ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΟ ΑΝΔΡΩΝ: Σπουδαίο αποτέλεσμα μικρής σημασίας

Για να μην ξεγελιέται κάποιος, το κοινό αίσθημα για την εθνική πόλο Ανδρών είναι ότι με κάποιον τρόπο θα βρίσκεται εκεί. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εννοείται. Από εκεί και πέρα, μόνον οι ρέκτες του πόλο θυμούνται τι συνέβη μέσα στη διοργάνωση.

Εκτός… Εκτός κι αν ερχόταν μια στιγμή που θα νικούσε για πρώτη φορά στην ιστορία της την Ουγγαρία.

Επειδή η μόνιμη επωδός είναι ότι πρόκειται για την πρώτη νίκη επί των Μαγυάρων σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η επιθυμία για διευκρίνιση μόνο περιττή δεν είναι: Πρόκειται για την πρώτη νίκη της Εθνικής επί της Ουγγαρίας σε πολύ μεγάλη διοργάνωση, δεύτερη, αν εθελοτυφλείς αρκετά ώστε να προσθέσεις το FINA Cup του 1997 στο ΟΑΚΑ όταν, λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από τους «μπέμπηδες» του Γιάννη Γιαννουρή, ήτοι τον ΝΟ Βουλιαγμένης, στο ίδιο κολυμβητήριο, η γαλανόλευκη νίκησε το συγκρότημα του μόλις προσλαμβανόμενου Ντένες Κέμενι στον ημιτελικό.

Εκείνη η ομάδα, που ηττήθηκε από το συγκρότημα του Κούλη Ιωσηφίδη, ήταν στα νάματα κάτι μεγαλειώδους. Οι πιτσιρικάδες της, αρχής γενομένης από όποιον υπήρξε το πρότυπο πολίστα για τους εφήβους του μιλένιουμ, ακόμα και στην Ελλάδα, δηλαδή τον Τάμας Κάσας, έμελλε να την οδηγήσουν σε τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Τώρα, όμως, είμαστε εδώ. Στο 10-9 της πρεμιέρας της Εθνικής στο τουρνουά, όταν ο Γιάννης Φουντούλης έριξε τον τέως, πια, οσονούπω πρώην, συμπαίκτη του Ντένες Βάργκα στο καναβάτσο.

Η κορυφαία νίκη στην ιστορία της

Ένα τρομερό μεμονωμένο αποτέλεσμα

Για να μην αποδοθεί στην τάση εξιδανίκευσης του συντάκτη να δώσει έμφαση στη νίκη, χαρακτηρίζοντάς την με ευκολία τη μεγαλύτερη στην ιστορία της, ο Νίκος Βενετόπουλος, ένας από τους πιο ταλαντούχους φουνταριστούς που είδε ποτέ αυτός ο τόπος και προπονητής στην υδατοσφαίριση, χαρακτήρισε τη νίκη επί της Ουγγαρίας την «κορυφαία που έχει πετύχει η Εθνική σε Ολυμπιακούς Αγώνες».

Οι Ούγγροι έχουν 15 μετάλλια στη διοργάνωση, τα 9 χρυσά, και είναι οι πρωταθλητές Ευρώπης του 2020 στη Βουδαπέστη. Επιπροσθέτως, ήταν παγκόσμιοι πρωταθλητές το 2013 στη Βαρκελώνη και φιναλίστ το 2014 στο δικό τους Ευρωπαϊκό, που ηττήθηκαν ολοσχερώς, σχεδόν καταρρέοντας, από μια μαγευτική σερβική παράσταση, και το 2017 στο δικό τους Παγκόσμιο, όταν οι Κροάτες βρήκαν τον τρόπο να βγουν στον αφρό. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να λογίζεται ως μία από τις πιο σημαντικές επικρατήσεις: Η Εθνική δεν τους είχε νικήσει, ως τα ξημερώματα της Κυριακής, σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Οι παίκτες προφανώς είχαν την αισιοδοξία τους, η οποία αποδείχθηκε βάσιμη και ουχί χιμαιρώδης, αλλά ήταν τέτοιο το στοιχείο της έκπληξης, που ο πηγαίος φουνταριστός, ου μην και αμυντικός, Χριστόδουλος Κολόμβος, κρατώντας την μπάλα με το ρολόι να αδειάζει, ρώτησε τον τερματοφύλακα της Εθνικής και έναν από τους ήρωες στο ολυμπιακό κέντρο Υγρού Στίβου του Τόκιο, Μάνο Ζερδεβά, αν θα τον πείραζε να του ρίξει ένα σουτ, προκειμένου να ισοφαρίζει για να μη… χαλάσει το σερί. Πρόκειται, όμως, για την πρεμιέρα των Ολυμπιακών Αγώνων -και ρωτήστε όποιον ερασιτέχνη αθλητή θέλετε: δεν τους βάζει δίπλα σε οτιδήποτε άλλο.

