Ολυμπιακός: Πετύχει, δεν πετύχει, ο Μίτσελ απέδειξε στο Μπακού ότι είναι μάγκας!

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας! Μαθαίνοντας από τον Δημήτρη Σπηλιόπουλο το οριστικό σχήμα του Ολυμπιακού στο Μπακού (με την χρησιμοποίηση του Ντόι ξανά σε ρόλο κεντρικού αμυντικού) δεν ήξερα αν έπρεπε να σφίξω διαδικτυακά το χέρι του Μίτσελ ή αν θα έπρεπε να του γράψω… «ρε κόουτς, τι κάνεις, τρελάθηκες;»…

Αφενός ήθελα να του σφίξω το χέρι για τη μαγκιά του να στηρίξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο έναν νεαρό και άπειρο ποδοσφαιριστή του μετά από ένα σοβαρότατο λάθος (όπως ήταν το αυτογκόλ στο «Γεντί Κουλέ») και αφετέρου θεωρούσα εντελώς άστοχη την επιλογή του να τον αξιοποιήσει ξανά σε ρόλο στόπερ και όχι στη φυσική του θέση, αυτή του αμυντικού μέσου.

Ήθελε πολλά… κιλά προσωπικότητας για να βάλεις τον Ντόι στο Μπακού

Στο πρώτο σκέλος, πιστεύω ειλικρινά ότι η επιλογή παρουσίας του Ντόι στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι, και μάλιστα μετά από ένα τόσο σοβαρό λάθος, αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές του Μίτσελ στη συνολική παρουσία του Ισπανού στον «ερυθρόλευκο» πάγκο (όχι μόνο την τωρινή, αλλά και την προ εφταετίας).

Θέλει πολλά… κιλά προσωπικότητας για να λάβεις μια τέτοια απόφαση. Και ήταν τέτοια η απόδοση του Ντόι στο Μπακού, ήταν τέτοιο το καθαρό μυαλό με το οποίο αγωνίστηκε που σημαίνει ότι είχε προηγηθεί απίστευτη δουλειά από το τεχνικό επιτελείο της ομάδας (πιθανότατα και από τους πιο έμπειρους συμπαίκτες του) στο κομμάτι της πνευματικής και ψυχολογικής προετοιμασίας του.

Τεράστια μαγκιά του Μίτσελ, λοιπόν, η συγκεκριμένη απόφαση την οποία άξιζε να επιβραβεύσει το ίδιο το ποδόσφαιρο με την απόδοση του νεαρού άσσου και τον πρώτο φετινό ευρωπαϊκό βαθμό του Ολυμπιακού.

Στο δεύτερο σκέλος, ο ίδιος ο ποδοσφαιριστές επιβεβαίωσε μέχρι… κεραίας όσα λέγονται γι’ αυτόν στου Ρέντη. Αποτελεσματικός και καίριος σε όλες του τις επεμβάσεις, αποτέλεσε ιδανικό παρτενέρ του απροσπέλαστου Σωκράτη Παπασταθόπουλου στο κέντρο της άμυνας και δεδομένα ο δείκτης της προσωπικής του απόδοσης κυμάνθηκε σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από εκείνον που είχαν παρουσιάσει σε προηγούμενα ευρωπαϊκά παιχνίδια ποδοσφαιριστές όπως ο Σισέ και ο Μπα!

Τεράστια μαγκιά του Μίτσελ, η απόφαση χρησιμοποίησης του Ντόι στο Μπακού μετά το αυτογκόλ του Ηρακλείου και το ποδόσφαιρο άξιζε να την επιβραβεύσει. Και το έκανε!

