Παναθηναϊκός: Η επιστήμη του μπάσκετ, σηκώνει τα χέρια ψηλά!

Όλα μπορώ να τα περιμένω από τον Παναθηναϊκό. Ειλικρινά, φέτος σηκώνω τα χέρια ψηλά με αυτή την ομάδα. Θα πρέπει να το αναλύσω όπως αναφέρει συχνά πυκνά και ο κόουτς Ντέγιαν Ράντονιτς όταν τον ρωτούν για τις εικόνες στο παρκέ. Τόσο αλλοπρόσαλλή ομάδα δεν έχω ξαναδεί στο ΟΑΚΑ. Είναι να σπας το κεφάλι σου για να καταλάβεις ποια είναι η φετινή «πράσινη» έκδοση. Αυτή του πρώτου ημιχρόνου ή αυτή που είδαμε στο δεύτερο;

Αν μου έλεγαν πριν το παιχνίδι ότι αυτός ο Παναθηναϊκός θα παρουσιαζόταν νωθρός, εκτός τόπου και χρόνου σε άμυνα, σε επίθεση και σε ριμπάουντ στο πρώτο ημίχρονο και στη συνέχεια με το -15, θα πραγματοποιούσε το καλύτερο ημίχρονο στην ιστορία της Ευρωλίγκας (ναι δεν είναι ψέμα) με το +39 (62-23) θα του έλεγα πραγματικά να πάει σπίτι του να ηρεμήσει. Αυτά δεν γίνονται. Και όμως με αυτόν τον Παναθηναϊκό όλα γίνονται.

Ο Παναθηναϊκός είχε 1/8 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο και 9/11 στα επόμενα 20’ με τον «μυθικό» Πάρις Λι να έχει μεταξύ πολλών άλλων 5/5 τρίποντα στη συνέχεια. Αυτό ως μια μικρή υποσημείωση για τον τύπο που είπε χαρακτηριστικά για την δική «μυθική» εικόνα πως… «ήμουν στον κόσμο μου, ένιωσα πολύ καλά. Είναι κάτι σαν να παίζω μόνος μου». Οντως αυτή είναι η αλήθεια για τον τρομερό Αμερικανό γκαρντ.

Ο Παναθηναϊκός όφειλε να παίζει μπασκετικό ξύλο από την αρχή της χρονιάς

Ο φετινός Παναθηναϊκός έπρεπε να κάνει εξ’ αρχής ένα πράγμα. Ένα και μοναδικό. Να είναι η βάση του. Το Α και το Ω του. Να του γίνει… βίωμα. Να παίζει μπασκετικό ξύλο. Αυτό! Από εκεί θα έπρεπε να ξεκινούν όλα. Από εκεί. Αλήθεια ποια θα ήταν η βαθμολογική του θέση, το μέλλον του, αν δεν ήταν ο Παναθηναϊκός του πρώτου ημιχρόνου σε πολλά παιχνίδια στην φετινή Ευρωλίγκα; Ουδείς μπορεί να το ξέρει πλέον. Θα μείνω ή θα μείνουμε με το «αν». Με το «γιατί».

Το «αν» δεν γράφει ιστορία. Το «γιατί» όμως πρέπει να… τσιτώσει τους παίκτες. Προσωπικά αν ήμουν ο Ράντονιτς θα τους έβαζα να δουν όλο το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Να δουν τι (δεν) έκαναν στο πρώτο ημίχρονο και σε πολλά άλλα φετινά παιχνίδια και μετά να δουν τι έκαναν στα τελευταία 20’ και θα μπορούσαν να είχαν πράξει και σε άλλα φετινά ματς. Να τους δώσω να καταλάβουν το πόσο αδικούν τους εαυτούς τους. Τουλάχιστον στο κομμάτι του μαχητικού πνεύματος.

Το ξεκαθαρίζω πως το πουλάκι των πλέι οφ έχει πετάξει εδώ και καιρό. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ελπίδες για να προχωρήσει στην διοργάνωση. Μόνο μαθηματικές. Όμως αυτό το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις πρέπει, οφείλει να αποτελέσει τον οδηγό για μια καλύτερη συνέχεια. Μια συνέχεια με μια ευθεία γραμμή που θα έχει ανοδική πορεία και όχι με αμέτρητα σκαμπανεβάσματα. Τουλάχιστον ας είναι λιγότερα.

Αν ήμουν ο Ράντονιτς θα τους έβαζα να δουν όλο το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Ας καταλάβουν οι παίκτες και ο προπονητής ότι το γεγονός πως έβαζαν τα πάντα στο δεύτερο ημίχρονο, πως έκαναν ό,τι ήθελαν την ομολογουμένως εξαιρετική – μέχρι πρότινος – άμυνα της Ζαλγκίρις δεν ήταν αποτέλεσμα του πλουραλισμού τους, αλλά αποτέλεσμα της σκληράδας στην άμυνα. Όταν κάνεις βουτιές σαν τερματοφύλακας, όταν βάζεις συνέχεια χέρια και κλέβεις μπάλες, ανεβάζεις την αυτοπεποίθησή σου, την ψυχολογία σου και αυτό επηρεάζει θετικά και το επιθετικό σου κομμάτι.

Τελικά ποιος είναι ο φετινός Παναθηναϊκός; Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι η ομάδα των δύο ημιχρόνων. Μια ομάδα soft που μπορεί να γίνει και hard to die. Αυτό έχει δείξει η πορεία, αυτό πιστεύω. Μπορεί επιτέλους να γίνει η ομάδα του δευτέρου ημιχρόνου με περισσότερη συχνότητα και όχι σε συλλεκτικές στιγμές; Φυσικά και μπορεί. Αρκεί να το πιστέψει ο κάθε παίκτης ξεχωριστά και όλοι μαζί. Ως σύνολο.

Τελικά ποιος είναι ο φετινός Παναθηναϊκός; Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι η ομάδα των δύο ημιχρόνων. Μια ομάδα soft που μπορεί να γίνει και hard to die. Αυτό έχει δείξει η πορεία, αυτό πιστεύω.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News