Η Αθήνα, το Μόντρεαλ και η υπεροχή

Η νίκη επί της Ιταλίας, 6-4, το 2004 είναι τουλάχιστον ισοϋψής εκείνης της Κροατίας στο μικρό τελικό του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος

Η Εθνική έχει νικήσει σε δύο μικρούς τελικούς Παγκόσμιου Πρωταθλήματος, όμως οι διεθνείς την τριετία 2003-05, της ομάδας του Σάντρο Καμπάνια που έκαναν την Εθνική δελφίνο των μεταλλίων και της χάρισαν το πρώτο χάλκινο στο Μόντρεαλ, είναι αμφίβολο αν θα προτιμούσαν το 10-9 επί της Κροατίας στο μικρό τελικό από το 6-4 επί της Ιταλίας την τελευταία αγωνιστική του ολυμπιακού τουρνουά, το οποίο, σε συνδυασμό με το 9-9 της Αυστραλίας με τη Γερμανία, έδωσε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα την απευθείας πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Ακόμα κι αν αυτή συνοδεύτηκε από την κατάρρευση με τους Σέρβους και τη σχεδόν σοκαριστική ήττα από τους Ρώσους, οι οποίοι ήταν πάντως φιναλίστ στο Σίδνεϊ, στο μικρό τελικό, είναι ένα μοναδικό αποτέλεσμα στα χρονικά της ελληνικής υδατοσφαίρισης.

Πάντως, για εκείνη τη συγκεκριμένη χρονιά, τη σειρά των Παίδων του 1992, το ματς με την Κροατία έχει τη δική του αξία: δεν πρόκειται μόνο για το απίστευτο αυτό καθαυτό παιχνίδι, και τα γκολ των δύο Αφρουδάκηδων, εκείνο του Χρήστου που έστειλε το ματς στην παράταση και αυτό του Γιώργου που χάρισε το χρυσό, αλλά την ανατροπή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ότι άλλος ένας μικρός τελικός επρόκειτο να χαθεί και ότι η τρίτη διαδοχική ήττα σε τέτοιο παιχνίδι θα εντυπωνόταν στο γονιδιακό σπείρωμα των διεθνών, ενδεχομένως να ήταν μεταδοτική και για τις επόμενες γενιές.

Η κρίση, η ανατροπή και η πιο γόνιμη εποχή

Η τετράδα ήταν επί δεκαετία άγνωστος τόπος

Βεβαίως, για να συμβεί αυτό, ακόμα κι έτσι, έπρεπε η Ελλάδα να ξαναμπεί σε τετράδα μεγάλης διοργάνωσης, κάτι που δεν συνέβη επί δεκαετία, ειδικά, δε, μετά τους Ολυμπιακούς του 2008 και μέχρι το γκολ του Φουντούλη στον προημιτελικό του Παγκόσμιου του Καζάν, το 2015, που έστειλε το ματς στα πέναλτι μέσω των οποίων η γαλανόλευκη πήρε την πρόκριση, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δίαγε κρίση: Μετά την απαίτηση για τη φυγή του Καμπάνια, εμφανίστηκαν ο Τάσος Δούμπας, ο Ντράγκαν Άντριτς, ο Σάκης Κεχαγιάς, ο Γιώργος Μορφέσης, για μόνο μερικά επεισόδια πάντως, πριν η Κολυμβητική Ομοσπονδία και ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος καταλήξουν στον Θοδωρή Βλάχο, που ολοκληρώνει τη θητεία του λίγο πριν την εφταετία, ενώ σαφώς η αλλαγή στο διοικητικό status quo της ομοσπονδίας, που πλέον «τρέχει» ένα τιμ με επικεφαλής τον επίσης ένδοξο βετεράνο Κυριάκο Γιαννόπουλο, πρέπει να έπαιξε το ρόλο της.

