Εθνική βόλεϊ-Το χάλκινο μετάλλιο που (δεν) επέδρασε στο άθλημα

Ο Γιάννης Ιωαννίδης μπορεί να… αναθεμάτιζε όταν ο λόγος πήγαινε στην πόλη του Βελγίου, Γάνδη, όπου ο Άρης έπαιξε στο πρώτο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μπάσκετ στην Ιστορία του και τερμάτισε τέταρτος, χάνοντας στον ημιτελικό από την Τρέισερ Μιλάνο, 87-82, και στο μικρό τελικό από την Παρτίζαν, 105-93, στις 5 και 7 Απριλίου του 1988, αλλά έξι μήνες πριν, το ελληνικό βόλεϊ πανηγύριζε τη σπουδαιότερη επιτυχία στην Ιστορία του.

Στις 4 Οκτωβρίου του 1987, η ομάδα του Θανάση Μαργαρίτη έκανε μια επιστροφή από τα… άγραφα, επιστρέφοντας στο πέμπτο σετ του μικρού τελικού του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος βόλεϊ από το 13-8, σκορ με το οποίο βρισκόταν πίσω στο παιχνίδι με τη Σουηδία, και νίκησε 16-14, με τον τελευταίο πόντο να σημειώνει ο θαυμάσιος Μιχάλης Τριανταφυλλίδης.

Αυτό το μετάλλιο δεν ήταν ακριβώς ουρανοκατέβατο, αφού η εθνική ομάδα είχε μερικούς από τους κορυφαίους παίκτες βόλεϊ όλων των εποχών, πάντως αδικήθηκε οικτρά από την Ιστορία και τον ελληνικό ψυχισμό.

Την τρίτη θέση, ενώ ήταν μυθική επιτυχία, δεν αναγνώρισε ως τέτοια η λαϊκή ετυμηγορία, ενώ 15 Κυριακές πριν τον ανυπέρβλητο θρίαμβο στα τάραφλεξ του Βελγίου, το έπος της εθνικής ομάδας μπάσκετ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, είχε ταρακουνήσει για τα καλά το αθλητικό και, γιατί όχι, το κοινωνικό οικοσύστημα της Ελλάδας.

Δεν πέρασε δίχως πανηγυρισμούς το μάζεμα χαλκού της Ελλάδας στη Γάνδη. Οι πλατείες στην Αθήνα, με πρώτη την Ομόνοια, γέμισαν ξανά με ανθρώπους που πανηγύρισαν άλλη μία πρωτόγνωρη (στην κυριολεξία, όπως και ανεπανάληπτη) επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού σε επίπεδο ομαδικών σπορ. Η επιστροφή της Εθνικής, με την άφιξή της στο Ανατολικό Αεροδρόμιο, ήταν ένα όνειρο για τους διεθνείς.

Τους περίμεναν 1.500, οι οποίοι πανηγύρισαν μαζί τους. Ήταν στην κυριολεξία μία στιγμή που δεν επρόκειτο να επαναληφθεί, καν προσεγγιστικά, για την παρέα με αρχηγό τον Στέλιο Καζάζη. Ήταν εκείνος που είχε δηλώσει, με την επιστροφή, ότι το όνειρό του ήταν να πάει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό δεν θα γινόταν, αφού η μόνη συμμετοχή της Εθνικής έγινε το 2004, όταν ήταν οικοδέσποινα στην Αθήνα.

Το… ίδρυμα αναπήρων της Εθνικής βόλεϊ

Κάποιοι από τους δημοσιογράφους που πήγαν στη Γάνδη για το Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο μπάσκετ, πριν 34 χρόνια, μπορούν να εξιστορήσουν πώς οι Βέλγοι τους άφησαν κλειδωμένους στο… εκθεσιακό κέντρο «Flanders Expo», που έγινε το Final 4.

Τα μέλη της Εθνικής βόλεϊ Ανδρών, από τη μεριά τους, θυμούνται ακόμη την κακοτροπία με την οποία τούς συμπεριφέρθηκαν οι Βέλγοι κατά τη διοργάνωση. Η αρχή έγινε με ένα απίστευτο σκηνικό, αφού ο αρχηγός αποστολής και αντιπρόεδρος της ΕΟΠΕ, Κώστας Παγώνης, και ο μάνατζερ της ομάδας, Γιώργος Φραγκάκης, συνειδητοποίησαν ότι ο χώρος που θα διέμενε η ομάδα θα ήταν ένα ίδρυμα ανάπηρων ηλικιωμένων! Μαζί με την Εθνική έμεναν και οι Γυναίκες της Βραζιλίας, αφού συγχρόνως γινόταν η δική τους διοργάνωση, την οποία κατέκτησε η Ανατολική Γερμανία, η οποία στον τελικό της 3ης Οκτωβρίου επικράτησε 3-2 της Σοβιετικής Ένωσης.

Η Εθνική, παραπεταμένη από τους διοργανωτές, δεν είχε οποιαδήποτε όρεξη να περιφέρει αυτήν την εικόνα στο γήπεδο.

Τα δύο πρώτα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά και ανέλπιστα: νίκη 3-2 με την Τσεχοσλοβακία και 3-1 με τη Βουλγαρία, κάτι που ο Στέλιος Καζάζης δήλωσε έπειτα ότι «έμοιαζε με ψέμα». Η Ελλάδα επίσης επικράτησε των Βελγίου, 3-2, και Ισπανίας, 3-0, αλλά στο παιχνίδι που έκρινε την πρώτη θέση του ομίλου ηττήθηκε από τη Σουηδία 3-1.

