ΑΕΚ: Να σκαρφαλώνεις στα κάγκελα της Σκεπαστής…

Χτυπούν απλώς διαφορετικά κάποιες καταστάσεις. Το παρελθόν παίζει ρόλο, αλλά ο χώρος που γίνονται και ο αντίπαλος μοιάζουν με το άπαν. Η ΑΕΚ επιστρέφει στον τόπο της, τη Νέα Φιλαδέλφεια. Συνέχισε να υπάρχει και μετά το πέρας της, όταν η «Ένωση» έπαιζε στο ΟΑΚΑ. Όταν έδινε παιχνίδια στη Ριζούπολη ή τη Νέα Σμύρνη.

Όμως τα στοιχειά στριφογύριζαν στο χώρο. Απαιτούσαν την επιστροφή, για να μοιάζουν όλα διπλάσια. Να τα κοιτάζεις μέσα από το καλειδοσκόπιο και να σου φαίνονται γιγάντια.

Φυσικά, οι στιγμές παρέμεναν μεγάλες. Ένας χώρος χωρίς ένα σύνολο ανθρώπων ώστε να τον οικειοποιηθούν, ένα άδειο μέρος. Το ζήτημα δεν είναι η Νέα Φιλαδέλφεια, αλλά η ΑΕΚ. Δεν είναι οι άδειες κερκίδες, αλλά η παράκρουση στις γεμάτες, την ώρα που μπαίνουν τα γκολ.

Είναι η ειδωλολατρία, δεν γίνεται να κρυφτεί αυτό. Αλλά και η οικογένεια. Γενιές και γενιές ανθρώπων που παρακολούθησαν την ομάδα τους σε ασύλληπτους θριάμβους και αφόρητες λύπες, που μετέδωσαν αυτό το πάθος στους επιγόνους τους και το βασίλειο πήγαινε… σόι.

Λάτρεψαν ποδοσφαιριστές, τους έδωσαν παρατσούκλια και τους αγάπησαν με τόσο πάθος, που για μέρες μετά είχαν ένα χαμόγελο ευτυχίας στα πρόσωπά τους. Όπου κι αν βρίσκονταν.

Αυτή η κάψα δεν είχε ηλικία. Δεν έχει ιδιότητα. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου που παραλογίζεται το βράδυ της Κυριακής, δύο αδέλφια που αρπάζονται για το ποδόσφαιρο σε μια επίσημη εκδήλωση, ένα γκολ που πανηγυρίστηκε έξαλλα και χωρίς αναστολές.

Η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν πάντα το «σπίτι» ανεξαρτήτως αν για 14 χρόνια αναγκάστηκε να ζει στο… ενοίκιο. Εκεί όλα μετρούσαν τελείως διαφορετικά. Ήταν όλα πιο προσωπικά. Εκεί οι ήρωες, όλοι οι ήρωες, ήταν κάποιοι σαν αυτούς που ανεξαρτήτως καιρού στριμώχνονταν για να παρακολουθήσουν την ΑΕΚάρα.

Κάποιοι ήρωες ήταν λίγο πιο ανδρειωμένοι από άλλους. Κάποιοι ανέβηκαν στα κάγκελα της Σκεπαστής, για να πανηγυρίσουν ένα σπουδαίο γκολ.

Ο μύθος της ΑΕΚ στη διώροφη εξέδρα

Η Σκεπαστή δεν ήταν μια απλή εξέδρα. Δεν ταυτίστηκε με τους φανατικούς της ΑΕΚ επειδή απλώς από εκεί έδιναν τον παλμό στα παιχνίδια της. Ήταν η πρώτη διώροφη εξέδρα στην Ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, που δημιουργήθηκε το 1979 επειδή ο αείμνηστος Λουκάς Μπάρλος δεν λογάριαζε έξωση μπροστά στην ομάδα της καρδιάς του.

Πράγματι, με το δάνειο που πήρε στο όνομά του στην «Ιονική και Λαϊκή», υπήρχε κίνδυνος να χάσει το σπίτι του, το οποίο ήταν υποθηκευμένο, αφού η διοίκηση Ζαφειρόπουλου δεν αποπλήρωνε τις δόσεις του δανείου. Ο Μπάρλος είχε άγνοια κινδύνου -σώθηκε τελικά από ένα… λαχείο– και έπειτα από μελέτη του πολιτικού μηχανικού Γεράσιμου Έρτσου, η εξέδρα λειτούργησε για πρώτη φορά σε ένα παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό.

Στοίχισε 40.000.000 δραχμές, χρήματα που βγήκαν από τα ταμεία της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού, και, σε ανταπόδωση, ο «θείος Λουκάς» κατέβηκε στις εκλογές του δήμου Αθηναίων ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος και ήρθε δεύτερος πίσω από, άλλη μια ένδειξη πως ό,τι γίνεται έχει γίνει στο παρελθόν, τον ηθοποιό Γιάννη Γκιωνάκη.

Ένας χρόνος και κάτι ψιλά πέρασαν μέχρι να φτιαχτεί η «Σκεπαστή» και σε αυτό το χρονικό διάστημα τα παιχνίδια της γινόταν κανονικά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Η ΑΕΚ, που είχε ομαδάρα με Θωμά Μαύρο, Μίμη Δομάζο, Μίμη Παπαϊωάννου, Χρήστο Αρδίζογλου και Λάκη Νικολάου, είχε χάσει από τον Παναθηναϊκό σε εκείνο το πρώτο παιχνίδι, της 7ης Οκτωβρίου του 1979, 1-0, αλλά είχε μείνει μια κερκίδα-μύθος, που θα καθόριζε όλες τις επόμενες γενιές.

