AEK-Αγιά Σοφιά: Να μπορείς να χαίρεσαι με τη χαρά του αντιπάλου σου!

Ουδέποτε υπήρξα ΑΕΚτζής για να μπορέσω να νιώσω στο ακέραιο την ανατριχίλα που αισθάνθηκε το βράδυ της Παρασκευής οποιοσδήποτε αγνός και ανιδιοτελής φίλος της «Ένωσης» που είδε την αγαπημένη του ομάδα να επιστρέφει στα «Άγια Χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας».

Θυμάμαι, όμως, τον πόνο της δικής μου καρδιάς όταν έβλεπα τις μπουλντόζες να κατεδαφίζουν τις τσιμεντένιες εξέδρες του παλιού Καραϊσκάκη, κι ας ήξερα ότι μέσα σε λίγους μήνες θα έδιναν τη θέση τους σε ένα σύγχρονο «ποδοσφαιρικό ναό».

Ήταν σαν να αφαιρούσε κάποιος ένα κομμάτι της ψυχής μου, ένα κομμάτι της ζωής μου, σαν να έσκιζε μια από τις πιο σημαντικές σελίδες του άλμπουμ των αναμνήσεών μου.

Γιατί αυτό ακριβώς είναι το γήπεδο της ομάδας του για οποιονδήποτε αγνό φίλαθλο: Το δεύτερο σπίτι του. Το πρώτο μέρος που δάκρυσε από χαρά, που έκλαψε είτε από λύπη, είτε από περηφάνια, που ένιωσε για πρώτη του φορά την καρδιά του να φτερουγίζει…

Τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν έχουν χρώμα. Δεν είναι κίτρινα, πράσινα, κόκκινα ή μαυρόασπρα. Γι’ αυτό και δεν ελέγχονται, δεν περιορίζονται…

Αντικρίζοντας, λοιπόν, τα δακρυσμένα πρόσωπα «κιτρινόμαυρων» συγγενών και φίλων μου (και είναι πολλοί οι… άτιμοι) που μεγάλωσαν στις εξέδρες του παλιού «κιτρινόμαυρου ναού» της Νέας Φιλαδέλφειας, δεν μπορούσα παρά να μοιραστώ την ανιδιοτελή χαρά τους για την επιστροφή στο σπίτι μετά από 19 ολόκληρα χρόνια ξεριζωμού.

19 χρόνια μακριά από το σπίτι σου! 19 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που είδες τις δικές σου μπουλντόζες να γκρεμίζουν τα όνειρά σου, να αφαιρούν ένα κομμάτι της δικής σου ψυχής…

Ναι, χάρηκα ειλικρινά με τη χαρά τους! Και ναι δάκρυσα κι εγώ, έστω και για λίγο βλέποντας τον θρυλικό Κώστα Νεστορίδη να κερδίζει το μεγαλύτερο ντέρμπι της ζωής του και να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Τον έβλεπα να κλαίει σαν μικρό παιδί και λύγισα. Κι ας μην αγαπήσαμε ποτέ την ίδια ομάδα! Τα ανθρώπινα συναισθήματα δεν έχουν χρώμα. Δεν είναι κίτρινα, πράσινα, κόκκινα ή μαυρόασπρα. Γι’ αυτό και δεν ελέγχονται, δεν περιορίζονται… 

Να μπορείς να βρίσκεσαι στο πλευρό της αγαπημένης σου ομάδας και μακριά από το σπίτι σου. Να μπορείς να τη συνοδεύεις στα πιο δύσκολα ντέρμπι με τους πιο δύσκολους αντιπάλους…

Ξέρετε, όμως, τι άλλο αισθάνθηκα καθ’ όλη τη διάρκεια της Παρασκευής; Ευθύνη! Ευθύνη απέναντι σε κάθε νέο κορίτσι, κάθε νέο αγόρι που μεγαλώνει αγαπώντας τη δική του ομάδα και το οποίο έχει στερηθεί το προνόμιο που απολαμβάναμε στην ηλικία τους εμείς οι πενηντάρηδες:

Να μπορείς να βρίσκεσαι στο πλευρό της και μακριά από το σπίτι σου. Να μπορείς να τη συνοδεύεις στα πιο δύσκολα ντέρμπι με τους πιο δύσκολους αντιπάλους…

Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα των αναμνήσεων της Νέας Φιλαδέλφειας, εδώ στο sportday.gr, θυμήθηκα τη μοναδική φορά που βρέθηκα στις εξέδρες του παλιού «Νίκος Γκούμας» φορώντας το ερυθρόλευκο κασκόλ μου και παίρνοντας θέση στο παλιό πέταλο της θύρας 21.