Εννοείται ότι απαγορεύεται οποιασδήποτε μορφής πανηγυρισμός επειδή οι πρωταθλητές Ελλάδος απέσπασαν ισοπαλία απέναντι σε μια εξαιρετική ομάδα όπως η Καραμπάγκ. Ολυμπιακός είσαι…

Μικρά βήματα επιστροφής του Ολυμπιακού στην κανονικότητα…

Απλά, υπό τις υπάρχουσες εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, είναι άκρως κομβικό για τους «ερυθρόλευκους» να πραγματοποιούν σταδιακά μικρά αλλά εξαιρετικά σημαντικά βήματα προς την κανονικότητα. Αυτό έπραξαν και στο Μπακού. Ένα μικρό βήμα επιστροφής στην κανονικότητα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο…

Και στο Αζερμπαϊτζάν είδαμε βελτιωτικές κινήσεις που απουσίαζαν ολοκληρωτικά από τη μέχρι τώρα φετινή πορεία των «ερυθρόλευκων».

• Είδαμε συνέπεια στο αμυντικό πλάνο από τους περισσότερους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν. Σχεδόν όλοι προσέθεσαν ένα μικρό λιθαράκι για να υπάρξει στο φινάλε ένα στατιστικό που ουδείς περίμενε πριν από την έναρξη του αγώνα: Μηδέν προσπάθειες εντός εστίας από την Καραμπάγκ! Μηδέν!
• Είδαμε, επιτέλους, μια σπουδαία προσωπικότητα – όπως ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος – να θυμίζει τον κορυφαίο αμυντικό που απολαμβάναμε να διαπρέπει την προηγούμενη δεκαετία στις μεγαλύτερες διοργανώσεις του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
• Είδαμε για πρώτη φορά έναν τερματοφύλακα να γεμίζει την περιοχή του! Ναι, ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης δεν χρειάστηκε να σταματήσει σουτ προς την εστία του. Για να συμβεί, όμως, αυτό… έβαλε κι αυτός το χεράκι του παίζοντας μακριά από το τέρμα του και προλαβαίνοντας με έγκαιρες εξόδους επικίνδυνες καταστάσεις πριν αυτές δημιουργηθούν.
• Και εννοείται, επιτέλους, δεν είδαμε φθηνά αμυντικά λάθη. Δεν είδαμε ασίστ στους αντιπάλους, δεν είδαμε καταιγισμό από «πουλήματα» της μπάλας κοντά στην εστία του Ολυμπιακού, δεν είδαμε «τσαφ», δεν είδαμε «γκέλες». Αντίθετα είδαμε μια ομάδα απόλυτα συγκεντρωμένη από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της αναμέτρησης.

Σε έναν κανονικό Ολυμπιακό, όλα τα παραπάνω έπρεπε να είναι αυτονόητα. Στον φετινό Ολυμπιακό δεν ήταν. Ανεξαρτήτως, λοιπόν, της άποψης που μπορεί να έχει κανείς για τον Μίτσελ, ανεξαρτήτως αν τον θεωρεί καλό, μέτριο ή κακό προπονητή, οφείλει να παραδεχτεί ότι σε μόλις τέσσερα παιχνίδια του στον «ερυθρόλευκο» πάγκο όχι απλά παλεύει να γυρίσει το χαρτί στις πιο δύσκολες συνθήκες που θα μπορούσε να συναντήσει, αλλά με το «καλησπέρα» επαναφέρει την ομάδα σε μια στοιχειώδη ποδοσφαιρική κανονικότητα. 

Υπήρξαν μεγάλα διαστήματα στα τρία προηγούμενα παιχνίδια με Ατρόμητο, Καραμπάγκ και ΟΦΗ που είδαμε, επιτέλους, έναν Ολυμπιακό να επιτίθεται ορθόδοξα. Στο Μπακού είδαμε, επιτέλους, και έναν Ολυμπιακό να αμύνεται ορθολογικά και αποτελεσματικά. 

Δεν είναι λόγος για να πανηγυρίζει κανείς, αλλά σίγουρα είναι ένας λόγος να αισιοδοξεί και να διατηρεί ζωντανές τις ελπίδες πραγματοποίησης ενός restart το οποίο – για να είμαστε ειλικρινείς – φαντάζει στα μάτια πολλών από δύσκολο έως απραγματοποίητο.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News