ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Ξεχάστε τις βαθμολογίες, στερεύουν οι δικαιολογίες (για όλους)!
Ο Αλέξανδρος Σόμογλου γράφει τον πρόλογο των σημερινών κληρώσεων της ΟΥΕΦΑ καταγράφοντας τις ευθύνες των τεσσάρων πρεσβευτών μας
Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με την ανάλυση των βαθμολογιών της ΟΥΕΦΑ. Πάντα κατέφευγα στις γνώσεις συναδέλφων που είχαν… τρέλα με τα ranking των ευρωπαϊκών διασυλλογικών διοργανώσεων, με τον έναν να κάθεται λίγα μέτρα μακρύτερα πλέον σε γειτονικό γραφείο (ο Μαζιάς, ντε)…
Τολμώ να πω ότι είναι το πρώτο καλοκαίρι μετά από χρόνια που δεν μπήκα καν στον κόπο να ενημερωθώ για τη θέση από την οποία ξεκινάμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο τη φετινή σεζόν. Έχει, αλήθεια, κανένα νόημα; Έχει σημασία αν εκκινούμε από την 19η, την 20ή ή την 21η θέση της βαθμολογίας; Κανένα απολύτως!
Οποιαδήποτε συζήτηση περί ranking δεν έχει καμία απολύτως ουσία, όσο η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών ομάδων στερείται στοιχειώδους αξιοπιστίας στις ευρωπαϊκές της εμφανίσεις. Εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία τείνουμε (συνολικά ως ποδόσφαιρο) να γίνουμε εμείς τα λαβράκια ή τα «καφενεία» και οι «μπυραρίες» (όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε – με περίσσεια δόση αλαζονείας – ομάδες που προέρχονται από, θεωρητικά, πιο αδύναμες χώρες από τη δική μας). Για ποιο λόγο, δηλαδή, πρέπει να πανηγυρίζουμε εμείς όταν μια ομάδα μας κληρώνεται με αντίπαλο από το Αζερμπαϊτζάν, την Πολωνία, τη Ρουμανία, τη Σερβία, τη Σουηδία, την Ουκρανία και να μην… ανοίγουν σαμπάνιες οι αντίπαλοι μας;
Για να μην μένετε με την απορία, τυπικά ξεκινάμε ως ελληνικό ποδόσφαιρο από την 19η θέση της βαθμολογίας της ΟΥΕΦΑ και θεωρητικά με μια – δυο καλές σεζόν μπορούμε να αναρριχηθούμε τουλάχιστον στην 15η, έτσι ώστε να ανακτήσουμε το πέμπτο εισιτήριο και κάποια από τα προνόμια που χάνουμε από φέτος με την κατρακύλα μας.
Ωστόσο, για να αποκτήσει βαρύτητα μια τέτοια κουβέντα, και για να αρχίσουμε να συζητάμε για βαθμολογίες, θα πρέπει να κοπούν… μαχαίρι οι δικαιολογίες (για να κάνουμε και ρίμα). Για όλους!
Να μην πεταχτεί ούτε μισός βαθμός στα σκουπίδια! Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε ευρωπαϊκό restart ως ελληνικό ποδόσφαιρο, οιασδήποτε μορφής «αυτοκτονίες» πρέπει να εκλείψουν.
Ο Ολυμπιακός δεδομένα είναι η ομάδα από την οποία πρέπει να ζητηθούν οι λιγότερες ευθύνες για τα χάλια της τελευταίας δεκαετίας. Κόντρα στο δικό του ευρωπαϊκό DNA, καταφέρνει κάθε χρόνο (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) να δίνει το παρών στις νοκ άουτ φάσεις του Φεβρουαρίου. Μπορούσε να έχει φτάσει στην πολυπόθητη ευρωπαϊκή υπέρβαση, η οποία έχει γίνει «καημός» των φίλων του; Ναι, μπορούσε. Αν μη τι άλλο, πάντως, πρόκειται για μια ομάδα που (επαναλαμβάνω κόντρα και στα δικά της ευρωπαϊκά δεδομένα) εμφανίζει πρωτόγνωρη συνέπεια στη διεθνή της παρουσία. Φέτος οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μπροστά τους έναν Γολγοθά. Είτε καταφέρουν να βρεθούν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ (όπου δεδομένα θα τους περιμένει κλήρωση – βουνό ξεκινώντας από το 4ο γκρουπ), είτε βρεθούν σε αυτούς του Europa (σενάριο που θα χρεωθεί ως αποτυχία στα προκριματικά, αλλά ενδεχομένως να διευκολύνει τη διαδρομή τους προς τα νοκ άουτ), οφείλουν να δηλώσουν «παρών» στις κληρώσεις του Φεβρουαρίου. Αυτό θα είναι το κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας τους.
