Σαν Σήμερα - Γιώργος Ρουμπάνης: Ο σκαπανέας του επί κοντώ με το πρώτο μεταπολεμικό μετάλλιο της Ελλάδας

Όταν ο Εμμανουήλ Καραλής κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, τον περασμένο Αύγουστο, οι πιο παλιοί στιβικοί θυμήθηκαν τον Γιώργο Ρουμπάνη. Τον μεγάλο επικοντιστή που είχε ανέβει στο τρίτο σκαλί του βάθρου στη διοργάνωση του 1956 στη Μελβούρνη και παραμένει ο μεγαλύτερος εν ζωή ολυμπιονίκης μας (95 ετών).

Με άλμα στα 4.50 μ., ο θρυλικός επικοντιστής μας κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο ύστερα από μια συναρπαστική μάχη για το χρυσό με τους δύο κορυφαίους Αμερικανούς άλτες της εποχής. Τον Μπομπ Γκουτόουσκι που κατέλαβε τη δεύτερη θέση με 4.53 μ. και τον Μπομπ Ρίτσαρντς, ο οποίος αναδείχθηκε χρυσός ολυμπιονίκης με νέο ολυμπιακό ρεκόρ (4.56 μ.)!

Ο Ρουμπάνης χάρισε έτσι στην Ελλάδα το πρώτο της μεταπολεμικό ολυμπιακό μετάλλιο, αφού το προηγούμενο ήταν το ασημένιο που είχαν κερδίσει οι Γιάννης και Αλέξανδρος Θεοφυλάκης και ο Γιώργος Μωραϊτίνης, στο ομαδικό πιστόλι ταχείας βολής από 30 μέτρα, το 1920 στην Αμβέρσα. Στον στίβο, τα τελευταία μετάλλια είχε κερδίσει ο Κωστής Τσικλητήρας το 1912.

Ήταν μια τεράστια επιτυχία για τη χώρα μας, αλλά όχι απρόσμενη. Ο Ρουμπάνης είχε μεταβεί από το 1954 στις ΗΠΑ, με υποτροφία στο φημισμένο κολέγιο UCLA του Λος Άντζελες και είχε εξελίξει το ταλέντο του στο αγώνισμα που είχε επιλέξει μάλλον τυχαία, μόλις μερικά χρόνια αργότερα. Η πρόταση του Αμερικανού προπονητή, Πέιτον Τζόρνταν (ο οποίος είχε αθλητή τον «ασημένιο» στη Μελβούρνη, Γκουτόουσκι), ο οποίος εντυπωσιάστηκε απ’ το ταλέντο του παρακολουθώντας τον σε διεθνείς αγώνες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, άλλαξε τη ζωή του.

Μέχρι το 1951 ο γιος του γυμναστή, Σάββα Ρουμπάνη, ήταν ένας πολύ καλός δισκοβόλος, ενώ λόγω ύψους (1,92 μ.) είχε καλές επιδόσεις και στα 110 μ. εμπόδια. Είχε ασχοληθεί και με το μπάσκετ, άθλημα στο οποίο διέπρεπε ο μικρότερος αδελφός του, Αριστείδης Ρουμπάνης, μέλος της χρυσής πεντάδας του Πανελληνίου στα ’50s. Αρκούσε, ωστόσο, ένα στοίχημα με έναν συναθλητή του για… μια πάστα, για να τον κάνει να ανακαλύψει το ταλέντο του στο επί κοντώ.

Ο τελικός που κράτησε έντεκα ώρες

Η πρόοδος που σημείωσε ο Ρουμπάνης στις ΗΠΑ ήταν εντυπωσιακή και το 1956 ένιωθε έτοιμος για να διεκδικήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Περνώντας με την πρώτη προσπάθεια το όριο των 4.15 μ., ο Έλληνας πρωταθλητής προκρίθηκε τον τελικό, ο οποίος άρχισε το πρωί της 26ης Νοεμβρίου και έμελλε να διαρκέσει έντεκα ώρες.