Ο Βλάχος έφερε τα πιο επιτυχημένα αποτελέσματα, σε σειρά, στην ιστορία της Εθνικής: Το χάλκινο στο Καζάν, το χάλκινο στο World League του 2016, πρωτύτερα τη δεύτερη είσοδο σε τετράδα στην ιστορία της ομάδας σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, τον Ιανουάριο του ίδιου έτους στο Βελιγράδι, με την εκπληκτική παράσταση και το 6-2 επί της Ισπανίας στον προημιτελικό, την τρίτη θέση και στο φετινό World League, ήτοι του Τμπίλισι, επίσης με νίκη επί των Ιταλών, την τετράδα στο Παγκόσμιο του 2017, στη Βουδαπέστη, με το επίσης εκπληκτικό 12-7 επί των Μαυροβούνιων στα προημιτελικά. Επιπλέον, έφερε το δεύτερο καλύτερο πλασάρισμα της ιστορίας της σε Ολυμπιακούς, την πέμπτη θέση στο Ρίο, αλλά και μία πρόκριση από προολυμπιακό τουρνουά, φέτος, κατά την οποία άφησε εκτός τη Ρωσία ή, όπως λέγεται αυτές τις μέρες, ολυμπιακή ομάδα.

Νέοι και σπουδαίοι

Δύο φουρνιές που έγραψαν ιστορία σε μικρές ηλικίες

Οι ρέκτες του πόλο στα εγχώρια ύδατα εκστασιάστηκαν με τη νίκη επί των Ούγγρων. Οι περισσότεροι παλαίμαχοι πέρασαν μια ολόκληρη καριέρα ψάχνοντας για μια τέτοια επιτυχία. Οι υπενθυμίσεις από τους δύο ημιτελικούς σε Βαρκελώνη και Μόντρεαλ, το 2003 και το 2005, είναι πικρές, η ήττα στο μικρό τελικό της Βουδαπέστης το 2017 επίσης, το ίδιο και στο μικρό τελικό του Βελιγραδίου, το 2016. Πάντως, τέσσερις πολίστες αυτής της Εθνικής έχουν τις πιο όμορφες αναμνήσεις από παιχνίδια με τους Μαγυάρους στα… μικράτα τους: Ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς, ο Άγγελος Βλαχόπουλος, ο Μάριος Καπότσης και ο Γιώργος Δερβίσης ήταν στον Βόλο, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Ανδρών, όταν η Εθνική νίκησε 14-8 την Ουγγαρία για να περάσει στα ημιτελικά. Ο πρώτος, δε, είχε δώσει το «παρών», ένα χρόνο νωρίτερα, στην… παρτάρα της Στουτγάρδης, ένα εμβληματικό 11-2, επίσης για τους ημιτελικούς του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Αυτή η ομάδα δεν κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στις δύο αυτές διοργανώσεις: Στο Ευρωπαϊκό έχασε στον τελικό από την Ιταλία, στο Παγκόσμιο του Βόλου αποκλείστηκε στον ημιτελικό από τη Σερβία, πριν πάρει το χάλκινο με την Αυστραλία, αλλά η πιο πικρή ήττα είχε έρθει στο Σίμπενικ της Κροατίας, όταν είχαν χάσει στον τελικό του Παγκόσμιου Εφήβων από τους οικοδεσπότες στην παράταση, με ένα «κουφό» σουτ από το κέντρο της πισίνας και ενώ οι παρευρισκόμενοι διαρρηγνύουν ακόμη τα, ούτως ή άλλως όχι πολλά, ιμάτιά τους ότι ο Άντονι Χόπκινς μπροστά στους χασάπηδες εκείνου του παιχνιδιού ήταν… κολεγιόπαιδο με πουλόβερ και πουκάμισο.