Για τους δύο «Δικέφαλους» η φράση «οι δικαιολογίες στερεύουν» μοιάζει να είναι εξαιρετικά επιεικής. Δύο ομάδες που έγραψαν ιστορία με την κατάκτηση ενός εγχώριου πρωταθλήματος, αντί να επενδύσουν και ευρωπαϊκά στην επιτυχία τους, έχουν μετατραπεί σε σάκο του μποξ στα περισσότερα ταξίδια που επιχειρούν εκτός συνόρων. Οι μεμονωμένες όμορφες βραδιές, αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα της πίκρας και των διαδοχικών απογοητεύσεων που γεμίζουν τους οπαδούς τους.
Σε μια διοργάνωση όπως το Europa Conference League, η αρχική απαίτηση, τόσο από την ΑΕΚ, όσο και από τον ΠΑΟΚ, είναι μία και μοναδική: Όχι μόνο πρόκριση στους ομίλους – καθώς οποιοδήποτε διαφορετικό σενάριο θα συνιστά φιάσκο ολκής, δεδομένου ότι αμφότεροι θα βρίσκονται σε όλες τις κληρώσεις των προκριματικών στο γκρουπ των ισχυρών – αλλά και προκρίσεις μόνο με νίκες! Να μην πεταχτεί ούτε μισός βαθμός στα σκουπίδια! Αν θέλουμε να προχωρήσουμε σε ευρωπαϊκό restart ως ελληνικό ποδόσφαιρο, οιασδήποτε μορφής «αυτοκτονίες» πρέπει να εκλείψουν.
Για τον Άρη, τι να πούμε; Απλά να ευχηθούμε να μην τα κάνει ξανά… Κόλος Κοβαλίβκα όπως τα έκανε πέρσι με τους Ουκρανούς. Η Αστάνα μόνο εύκολη αντίπαλος δεν είναι, τολμώ να πω, μάλιστα, ότι θα αγγίξει τα όρια του ποδοσφαιρικού θράσους, όποιος επιχειρήσει να χρίσει τους Θεσσαλονικείς φαβορί στη διπλή αναμέτρηση με την ομάδα από το Καζακστάν. Ωστόσο, κάποια στιγμή και η ομάδα του Άκη Μάντζιου οφείλει να αποδειχτεί συνεπής στις δικές της ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Αν για δεύτερο καλοκαίρι αποκλειστεί με το καλημέρα δεδομένα θα μιλάμε για δεύτερο διαδοχικό βατερλό που θα είναι ασυγχώρητο.
Καλώς ή κακώς ως ελληνικό ποδόσφαιρο χρειαζόμαστε σειρά υπερβάσεων για να ανακτήσουμε ένα, αν μη τι άλλο, ανταγωνιστικό ευρωπαϊκό στάτους κβο. Ωστόσο, προτού φτάσουμε να συζητάμε για «υπερβάσεις», ας ξεκινήσουμε από τα βασικά και τα αυτονόητα. Γιατί, δυστυχώς, καμιά νίκη και καμιά πρόκριση δεν πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, ακόμη και στους προκριματικούς του Conference League. Οπότε το μεσημέρι ας κρατήσουμε μικρό καλάθι κι ας αφήσουμε τις αντιπάλους μας να δηλώνουν τυχερές για το αποτέλεσμα της κλήρωσης. Ενδεχομένως να έχουν πιο σοβαρά πατήματα να το πράξουν, από εμάς…