Εθνική Ελλάδας: Η εικόνα από το μέλλον και ο απαραίτητος Γουόκαπ!

Όταν ο Τόμας Γουόκαπ έπαιρνε το ελληνικό διαβατήριο η μπασκετική ελληνική κοινωνία διχάστηκε σε αυτούς που το πήραν χιουμοριστικά, σε αυτούς που το πήραν εθνικιστικά, σε αυτούς που το πήραν οπαδικά (!) και σε αυτούς που το πήραν… αντικειμενικά αναλύοντας όλα τα δεδομένα.

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια ήμασταν η μόνη εθνική ομάδα παρέα με τους Σέρβους και τους Λιθουανούς που δεν χρησιμοποιούσε κάποιον «νατουραλιζέ» παίκτη. Μέχρι να εμφανιστούν οι Έλληνες της ομογένειας όπως ο Ντόρσεϊ, ο Όγκαστ, τα αδέρφια Μήτρου-Λονγκ και να λογίζονται ως τέτοιοι, παρ’ όλο που στην πραγματικότητα το status τους είναι εντελώς διαφορετικό από τους υπόλοιπους «νατουραλιζέ».

Ο Λορέντζο Μπράουν στην Ισπανία, οι Λάρκιν και Γουίλμπεκιν στην Τουρκία, ο Ντάριους Τόμπσον στην Ιταλία, ο Κέβιν Πάντερ στη Σερβία (παρ’ όλο που δεν τον κάλεσε ο Πέσιτς), ο Άντονι Ράντολφ στη Σλοβενία, ο Μπο ΜακΚάλεμπ παλαιότερα στα Σκόπια και άλλοι τόσοι σχεδόν σε… κάθε χώρα, παίρνουν με συνοπτικές διαδικασίες τα διαβατήριά τους προκειμένου να βοηθήσουν την εκάστοτε χώρα σε μια διοργάνωση. Κι ας μην έχουν καμία σχέση με αυτή τις περισσότερες φορές.

Όταν οι κανονισμοί της FIBA στο επιτρέπουν, οφείλεις να το κάνεις!

Επί χρόνια ολόκληρα υπήρξαν περιπτώσεις Αμερικανών παικτών που έπαιζαν για χρόνια στη χώρα μας, όμως ενώ το ζητούσαν, δεν έπαιρναν διαβατήριο. Χαρακτηριστικότερο όλων αυτό του Τζέιμς Γκιστ. Η προηγούμενη διοίκηση της ΕΟΚ ήταν πιο… ρομαντική μη βλέποντας που πηγαίνει η FIBA το μπάσκετ. Αυτό δεν ήταν κατ’ ανάγκη κάτι κακό. Ήταν όμως κάτι που κάναμε μόνο εμείς σαν χώρα.

Δυστυχώς ή ευτυχώς η FIBA επιτρέπει σε κάθε χώρα να «ντύνει» στα χρώματά της έναν ξένο αθλητή της επιλογής της προκειμένου να ενισχύσει τις προσπάθειές της σε μια διεθνή διοργάνωση. Και αυτόν τον κανονισμό εκμεταλλεύτηκαν αρκετές χώρες που διακρίθηκαν όπως η Ισπανία, η Σλοβενία, η Ρωσία.

Ο ρομαντισμός πλέον τελείωσε. Όσο η εθνική μας τα τελευταία χρόνια έβλεπε αρκετές άλλες χώρες να την κερδίζουν με «ξένο» παίκτη, εκείνη έμενε κολλημένη στον ρομαντισμό. Κάτι που εκ του αποτελέσματος, δεν της βγήκε σε καλό.

Το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο στο κομμάτι των εθνικών ομάδων

Πολύς κόσμος μπαίνει στη διαδικασία να συγκρίνει καταστάσεις μεταξύ μπάσκετ και ποδοσφαίρου. Και η αλήθεια είναι πως μπορεί να το κάνει με διαφορετικούς τρόπους.

Το ένα κομμάτι είναι πως στο ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο εύκολο να πάρεις υπηκοότητα όπως στο μπάσκετ που χρειάζεται μόνο το διαβατήριο και το δεύτερο και κυριότερο, ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πιθανότητα να αρνηθεί για παράδειγμα ο Εμπαπέ να μην αγωνιστεί με την εθνική του ομάδα για λόγους… ξεκούρασης.

Όσο επίπονο κι αν είναι το ποδοσφαιρικό καλεντάρι (όπως αντίστοιχα και το μπασκετικό) ποτέ δεν θα υπήρχε κάποιος παίκτης που να απαρνιόταν την κλήση του από τον ομοσπονδιακό προπονητή για να… ξεκουράσει το σώμα του. Στο μπάσκετ δυστυχώς αυτό συμβαίνει κατά κόρον. Και ήταν αναπόφευκτο να συμβεί και στην εθνική μας με πιστούς στρατιώτες για χρόνια όπως ο Καλάθης και ο Σλούκας.

