Χρήστος Φραντζεσκάκης Συνέντευξη: «Ο Ελληνας πολιτικός δεν έχει δικαίωμα να δηλώνει περήφανος»

Τον Απρίλη έγινε 24 και τον Αύγουστο έβαλε στο βιογραφικό του τη δεύτερη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε αντίθεση με το Τόκιο, στο Παρίσι αγωνίστηκε στον τελικό. Αυτό, ασφαλώς, δε του είναι αρκετό.

Ο Χρήστος Φραντζεσκάκης είναι ο κορυφαίος Έλληνας εν ενεργεία σφυροβόλος και δεν έχει λόγο να στοχεύει κάτι πέρα από τα μετάλλια. Σχεδόν δυόμιση δεκαετίες μετά τις μεγάλες επιδόσεις των Παπαδημητρίου και Πολυχρονίου, είναι ο πρώτος που φλερτάρει με τα 80 μέτρα και δείχνει πως μπορεί να τα φτάσει.

Ο ίδιος δηλώνει ότι πλέον είναι έτοιμος γιατί πιστεύει πως έφαγε… ό,τι σφαλιάρα μπορούσε να φάει. Βγήκε αλώβητος και τη νέα σεζόν αναμένει να εμφανιστεί καλύτερος από ποτέ. Προπονείται σε ένα χωράφι δανεικό και ανταγωνίζεται τους καλύτερους. Λέει πως είναι νωρίς να μιλά για το Λος Αντζελες, όμως δεν κρύβει πως πιστεύει ότι μπορεί να φτάσει τον μεγάλο του στόχο: Μία από τις τρεις πρώτες θέσεις του κόσμου…

Ο Χρήστος Φραντζεσκάκης μιλά στη SportDay και το SportDay.gr:

Λοιπόν, έχεις πάει Τόκιο, έχεις πάει και Παρίσι. Ποια από τις δύο διοργανώσεις έχεις πιο όμορφα στο μυαλό σου;

Κοίτα, το ότι ήταν γεμάτο το στάδιο για μένα δεν έχει τόσο μεγάλη διαφορά την ώρα που αγωνίζομαι γιατί είμαι πολύ συγκεντρωμένος. Είμαι μόνος μου μέσα στη βαλβίδα. Τώρα το τι γίνεται είναι εντυπωσιακό, αλλά μέχρι εκεί. Δε θα νιώσω παραπάνω πίεση. Είχε πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες τώρα, όμως εξακολουθεί η καλύτερή μου εμπειρία να είναι από το Ευρωπαϊκό του 2022 στο Μόναχο. Ηταν λίγο πιο… ρομαντικά. Ηταν ένα παλιό στάδιο, έβρεχε και δεν είχε φύγει κανένας θεατής, γιατί οι Γερμανοί είναι πολύ φίλαθλοι. Ηταν πιο «μαγική» βραδιά τότε. Από το Παρίσι, βέβαια, φεύγω πιο έμπειρος. Πλέον έχω μπει σε όλους τους τελικούς. Είδα ότι κάθε φορά συναγωνίζομαι τα ίδια άτομα και ότι πάνω κάτω χρειάζονται τα ίδια μέτρα για τελικό. Οπότε δεν έχω κάτι άλλο να δω από τις μεγάλες διοργανώσεις και είμαι έτοιμος του χρόνου να διεκδικήσω ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.

 

 

Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε νεαρό στιβικό, θα σου πει ότι το όνειρό του είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Εσύ πήγες, ξαναπήγες και έφτασες και τελικό. Τώρα τι ονειρεύεσαι;

Σίγουρα ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες ή έστω σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Στο μυαλό μου, ο βαθμός δυσκολίας είναι ο ίδιος. Είναι τα ίδια άτομα για να συναγωνιστώ. Ο μόνος λόγος που μπορώ να πω ότι το μεγάλο όνειρο είναι η διάκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η αναγνώριση από τον κόσμο, που δεν κρατά βέβαια και για πολύ, και οι απολαβές. Την επόμενη μέρα είναι λίγο πιο εύκολη η ζωή σου με ένα μετάλλιο. Οπότε ναι, ο στόχος μου είναι το μετάλλιο σε Ολυμπιακούς και ένα μεγάλο ατομικό ρεκόρ, ώστε να μείνω στην Ιστορία της σφυροβολίας.

