Όντως... Great in Japan

Από μικρός, ο Στέλιος Αργυρόπουλος ήταν αμίλητος. Πιθανώς είχε να πει πάρα πολλά, απλώς δεν ήξερε πού. Στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού, ο δευτερος προπονητής της Εθνικής, Δημήτρης Κραβαρίτης, δούλευε ένα παιδί που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε. Στην κερκίδα, δεν υπήρχε άνθρωπος δικός του. Οι γονείς του περίμεναν έξω, συνήθως από το «Πέτρος Καπαγέρωφ», με καφέ (και τσιγάρο). Ο Στέλιος Αργυρόπουλος ήθελε να κρίνεται δίκαια και να δουλεύει χωρίς περισπασμούς. Ο Στέλιος Αργυρόπουλος ήταν «κλειδωμένος» στο πόλο, από τότε που έπιασε μπάλα. Είσαι οι συνήθειές σου, λένε.

Μάθε πώς να παίζεις χωρίς την μπάλα όταν αυτή είναι στην αντίθετη πλευρά. Πώς να στήνεσαι στο δοκάρι στον παραπάνω σου και πού να βρίσκεσαι ώστε να γίνεσαι αποδέκτης και να κάνεις κατοχή όταν αυτή περνά στον αντίπαλο. Πώς να βγαίνεις στην μπροστινή ζώνη, όταν η ομάδα χρειάζεται φουνταριστό. Διόρθωνε τη μηχανική του σουτ σου, κάθε μέρα από λίγο. Βάλε το χέρι σου οριζόντια, με την παλάμη να στρίβει αντίθετα, ώστε να κάνεις το μπλοκ. Κατάλαβε πώς πρέπει να ντουμπλάρεις τον αντίπαλο και να αποφεύγεις τις αποβολές. Δούλεψε λίγο έξτρα, μια δυο ώρες. Θα παραμείνεις γουίρντο, αλλά τουλάχιστον θα μπορείς, με ένα δευτερόλεπτο στην επίθεση, να κάνεις ένα θεϊκό γυριστό σε ένα προημιτελικό Ολυμπιακών Αγώνων και να «σφραγίσεις» μια πρόκριση.

Πήγαινε στο γυμναστήριο. Ονειρέψου.

Ανάλαβε την ευθύνη. Ο Στέλιος Αργυρόπουλος έχασε το πέναλτι του τελικού του Champions League με τη Φερεντσβάρος, το 2019. Ήταν εκείνος, όμως, που ζήτησε να το χτυπήσει. Το πήρε και το έχασε. Και μετά ο Γιόζιπ Πάβιτς, στο τελευταίο παιχνίδι του στο πόλο, πήγε και του είπε κάποια λόγια. Του εξέφρασε το θαυμασμό του. Ο Κροάτης γκολκίπερ θαύμασε τους γηγενείς πολίστες για την παιδεία τους. Ο αποχαιρετισμός του έμεινε ριζωμένος μέσα τους.

Είχε φτάσει, οριστικά πια, εκείνη η ώρα που ζητούσε ο προκάτοχός του, Νικόλας Δεληγιάννης, σε όλη την καριέρα του. Που ήξεραν να απαντήσουν όλα τα «γιατί;»

 

Οι… Κροάτες με το ελληνικό εθνόσημο

Ο Θοδωρής Βλάχος παίζει σε γνώριμα ύδατα

Ο Θοδωρής Βλάχος, σε ανύποπτο χρόνο, ζήτησε Κροάτες. Κροάτες πολίστες, για να κάνουν προπόνηση. Ήταν μεταφορά: ήθελε παίκτες με νοοτροπία Κροατών. Να ασχολούνται με την προπόνησή τους, πώς θα γίνουν καλύτεροι, να κάνουν χωρίς να αντιδρούν ενοχλημένοι για αυτά που δεν καταλαβαίνουν. Αυτήν τη στιγμή, στο Τόκιο, ο ομοσπονδιακός προπονητής συνεργάζεται με ανθρώπους για τους οποίους τού είχε προσαφθεί εμπάθεια. Πιο βασικός, ο πιο στενός συνεργάτης του.

