τις εμφανίσεις σε συνέδρια προπονητών, ειδικά στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, παρά τη μεγάλη πορεία του, που του επέτρεψε να είναι παρών σε σχεδόν όλες τις μεγάλες στιγμές της ελληνικής κολύμβησης των σύγχρονων καιρών -από τον αγώνα ορίων της 4Χ100μ. ελεύθερο το 2000, για το Σίδνεϊ, ως το χάλκινο μετάλλιο στα 4Χ200μ. στο Βερολίνο, το 2002, και από την πέμπτη θέση του Γιαννιώτη στα 400μ. ελεύθερο στην Αθήνα, το 2004, ως τον περιφανή θρίαμβό του στο Ρίο, τις επιτυχίες των έτερων μαραθώνιων κολυμβητών, όπως είναι η Αραούζου, ο Φωκαΐδης και ο Αρνιακός, ακόμα και ένα παγκόσμιο ρεκόρ… εφήβων, που πέτυχε στην Ντόρντρεχτ της Ολλανδίας ο Χρήστου το 2014- δεν ακούστηκαν ποτέ μεγαλοστομίες από το στόμα του έπειτα από μετάλλια. Ακόμα και ύστερα από το Ευρωπαϊκό Μαραθώνιας Κολύμβησης του Πιομπίνο, στο οποίο η άνευ Γιαννιώτη Ελλάδα επέστρεψε με δύο ασημένια, εκείνο της Κέλυς Αραούζου στα 5 χλμ. και της ομάδας, με Αραούζου, Μάριο Καλαφάτη και Γιώργο Αρνιακό, η επιτυχία τον βρίσκει σχεδόν πάντα κουλαριστό. Σαν να μην έχει γίνει.

Όταν ρωτήθηκε, μετά το δεύτερο διαδοχικό χρυσό του Γιαννιώτη στα 10χλμ. σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, το 2013 στη Βαρκελώνη, όταν ο τύπος ήταν… 48ος στο πεντάρι, ποια είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του, το σκέφτηκε λίγο και απάντησε «η τελευταία. Πάντα η τελευταία είναι». Επίσης κατανοητό, δίχως πολλή ανάγνωση, ότι ο τύπος έχει το βλέμμα του στο παρόν και το μέλλον. Εξάλλου, πρόκειται για έναν προπονητή ακάματο, ο οποίος έχει βρεθεί ακόμα και σε θέση διοργανωτή για αθλητικά καμπ και αγώνες μαραθώνιας κολύμβησης, προσπαθώντας να εμφυσήσει τις αρχές και τις προοπτικές του αγωνίσματος σε εκκολαπτόμενους (πρωτ)αθλητές.

Και μπορεί το παρελθόν, ακόμα και λόγω της πλέον ολισθηρής υφής στο ανθρώπινο των σχέσεων, να φαντάζει μακρινό, και το γεγονός ότι δεν έδωσε το «παρών» σε Ολυμπιακούς, στο Τόκιο, για πρώτη φορά ύστερα από 25 χρόνια, να τον γεμίζει με μελαγχολία, όμως, όπως έγραφε και η επική ανακοίνωση της ΚΑΕ Ολυμπιακός, μια ανάγνωση κάθε βουλωμένου γράμματος, «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν τη χαραυγή». Ο Νίκος Γέμελος, που πήρε μια ανάσα και συνεχίζει, ταυτίζεται με αυτήν τη φράση εκ γενετής, εκ κλίσεως και εξ ιδιοσυγκρασίας.