 

Μπαίνεις σε έναν νέο Ολυμπιακό κύκλο και όπως είπες θέλεις να διεκδικήσεις ένα μετάλλιο. Δεδομένου του ότι τεχνικά είσαι ήδη σε ένα πολύ καλό επίπεδο, τι πιστεύεις ότι πρέπει να βελτιώσεις ώστε να φτάσεις εκεί που θες;

Κοίτα, η τεχνική της σφυροβολίας είναι άβυσσος. Εχω καταλάβει ότι δεν τελειοποιείται ποτέ. Πριν και κατά τη διάρκεια των Ολυμπαικών Αγώνων ήμουν πάρα πολύ καλά και σωματικά και τεχνικά. Τώρα στους αγώνες με την πίεση, δε μου βγήκε έτσι όπως ήθελα. Ισως επειδή είχα βρει τον εαυτό μου τον τελευταίο μήνα. Βρήκα την τεχνική μου και έριχνα όπως το ’22. Γιατί και το ’23 είχα κάποια θέματα υγείας και δεν έκανα κανονική χρονιά. Ετσι δεν πρόλαβα να «δέσω» την τεχνική, να την κάνω να μου βγαίνει αυτόματα μέσα σε έναν μήνα.

Τώρα μετά τους αγώνες, που έρχομαι και κάνω προπόνηση, είμαι ακόμα καλύτερα. Νιώθω ότι αν σταθεροποιηθώ σε αυτή την τεχνική και ανεβάσω τη δύναμή μου, γιατί σε σχέση με τους αντιπάλους μου είμαι πολύ αδύναμος και σε κάποιες ασκήσεις δεν έχω βάλει ούτε τα μισά κιλά, πιστεύω ότι θα κάνω πάνω από 80μ. μέχρι το Λος Αντζελες. Και εκεί κρίνονται συνήθως τα μετάλλια. Δε θέλω να βάλω τόσο αυστηρούς στόχους για τόσο μακριά, βέβαια. Εγώ απολαμβάνω κάθε χρονιά, ειδικά τώρα πάλι του χρόνου που θα έχει πάλι Παγκόσμιο.

 

Υπάρχει κάτι που φοβάσαι αθλητικά, πέρα από τους τραυματισμούς;

Πέρα από τους τραυματισμούς, τα περισσότερα περνάνε από το χέρι μου. Δεν είναι κάτι που μπορεί να πάει πολύ στραβά. Μάλλον το μόνο που φοβάμαι είναι ότι δεν έχω χώρο για προπόνηση. Είμαι σε ένα δανεικό χωράφι και αν ο ιδιοκτήτης κάποια στιγμή το χρειαστεί, εγώ δε θα έχω χώρο να προπονηθώ και αν θέλω να συνεχίσω θα πρέπει να φύγω από την πόλη μου.

 

 

Αλήθεια, στην Ελλάδα έχουμε μια πολύ καλή παράδοση στις ρίψεις, εξαιρετικό υλικό σήμερα και μια φοβερή νέα φουρνιά που έρχεται. Πόσο πιστεύεις ότι απέχει η Ελλάδα από το να γίνει μία… ΟΚ χώρα για να εξελιχθεί ένας αθλητής στις ρίψεις;

Είναι πολύ παράξενο αυτό που με ρωτάς. Είμαστε ένα κλικ από το να γίνουμε το μεγαλύτερο παράδειγμα στις ρίψεις στην Ευρώπη, αν όχι στον κόσμο. Αν παρατηρήσεις το Πανελλήνιο στη σφυροβολία ανδρών, ο 9ος έριξε 70 μέτρα. Αυτό δε μπορώ να σου πω πως συγκρίνεται με άλλα αγωνίσματα. Σκέψου σε άλλες χώρες κερδίζουν το Εθνικό τους πρωτάθλημα με αυτά τα μέτρα και εμείς έχουμε εννιά άτομα. Δε μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν αν είχαμε κανονικές εγκαταστάσεις.

