ΑΕΚ: Οι μπύρες στη Φωκίωνος, μια αγκαλιά και ο αχός της ζωής

Ακολουθεί τοποθέτηση προϊόντος. Φίλη έλεγε ότι «η Kaizer είναι η μοναδική κανονική μπύρα». Δεν θα υπέθετε κάποιος ότι το εννοούσε συνολικά, αναφερόμενη σε όλες τις μπύρες του κόσμου. Πιθανότατα, αυτό που υπαινισσόταν, ήταν πως για να πάρεις μια μπύρα να πιεις από ένα περίπτερο και να είναι αληθινή, θα έπρεπε να αγοράσεις Kaizer.

Ήταν η δεύτερη σκέψη όταν, περνώντας από τη Φωκίωνος γύρω στις 2:30 τη νύχτα την προηγούμενη Τρίτη, 9 Μαΐου, το μάτι έπεσε σε τρεις μαντραχαλαίους έξω από ένα μίνι μάρκετ. Υπήρχε ένα τραπέζι πλαστικό, από αυτά τα τετράγωνα που χρησιμοποιούνται το Πάσχα για το ανηλεές φαγοπότι, τοποθετημένο περίπου δύο μέτρα από την είσοδο του μαγαζιού, το οποίο ήταν γεμάτο με κουτάκια.

Οι τρεις στέκονταν με τέτοιον τρόπο, που με τη μία άκρη του τραπεζιού συμπλήρωναν τετράγωνο. Ο περαστικός είχε οπτική πρόσβαση στο προφίλ του ενός και στη δεξιά πλευρά του προσώπου (το ένα από τα πρόσωπα, που θα έγραφε κι ο Όμηρος) του άλλου. Η νύχτα της Δευτέρας, βεβαίως, δεν ενδείκνυτο για ζυθοποσία τέτοιου βαθμού. Ο αριθμός των άδειων κουτιών στο τραπέζι υπολογιζόταν σε μιάμιση δεκάδα.

Λίγο πριν την ώρα του περάσματος, οι τρεις αγκαλιάστηκαν και ένας αχός απλώθηκε στη Φωκίωνος. Είχε την αίσθηση, ο περαστικός, από την έντασή του, ότι είχαν προηγηθεί τουλάχιστον μισή ντουζίνα άλλοι πρωτύτερα –και μάλιστα υψηλότερων ντεσιμπέλ. Αυτές οι ιαχές έμοιαζαν να βγαίνουν από το απόθεμα της υπερέντασης.

Στην προκειμένη, περιγράφεται ένα χρονογράφημα. Δεν δίνεται η αλληλουχία των πράξεων αφού προέκυψε το συμπέρασμα, αλλά πριν από αυτό. Άλλωστε, ο ρυθμός των βημάτων παρέμεινε ο ίδιος. Ωστόσο, φωτεινότερο από τον ήλιο είναι το πού θα καταλήξει.

Η νιρβάνα στην οποία είχαν περιέλθει αφορούσε στο ποδόσφαιρο. Υπήρχε στο ηχόχρωμα του καημού και της ουρανισκικής πενιάς που μόνο στα ανοιχτά γήπεδα απαντάται. Δινόταν από την αφορμή της επικείμενης κατάκτησης του πρωταθλήματος από την ΑΕΚ. Αυτό πρόκειται να συμβεί οριστικά και αμετάκλητα την Κυριακή, 14 Μαΐου. Από νωρίς το απόγευμα, οι φίλοι της ομάδας θα βρίσκονται σε αναμμένα κάρβουνα, θα μοιάζουν με νύφες, που θα χορεύουν ενώ ετοιμάζονται για το γάμο τους. Θα μοιάζουν με γαμπρούς, που θα πίνουν για να καταπολεμήσουν το άγχος τους.