Η μεθεπόμενη φουρνιά, όμως, ήταν ακόμα καλύτερη. Η τριετία από το 2017 έως το 2019, που έχει δώσει τέσσερις παίκτες σε αυτήν την Εθνική, τον Ζερδεβά, τον Δημήτρη Σκουμπάκη, τον Κώστα Γκιουβετσή και τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου, ήταν εμβληματική για τις μικρές ηλικίες: τρία χρυσά σε δύο Παγκόσμια, στο Βελιγράδι το 2017 (με νίκες επί Σερβίας και Κροατίας σε σειρά) και στο Κουβέιτ το 2019, και ένα Ευρωπαϊκό, στο Μινσκ το 2018, για την ομάδα υπό την αιγίδα του Τεό Λοράντου, αλλά και… εκπαίδευση: δεν μοιάζουν μόνο να διέπονται από… αφοβία αυτά τα παιδιά, αλλά η εξοικείωσή τους στους νέους κανόνες, την ανανέωση των 20 δευτερολέπτων, την υποχρέωση να εκπληρώνεται επίθεση όταν τελειώνει ο χρόνος στον παίκτη παραπάνω, το παιχνίδι με τις πολλές αποβολές, ανέδειξε, τουλάχιστον σε αυτά τα 32 λεπτά με τους Μαγυάρους, ότι στην Εθνική ταιριάζουν περισσότερο οι αλλαγές, αν και δεν θα περίμενε κάποιος ότι οι Ούγγροι θα είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα.

Οι καθοδηγητές

Εκείνοι που περίμεναν και άξιζε τον κόπο

Στην εξίσωση πρέπει να μπουν και οι παλιοί, που έχουν το ρόλο του καθοδηγητή: ο αρχηγός Γιάννης Φουντούλης, ο Κώστας Μουρίκης και ο Χριστόδουλος Κολόμβος, αλλά και ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας Κώστας Γαλανίδης. Ο πρώτος ήταν προϊόν των… στασιαστών, δηλαδή όταν οι βετεράνοι ανέκρουσαν πρύμναν το 2006 και ανάγκασαν τον Καμπάνια να βασιστεί σε νέους για να πάει στο Ευρωπαϊκό του Βελιγραδίου. Ο Φουντούλης επέστρεψε σε μεγάλη διοργάνωση ουσιαστικά το 2010, στο Ευρωπαϊκό του Ζάγκρεμπ, και δεν έφυγε από εκεί.

Οι δύο φουνταριστοί από τη μεριά τους, ειδικά ο Πατρινός, έπρεπε να περιμένουν λίγο περισσότερο. Ο Μουρίκης, τουλάχιστον, ήταν ο δεύτερος φουνταριστός της Εθνικής στους Ολυμπιακούς του 2012, στο Λονδίνο, αλλά ο Πατρινός βρήκε το δρόμο του ύστερα από αυτήν τη διοργάνωση και το οριστικό, όπως αποδείχθηκε, αντίο του Γιώργου Αφρουδάκη. Στην εξίσωση πρέπει να μπει και ο, πάνω κάτω στην ίδια σειρά, αναπληρωματικός τερματοφύλακας Κώστας Γαλανίδης, αλλά και ο Στέλιος Αργυρόπουλος, ο οποίος είναι νεότατος, είχε αξιόλογη εφηβική καριέρα στην ακαδημία του Ολυμπιακού, υπεύθυνος της οποίας ήταν ο συνεργάτης του Βλάχου στην Εθνική, Δημήτρης Κραβαρίτης, όμως δεν προτιμήθηκε στις μικρές Εθνικές. Για να δοθεί μια αναλογία, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Θοδωρής Παπαλουκάς βγήκαν αθόρυβα σε αντρική ηλικία στο ελληνικό μπάσκετ. Οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες, αλλά δείξτε έναν άνθρωπο που θα πει ότι δεν δικαούται αυτά που έχει κερδίσει και θα βρίσκεστε ενώπιον κάποιου που μιλά με υστεροβουλία.