Ο ίδιος κάποτε υπήρξε συνεργάτης. Ήταν στον Ολυμπιακό με τον Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς το 2000-01, με τον Ζόλταν Κάσας από το 2001 έως το 2003, με τον Βέσελιν Τζούχο κατόπιν. Ο τελευταίος άκουγε τα σχολιανά του, ακόμα και κατά τη διάρκεια της θητείας του στον «ερυθρόλευκο» πάγκο. Αλλά μύησε το συνεργάτη του στην κροατική νοοτροπία. Όταν ο Βλάχος έφυγε για να γίνει πρώτος προπονητής στο Παλαιό Φάληρο, διαλέγοντας αυτήν τη θέση από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, που ανέλαβε ο Δημήτρης Κραβαρίτης, βρήκε τον… πρώτο Κροάτη: το όνομα του πιτσιρικά είναι Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς.

Ο Βλάχος έχει πια, με δύο παιχνίδια να απομένουν για να λήξει η θητεία του στην Εθνική, άφθονους Κροάτες για να συνεργάζεται. Κυρίως, όμως, βρήκε πολίστες που, επειδή ένιωσαν επαγγελματίες, έφυγαν χωρίς δισταγμό για το εξωτερικό.

 

Οι γκασταρμπάιτερ

Γύρισαν τη Γηραιά Ήπειρο, άλλαξαν νοοτροπία

Ο Άγγελος Βλαχόπουλος πήγε στην Ιταλία και την Ουγγαρία, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου από πολύ νωρίς, λόγω ταλέντου, απορροφήθηκε από την ιστορική Γιουγκ Ντουμπρόβνικ από την Κροατία, και από το φθινόπωρο θα έχει συμπαίκτη τον Αργυρόπουλο, ο Μάριος Καπότσης έπαιξε μέχρι και τη Ρουμανία. Ο Χριστόδουλος Κολόμβος έγινε γκασταρμπάιτερ στην Τουρκία, ως σύμβολο ανάπτυξης του σπορ για τη γείτονα. Ακόμα και ο Γιάννης Φουντούλης, που δεν υπήρχε πραγματική ανάγκη να φύγει, αποφάσισε, ως μπαμπάς πια, να εκπληρώσει ένα στόχο του και να παίξει στην Ουγγαρία.

Ο Κωνσταντίνος Γενηδουνιάς είχε μια σαρωτική τετραετία στο κολέγιο. Τα δύο μπάνερ του με τους Trojans και οι διακρίσεις του ως All American για τον ίδιο ήταν μία εποχή ειδυλλιακή. Στην Ελλάδα ανησυχούσαν ότι το χαμηλό επίπεδο θα τον γυρνούσε πίσω. Το θέμα είναι πως το επίπεδο δεν είναι χαμηλό. Έτσι, το «πιο αυθεντικό ταλέντο του πόλο που έχω δει μετά τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου», όπως είχε πει ο Θοδωρής Βλάχος το καλοκαίρι του 2011, κράτησε τη ροή.

Μόνον ο Κώστας Μουρίκης, που μπορούσε να φύγει, δεν το έκανε. Πριν τον τελικό της Γένοβα, το 2018, ο φουνταριστός του Ολυμπιακού ήταν κλεισμένος από την Προ Ρέκο. Τόσο παικτάρα είναι. Η συμφωνία δεν έγινε -και μάλιστα ακούστηκε ότι ο Μουρίκης ανέκρουσε πρύμναν όταν έμαθε ότι η Ρέκο έκανε αντικατάσταση του προπονητή, δηλαδή στη θέση του Βλάντα Βουγιασίνοβιτς πήρε τον Ράτκο Ρούντιτς. Ο τελευταίος, ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία του πόλο που έχει κατακτήσει τρία διαδοχικά χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, στο Λος Άντζελες και τη Σεούλ, το 1984 και το 1988, με τη Γιουγκοσλαβία, το 1992 στη Βαρκελώνη με την Ιταλία, ενώ έχει συνολικά τέσσερα, όταν οδήγησε τη σπουδαία Κροατία στην κορυφή στο Λονδίνο, το 2012, είναι σεσημασμένος για τις σκληρές προπονήσεις του. Ο Μουρίκης έχει το δικό του βιορυθμό.

 

Ο απογαλακτισμός

Το κράμα που δεν είναι συνονθύλευμα

Όλο αυτό οδήγησε σε αλλαγή παραστάσεων και, σε κάποιες περιπτώσεις, σε απογαλακτισμό. Η Εθνική υπάρχει ως ένα κράμα διαφορετικών καταβολών, αλλά ίδιας νοοτροπίας. Δεν πρόκειται για ετερόκλητους, όλοι έχουν τον ίδιο παρονομαστή, αλλά η αλήθεια είναι πως είναι το συμπεριφορισιακό ζήτημα που τους ένωσε.