Ο Γουόκαπ θα καθοδηγήσει την νέα γενιά των περιφερειακών μας

Βλέποντας κάποιος το αρχικό ρόστερ της εθνικής μας, καταλαβαίνει πως ελέω των απουσιών του Σλούκα και του Καλάθη, θα υπάρχει μια εντελώς νέα φουρνιά στην περιφέρειά της παρέα με τον Τόμας Γουόκαπ.

Μιχάλης Λούντζης, Δημήτρης Μωραΐτης, Δημήτρης Φλιώνης στον «άσσο» και Νίκος Ρογκαβόπουλος αναγκαστικά στο «2» λόγω της… σύγχυσης στο «3» με τους δύο «Παπ» είναι μια τετράδα που υπόσχεται πολλά, αλλά προς το παρόν είναι σχετικά… άγουρη από μεγάλες διοργανώσεις.

Ασφαλώς και ο νεανικός ενθουσιασμός τους και το ταλέντο τους είναι παράγοντες που χρειαζόμαστε, όμως παρέα με έναν πιο έμπειρο παίκτη σαν τον Γουόκαπ να τους καθοδηγεί όπως κάνει με τον καλύτερο τρόπο σε άμυνα και επίθεση τα τελευταία χρόνια στην Euroleague, ο συνδυασμός θα γίνει ακόμα καλύτερος.

Ο απροσπέλαστος αμυντικός που χρειαζόταν ο Ιτούδης και η αλλαγή φιλοσοφίας

Στο τελευταίο Eurobasket που κατεβήκαμε με μεγάλες βλέψεις, ο Ιτούδης και οι συνεργάτες του αποφάσισαν να πάμε σε ένα μπάσκετ όπου πρωταγωνιστικό ρόλο θα έπαιζε η επίθεση. Και ως ένα βαθμό το καταφέραμε. Μέχρι να βρούμε μια ομάδα που επιτέθηκε πιο εύστοχα από εμάς και μας απέκλεισε… πριν την ώρα μας, στα προημιτελικά.

Η εθνική μας ομάδα έχει ζήσει ένδοξες στιγμές με την επίθεσή της, όπως μια εκ των πιο ιστορικών νικών εθνικής ομάδας, αυτή η αλησμόνητη νίκη κόντρα στις ΗΠΑ το 2006. Παρ’ όλα αυτά η ταυτότητά της ήταν πολύ πιο… αμυντικογενής.

Έτσι φαίνεται πως θα πάμε και σε αυτό το Mundobasket είτε αγωνιστεί ο Γιάννης είτε όχι. Η εθνική μας ομάδα θα «δαγκώνει» στην άμυνα και θα τρέχει όσο μπορεί στο transition για να εκμεταλλευτεί τον καλύτερο του κόσμου σε αυτόν τον τομέα, «Greek Freak». Σε αντίθετη περίπτωση, θα κατεβάσει όσο μπορεί τον ρυθμό σε επίπεδα που οι περισσότεροι παίκτες της έχουν συνηθίσει στην… εδώ όχθη του Ατλαντικού!

Κλειδί σε αυτή την αμυντική προσέγγιση θα αποτελέσει ο… μετρ του είδους σε επίπεδο Euroleague, ο Τόμας Γουόκαπ. Γι’ αυτό ακόμη και να ήταν διαθέσιμος ο Ντόρσεϊ, πιθανότατα δεν θα επιλεγόταν στην τελική δωδεκάδα. Ο Ιτούδης άλλωστε ξέρει πως να αμυνθεί και το απέδειξε στη σειρά των Playoffs της Euroleague όταν κλείδωσε στο μεγαλύτερο κομμάτι της σειράς τα μεγαλύτερα επιθετικά «ατού» του Ολυμπιακού.

Η εικόνα από το μέλλον και οι… πρωτάρηδες που θα βρεθούν στη Μανίλα

Τέλος, οφείλουμε να σταθούμε στις πρώτες κλήσεις της εθνικής και τα φαβορί να ταξιδέψουν στη Μανίλα. Είναι πολύ σπουδαίο το γεγονός πως σιγά σιγά το νέο αίμα ανδρώνεται και είναι έτοιμο να βοηθήσει. Μαντζούκας (2003) και Ζούγρης (2004) δεν ξεκουράστηκαν δευτερόλεπτο και ανταμείφθηκαν για το χάλκινο μετάλλιό τους.

Ρογκαβόπουλος της γενιάς του 2001, Χουγκάζ και Χατζηδάκης γεννηθέντες του 2000, Π. Καλαϊτζάκης και Μωραΐτης του 1999, Λούντζης του 1998. Από αυτά τα παιδιά τουλάχιστον οι μισοί θα είναι στην τελική δωδεκάδα παρέα με τους υπόλοιπους πιο… παιγμένους. Στα φιλικά θα φανεί το ποιοι εν τέλει θα καταφέρουν να πείσουν τον ομοσπονδιακό προπονητή!