ΟΦΗ-Ολυμπιακός: Απ' το Ηράκλειο στην Αθήνα, απ' το Νιούκασλ στο Λονδίνο κι απ' τη Μπολόνια στη Ρώμη, δεν είναι... κυπελλάκι

Βετεράνοι, λύρες, διηγήσεις, Γκέραρντ, παχιά μουστάκια, παππούδια, παιδάκια, άντρες, γυναίκες, ρακές, τάματα, υποσχέσεις, μια φωτιά που άναψε κι ένα τηλέφωνο στον φίλο σου τον Κρητικό: «έλα ρε, εσύ θα ανέβεις;» 

Στην Αγγλία κάθε φορά που αναφέρονται στον ιστορικότερο θεσμό του παγκόσμιου φούτμπολ μιλούν για το «magic of the cup». Αυτό, ασφαλώς, δεν αφορά αποκλειστικά την ομάδα που στο τέλος σηκώνει την κούπα, όμως κι αυτή -ενίοτε- είναι μέρος του. Μια στείρα εποχή 70 χρόνων τερματίστηκε τον Μάρτη όταν οι δρόμοι του Νιούκασλ βάφτηκαν ασπρόμαυροι από δεκάδες χιλιάδες οπαδούς της ομάδας που εγχώρια κούπα δε σήκωσε ούτε όταν στην αιχμή της δέσποζε η μορφή του Άλαν Σίρερ. Δεν πήρε το FA Cup. Πήρε το δεύτερο σε «βάρος» κύπελλο της χώρας, όμως αυτό δεν είχε καμία απολύτως σημασία. 

Οταν μία διοργάνωση φτάνει στο τέλος της και περνά στην ιστορία ως εκείνη που κατέκτησε η ομάδα σου, έχεις κάθε δικαίωμα να το πανηγυρίσεις όπως αισθάνεσαι. Εχεις κάθε δικαίωμα να κάνεις την κούπα… τατουάζ, κάθε δικαίωμα να κλάψεις, κάθε δικαίωμα να νιώσεις την ευτυχία μαζί με τους αγαπημένους σου ανθρώπους. 

Ανάλογα με το περιβάλλον, διαφέρει. Οταν είσαι, ας πούμε, ο Παναθηναϊκός και ολοκληρώνεται η θητεία ενός εκ των «μεγάλων» των τελευταίων ετών, οι επικριτές του θα πουν πως έφυγε με ένα… «κυπελλάκι». Οταν είσαι ο Βιτσένζο Ιταλιάνο, γίνεσαι μέσα σ’ ένα βράδυ μύθος του κοιμώμενου γίγαντα του ιταλικού ποδοσφαίρου. Της Μπολόνια των επτά σκουντέτι, που είχε να κατακτήσει τρόπαιο από το 1974. Της Μπολόνια των 30 χιλιάδων οπαδών που έκαναν τα 390 χιλιόμετρα από την πόλη τους μέχρι τη Ρώμη για τον τελικό. 

Για τον ΟΦΗ, η 17η Μαΐου μπορεί να γραφτεί στην Ιστορία ως μία από τις δύο σημαντικότερες ημερομηνίες στην πορεία του ποδοσφαιρικού του τμήματος. Ο Μίλαν Ράσταβατς, που προσεγγίζει το ραντεβού με τον Ολυμπιακό με το πρέπον μενταλιτέ, μπορεί να γραφτεί σε μια σελίδα που υπάρχει ως σήμερα μοναχικό το όνομα του Ευγένιου Γκέραρντ. Οι ποδοσφαιριστές, Ελληνες και ξένοι, ενδέχεται να δουν τα δικά τους πρόσωπα σε κορεό σε άλλα τριάντα χρόνια και να λατρεύονται από εδώ και στο εξής σα μικροί Θεοί από ένα νησί που -αν μη τι άλλο- γνωρίζει καλά να αγαπά. 

Αυτό που βιώνει τις τελευταίες βδομάδες το Ηράκλειο, οι εικόνες από τα πλοία που εκτελούν το Κρήτη – Πειραιάς για τους 17.000+, οι στιγμές που δημιουργούν μικρούς Ομιλίτες και συγκινούν μεγάλους, είναι οι λόγοι που είναι τόσο μα τόσο κρίμα το γεγονός ότι το κύπελλο είναι ο πλέον βιασμένος θεσμός από το ελληνικό ποδοσφαιρικό σύστημα. 

Νέα αρχή… ίσως

Εκτός των άλλων, η ΕΠΟ είχε την τύχη να δει την κληρωτίδα να τα κάνει έτσι που ο «μεγάλος» θα έπαιζε σίγουρα με τον «μικρό» στον τελικό του κυπέλλου. Ετσι, οι άνθρωποι της νέας Ομοσπονδίας έχουν την ευκαιρία να ολοκληρώσουν μ’ ένα μεγάλο «συν» την -έτσι κι αλλιώς- θετική πρώτη τους χρονιά. 

Ας είναι οι αποψινές εικόνες μια νέα αρχή για μια εποχή που δε θα φοβάται να βάλει σε διπλανά καζάνια τους οπαδούς δύο ομάδων, όποιες κι αν είναι αυτές. Παρότι στο «easy», πάντως, οι υπεύθυνοι θα περάσουν απόψε ένα τεστ. Δεν είναι… αδιάφορος, ούτε ποσοτικά, ούτε «οπαδικά» ο κόσμος του ΟΦΗ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News