Πέτρος Βουζουνεράκης: Ο θρυλικός γκολτζής που έβαλε τον ΟΦΗ στον ποδοσφαιρικό χάρτη

Πολύ πριν τα μωρά του Ευγένιου Γκέραρντ, όλοι αυτοί οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές που ανέθρεψε ο μεγάλος Ολλανδός δάσκαλος και έφτασαν σε σημείο να παίξουν σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, δημιουργήσουν τον μεγάλο ΟΦΗ, στην Κρήτη ξεχώρισε ένα τεράστιο ταλέντο, που όσοι τον έχουν δει να αγωνίζεται, λένε ότι δεν συγκρινόταν με κανέναν άλλον στη δική του εποχή. 

Ο λόγος για τον Πέτρο Βουζουνεράκη, που έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο πρόωρα σε ηλικία μόλις 57 ετών, στη γενέτειρά του, Ιεράπετρα.

Το πρώτο φως της ζωής το είδε στις 13 Ιουλίου του 1942 με την Κρήτη να τελεί υπό γερμανική κατοχή. Έγινε γνωστός με τη φανέλα του ΟΦΗ με τον οποίο σε οχτώ χρόνια παρουσίας πέτυχε 105 γκολ και τον οδήγησε στην πρώτη του άνοδο την Α’ Εθνική.

Το «όχι» στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό

Τα λαγωνικά του ΠΟΚ τον εντόπισαν από πολύ νωρίς, αλλά η μεταγραφή του χάλασε δύο φορές. Η πρώτη όταν, ενώ υπηρετούσε στο ναυτικό το 1963, ο τότε πρόεδρος του ΟΦ Ιεράπετρας αρνήθηκε την πρόταση του Ολυμπιακού, επειδή ο ίδιος υποστήριζε τον Παναθηναϊκό και η δεύτερη όταν τον ζήτησε ο ΠΑΟ του Φέρεντς Πούσκας, αλλά ο Υπουργός Αθλητισμού της χούντας, Κώνσταντίνος Ασλανίδης, δεν έδωσε το ΟΚ για να προχωρήσει η μετακίνηση. Πολιτικοί οι λόγοι…

Τελικά, το 1972 μεταγράφηκε στον ΠΑΟΚ του Λες Σάνον. Δύο χρόνια πριν, ως παίκτης του ΟΦΗ, κλήθηκε και αγωνίστηκε στην πολύ ποιοτική τότε εθνική ομάδα σε φιλικό ματς με την Ισπανία στο Ρομαρέδα της Θαραγόθα, με τον αστικό μύθο να λέει ότι ο Πούσκας έπεισε τον Λάκη Πετρόπουλο να τον φωνάξει. Μπήκε στον αγώνα στη θέση του Μιχάλη Κρητικόπουλου και έβγαλε την μπαλιά με την οποία ο Μίμης Παπαϊωάννου μείωσε σε 2-1. Ένα ονειρεμένο ντεμπούτο, που δεν είχε, όμως, συνέχεια…

Τεχνίτης και ηγέτης

Τεχνικά, ο Βουζουνεράκης χρησιμοποιούσε και τα δύο πόδια, ήταν καλός στο ψηλό παιχνίδι, κι αν και δεν είχε μεγάλη μυϊκή μάζα, ξεχώριζε για το «νεύρο» του, έμπαινε δυνατά στις φάσεις. Επιπλέον, είχε αρχηγική παρουσία και συχνά «καθάριζε» για την ομάδα, όταν οι υπόλοιποι απογοητευόντουσαν και λιποψυχούσαν.

Στον ΠΑΟΚ, ο «Κάκαβος», όπως τον φώναζαν για την αδυναμία του στην… κακαβιά, έμεινε μόλις τέσσερις μήνες, αφού απανωτοί τραυματισμοί, κυρίως στον ώμο, έβαλαν τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα. Στα 30 του σταμάτησε το ποδόσφαιρο, γύρισε στην Ιεράπετρα, έγινε προπονητής στον ΟΦΙ και ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του. 

Το Δημοτικό στάδιο της Ιεράπετρας φέρει το όνομά του, ενώ η ΕΠΟ τίμησε τη μνήμη του το 2012, 13 χρόνια μετά το θάνατό του σε φιλικό ματς της Εθνικής με το Βέλγιο στο Παγκρήτιο.

Δυστυχώς, έζησε κι αυτός σε… λάθος εποχή για έναν παίκτη από την επαρχία που ήθελε να διακριθεί στο ποδόσφαιρο και από τη στιγμή που δεν μετεγγράφη σε ομάδα του ΠΟΚ, σε συνδυασμό με τους τραυματισμούς του, έχασε την ευκαιρία μιας λαμπρής καριέρας.  

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News