ΑΕΚ: Tα βήματα που απομένουν για να γίνει σιγουριά η χαρά...
Η ΑΕΚ έφτασε σε ένα θρίαμβο επί του Ολυμπιακού, αλλά για να μπορεί να εμπνεύσει σιγουριά στους φίλους της, χρειάζεται να μην ενδίδει σε εξωτερικά ερεθίσματα.
Ακόμα κι αν δεν είναι πλήρως αποδεκτό ότι η τάση του ανθρώπου προς τη χαρά είναι έμφυτη, οι δρόμοι που οδηγούν σε αυτήν δεν είναι στενά. Γίνεται μέσω της αιφνιδιαστικής έκπληξης, κάποιου απρόσμενου γεγονότος. Συμβαίνει και μέσα από την αρμονία, το προσδοκώμενο, την αίσθηση του ευκταίου που πραγματοποιείται.
Και οι δύο δίοδοι έχουν τη χάρη τους. Αλλά ενώ η πρώτη δεν έχει αναλύθει από το μυαλό, αφού εμφανίζεται δίχως προειδοποίηση, η δεύτερη είναι εκείνη που προσφέρει, εκτός από το ίδιο το συναίσθημα και την έντασή του, την πληρότητα. Ο άνθρωπος αισθάνεται πλήρης όταν εκείνο που περιμένει γίνεται και περιλαμβάνει το φαντασιακό που προσμένει.
Στην εμπειρία της «Αγια-Σοφιάς» για τους οπαδούς της ΑΕΚ υπήρχε μια τέτοια ψηλάφηση. Στο γεγονός ότι η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα είναι η κορυφαία στην Ελλάδα, δίχως συζήτηση, εδώ και τρεις μήνες, η ψηλάφηση μετατρέπεται σε άγγιγμα. Και στο 3-0 επί του Ολυμπιακού, για τον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου, το άγγιγμα γίνεται κράτημα, σε ένα ρόλερκοστερ που μοιάζει να συμβαίνει πάνω από τα σύννεφα.
Η ΑΕΚ υποδέχθηκε τους «ερυθρόλευκους» στη Νέα Φιλαδέλφεια. Είχε προηγηθεί το 0-0 στο παιχνίδι πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκη, που η υποψία ότι ήταν η καλύτερη ομάδα από τις δύο, με τη μεγαλύτερη συνειδητότητα, την αντίληψη για την ολοκλήρωση του στόχου, τις ικανότητες και τα εργαλεία για να τον πραγματοποιήσει, ήταν έντονη.
Πέρα από το μεγαλείο της, η συμπεριφορά του Μιγιάτ Γκατσίνοβιτς δείχνει και την επιθυμητή ισορροπία απέναντι στις καταστάσεις
Ήρθε ο ημιτελικός του Κυπέλλου και προλεκτικά οι ΑΕΚτζήδες, ζώντας τη γνώριμη αγωνία πριν από ένα παιχνίδι με έναν εχθρό που δεν ήταν αλλά έγινε ταξικός, περίμεναν 21 χρόνια και 20 μέρες για να τον φιλοξενήσουν στο σπίτι τους. Η αισιοδοξία ήταν ξέχειλη. Η πραγματικότητα ταίριαξε μαζί της, λες και ήταν γάντι στο χέρι της Όντρεϊ Χέπμπορν.
Ένα σκορ που δεν θα ήταν αβαρία να αποκληθεί όμορφο, απέναντι στον αντίπαλο που περισσότερο από όλους ήθελαν να επιτευχθεί, μέσα στο σπίτι για το οποίο νοστάλγησαν, πόνεσαν και όταν έφτασαν σε αυτό, δάκρυσαν.
Κι όταν βγήκαν από το γήπεδο, που παρακολούθησαν ένα σπορ που μπορεί να γίνει άγριο, ένα χαζό χαμόγελο στα πρόσωπα. Εκείνο που έλεγε, η ζωή είναι ένα μέρος που αξίζει να βρίσκεσαι.
Το προνόμιο της γνώσης
Για τους οπαδούς της ΑΕΚ, το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή. Δεν επρόκειτο για τη νίκη απαραιτήτως, λίγο πριν φύγει ο Μάρτιος του 2008 είχαν νικήσει 4-0 τους «ερυθρόλευκους».
Κι ενώ φαίνονται οι ομοιότητες μεταξύ των δύο παιχνιδιών, υπάρχει μία πολύ σημαντική διαφορά: το θεμέλιο.
