Euroleague: Το σουτ του Γιουλ είναι το «χρυσό παιδί» της παράδοσης

Όταν η μπάλα ήταν στον αέρα, από το σουτ του Σέρχιο Γιουλ, από την τηλεόραση η προσπάθεια έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα.

Το σουτ έμοιαζε να μην έχει οποιαδήποτε τύχη. Η μπάλα πήρε τέτοιο ύψος, που έμοιαζε να μην έχει την απαραίτητη καμπύλη προκειμένου να φτάσει στο καλάθι. Στην καλύτερη περίπτωση, επρόκειτο να εξοστρακιστεί στο μπροστινό μέρος της στεφάνης, και να πάρει πορεία προς τα κάτω. Στη χειρότερη, να μη βρει καν στεφάνη.

Δεν ήταν μια κακή επίθεση, αλλά ο Ολυμπιακός θεωρητικά δυσκόλεψε τη συνθήκη. Η Ρεάλ πολύ θα ήθελε να βγάλει, με την αλλαγή των σκριν, έναν κοντό με έναν ψηλό των «ερυθρόλευκων» μετά το τάιμ άουτ. Ήταν ευχής έργο, εξαρχής, πως ο Γιουλ έμεινε με τον Φαλ.

Αλλά ο Γάλλος πήδηξε με όσες δυνάμεις τού είχαν απομείνει και ακριβώς εκείνα τα νανοχιλιοστά που η καμπύλη έφτανε στο ψηλότερο σημείο της, θα δικαιολογούνταν ακόμα και το να υποθέσει κάποιος ότι ο Φαλ την είχε βρει.

Όταν η μπάλα έπεσε στο καλάθι, το στοιχείο της έκπληξης υπήρξε, αλλά δεν κράτησε πολλή ώρα. Ο εγκέφαλος επανέφερε την εικόνα, ώστε να αναθεωρηθεί ό,τι είχε συμβεί εκείνη τη στιγμή. Ο Γιουλ έχει κάνει δεκάδες φορές αυτό το σουτ, όχι στην προπόνηση αλλά, ενώπιον θεατών και τηλεθεατών. Έχει φτιάξει το θρύλο του, ενός εκ των κορυφαίων γκαρντ στη Euroleague, μέσα από ακριβώς τέτοια σουτ.

Ξαφνικά, ενώ το σουτ δεν είχε οποιαδήποτε τύχη, ήταν δύσκολο να φανταστεί ο θεατής τον τρόπο με τον οποίο δεν θα πήγαινε μέσα.

Οι Ισπανοί

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ολυμπιακός έχασε αυτόν τον τελικό, ήταν σπαραξικάρδιος. Η ήττα στο Κάουνας, ο έκτος χαμένος τελικός στους εννιά, η κατάρα της κορυφαίας ομάδας των ομίλων που δεν έσπασε, είναι λόγοι που γίνεται να προκαλέσουν θλίψη, η οποία μαθηματικά μετατρέπεται σε οργή.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, βέβαια, δεν είναι τέτοιοι επιχειρηματίες. Δεν παίρνουν εν βρασμώ αποφάσεις, αν και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν, όπως το να παρεμποδίσουν το δρόμο του Βεζένκοφ προς το NBA. Πάντως, δεν είναι εκείνοι που θα έχουν αποκλίσεις συμπεριφορισιακά από μία τέτοια φάση και θα καταδικάσουν την κορυφαία, σε διάρκεια, χρονιά του Ολυμπιακού στη Euroleague.

Δεν είναι αυτοί, εν ολίγοις, που επειδή δεν πήρε ο Ολυμπιακός ένα τρόπαιο πολύ σημαντικό θα μετατρέψουν το «ο Σλούκας θα τελειώσει την καριέρα του με την ερυθρόλευκη» στο «δεν μας ενδιαφέρει ο Σλούκας, ας πάει όπου θέλει», σε μια νύχτα μέσα.