Αυτή η ήττα, με βάση την εικόνα της στη διοργάνωση, ήταν καταδικαστική. Όχι πως με τη σπουδαία Γαλλία θα είχε τρομερές πιθανότητες πρόκρισης στον τελικό, αλλά με τη Σοβιετική Ένωση ήταν αδύνατον. Κάποτε ο Τριανταφυλλίδης είχε πει το αμίμητο: «Παίζαμε με τη Σοβιετική Ένωση, ήμασταν εξαιρετικοί, παλεύαμε και ύστερα γυρίζαμε και κοιτάζαμε το ταμπλό και ήμαστε πίσω 12-6».

Οι Σοβιετικοί ήταν αυτό το θωρηκτό και η Εθνική έχασε 3-0, στα δύο πρώτα σετ 15-5 και στο τρίτο 15-12. Έπρεπε να περάσουν έξι χρόνια για να νικήσει για πρώτη φορά στην Ιστορία της τους Ρώσους, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα βόλεϊ που έγινε στην Αθήνα και που αποτέλεσε τη μόνη επιτυχία, με την κατάληψη της έκτης θέσης, που συγκρίνεται με αυτό το χάλκινο.

Η Σουηδία, που είχε ηττηθεί με το ίδιο σκορ από τη Γαλλία -η οποία ειρήσθω εν παρόδω πήρε ένα σετ στον τελικό από την ομάδα που τον επόμενο χρόνο θα κατακτούσε το ασημένιο ολυμπιακό μετάλλιο στη Σεούλ, αφού έχασε σχετικά εύκολα από τις ΗΠΑ των θρύλων Καρτς Κίραλι, Τζεφ Στορκ, Στιβ Τίμονς- ήταν η αντίπαλος της Εθνικής στο μικρό τελικό.

Ο Μπενγκτ Γκούσταφσον, Σουηδός διαγώνιος, ήταν από τους πλέον επίφοβους παίκτες στον κόσμο, ένα φόβητρο που έκανε τζαμπ σέρβις. Ήταν τόσο καλός που, το 1988, ο Γιώργος Κοσκωτάς επρόκειτο να σπαταλήσει 21 εκατομμύρια δραχμές για να τον φέρει στο Φάληρο από την Ιταλία, όπου έκανε… παπάδες.

Η πικρή ιστορία του με τον Ολυμπιακό, από τον οποίο δεν είχε φράγκο, θα είχε σημείο έναρξης τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου, εκείνη τη στιγμή, όμως, η Εθνική δεν υπολόγιζε από ονόματα. Από το Σωτήρη Αμαριανάκη, που είχε υπερκεράσει ένα σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού, ως τον Γιάννη Νικολαΐδη, όλοι έκαναν υπερπροσπάθεια από το μετερίζι τους.

Η Σουηδία προηγήθηκε δις, η Εθνική, όμως, ισοφάρισε και παρ’ ότι η διαφορά των πέντε πόντων έμοιαζε μη αναστρέψιμη, πέτυχε ένα θαύμα.

Ένα θαύμα που, δυστυχώς για το ελληνικό βόλεϊ, το οποίο αγαπιέται πιότερο στον ελληνικό Βορρά, συνέπεσε με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Eurobasket του 1987. Δεν υπήρχε χώρος για δύο αθλήματα.

Αυτό, εξάλλου, φάνηκε από την επομένη, όταν το θέμα ήταν βασικό στο πρωτοσέλιδο μόλις μίας εφημερίδας. Η «Φλόγα των Σπορ», μία εκδοτική απόπειρα που δεν μακροημέρευσε, τίμησε την ομάδα του Θανάση Μαργαρίτη κατά το δοκούν, όμως ακόμα και η «Αθλητική Ηχώ» δεν επιχείρησε να το έχει πρώτο. Υπήρχε ο τίτλος «Ημίθεοι», με χτύπημα «Μετάλλιο στην πατρίδα χάρισαν τα παλικάρια του βόλεϊ τα οποία κατέκτησαν εκτός έδρας την 3η θέση στην Ευρώπη».

Το βόλεϊ συνέχισε να ανήκει σε εκείνους που το αγαπούν ανυστερόβουλα. Η επιτυχία της 6ης θέσης στο Παγκόσμιο του 1994 και της 7ης στην αντίστοιχη του 2002 στην Αργεντινή κρίνεται ως άθλος για όσους ξέρουν την ουσία του παιχνιδιού και τον ανταγωνισμό που η ομάδα αντιμετώπισε. Ο προημιτελικός με τις ΗΠΑ το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και η «αυτοχειρία» στο τέταρτο σετ ήταν η τελευταία ευκαιρία ώστε το παιχνίδι να αποκτήσει ευρύτερη υπόσταση.

Αυτό δεν συνέβη, αλλά πάντα οι άνθρωποι του βόλεϊ θα νιώθουν μια γλύκα για εκείνη την επιτυχία της 4ης Οκτωβρίου 1987.

Η δωδεκάδα της Εθνικής: Στέλιος Καζάζης (αρχηγός), Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, Τάσος Τεντζέρης, Δημήτρης Γόντικας, Σωτήρης Αμαριανάκης, Σάκης Μουστακίδης, Βαγγέλης Κουτσονίκας, Κώστας Μαργαρώνης, Δημήτρης Καζάζης, Γιώργος Ντράγκοβιτς, Μάκης Δημητριάδης, Γιάννης Νικολαΐδης. Προπονητής: Θανάσης Μαργαρίτης. Συνεργάτης προπονητής: Κυριάκος Παντελιάς. Αρχηγός αποστολής: Κώστας Παγώνης (αντιπρόεδρος ΕΟΠΕ). Team manager: Γιώργος Φραγκάκης.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News