Είμαστε το πιο δυνατό αγώνισμα στην Ελλάδα και με τον Μέσο Ορο που κάναμε, είμαστε η πιο δυνατή χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ. Και δεν είμαστε μόνο εμείς. Και το ακόντιο είναι καλά, ο δίσκος τώρα ανεβαίνει με 2-3 παιδιά και η σφαίρα έχει παιδιά με όρεξη, που θα ανέβουν στο μέλλον.

 

Αν ήσουν απλά φίλος του αθλητισμού και όχι αθλητής, τι θα σου έμενε από τους Ολυμπιακούς στο Παρίσι;

Σίγουρα θα ήθελα να είμαι στον αγώνα του Μίλτου και του Εμμανουήλ. Και τα δύο ήταν κάπως προβλέψιμα μετάλλια και επειδή έβλεπα τις προπονήσεις τους τον τελευταίο καιρό τα περίμενα. Απόλαυσα πάρα πολύ τον αγώνα των 1.500μ. ανδρών, που το φαβορί δεν πήρε μετάλλιο. Πως μπορούν να εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, πως μπορεί ένα αουτσάιντερ να κερδίσει…

 

Θα ήθελα να μου πεις λίγο και για το δικό μας συνάφι. Ποια είναι τα παράπονά σου σε σχέση με το πως αντιμετωπίζεστε οι στιβικοί τους 47 μήνες που δεν έχει Ολυμπιακούς Αγώνες;

Εγώ όταν λέω ότι έχω παπαράπονο ότι μας ξεχνάνε δεν εννοώ ότι οι δημοσιογράφοι δε γράφουν ή ο κόσμος δεν έρχεται να με συγχαρεί. Δε με ενδιαφέρει καθόλου η αναγνώριση, δε νιώθω κάποια τέτοια ανάγκη. Εννοώ ότι στεναχωριέμαι που παίρνουμε μόνο στους Ολυμπιακούς αναγνώριση γιατί αυτό δε βοηθά στο να παίρνουμε αυτά που μας αξίζει. Θέλω, για παράδειγμα, να πιέσω καταστάσεις ώστε να γίνει ένα προπονητήριο στα Χανιά. Στεναχωριέμαι γιατί έχω μόνο αυτή τη βδομάδα για να πιέσω και να ζητήσω τα αυτονόητα.

 

Εχει γίνει κάποια κουβέντα στα Χανιά για προπονητήριο; Γιατί ουσιαστικά δύο από τους κορυφαίους σφυροβόλους του κόσμου (σ.σ. Φραντζεσκάκης, Αναστασάκης) είστε από την ίδια γειτονιά.

Μόνο κουβέντες γίνονται. Μόνο υποσχέσεις ακούμε. Στον χώρο που είμαστε, ο δήμος είχε βοηθήσει φτιάχνοντας ένα σκέπαστρο, τη βαλβίδα και μια τουαλέτα σε έναν προσωρινό χώρο. Εδώ και δύο – τρία χρόνια γίνονταν κουβέντες για να πάμε είτε στο Πολυτεχνείο, για το οποίο στράβωσε η δουλειά, μετά στράβωσε για ένα άλλο χωράφι που ήταν ιδανικό, λόγω του κτηματολογίου. Ολο κάπως βρίσκονται δικαιολογίες και κερδίζουν χρόνια. Θυμάμαι ότι από το 2019 ακούμε υποσχέσεις. Μας καλούν στο δημαρχείο για κουβέντες και φωτογραφίες, όμως κάπως γίνεται και χάνεται καιρός.

 

 

Πιστεύεις ότι έχει ο Ελληνας φίλαθλος το δικαίωμα να λέει ότι είναι περήφανος για έναν αθλητή;

Ναι, εννοείται. Αγωνιζόμαστε με τη σημαία και τα εθνικά χρώματα. Ναι, στην ουσία ο φίλαθλος δεν έχει δώσει κάτι άμεσα για να βρεθώ εγώ εκεί, όμως η στήριξη σε βοηθάει να πας λίγο παρά πέρα. Στο Παρίσι είχα πολλά μηνύματα.