Η έλλειψη δράματος. Η προσήλωση. Ότι το να καθαρίζει κάποιος τον κακό χαμό που κάνει άλλος δεν είναι ζήτημα ιεραρχικό, αλλά αφορά σε όλη την ομάδα. Και, κυρίως, εκείνο το κλικ που έγινε στην αντίληψη, η κατανόηση ότι η απόσταση που τους χωρίζει από το υψηλότερο επίπεδο ήταν πολύ πιο κοντινή από αυτό που φαινόταν. Οι νεότεροι, ο Παπαναστασίου, ο Κώστας Γκιουβέτσης, ο Μάνος Ζερδεβάς, ο Δημήτρης Σκουμπάκης, δεν το καταλαβαίνουν απολύτως. Στις μικρές ηλικίες οι ίδιοι υπήρχαν ως κυρίαρχοι. Ο Τεό Λοράντος, προπονητής της εθνικής Εφήβων που από το 2017 έως το 2019 κυριάρχησε παγκοσμίως και κατέκτησε τρία χρυσά, σε δύο Παγκόσμια Πρωταθλήματα και ένα Ευρωπαϊκό, έχει πει ότι όλοι, πια, πρέπει να ακολουθούν την ελληνική σχολή. Οι παλιότεροι, όμως, είχαν δει τη γούνα τους να καίγεται, ξανά και ξανά και ξανά. Ο δρόμος που έπρεπε να καλύψουν έμοιαζε να μην έχει τέλος.

 

Το σημείο που άλλαξαν όλα

Το γκολ με την Αυστραλία αποδείχθηκε περισσότερο από σωσίβιο

Ο πρωταθλητισμός είναι σαν ένα ταξίδι εφτά ωρών με ΚΤΕΛ για να δεις τη γυναίκα της ζωής σου σε περιοχή που έχει συγκοινωνία με την Αθήνα μία φορά τη μέρα, και εκείνη να σε διώχνει χωρίς καν να σε συναντήσει. Η όαση, τελικώς, ήρθε με τη μορφή της απελπισίας.

Ήταν εκείνο το γκολ του Γιάννη Φουντούλη στον προημιτελικό του Καζάν το 2015 με την Αυστραλία που έστειλε το ματς στα πέναλτι και, τελικώς, έβαλε την Ελλάδα στην τετράδα ενός τουρνουά. Το χάλκινο μετάλλιο δεν ήταν ήσσονος σημασίας, ίσα ίσα που της έδωσε και την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς του Ρίο. Η είσοδος στην τετράδα, όμως, ήταν εξίσου σημαντική. Όταν αποχώρησε ο Χρήστος Αφρουδάκης, ο οποίος ένωνε την προηγούμενη γενιά με τη νέα, το κτιριο είχε διατηρήσει την ισχύ εκ των θεμελίων του.

 

Ο πρώτος νικηφόρος προημιτελικός

Έπαιξε για να νικάει και άφησε τους άλλους να παιδεύονται

Στο πόλο τα πράγματα είναι απλά. Το δύσκολο είναι να τα κάνεις. Το πώς θα βάλεις το χέρι σου στο μπλοκ, για να αποτρέψεις το σουτ, κάνει το πεδίο δράσης του τερματοφύλακα μικρότερο. Αυτό συνεπάγεται περισσότερες αποκρούσεις και μεγαλύτερο εκνευρισμό για τον αντίπαλο. Αν και δεν ήταν ακριβώς το μοτίβο του παιχνιδιού με το Μαυροβούνιο, ήταν ένα ενδεικτικό. Η Εθνική επικράτησε (διότι ήταν από άκρου εις άκρον κονιορτοποίηση ενός αντίπαλου που δεν έχασε μόνο το παιχνίδι, αλλά και τον εγωισμό του) από την ομοιογένειά της, αλλά και από την ατομική ποιότητα. Το κράμα βοηθάει στην πληρότητα.