Η ΑΕΚ ήταν εξαιρετική ομάδα και τότε, σε ποδοσφαιρική και ατομική ποιότητα πιο καλή από αυτήν. Παρ’ όλα αυτά, ενώ η αγωνία για το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ ήταν έκδηλη, η αισιοδοξία δεν ήταν κραταιά. Δεν είχε επιβληθεί, μπορούσες να την αναγνωρίσεις από εδώ κι από εκεί, αλλά δεν υπήρχε ως βάση, ως, μεταφορικά, κάτι στέρεο.
Σε αυτήν εδώ την περίπτωση, μπορούσες να το νιώσεις, η αισιοδοξία δεν κυμαινόταν στη βάση της επιθυμίας, αλλά της σιγουριάς. Κάποιου, ας παραχωρηθεί, δεδομένου που ο προπονητής και οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν να έχουν κερδίσει.
Μιας ροής, ενός flow, που προσδίδει αυτοπεποίθηση χωρίς να χρειαστεί να την επιδείξεις.
Η ΑΕΚ αποδίδει τα μέγιστα, αλλά ακόμη απομένουν υπολεπτομέρειες ώστε αυτό να γίνει μοτίβο
Και πάλι, όμως, η ΑΕΚ δεν είναι ακόμη εκεί. Δεν βρίσκεται στο σημείο του προνομίου της γνώσης που είχαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού τον Απρίλιο του 1996 ή εκείνοι του Ολυμπιακού την άνοιξη του 1999. Ενώ πλησιάζουν στο επίπεδο της νιρβάνας που θα τους επιτρέπει, περισσότερο από το να νιώθουν, να ξέρουν τι πρόκειται να γίνει στα παιχνίδια τους, κι αυτό να είναι η επικράτηση της ομάδας τους τακτικά στο σημείο που η ίδια η αγωνία θα ανήκει στο παρελθόν, υπάρχει ακόμη ένα δύο βήματα που πρέπει να κάνουν.
Φυσικά, ο αποπροσανατολισμός με την ένσταση στο παιχνίδι με τον Ατρόμητο δεν είναι ένα από αυτά. Όχι επειδή είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, τέτοια σλόγκαν για τους φίλους των ομάδων αποτελούν επίκληση στο συναίσθημα που έχουν ως στόχο να συνεπάρουν και όχι να διευθετήσουν το συμβολισμό. Διότι η ροή που η ίδια η ομάδα δημιουργεί, είναι καταδικαστικό να διακόπτεται μέσα από διεργασίες που ουδεμία σχέση έχουν με το να επιτύχει την τελειοποίηση της αρμονίας της.
Με τον Ολυμπιακό, οι «κιτρινόμαυροι» δεν έβγαλαν το παιχνίδι δίχως να κινδυνεύσουν, το 3-0 έγινε στην τελευταία φάση, που είναι μέρος του ποδοσφαίρου και παρά το διθυραμβικό, επικράτησαν και εξαιτίας μιας αδυναμίας συγκέντρωσης του αντιπάλου στα πρώτα λεπτά, όταν και θα ήταν δεδομένο ότι η ΑΕΚ θα τον έπιανε από το λαιμό.
Αυτό σημαίνει ότι, παρά τη χαρμόσυνη για τους «κιτρινόμαυρους» εξέλιξη του ματς, εκατοστά την προκαθόρισαν και όχι η βεβαιότητα της επικράτησης ως νόμος. Φυσικά, το να επιζητείται από μια τόσο νεαρή ομάδα, που χρειάζεται να διευθετήσει λεπτομέρειες από εδώ και από εκεί, να φτάσει στο απόλυτο σημείο αυτεπίγνωσης, για να επαναβιωθεί το 1993 και το 1994, είναι κάπως αυστηρό.
Παρ’ όλα αυτά, ό,τι προαπατείται, ενώ μοιάζει αυστηρό, είναι κοινή λογική: να γίνεται η δουλειά καθενός στο χώρο που του αρμόζει. Αφού το παιχνίδι που θέλει να βλέπει την ομάδα του να παίζει ο Αλμέιδα διαρκώς υιοθετείται, οποιοδήποτε περιττό ερέθισμα αποτελεί κίνδυνο.
Μέχρι τώρα, η ΑΕΚ της «Αγια-Σοφιάς» ευτυχεί να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο. Για να συνεχιστεί αυτό, ώστε να αποδοθεί το προνόμιο της έλλειψης αγωνίας, που δίνει σε ένα φίλαθλο μια γλώσσα σώματος η οποία εμπνέει αυτοπεποίθηση δίχως έπαρση, είναι απαραίτητο η μπάλα να τσουλάει. Οποιαδήποτε πράξη απρόσκοπτου «ηρωισμού» μπορεί να είναι καταδικαστική. Ιδιαίτερα τώρα, διότι τώρα είναι που δεν χρειάζεται. Τώρα πάνε να «κλειδώσουν» τα πάντα στη θέση τους.