Αντώνης Καρπετόπουλος: Βλέπουν επιτέλους έναν προπονητή στον Ολυμπιακό

Oποιος ισχυρίζεται ότι ο Μεντιλίμπαρ μεταμόρφωσε τον Ολυμπιακό κάνοντας τρεις προπονήσεις και βγάζοντας δύο εμψυχωτικούς λόγους στα αποδυτήρια «κάνει την επιθυμία του είδηση», όπως λέγαμε παλιά για τους καλούς παρεμβατικούς ρεπόρτερ. Ούτε ο καλύτερος προπονητής του κόσμου δεν θα μπορούσε να μεταμορφώσει μία ομάδα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Θα μπορούσε βέβαια να κάνει άλλα χρήσιμα πράγματα. Να παρουσιάσει ενδεκάδες με παίκτες που παίζουν στις θέσεις τους. Να κάνει σωστές καλές αλλαγές στην διάρκεια των αγώνων. Να αποδείξει σε χρόνο ρεκόρ ότι έχει μία σπάνια ικανότητα στην διαχείριση των χαρακτήρων.

Υπάρχουν

Τα έχει κάνει όλα αυτά ο Μεντιλίμπαρ; Ομολογώ ότι δεν το γνωρίζω μολονότι κάποιες ενδείξεις υπάρχουν. Βέβαια όλα είναι σχετικά. Πάρτε για παράδειγμα την παρατήρηση που αφορά το ό,τι οι παίκτες πρέπει να παίζουν στις θέσεις τους κι αυτό φαίνεται να γίνεται. Δεν νομίζω ότι η θέση του Καρβάλιο είναι αυτή του δεύτερου αμυντικού χαφ, όπως ο Πορτογάλος αγωνίστηκε κόντρα στην Φερεντσβάρος.

Εξακολουθώ επίσης να πιστεύω πως παρά τη μεγάλη προσπάθεια που του αναγνωρίζω ο Φορτούνης, όταν αγωνίζεται στο πλάι (και ειδικά μάλιστα σε παιχνίδια όπως αυτό με τον ΠΑΟΚ) κάπου μέσα του δυσανασχετεί. Oμως και οι δύο αυτοί οι ποδοσφαιριστές εκτέλεσαν την αποστολή που τους ανέθεσε ο προπονητής τους όσο καλύτερα μπορούσαν. Και αυτό ισχύει για όλους τους υπόλοιπους και νομίζω ότι είναι το μυστικό αυτής της διδακτικής ιστορίας. Η προσήλωση στην αποστολή.

Πάπια

Και για τους προπονητές όπως και για πολλούς που κάνουν δουλειές που τυγχάνουν προβολής ισχύει το γνωστό αξίωμα της πάπιας: «αν κάποιος μοιάζει με πάπια, περπατάει σαν πάπια και κάνει κουάξ κουάξ είναι πάπια». Εκ του αντιστρόφου όποιος με πάπια δεν μοιάζει, δεν είναι πάπια. Ο Ολυμπιακός είναι αλήθεια πως μετά τον Πέδρο Μάρτινς είχε αρκετούς προπονητές. Πιστεύω πως όλοι όσοι κάθισαν στον πάγκο του ήταν επαρκέστατοι για τα μέτρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήξεραν δηλαδή να προπονούν ποδοσφαιριστές, είχαν συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό γούστο, είχαν στο μυαλό τους μία στρατηγική και μπορούσαν να διαλέξουν τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές για την περίσταση – χωρίς όλα αυτά βέβαια να σημαίνουν ότι ήταν και αλάνθαστοι.

Ομως οι περισσότεροι είχαν ένα πρόβλημα σοβαρό: πιστεύω πως τα μάτια πολλών ποδοσφαιριστών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στον Ολυμπιακό δεν έμοιαζαν με προπονητές – ειδικά στα μάτια των παλιών που δίνουν και τον τόνο. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δημιουργούσε στο μυαλό των ποδοσφαιριστών τη βεβαιότητα ότι θα πλήρωνε με απόλυση και τα δικά τους λάθη. Η ιστορία του ποδοσφαίρου λέει πως σε ταραγμένες εποχές όταν βρεις κάποιον που μπορείς να του φορτώσεις το σταυρό για να σταυρωθεί στη θέση σου, δεν το σκέφτεσαι δύο φορές. Του τον φορτώνεις το σταυρό και κάθεσαι στην άκρη για να παρακολουθήσεις πως και πότε θα τον σταυρώσουν. Με την βεβαιότητα μάλιστα ότι δεν θα ζήσεις και το θαύμα της Ανάστασης.

Σεβασμός

Μιλάμε πάρα πολύ εδώ και κάποια χρόνια για ιδιαιτερότητες των προπονητών και λεπτομέρειες του παιχνιδιού ξεχνώντας σιγά σιγά τα βασικά. Το πιο βασικό για έναν προπονητή είναι να σταθεί στα αποδυτήρια μιας ομάδας κι αυτοί να δουν κάποιον που δεν έχει την παραμικρή διάθεση για χωρατά, αλλά έχει μεγάλη όρεξη για δουλειά και διοίκηση. Ο προπονητής πρέπει να προκαλεί τον σεβασμό περισσότερο και απ’ όσο να τον κερδίσει τον σεβασμό. Αν πρέπει να τον κερδίσει τον σεβασμό τα πράγματα για μία ομάδα δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάνε καλά διότι ο σεβασμός δεν είναι ποτέ εύκολο να κερδηθεί.

