Ολυμπιακός: Λονδίνο, Κάουνας ή Βερολίνο…

Εντεκα χρόνια πίσω, στο Λονδίνο, ο Ολυμπιακός έπαιζε με τη Ρεάλ στον τελικό. Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα, και τότε. Τζάμπολ, «μπαμ» και «μπουμ» τα τρίποντα των Μαδριλένων.

Δύο ο Ρούντι Φερνάντεθ, δύο ο Σέρχιο Γιουλ, ένα ακόμα ο Νίκολα Μίροτιτς, 27-10 το σκορ στο δεκάλεπτο. Τέλος; Μα φυσικά και όχι. Η αντίδραση βγήκε άμεσα, η διαφορά μαζεύτηκε πριν την ανάπαυλα, η τελική αντεπίθεση εξαπολύθηκε στην τέταρτη περίοδο. Τελικό σκορ, 100-88. Για τον πρωταθλητή Ευρώπης για τρίτη φορά Ολυμπιακό…

Εν έτει 2024, οι «ερυθρόλευκοι» στόχευαν ιδεατά σε μία επανάληψη της περσινής αναμέτρησής τους με τη Ρεάλ, δίχως την άδοξη έκβαση με τη… λόμπα του Γιουλ μπροστά στον Μουσταφά Φαλ. Στον τελικό του Κάουνας ήταν καλύτεροι. Ηταν μπροστά στο σκορ σε όλο το ματς, έβγαλαν στο παρκέ το… μπάσκετ Μπαρτζώκα με 21 ασίστ για μόλις 6 λάθη, απλώς δεν διαχειρίστηκαν σωστά το φινάλε και προσπεράστηκαν την ύστατη στιγμή.

Εν τέλει, στο Βερολίνο είχαμε μία επανάληψη του Λονδίνου – αλλά μονάχα ως προς την πρώτη περίοδο, με το ανατριχιαστικά παρεμφερές σκορ: 28-10, για τους «μπλάνκος». Για τον Φερνάντεθ που βούταγε και ξαναβούταγε μερικές εβδομάδες προτού αποσυρθεί από τα παρκέ, για τον Γιουλ που «χτύπαγε» στις πιο κρίσιμες στιγμές, για τα επίσης γέρικα σκυλιά της περιφέρειας, Φαμπιάν Κοζέρ (που έριξε μέχρι και τάπα) και Σέρχιο Ροντρίγκεθ (που σε 14’ κατέγραψε 8-3-4).

Ο Γιούγκος που συμμετείχε στο τρίποντο ρεσιτάλ της εκκίνησης λεγόταν Μάριο. Μάριο Χεζόνια. Των (τόσο σημαντικών στην οικονομία του αγώνα) 3/3 σουτ τριών πόντων στα πρώτα τριάμισι λεπτά, των αδιάφορων 0/8 στη συνέχεια. Αν έβαζε έστω κανά-δυο από τα δικά του έξι άστοχα ο Τόμας Γουόκαπ, ίσως τώρα να λέγαμε και γράφαμε άλλα.

Δεν βγήκε αντίδραση ωστόσο στο δεύτερο δεκάλεπτο, μα πολύ αργότερα. Αφότου πρώτα η διαφορά ανέβηκε στα δυσθεώρητα επίπεδα των 25 πόντων. Και βγήκε (αντίδραση) από το επιθετικό κρεσέντο του Αλεκ Πίτερς και δευτερευόντως του Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος. Όχι από την άμυνα.

Ο Ολυμπιακός απαρνήθηκε το DNA του και το πλήρωσε. Η φάση στο τέλος της πρώτης περιόδου, που έχει φάουλ να δώσει και ο Γκερσόν Γιαμπουσέλ παίρνει την μπάλα έξω από τη γραμμή του τριπόντου, ντριμπλάρει, ξαναντριμπλάρει, περνάει ανάμεσα σε τρεις κόκκινες φανέλες και αφήνει την μπάλα στο καλάθι, τα λέει όλα για την παντελή απουσία συγκέντρωσης.

Δέκα λεπτάκια μπάσκετ, 6 ασίστ ήδη ο Φακούντο Καμπάτσο. Εναντι μιας «ερυθρόλευκης» συνολικά… Ημίχρονο με τη «Βασίλισσα» να έχει 12/16 δίποντα και 9/13 τρίποντα. Ποσοστά προπόνησης. Και υπερτριπλάσια ριμπάουντ, 19 έναντι 6.

Ακόμα κι έτσι, η ομάδα δεν το έβαλε κάτω. Ο Πίτερς μετά από καιρό τα έβαζε όλα, ο Γκος θυμήθηκε ότι διαθέτει καρδιά (περσινού, ως «Μαδριλένος») πρωταθλητή, ο Σακίλ ΜακΚίσικ, μοναδικός διασωθείς στο πρώτο μέρος, βρήκε κι άλλες δυνάμεις να βοηθήσει.

Στο -8 δύο αμφιλεγόμενα σφυρίγματα πήγαν στη Ρεάλ και η πλάστιγγα έγειρε οριακά προς τη λευκή πλευρά της. Εβγαλε χαρακτήρα ακόμα και στην κακή βραδιά του ο Ολυμπιακός, είχε ψυχή. Το magic bus του έφτασε στο Βερολίνο με γκάζι για τις δέκα νίκες στις έντεκα τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου, αμέσως μετά δηλαδή από την ήττα 90-85 στη… Μαδρίτη.

Εκεί όπου σε μια ακόμα αναμέτρησή τους με παρεμφερή εξέλιξη, η ελληνική ομάδα γύρισε από το -24 και έφτασε στο -3 λίγο πριν το τέλος. Κι ας μην είχε ούτε Μουσταφά Φαλ ούτε Νίκολα Μιλουτίνοφ ούτε Μόουζες Ράιτ. Στη Γερμανία (όπου το λεωφορείο έφτασε με τρελή παράκαμψη, μέσω Βαρκελώνης) παρόντες ήταν και οι τρεις σέντερ. Ωσεί παρόντες…

Με συνολικό απολογισμό 2 πόντων (!) και τους δύο τελευταίους να μην παίρνουν καν ριμπάουντ, οι Ταβάρες-Πουαριέ του 20-7 (π., ριμπ.) και των τεσσάρων κοψιμάτων κυριάρχησαν απόλυτα στις ρακέτες. Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, άκρη για τον Ολυμπιακό δεν βρίσκεις.

Τα ταξίδια του ανά την Ευρώπη θα συνεχιστούν και τη νέα σεζόν, έχοντας πια και το παράσημο μιας τρίτης συναπτής συμμετοχής σε φάιναλ φορ. Ναι, δίχως κάποιο τρόπαιο. Αλλά με την πεποίθηση ότι δουλεύει σωστά, με την αίσθηση (όταν φύγει η εύλογη πικρίλα από το στόμα) ότι αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει και στην κορυφή.

Αντίθετα με ό,τι τραγουδούσαν οι Τρύπες, δεν είναι μονόδρομος ο δρόμος που έχει πάρει. Μπορεί να τον οδηγήσει και στον προορισμό όπου κάτι λάμπει. Διότι δεν έχει ξεχάσει πού ακριβώς θέλει να πάει.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News