Σίγουρα, η φρόνηση θέλει κι αυτήν τη ρέγουλά της, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για μία ομάδα που δημιουργήθηκε ξανά το 2021, ως εκ τούτου μετρά μια διετία στην οποία έχει χάσει την πρόκριση σε έναν τελικό Euroleague και ένα τρόπαιο Euroleague με ένα σουτ.

Κι αν στο παιχνίδι με την Αναντολού Εφές στο Βελιγράδι τον Μάιο του 2022 η ισομετρία θα ήταν εφικτό να γείρει την πλάστιγγα είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά, σε αυτό με τη Ρεάλ δεν είναι ντροπή να ειπωθεί -ο Γιώργος Μπαρτζώκας ήταν αρκετά αλέγρος, εν πάση περιπτώσει ώστε να το πει χωρίς να νιώθει ψυχολογικό βάρος- ότι οι «ερυθρόλευκοι» ήταν το φαβορί.

Κι ενώ έγιναν λάθη αγωνιστικά και τακτικά, ενώ η μάχη του πάγκου δεν είναι απαραίτητο να κερδίσθηκε, είναι ιλαρό να κρίνεται μία ομάδα από ένα παιχνίδι 40 λεπτών, απέναντι σε μια ομάδα που, παρ’ ότι την λένε Ρεάλ, από τη στιγμή που έφτασε ανέλπιστα εκεί, ήξερες ότι θα σου βγάλει το λάδι.

Στην τελική, η ισπανική σχολή αθλητισμού, ένα υπαρκτό αραβούργημα των σπορ στο δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, είναι αρκετά σχολαστική ώστε προ ουδενός να ορρωδεί. Σπανιότατα, από τον Ράφα Ναδάλ ως τον Χουάν Κάρλος Ναβάρο και από τον Μαρκ Μάρκεθ ως τον Τσάβι, χαρίζει παιχνίδια επειδή είναι ελλιπής στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι τόσο μπαρουτοκαπνισμένοι, που δεν γίνεται παρά να συναισθάνεσαι το βάρος της Ιστορίας τους, το ισπανικό μπάσκετ που διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες μετρά 24 χρόνια επιτυχιών, και οι ομάδες του νικούν συχνά, είτε με τον τρόπο της κυριαρχίας είτε παραμένοντας -μπορεί κάποιος να θυμηθεί το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019- οι τελευταίοι επιζώντες.

Είναι ενοχλητικοί, έχουν υπάρξει ιδιαιτέρως αντιπαθητικοί, έχουν γίνει ερειστικοί και προκλητικοί, έχουν προκαλέσει τη μήνη, αλλά είναι πολύ δύσκολο να μην σεβαστείς ένα σπουδαίο Ισπανό βετεράνο σαν κάτι που είναι άξιο προσοχής. Πάντα θα είναι αξιοπρόσεκτο το πώς, από το 2-0 της Παρτίζαν με τους ίδιους στα σκοινιά, στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης. Πάντα θα είναι εντυπωσιακό πώς, με το κοινό αίσθημα να τους έχει για οριστικά χαμένους, μπορουν να αντιστρέφουν τις καταστάσεις κατά τρόπο τόσο αξιοσημειώτο.

Ακόμα κι έτσι, όμως, είναι αμφίβολο αν θα γλιτώσεις. Οι σκηνές του τελικού του Κάουνας είχαν ξαναπαιχτεί. Ο Ολυμπιακός και η εθνική ομάδα δεν έχουν την τρομερή σύνδεση, αλλά όπως αποδεικνύεται συναπτώς, η Ρεάλ και η «Ρόχα» μοιάζουν να κατοικούν στο ίδιο σώμα. Είναι αδύνατον να δεις τους Καστιγιάνους και να μη σκεφτείς την ομάδα που έχει στοιχειώσει τα «καλοκαίρια» των μπασκετόφιλων εν Ελλάδι και με το σουτ του Γιουλ στο Κάουνας μάλλον υπάρχουν πολλοί λόγοι που γίνεται αυτό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News