Ο Καρβαλιάλ π.χ., μπορεί να ήταν μία χαρά προπονητής. Στα μάτια των περισσότερων παικτών του Ολυμπιακού (αλλά και γενικότερα των ανθρώπων που δουλεύουν στο σύλλογο και παίζουν κάποιο ρόλο στην καθημερινότητα του) ήταν ένας τύπος που έχει απολυθεί από τον Αστέρα Τρίπολης. Θα έπρεπε οι παίκτες να τον βοηθήσουν να σταδιοδρομήσει, αλλά σε μία ομάδα που οι παίκτες εύκολα μπορεί να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου πόσοι νομίζετε ότι έχουν τέτοια όρεξη; Λίγοι, πολλοί λίγοι.

Και του χρόνου

Γεννάνε τα κοκόρια του Λεωνίδα Βόκολου. Μια κεφαλιά του Οικονόμου στο φινάλε του ματς του Αστέρα με τον Παναιτωλικό έδωσε στην ομάδα του Γιάννη Πετράκη ένα πολύτιμο βαθμό για την παραμονή και στην Λαμία ένα αβαντάζ 4 πόντων για την κατάκτηση της έκτης θέσης. Και να χάσει τα ματς με την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ η Λαμία δεν νομίζω πως κινδυνεύει. Δεν θα κινδυνέψει κι ο ΟΦΗ. Με τρία γκολ στο πρώτο μισάωρο ξαναέπαιξε ποδόσφαιρο μετά από μήνες κέρδισε τον Πανσερραϊκό με 4-0 κι άφησε πίσω τα χειρότερα. Κι ο Δέλλας θα έχει δουλειά και του χρόνου εκεί.

Κυπελλούχος

Δεν ήταν θεαματική ήταν όμως καθαρή και δίκαιη η επικράτηση του Ολυμπιακού στον τελικό κυπέλλου του μπάσκετ απέναντι στον ΠΑΟ. Και ήταν και μία νίκη του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Ολυμπιακός έφερε το ματς στα μέτρα του, έπαιξε σε όλο το ματς σκληρή άμυνα, δεν άφησε τον ΠΑΟ να τρέξει και σε ένα τέτοιο σενάριο ήταν δεδομένο πως θα ήταν νικητής. Στα δικά μου μάτια συνέβη κάτι ιστορικό και είναι αυτό που μαρτυρά και την σφραγίδα του Μπαρτζώκα στην τελική νίκη: ο Ολυμπιακός γίνεται η πρώτη ομάδα που εγώ θυμάμαι που κερδίζει τελικό με τους ψηλούς του ως σταθερούς σκόρερ.

Ο Φαλ πήρε τον τίτλο του MVP, αλλά ήταν ο Ράιτ που στο τέταρτο δεκάλεπτο έβαλε την υπογραφή του στην επίθεση φροντίζοντας ο ΠΑΟ να μένει σταθερά σε απόσταση. Μεταξύ των δυο υπάρχουν οι 10 πόντοι του Πετρούσεφ που μαρτυρούν πόσο κατά γράμμα εκτελέστηκε το σχέδιο που ήταν να πάει η μπάλα κάτω από το καλάθι στοχευμένα.

Ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει τον δεύτερο εγχώριο τίτλο του και στέλνει ένα μήνυμα πως όποιος θέλει να τον εκθρονίσει πρέπει να μην ξανατολμήσει να τον προκαλέσει προσπαθώντας να δείξει πως παίζει καλύτερη άμυνα από αυτόν: απλά η κίνηση δεν έχει νόημα. Ο Μπαρτζώκας χειρίστηκε πολύ καλά την ξαφνική απουσία του Γκος, παρουσίασε στον τελικό μια ομάδα που δεν είχε καμία σχέση με αυτή που άρχισε την χρονιά αλλά παίζει με περισσότερη ενέργεια και δικαίως πανηγύρισε αγκαλιά με το τρόπαιο.

Ο Αταμάν έχει το ελαφρυντικό ότι ο Βιλντόζα έλειψε, ο Σλούκας ήταν φανερά ανέτοιμος και ο Ναν εγκλωβίστηκε. Αλλά ο Παναθηναϊκός του ήταν προβλέψιμος και κυρίως χωρίς εναλλακτικό σχέδιο στην επίθεση. Τα υπόλοιπα ματς δεν θα γίνουν σε ουδέτερο γήπεδο, αλλά στις έδρες των ομάδων. Κανένα δεν θα μοιάζει με αυτό. Αλλά ενώ ο Μπαρτζώκας πρέπει να τελειοποιήσει μία συνταγή που ξέρει, ο Αταμάν μοιάζει να έχει ανάγκη κάτι νέο ως αντίδοτο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί