Αντώνης Καρπετόπουλος: Το «δεν γινόταν αλλιώς» που εξηγεί τα πάντα για το νέο Ολυμπιακό

O Kώστας Μανωλάς είχε πρόταση να πάει στο Ντουμπάι εδώ κι ένα μήνα. Δεν θέλησε να αφήσει τον Ολυμπιακό, ενώ η ομάδα πάλευε για να μπει σε ευρωπαϊκούς ομίλους. Κάποια στιγμή πίστεψα πως μετά την επιστροφή του Μίτσελ θα έμενε, αφού με τον Ισπανό είχαν συνεργαστεί εξαιρετικά τη διετία 2013-14. Ωστόσο τα χρήματα ήταν πολλά και νομίζω πως κι ο παίκτης ήθελε λίγο να αλλάξει παραστάσεις: η πίεση που έβαλε στον εαυτό του ήταν μεγάλη.

Η πρόταση της Σάρτζα ήταν δελεαστικότατη και ο Μανωλάς για να επιστρέψει στον Ολυμπιακό άφησε τον περασμένο Δεκέμβριο ένα ετήσιο συμβόλαιο της τάξης των 4,5 εκατ ευρώ που είχε με την Νάπολι.

Αποφάσισε να φύγει γιατί απλά δεν γινόταν αλλιώς. Αυτό το «δεν γινόταν αλλιώς» νομίζω πως εξηγεί πολλά από όσα έγιναν στον Ολυμπιακό φέτος το καλοκαίρι και τώρα που η περίοδος των μεταγραφών τελείωσε μπορούμε και να το εξηγήσουμε.

Πολλοί αναρωτιούνται πως γίνεται ο Ολυμπιακός να βρέθηκε με 38 παίκτες και διακρίνουν λάθη στον προγραμματισμό. Άλλοι αναρωτιούνται γιατί κράτησαν τον Πέδρο Μαρτίνς, «αφού δεν θα τον στήριζαν» και γιατί έφεραν τον Κάρλος Κορμπεράν «αφού δεν είχε το ειδικό βάρος που η περιστάσεις απαιτούν». Οσο περνάνε οι μέρες λέω πως «δεν γινόταν αλλιώς». Ας τα ξαναθυμηθούμε όλα.

Ο Καραπαπάς είχε προαναγγείλει έναν ολοκαίνουργιο Ολυμπιακό!

Πως αρχίζει η νέα σεζόν; Με την διακήρυξη του Ολυμπιακού (δια στόματος Κώστα Καραπαππά σε συνέντευξή του) ότι του χρόνου θα υπάρξει μια νέα ομάδα.

Όλα αυτά ειπώθηκαν μετά τη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος και δεν θυμάμαι ενστάσεις: καλώς ή κακώς την πρωταθλήτρια περσινή ομάδα δεν την αγάπησε κανένας. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε ένα extreme makeover που θα περιλάμβανε και αποκτήματα ακριβά – και δεν είναι η πρώτη φορά που θα το έκανε.

Το έκανε το καλοκαίρι του 2010, το καλοκαίρι του 2013 και εν μέρει και το καλοκαίρι του 2017. Με μια διαφορά: ότι το 2010 και το 2013 δεν έδινε ο Ολυμπιακός ευρωπαϊκά προκριματικά οπότε χρόνο για πολλές αλλαγές είχε τεράστιο. Και το 2017 ξεκινούσε με ένα νέο προπονητή, τον Πέδρο Μαρτίνς, που έβαζε τις βάσεις της ομάδας από το μηδέν.

Ενώ φέτος υπήρχαν ευρωπαϊκά προκριματικά και ένας προπονητής που έλεγε πως για να πάρει σε αυτά προκρίσεις χρειάζεται τον κορμό της ομάδας που κέρδισε το πρωτάθλημα και κάποιες προσθήκες. Κι έτσι ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρέθηκε μπροστά σε μια διπλή αποστολή: έπρεπε να ικανοποιήσει τον προπονητή για να κυνηγήσει το στόχο του Τσάμπιονς λιγκ (που το 2017 δεν υπήρχε γιατί ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν στα προκριματικά του Γιουρόπα λίγκ) αλλά και να κάνει τις πολλές αλλαγές στην ομάδα που είχε υποσχεθεί στους οπαδούς της.

Τι συνέβη όταν έφυγε ο Μαρτίνς…

Ο πρώτος στόχος ήταν η ικανοποίηση του προπονητή: ήρθαν τέσσερις παίκτες νωρίς (Αβιλα, Βρσάλικο, Ζινγκερνάγκελ και Αμπουμπακάρ Καμαρά). Έγινε, κατά τη γνώμη μου, σαφέστατο λάθος στην αξιολόγηση της ανάγκης (έπρεπε να ενισχυθεί και σοβαρά η άμυνα πρώτα από όλα), αλλά αυτά δεν χρειάζεται να τα ξαναλέμε.

Όταν αποφασίστηκε η αντικατάσταση του Μαρτίνς λογικά ο Ολυμπιακός θα ‘πρεπε να πάει σε ένα υπηρεσιακό προπονητή, ίσως Έλληνα, χωρίς απαιτήσεις διότι δεν έπρεπε να αναστατωθεί ο σχεδιασμός που έτρεχε.

Έλληνας όμως διαθέσιμος δεν υπήρχε κι έτσι ήρθε ο Κορμπεράν γιατί «δεν γινόταν αλλιώς». Αν διάλεγαν ένα πιο έμπειρο, θα έπρεπε να ικανοποιήσουν και τις απαιτήσεις του. Κι ο Ολυμπιακός ήθελε και προσπαθούσε να φέρει παίκτες όπως ο Μαρσέλο, ο Χάμες, ο Μπιέλ, ο Χουάνκ, ο Ντελα Φουέντε κι ο Μπόουλερ που όλοι τους πίστευαν.

Δεν ήθελε κάποιον να προβάλει αντιρρήσεις ή να απαιτήσει άλλους. Και υπήρχε κι ένα επιπλέον πρόβλημα: τα προκριματικά. Τα οποία απλά δεν ήταν, απόδειξη πως όλοι οι άλλοι αποκλείστηκαν.

Εύκολο να θες να αγοράσεις δέκα παικταράδες αρχές Ιουλίου, δύσκολο να το κάνεις…

Είναι εύκολο να λες ότι αν θες να αγοράσεις 10 παίκτες παρ’ τους στις αρχές Ιουλίου: αλλά αυτό δεν γίνεται. Πρώτον γιατί κάποιοι από αυτούς που θες για να πουν το ναι χρειάζονται πολύ χρόνο.

Και δεύτερον γιατί κάποιοι άλλοι ήταν τότε πανάκριβοι και δεν αναφέρομαι μόνο στον Χάμες και στον Μαρσέλο, αλλά και στον Σαμασέκου, στον Μπακαμπού, στον Μπόουλερ: ακόμα και ο Ντελα Φουέντε αρχικά δεν το συζητούσε.

Δεν ξέρω τι θα προσφέρουν οι παίκτες αυτοί τελικά: αυτό που λέω είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν είχε την πολυτέλεια να διώχνει παίκτες όσο αγωνιζόταν στα προκριματικά – πόσο μάλλον όταν υπήρξαν και τραυματισμοί που δυσκόλεψαν την δουλειά του Κορμπεράν. Ετσι έφτασε στους 38 παίκτες: αρκετοί καταλαβαίνοντας την δυσκολία της ομάδας στήλωσαν και τα πόδια τους και είπαν δεν φεύγω.

Θα μειωθεί ο αριθμός των παικτών; Υποχρεωτικά – το είπε και ο Μίτσελ. Αλλά η αξιολόγηση δεν είναι εύκολη. Στον Ολυμπιακό υπάρχουν αρκετοί που έχουν προσφέρει και δίνουν την εντύπωση πως θα μπορούσαν να δώσουν και πιο πολλά. Κι όποιος φεύγει προκαλεί απορίες γιατί έφυγε. Ο Μανωλάς πχ.

Ο,τι θα υπήρχαν πολλοί που θα ‘λεγαν κακώς φεύγει είναι βέβαιο. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που λένε πως σαράντα παίκτες είναι πολλοί…

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News