Οι προηγούμενες, δε, τεχνηέντως και με τη μέθοδο του σεβασμού προς την ηλικία, θα έκαναν ότι βρέθηκαν εκεί.

Όμως η κορυφαία στιγμή της ήρθε τέσσερα χρόνια πριν τη διάλυσή της, δηλαδή την τελευταία μέρα του Ιανουαρίου του 1999.

Η ΑΕΚ υποδεχόταν τον Ολυμπιακό για το πρωτάθλημα και μπορεί να μην ήταν εκείνο το παιχνίδι του 1997, δηλαδή η επιστροφή του Ντούσαν Μπάγεβιτς στη Νέα Φιλαδέλφεια για πρώτη φορά ως αντιπάλου, παρ’ όλα αυτά το μίσος ουδόλως είχε ξεθυμάνει.

Ο Ολυμπιακός είχε σπουδαία ομάδα, άλλωστε σχεδόν ενάμιση μήνα πριν είχε σφραγίσει, με την κεφαλιά-ψαράκι του Στέλιου Γιαννακόπουλου στο Ζάγκρεμπ με την Κροάσια, την πρόκρισή του στους προημιτελικούς του Champions League.

Αλλά η «Ένωση» ήταν κακός μπελάς. Τον είχε νικήσει στο παιχνίδι του πρώτου γύρου, στο ΟΑΚΑ, ένα ματς που οι «ερυθρόλευκοι» είχαν κυριαρχήσει απολύτως και η ΑΕΚ «δραπέτευσε με το γκολ του Ντέμη Νικολαΐδη.

Ο επιθετικός της ΑΕΚ ήταν ήδη στην καρδιά των οπαδών της από το καλοκαίρι του 1995, όταν προτίμησε την «Ένωση» από το να κατηφορήσει στο Φάληρο, ενώ ήταν και παλιός γνώριμος, μέλος της Original στα μικράτα και την εφηβεία του.

Ο Ντέμης, όμως, έβαζε και σημαντικά γκολ. Με τον Ολυμπιακό ήταν τα πιο σπουδαία από όλα.

Σαρξ εκ σαρκός του «κιτρινόμαυρου» οπαδικού κινήματος, μιλούσε στις καρδιές τους. Από ένα σημείο και μετά, περίμεναν από εκείνον να κάνει τη διαφορά.

Το ματς πρωταθλήματος στη Νέα Φιλαδέλφεια φαινόταν ότι πήγαινε προς την ΑΕΚ, η οποία είχε ανοίξει το σκορ νωρίς, μόλις στο 11’, με την κεφαλιά του Ντανιέλ Μπατίστα. Ήταν, όμως, λίγο πριν λήξει το πρώτο ημίχρονο όταν έγινε… κόλαση στη Φιλαδέλφεια.

Ο Ντέμης, ύστερα από μια σέντρα, κοντρόλαρε την μπάλα ιδανικά μπροστά στον Γιώργο Ανατολάκη και, στρώνοντάς την στον εαυτό του με το δεξί, σούταρε. Η μπάλα πέρασε κάτω από τα χέρια του Δημήτρη Ελευθερόπουλου και κύλησε στα δίχτυα. Το σκορ έγινε 2-0 και ο Ντέμης έφυγε… σφαίρα για τη Σκεπαστή.

Μόλις έφτασε εκεί, ξεκίνησε να σκαρφαλώνει. Μαζί με τους οπαδούς της ΑΕΚ που βρίσκονταν στα σύρματα, ξεκίνησαν να τα κουνάνε. Επρόκειτο για μια οπαδική ονείρωξη, μια εικόνα που έμεινε για πάντα φυλαγμένη στο σεντούκι της μνήμης εκείνων που την έζησαν.

Εκείνη η στιγμή ήταν ανεπανάληπτη. Ο Ντέμης είχε ήδη αποκτήσει θεϊκές διαστάσεις, αλλά πάνω που οι οπαδοί της ΑΕΚ θεωρούσαν ότι δεν πήγαινε περισσότερο, εκείνος έβαλε ακόμα ψηλότερα τον πήχυ και τον πέρασε.

Παρήλθαν άνω των 20 χρόνων από τότε, μέχρι κάποιος να τον θυμίσει. «Νίκος Γκούμας» δεν υπήρχε την 1η Σεπτεμβρίου του 2019, αλλά κάπου υπήρχε ο Νικολαΐδης, όχι ως φυσική παρουσία, αλλά μέσα στον Μάρκο Λιβάγια.

Ο Κροάτης επιθετικός, που δεν ήταν κάνα παιδί ήσυχο, σκόραρε τη συγκεκριμένη ημερομηνία το δεύτερο γκολ της ΑΕΚ στην Τρίπολη με τον Αστέρα στο πλαίσιο της Super League, όταν η «Ένωση» επέστρεψε στο παιχνίδι και πήρε τους τρεις βαθμούς με ανατροπή.

Ο Λιβάγια έφυγε για την κερκίδα που βρίσκονταν οι φίλοι της ΑΕΚ και, χωρίς να φοράει τη φανέλα του, ανέβηκε στα κάγκελα για να πανηγυρίσει μαζί τους. Ο Ντέμης ανέβασε αυτήν τη φωτογραφία στα social media, ίσως για να δείξει το ποδοσφαιρικό πάθος που γεννά αυτή η ομάδα, ίσως για να υπενθυμίσει το πρωτότυπο.

Στη Νέα Φιλαδέλφεια, ούτως ή άλλως, όλα μετρούν αλλιώς.

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News