Οι Μαυροβούνιοι είχαν τρεις νίκες επί της Εθνικής το 2021, αλλά πλέον μπορούμε να αναγνωρίζουμε την μπλόφα. Ήταν εκκωφαντικός ο γδούπος της πτώσης από αυτήν τη σπουδαία εμφάνιση. Η Εθνική έχει μία ισοπαλία σε έξι ματς σε αυτό το ολυμπιακό τουρνουά, τα υπόλοιπα πέντε είναι νίκες – και μάλιστα πειστικές.

Το συγκεκριμένο συγκρότημα έχει πετύχει δύο πρωτιές. Η πρώτη ήταν η επικράτηση 10-9 επί της Ουγγαρίας, η πρώτη νίκη επί των Μαγυάρων σε μία από τις τρεις μεγάλες διοργανώσεις (Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα). Η δεύτερη, ο πρώτος νικηφόρος ημιτελικός στην ιστορία της σε Ολυμπιακούς. Η ομάδα του 2004 πέρασε στην τετράδα μπάι, με το σύστημα που ήθελε τον πρώτο των ομίλων να μπαίνει κατευθείαν στα ημιτελικά και τις θέσεις 2 και 3 να παίζουν τα χιαστί.

Στον όμιλο, η Ελλάδα δεν είχε να διαλέξει κάτι. Μετά τη νίκη επί της Ουγγαρίας, ο Γιάννης Φουντούλης μού είπε, «με όποιον και να παίξεις είναι δύσκολο. Οπότε παίζεις και προχωράς, ό,τι και να γίνει. Και σε 10 μέρες βλέπουμε».

Οι 10 μέρες πέρασαν, και οι τυφλοί, όπως έλεγε κάποτε ο Γιάννης Ιωαννίδης, είδαν και ο εθνάρχης των ομαδικών σπορ είναι έτοιμος για το δεύτερο ημιτελικό στην ιστορία του στο πόλο, ελπίζοντας να πάρει το δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο σε ομαδικό σπορ, μετά το ασημένιο της εθνικής Γυναικών το 2004.

 

Το φαβορί του μαϊστόρε και ο… Γκάλης

Η Σερβία ανέβασε ταχύτητα στα ξαφνικά

Η ερώτηση που έγινε στον Γιάννη Φουντούλη ύστερα από το 10-4 επί του Μαυροβουνίου στο Τατσούμι, από το δημοσιογράφο της δημόσιας τηλεόρασης, δεν μπορούσε να είναι καταλληλότερη. Ρωτήθηκε αν είναι η κορυφαία νίκη της καριέρας του μέχρι την επόμενη. Η ατάκα είναι κατοχυρωμένη στον Νίκο Γκάλη: Την είπε στον Βασίλη Σκουντή μετά τη νίκη της Εθνικής επί της Ιταλίας στο ΣΕΦ, στις 10 Ιουνίου 1987. Εκείνο το ματς ήταν προημιτελικός και η ομάδα του Κώστα Πολίτη θα αντιμετώπιζε τη Γιουγκοσλαβία, την οποία είχε νικήσει τη δεύτερη αγωνιστική.

Αυτό το παιχνίδι, με το Μαυροβούνιο, ήταν προημιτελικός και η ομάδα του Θοδωρή Βλάχου θα αντιμετωπίσει την Ουγγαρία, την Παρασκευή 6 Αυγούστου στις 9:30, την οποία είχε νικήσει στην πρεμιέρα! Οι Μαγυάροι δεν αστειεύονται, πάντως, το 15-11 επί της Κροατίας το δείχνει ξεκάθαρα. Εκείνοι που αστειεύονταν, αλλά όχι πια, είναι οι Σέρβοι. Το πρώτο ημίχρονο του προημιτελικού με την Ιταλία, η οποία τους είχε αποκλείσει στον ημιτελικό του 2012, στο Λονδίνο, ήταν μακελειό. Ο οξύνους Άντρια Πρλαΐνοβιτς τους λιάνισε, το ίδιο έκαναν οι αριστερόχειρες, ο Φιλίπ Φιλίποβιτς και ο Ντούσαν Μάντιτς.

Οι Σέρβοι θα παίξουν με τους Ισπανούς, που νίκησαν σχετικά εύκολα τις ΗΠΑ.

Η Ελλάδα έχει να δώσει δύο αναμετρήσεις. Αυτό που θέλει, για πρώτη φορά στην ιστορία της, είναι η παρουσία της στο τελευταίο παιχνίδι ομαδικού σπορ σε ολυμπιακό τουρνουά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News