Νίκη που σημαίνει πολλά και τίποτα

Το… τσουρούφλισμα στον άλλον όμιλο δημιουργεί μηδαμινή ασφάλεια

Όλα τα παραπάνω δεν είναι προϊόν φλυαρίας, όσο κι αν είναι ωραίο το ακόνισμα της μνήμης. Κάπως έτσι, με αυτούς τους 13, με τα απωθημένα, την τριβή, αλλά και το άφθαρτο των νιάτων τους και το πείσμα που έχουν βάλει στη δουλειά τους, ήρθε η πρώτη νίκη απέναντι σε μία εθνική ομάδα χώρας που το πόλο είναι το εθνικό σπορ (λίγο πριν την άρνηση να δεχθούν οποιονδήποτε πρόσφυγα και την απόρριψη του δικαιώματος στην άμβλωση).

Η νίκη σημαίνει πολλά: πρόκειται για την κληρονομιά των μελών της αποστολής και το κληροδότημα στις επόμενες γενιές. Είναι μια νέα μέρα. Όμως, στην οικονομία του τουρνουά, το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι η είσοδος στα προημιτελικά, αφού η Νότιος Αφρική είναι εξαιρετικά αδύναμη, ενώ η Ιαπωνία θα τους… σκάσει στο τρέξιμο πριν την νικήσουν λόγω της χαώδους διαφοράς στην ποιότητα.

Παρ’ όλα αυτά, η πρώτη θέση δεν είναι αυτοσκοπός. Η Εθνική, αρχής γενησομένης από το πρωινό παιχνίδι της Τρίτης, 27 Ιουλίου, στις 9:30 με την Ιταλία, πρέπει να κυνηγά τις νίκες για να χτίζει το μομέντουμ της, όμως δεν υπάρχει αντίπαλος για να… διαλέξει στον προημιτελικό. Στον άλλο όμιλο, το δεύτερο, μαίνεται πόλεμος. Στην πρεμιέρα η «χρυσή» ολυμπιονίκης Σερβία (την οποία η Ελλάδα έχει νικήσει όντως… ποτέ σε αντρικό επίπεδο) ηττήθηκε από την Ισπανία, ακριβώς όπως στο Ευρωπαϊκό της Βουδαπέστης πέρυσι, ενώ οι υπόλοιπες δύο ομάδες που θα περάσουν είναι το Μαυροβούνιο και η «χρυσή» το 2012 και «ασημένια» το 2016 Κροατία. Η επιλογή δεν αφορά στο ποιος αντίπαλος είναι καλό ματσάρισμα, αλλά σε εκείνον που είναι λιγότερο δύσκολος -όσον αφορά στο ποιος είναι, ή, καλύτερα, ποιος ταιριάζει στην Εθνική, δεν πρόκειται να το μοιραστούν. Η φάση πάει οκτάλεπτο οκτάλεπτο, μα ό,τι κι αν συμβεί, αυτή η πρεμιέρα γράφτηκε στη Χρυσή Βίβλο. Πλέον, οι διεθνείς παίζουν για τη διοργάνωση αυτή καθαυτή, όντας αρκούντως συνειδητοποιημένοι ώστε να ξέρουν ότι τα οφέλη της νίκης επί της Ουγγαρίας, αποστασιοποιημένα, θα μπορούν να απομυζήσουν τα χρόνια που έρχονται. Αυτά που απομένουν, είναι η πραγματική ζωή και ο αβυσσαλέος ανταγωνισμός. Στη γλώσσα των ανθρώπων της υδατοσφαίρισης, ένα ολόκληρο ολυμπιακό τουρνουά.