Όπως έχει εξομολογηθεί στον δημοσιογράφο Δημήτρη Λιμπερόπουλο για την εφημερίδα «Εμπρός», το 1989: «Πήγα στο στάδιο ανοργάνωτος, χωρίς νερό ή κάτι άλλο για να βάλω στο στόμα μου. Ο αγώνας κράτησε μέχρι τις 10 το βράδυ. Συνολικά έντεκα ώρες. Ο δυνατός αέρας ήταν μεγάλο εμπόδιο και ήταν ένας από τους λόγους που ο αγώνας κράτησε τόσες ώρες».

Στην ίδια συνέντευξη ο Ρουμπάνης ισχυρίστηκε ότι ο αέρας έριξε τον πήχυ στη δεύτερη προσπάθειά του στα 4.53 μ. Έχοντας ήδη εξασφαλίσει το χάλκινο μετάλλιο, μια και είχε περάσει με την πρώτη τα 4.50 μ., ο Έλληνας πρωταθλητής θα παρέμενε στη διεκδίκηση της νίκης, την οποία πήρε τελικά ο Ρίτσαρντς με νέο ολυμπιακό ρεκόρ (4.56 μ.).

Δυστυχώς, η επίσημη ταινία των Ολυμπιακών Αγώνων της Μελβούρνης περιλαμβάνει μόνο μία προσπάθεια του Ρουμπάνη στα 4.53 μ. (θα τη δείτε στο 4:20 του βίντεο που παραθέτουμε), κατά την οποία ρίχνει καθαρά τον πήχυ με το σώμα του. Πιθανότατα είναι η τελευταία, που τον άφησε οριστικά στην τρίτη θέση, αφού τον βλέπουμε να αποχωρεί τραυματισμένος.

Σε άλλη συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων» (έκδοση του περιοδικού «Εικόνες», το 1992), ο πρωταθλητής μας θυμόταν ότι πάθαινε κράμπες όλο το βράδυ του τελικού και δεν σταμάτησε να πονάει και μετά το τέλος του. Αξέχαστη του έχει μείνει και η υποστήριξη από την πλειονότητα των φιλάθλων που βρίσκονταν στο στάδιο. Ο Ρουμπάνης είχε μεταβεί στην Αυστραλία αρκετό καιρό πριν τους αγώνες και είχε γνωριστεί πολύ κόσμο, ενώ έγινε δημοφιλής στις τάξεις της πολυπληθούς ελληνικής ομογένειας της χώρας.

Αν και ο ίδιος ο Ρουμπάνης δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένος με το χάλκινο μετάλλιο, στην Ελλάδα ο κόσμος διψούσε για διακρίσεις και τον μετέτρεψε σε εθνικό ήρωα. Εκατοντάδες φίλαθλοι αποθέωσαν τον 27χρονο αθλητή κατά την άφιξή του στο Ελληνικό, με ορισμένους μάλιστα να έχουν πάρει θέση και στην ταράτσα του παλιού αεροδρομίου!

Η επιτυχία στη Μελβούρνη δεν είχε ανάλογη συνέχεια. To 1958 ο Ρουμπάνης έμεινε 18ος στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Στοκχόλμης και το 1960, στους Ολυμπιακούς της Ρώμης, έμεινε εκτός τελικού. Ήδη τον είχαν απορροφήσει οι επιχειρηματικές του δραστηριότητες, αφού τότε ο αθλητισμός ήταν εντελώς ερασιτεχνικός, χωρίς χορηγούς και προνόμια από το κράτος και δεν μπορούσε να του εξασφαλίσει τα προς τα προς το ζην.

Το 1961, λοιπόν, εγκατέλειψε τους στίβους και αφοσιώθηκε αρχικά στην κινηματογραφική βιομηχανία (εξαγόρασε τη «Σκούρας Φιλμς» και έφτασε ακόμα και στην 20th Century Fox), ενώ αργότερα δραστηριοποιήθηκε και στους χώρους της διαφήμισης και της κατασκευής κτιρίων. Η σημαντικότερη προσφορά του, πάντως, παραμένει αυτή στον αθλητισμό. Είναι σίγουρο ότι θα ένιωσε περήφανος βλέποντας τις επιτυχίες που σημείωσαν ο Χρήστος Παπανικολάου, αργότερα ο Κώστας Φιλιππίδης και τώρα ο Εμμανουήλ Καραλής.