Ήμουν μόλις 14 ετών και θυμάμαι το δέος που αισθανόμουν καθισμένος στην κερκίδα της έδρας ενός μεγάλου παραδοσιακού αντιπάλου της δικής μου ομάδας. Ήταν ακόμη τα χρόνια που άκουγες στις εξέδρες ευρηματικά συνθήματα και τραγούδια που δεν έστελναν για αναπαραγωγή μανάδες, αδελφές και οικογένειες. Που δεν χρειαζόταν να υπάρχουν «νεκρές ζώνες»… εκατό στρεμμάτων για να καθίσουν δίπλα – δίπλα ένας Ολυμπιακός, ένας Παναθηναϊκός, ένας ΑΕΚτζής, ένας ΠΑΟΚτζής ή ένας Αρειανός!

Που δεν φοβόσουν να δηλώσεις τι ομάδα είσαι. Και πάνω απ’ όλα ήταν ακόμη χρόνια που κανείς δεν μπορούσε να στερήσει από οποιονδήποτε φίλαθλο το δικαίωμα να ακολουθήσει την αγαπημένη του ομάδα σε όλα τα γήπεδα και όχι μόνο στο δικό του.

Ναι, την Παρασκευή αισθάνθηκα χαρά με τη χαρά δικών μου ανθρώπων, με τη χαρά κάθε παππού και κάθε γιαγιάς που περίμενε καρτερικά να μπει στην «Αγιά Σοφιά», για να δει ένα χαμένο κομμάτι της ζωής του να αποκαθίσταται.

Ναι, την Παρασκευή αισθάνθηκα ανατριχίλα βλέποντας τον Κώστα Νεστορίδη να μπαίνει με καροτσάκι στον αγωνιστικό χώρο της «Αγιά Σοφιάς».

Πάνω απ’ όλα, όμως, αισθάνθηκα ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στα νέα παιδιά που έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ένα ποδόσφαιρο απαλλαγμένο από το μίσος της σημερινής εποχής. Που έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ακολουθούν παντού την αγαπημένη τους ομάδα, χωρίς κανένας να τους το στερεί.

Ευθύνη απέναντι σε οποιονδήποτε αγνό φίλαθλο θέλει να επισκεφτεί την «Αγιά Σοφιά», το «Γεώργιος Καραϊσκάκης», το «Κλεάνθης Βικελίδης», αύριο μεθαύριο τον Βοτανικό ή τη Νέα Τούμπα, φορώντας το κασκόλ της δικής του ομάδας…

Όπως ακριβώς το πράττει ένας φίλος της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα, της Λίβερπουλ, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Μπάγερν, της Ντόρτμουντ, όπως ακριβώς το πράττει ένας οποιοσδήποτε φίλαθλος σε οποιαδήποτε στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα του πλανήτη! 

To βράδυ της Παρασκευής πάνω απ’ όλα αισθάνθηκα ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στα νέα παιδιά που έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ένα ποδόσφαιρο απαλλαγμένο από το μίσος της σημερινής εποχής. Που έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να ακολουθούν παντού την αγαπημένη τους ομάδα, χωρίς κανένας να τους το στερεί!

Μόνο αν καταφέρουμε να κερδίσουμε το αυτονόητο, θα έχουμε κερδίσει πίσω τις Κυριακές μας. Μόνο όταν θα μπορούμε να καθίσουμε ξανά ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς να σκοτωνόμαστε, θα μπορούμε να μιλάμε για κανονικό ποδόσφαιρο.

Κι όταν εσύ είσαι διατεθειμένος να παλέψεις με όλες του τις δυνάμεις για να προστατεύσεις το δικαίωμά μου να υποστηρίζω την αγαπημένη μου ομάδα, κι εγώ θα υψώνω ασπίδα προστασίας γύρω σου για να υποστηρίζεις τη δική σου, τότε κανένα… τέρας δεν θα μπορεί να μας λυγίσει. 

Γιατί αυτό ακριβώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα επόμενα χρόνια. Ένα αδηφάγο τέρας που θρέφεται καθημερινά από το δηλητήριο του μίσους και του τυφλού φανατισμού. Και είναι αλήθεια ότι μέρα με τη μέρα γιγαντώνεται ολοένα και περισσότερο και τρομάζει ολοένα και πιο πολύ…

Αν συνεχίσουμε, λοιπόν, να είμαστε απέναντι απλά θα μας κατασπαράξει. Αν ενωθούμε, όμως, έχουμε τύχη να επιβιώσουμε. Και τότε θα μπορώ εγώ να σε καλωσορίζω στο δεύτερο μου σπίτι, κι εσύ στο δικό σου. Όπως τότε που ήμασταν μικροί. Όπως τότε που η καρδιά μας ταξίδευε παντού, χωρίς να γνωρίζει σύνορα και φραγμούς… 

Τι λες; Θα έρθεις μαζί να το παλέψουμε; 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News