 

 

Ο Ελληνας πολιτικός;

Ο Ελληνας πολιτικός κανονικά δε θα έπρεπε να έχει καμία άποψη επί του θέματος. Για μένα τουλάχιστον, που δε μου έχουν προσφέρει το παραμικρό και κάνω προπόνηση με μηδενική βοήθεια από το κράτος. Δεν έχει καμία ουσία το να λέει ότι είναι περήφανος γιατί δεν έχει στηρίξει ούτε λίγο. Είναι μόνο στις επιτυχίες στα αεροδρόμια.

 

Θα έλεγες ότι έχεις κάποιον Ελληνα πρότυπο; Και δεν εννοώ σφυροβόλο.

Ναι, εντάξει, ο Μίλτος είναι legend επίσημα. Είναι αξιοθαύμαστο αυτό που έχει καταφέρει. Ενώ το όνομά του πλέον το ξέρουν όλοι στην Ελλάδα, δεν έχουν καταλάβει το πόσο δύσκολο και σημαντικό είναι αυτό που έχει καταφέρει. Back to back χρυσός Ολυμπιονίκης και όποτε τον βλέπεις να μπαίνεις στον αγώνα, ξέρεις ότι θα κερδίσει. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι όλη του η νοοτροπία. Το ότι δεν σκέφτεται καν ότι μπορεί να του τύχει κάτι στραβό. Είναι αισιόδοξος, πιστεύει στον εαυτό του και οι δηλώσεις του είναι κάθε φορά όπως πρέπει. Και ό,τι δηλώνει, πάει και το κάνει. Αυτό με εντυπωσιάζει πάρα πολύ.

 

Είσαι της λογικής του; Δηλαδή του «ας κάνω ένα καλό άλμα κι ας βγω και δεύτερος, όχι πρώτος».

Ναι, γιατί ουσιαστικά άμα δεν είσαι μέσα στον αγώνα δε μπορείς να καταλάβεις τι εννούμε «ας κάνω καλή επίδοση κι ας βγω και δεύτερος». Γιατί εγώ αν κάποια στιγμή ρίξω 82 μέτρα και βγω δεύτερος θα είμαι όντως πιο χαρούμενος από ότι αν ρίξω 78 και βγω πρώτος. Δε μπορείς και να είσαι περήφανος μέσα σου παίρνοντας ακόμα και το χρυσό στους Ολυμπιακούς με 78 μέτρα. Για αυτό το λέει ο Μίλτος. Θέλει να κάνει μία αντάξια επίδοση γιατί αυτοί που είναι μέσα στον χώρο καταλαβαίνουν.

Είναι άλλη κλάση ο Μίλτος. Αν τον δεις μέσα στον αγώνα, ένα άλμα κάνει και μετά όλοι οι άλλοι… πάνε αργά, είναι σα να μην ξέρουν. Και στο Παρίσι, ο Μίλτος ήταν άλλη κλάση από τους δύο παρακάτω που ξεχώριζαν κατά τ’ άλλα. Μέχρι να μεγαλώσει ο Φουρλάνι για να γίνει πραγματικά ανταγωνιστικός, θα τα έχει πάρει όλα. Δε θα του λείπει τίποτα.

 

Και τελευταία ερώτηση: Τώρα; Τι γίνεται τώρα;

Προγραμματίζουμε την επόμενη χρονιά, που έχει παγκόσμιο τον Σεπτέμβρη. Θα ξεκουραστώ αυτόν τον Σεπτέμβριο γιατί δε μας παίρνει να κάνουμε 12μηνη προπόνηση. Του χρόνου θα προπονηθώ πιο σκληρά, αν και φέτος τα έδωσα όλα. Όμως είμαι πάρα πολύ αισιόδοξος. Νιώθω ότι έχω πάρει όλα τα μαθήματα. Εχω φάει όσες σφαλιάρες είχα να φάω αυτά τα δύο χρόνια και πιστεύω πως του χρόνου θα είναι χρονιά μου.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News