Άλλα γεγονότα στην Ελλάδα και τον κόσμο στις 26 Νοεμβρίου

2008: Ο Παναθηναϊκός νικά με 1-0 την Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο στο Μιλάνο, χάρη σε γκολ του Γιόσου Σαριέγκι στο 69′ κι έκανε μεγάλο βήμα για την πρόκριση στη νοκ άουτ φάση του Champions League. Οι «πράσινοι» είχαν ξεκινήσει την πορεία τους στον όμιλο με μόλις έναν βαθμό στους τρεις πρώτους αγώνες, αλλά με την επικράτησή τους επί της Ανόρθωσης στο ΟΑΚΑ στις 9 Δεκεμβρίου (1-0) θα προχωρήσουν στους «16».

1999: Ο Πύρρος Δήμας κερδίζει ένα χρυσό (αρασέ), ένα χάλκινο (επολέ-ζετέ) κι ένα ασημένιο μετάλλιο (στο σύνολο) στην κατηγορία των 85 κ. του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Άρσης Βαρών που φιλοξενείται στο ΣΕΦ. Στην ίδια κατηγορία διαγωνίζεται ο Χρήστος Σπύρου, ο οποίος κερδίζει το ασημένιο μετάλλιο στο επολέ-ζετέ.

1995: Τραγωδία σημειώνεται σε γήπεδο κρίκετ στην Ινδία, κατά τη διάρκεια του φιλικού αγώνα Ινδία-Νέα Ζηλανδία, όταν καταρρέει τοίχος με απολογισμό οκτώ νεκρούς και πολλούς τραυματίες.

1992: H ΑΕΚ ολοκληρώνει τη μεταγραφή του Βασίλη Τσιάρτα από την πρωτοπόρο της Β’ Εθνικής, Νάουσα, με συνολικό κόστος  99 εκατομμύρια δραχμές.

1984: Ο Γιάννης Κούρος διανύει μια απόσταση 1.000 χιλιομέτρων με αφετηρία το Κόλακ της Αυστραλίας και σημειώνει δυο ρεκόρ. Καλύπτει τα πρώτα 500 χιλιόμετρα σε 60 ώρες και 23 λεπτά (περίπου τρεις ημέρες) και το σύνολο των 1.000 χιλιομέτρων σε 136 ώρες και 17 λεπτά (περίπουέξι ημέρες).

1981: Πεθαίνει σε ηλικία 80 ετών ο Ολλανδός πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, Μαξ Όιβε.

1972: Ο Ολυμπιακός συντρίβει με 5-1 την ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, έχοντας κορυφαίο παίκτη τον Γιώργο Δεληκάρη.

1971: Ο Αυστραλός Ροντ Λέιβερ γίνεται ο πρώτος τενίστας στην ιστορία οι απολαβές του οποίου ξεπερνούν το 1 εκατ. δολάρια.

1961: Ο Χαράλαμπος Χατζηδήμου του Φωστήρα σημειώνει το πρώτο γκολ με απ’ ευθείας κόρνερ στην Α’ Εθνική, στην εντός έδρας νίκη της ομάδας του επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς με 5-1.

1956: Ο Αμερικανός Πολ Άντερσον κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στα +90 κιλά της άρσης βαρών, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης. Σε έναν συγκλονιστικό τελικό που διαρκεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, επικρατεί στην ισοβαθμία (500 κιλά στο σύνολο σε τρεις κινήσεις, ντεβελοπέ, αρασέ και επολέ-ζετέ) του Αργεντινού, Ουμπέρτο Σελβέτι, επειδή είναι ελαφρύτερος. Η εγκυρότητα της τελευταίας προσπάθειας του Άντερσον στο επολέ-ζετέ (187,5 κιλά) αμφισβητείται.

1941: Οι Αμερικανοί τενίστες Μπόμπι Ριγκς και Φρανκ Κόβατς γίνονται επαγγελματίες, ύστερα από τον αποκλεισμό που τους επιβάλλει η ομοσπονδία αντισφαίρισης των ΗΠΑ με την κατηγορία του μυστικού χρηματισμού.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News