Θοδωρής Σαλαντής: Η σύγχρονη Ελλάδα έχει υποβιβάσει την αθλητική προσπάθεια

Και σαν ο ψίθυρος του Πινδάρου μέσα στους αιώνες να ήρθε και να χάιδεψε το πνεύμα αυτών των παιδιών. Του Εμμανουήλ και του Μιλτιαδη: Αλλ’ εμοί τόδε μέλει· γένοι’ οίος εσσί μαθών. (Μα εμένα με νοιάζει αυτό· να γίνεις αυτό που είσαι, μαθαίνοντάς το).

Η εγκράτεια και ο σεβασμός είναι ο οδηγός των Ολυμπιονικων και παγκόσμιων πρωταθλητών. Ο Τεντόγλου και ο Καραλής δεν είναι πρωτοπορία στην αθλητική και μόνο επιτυχία. Η πορεία τους εντός και εκτός σταδίου παράγει πολιτισμό. Τιθάσευσαν τα θεϊκά τους χαρίσματα με κόπο και πόνο, μόνο έτσι θα βάδιζαν στην κορυφή. Δεν έγιναν σκλάβοι του ταλέντου τους. Το καλλιέργησαν, το ανέδειξαν, το απολαμβάνουν. Νίκησαν πρώτα απ’ όλα τα μικρά και ανθρώπινα που δυναστεύουν την βούληση για επιτυχία.

Αρκετές φορές στην δημοσιογραφική πορεία μου στον αθλητισμό στίβου έχω βρεθεί αντιμέτωπος με τον αφορισμό της σύγκρισης μιας αθλητικής επιτυχίας με μία -για παράδειγμα- επιστημονική. Και κανείς δεν αναρωτιέται γιατί ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, του θεϊκού λόγου, της φιλοσοφίας, της Ποίησης, της Αρχιτεκτονικής, των Μαθηματικών και της Γεωμετρίας είχε ψηλότερα όλων τους Ολυμπιονίκες. «Πόλις έστίν, όπου στάδιον καί θέατρον» είναι η ρήση που αποδίδεται στα γεωγραφικά του Στράβωνα. (Πόλη είναι εκεί όπου υπάρχει στάδιο και θέατρο). Πόλις δηλαδή πολιτισμός!

Γιατί τα γράφω αυτά; Ηταν η επίσκεψη μου στο Ολυμπιακό Στάδιο, εκεί που ο Εμμανουήλ Καραλής και ο Μιλτιάδης Τεντογλου έκαναν προπόνηση. Δίπλα τους περνούσαν γκρουπ από μικρά παιδιά, πιθανότατα σχολεία που έκαναν εκδρομή αναψυχής στο διπλανό προπονητήριο. Και τους είδαν, ψιθύρισαν σιγά τα ονόματά τους και προχώρησαν… Ωιμέ… Και εξηγώ γιατί ο οδυρμός… Αν η πατρίδα μας δεν επαναπροσδιορίσει τον ρόλο και τις αξίες της αθλητικής παιδείας και του Ολυμπισμού, εάν δεν τις επανατοποθετήσει στο πάνθεον των δράσεων του ιστορικού Πολιτισμού μας θα συνεχίσει να κινείται στην πνευματική ένδεια και ανέχεια. Αν δεν κατανοήσει ότι ο αθλητισμός δεν είναι μπράτσα και μυς, αλλά υπέρβαση των ανθρώπινων δυνατοτήτων (πνευματικών και σωματικών), ύψιστης μορφής παιδεία, δεν υπάρχει μέλλον.

Εχει υποβιβάσει η σύγχρονη Ελλάδα την αθλητική προσπάθεια. Την θέτει μάλιστα πολλές φορές αντιμέτωπη, ως να ‘ναι εχθρική, στην ακαδημαϊκή επιστημονική εξέλιξη. Εχει ταυτίσει την πρόοδο με διπλώματα και μεταπτυχιακούς τίτλους αδυνατώντας να κατανοήσει και να προσφέρει αυτό που παλιότερα λέγαμε ολοκληρωμένη διάπλαση των παίδων. Εσφαλμένα σήμερα ο αθλητισμός έχει περάσει και έχει ταυτισθεί απόλυτα με το κομμάτι της ψυχαγωγίας. Δεν μπορούν να κατανοήσουν (κυρίως οι γονείς, αλλά και το υπουργείο Παιδείας και Αθλητισμού) ότι μέσα από την προπαίδεια οι νέοι μας αναπτύσσουν ήθος, αρμονία, πίστη, άμιλλα. Ευγενή και ιερά χαρακτηριστικά του ανθρώπου, που στο σύνολο τους διαμορφώνουν αυτό που ονομάζεται παιδεία. Και κοίταζα τα μικρά παιδιά, να περνούν δίπλα από τους ολυμπιονίκες και οι ηγήτορες τους, οι πνευματικοί τους ταγοί και συνοδοί δάσκαλοι, να κοιτάζουν το ρολόι σπεύδοντας βιαστικά να μπουν στο λεωφορείο για την επιστροφή στο σχολείο και το σπίτι.

Αλλη μια μέρα πέρασε, προστέθηκε στην αιωνιότητα της γνώριμης μόνιμης αδιαφορίας και ωχαδερφισμού. Στην εποχή τού φταίνε μόνο οι άλλοι! Και σκεφτόμουν… Αν δίπλα σε αυτά τα γκρουπ παιδιών που προχωρούσαν βιαστικά, έτυχε να βρίσκονται ο Ελύτης, ο Μίκης, ο Χατζιδάκις, βάλτε όποιο όνομα θέλετε από τους πρώτους των γραμμάτων και των τεχνών, οι δάσκαλοι που τα συνόδευαν και θα τους προσπερνούσαν αδιάφορα;

Δυστυχως, τελικά η παιδεία δεν λείπει από τα παιδιά…
Αξιοι της μοίρας μας!

* Ο Θοδωρής Σαλαντής είναι δημοσιογράφος και πρώην δήμαρχος
Κορώνης.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News