Η ΑΕΚ επιστρέφει στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου ύστερα από πέντε χρόνια και το 2018. Τότε, είχε να κατακτήσει το πρωτάθλημα 24 χρόνια, από το 1994. Θα πρέπει να φανταστεί κάποιος ένα παιδί σε μια οικογένεια που ο πατέρας είναι ΑΕΚ -και η ψυχαγωγία είναι να παίρνει τους πιτσιρικάδες του στο γήπεδο. Σε κάποιο γήπεδο, όχι πάντως στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Δεν υπήρχε χαρά σε αυτό. Όπως θα έλεγε η Κική Δημουλά για το τι είναι ποίηση για τον ποιητή, υπήρχε «τέρψη, μια απελπιστική ανακούφιση», πάντως όχι χαρά. Τα παιδιά γέμιζαν τα πνευμόνια τους με ΑΕΚ και ανά περιπτώσεις, μέσα στην απαισιοδοξία τους, σφούγγιζαν ό,τι υπήρχε από την ελπίδα. Αυτό μετατρεπόταν σε οργή. Το 2018, όμως, η κατάρα είχε ξορκιστεί.

Δεν γίνεται παρά να δοθεί ένας πόντος στην ομάδα του Ματίας Αλμέιδα για αυτήν την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Όλα ήταν πολύ εξωτικά, το νέο γήπεδο, ένας προπονητής που είναι σημαντική και γνωστή φυσιογνωμία για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, ένας τρόπος παιχνιδιού που απορροφήθηκε και έκανε τους «κιτρινόμαυρους» ελκυστικούς για όλους. Η πεποίθηση ότι πρόκειται για την καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι αυτός ο αχός είναι η ίδια η ζωή.

Το εύσχημο στο «είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ», αλληγορικό καθώς είναι και αφού αναδεικνύει τις καταβολές της ομάδας, έχει να κάνει περισσότερο με την αληθινή ζωή. Αλλιώς είναι να υποστηρίζεις οποιονδήποτε, απλώς αν είσαι αρκετά τυχερός να μη γίνεσαι mainstream, βορά στην κιμαδομηχανή της τριβής, νιώθεις τη μεταφυσική και το δίκαιο της ιδέας.

Παρ’ όλα αυτά, δεν γίνεται παρά να αναφερθεί η παραδοχή ότι αυτά τα πέντε χρόνια είναι περισσότερο αληθινή ζωή για όλους από την επικράτηση ετησίως. Πως τα παιδιά που υποστήριξαν την ΑΕΚ είναι πιο προσαρμοστικά στις δύσκολες συνθήκες από εκείνα που υποστήριξαν τον Ολυμπιακό, διότι έχουν συνδυάσει με την απώλεια, τον πόνο, την ψυχαγωγία.

Η αληθινή ζωή φέρνει τη Νίκη, μία θηλυκή λέξη που τελεί ως το απόλυτο αρσενικό σύμβολο, παρ’ όλα αυτά δεν παύει να είναι το αντικείμενο, σε περίοπτη θέση, ένα ισοδύναμο, ου μην και ομώνυμο, της επιθυμίας.

Κι ακόμα κι αν το να «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ», έχει τρόπον τινά την αίσθηση της παραίσθησης, δεν γίνεται παρά να αποδοθεί ως παραμυθία για τα μεγάλα σερί χωρίς τίτλο. Κάθε στιγμή μιας οποιασδήποτε Δευτέρας, κάποιος ρίχνει τις ευθύνες κάπου αλλού, ώστε να μην ποδοπατείται η αξιοπρέπειά του -η οποία είναι στην πραγματικότητα εγωισμός. Είναι το άλλοθί του ώστε να νιώθει πως ζει και να μην επιβιώνει. Η επιμονή του να αισθάνεται ξεχωριστός.

Παρ’ όλα αυτά, την Κυριακή πρόκειται να γιορτάσει έναν τίτλο που, παρ’ ότι φαίνεται ότι έρχεται πιο αργά από ό,τι έπρεπε, είναι η πραγματική ζωή: εκείνη με τις μικρές νίκες και ήττες για όλους, με κανέναν μονίμως νικητή. Ώστε οι μπύρες στο μίνι μάρκετ στην Κυψέλη να μη χάσουν τη γεύση τους και οι αγκαλιές να σημαίνουν όντως κάτι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News