Στ. Γεωργακόπουλος: Η αγορά της Ιβηρικής και η… αλμυρή Αγγλία

Τις τελευταίες μέρες στο μεταγραφικό ρεπορτάζ του Ολυμπι κού έχουν την τιμητική τους διάφορα ονόματα από την Ιβηρική και δη την Ισπανία, με τις σχετικές πληροφορίες να αναφέρουν ότι οι ενδιαφερόμενοι φέρουν την υπογραφή του Μεντιλίμπαρ. Λογικό είναι το μυαλό και μαζί η πληροφόρηση να πηγαίνει προς αυτή την κατεύθυνση, από τη στιγμή που ο κόουτς των «ερυθρολεύκων» έχει τις άκρες του στην πατρίδα του, δούλεψε εκεί κοντά στα 30 χρόνια, οπότε ξέρει όχι μόνο τον κάθε παίκτη, αλλά και τι νούμερο παπούτσι φοράει.

Το ζητούμενο, ωστόσο, δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη γνώση μιας αγοράς, αλλά με τα δεδομένα που καθορίζουν τις αγοραπωλησίες. Το πρώτο και σημαντικότερο είναι πόσοι από τους παίκτες που αγωνίζονται στη συγκεκριμένη χώρα και το συγκεκριμένο πρωτάθλημα έχουν τη διάθεση να το εγκαταλείψουν για να συνεχίσουν την καριέρα τους στην Ελλάδα. Είναι, ασφαλώς, ένα καλό κίνητρο ο Μεντιλίμπαρ, η παρουσία τους σε μια πρωταθλήτρια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός άλλο ένα κι ένα τρίτο η παρουσία του κλαμπ στο επόμενο Champions League.

Με άλλα λόγια, οι νταμπλούχοι Ελλάδας κάθονται με άλλες πιθανότητες στο τραπέζι για να διεκδικήσουν έναν παίκτη από την ισπανική Λίγκα, αλλά τις περισσότερες φορές κι αυτές δεν φτάνουν. Το είδαμε τον Γενάρη και στην περίπτωση του Αντονι της Μάντσεστερ, τον οποίο οι «ερυθρόλευκοι» χρύσωσαν για να έρθει έστω ως δανεικός μέχρι το φινάλε της περιόδου κι εκείνος προτίμησε να πάει στη Σεβίλλη και την Μπέτις, την οποία βοήθησε σημαντικά να κλείσει την παρουσία της στο πρωτάθλημα στην 6η θέση και να πάρει μέρος στον τελικό του Conference League, απέναντι στην Τσέλσι. Δεν ξέρω αν ο Βραζιλιάνος εξτρέμ μετάνιωσε γι’ αυτή του την επιλογή. Μάλλον όχι, επειδή μέσα από την παρουσία του με το κλαμπ του Πελεγκρίνι, ακούστηκε ξανά, ανέβασε τις μετοχές του κι επέστρεψε στην Εθνική της πατρίδας του, με απόφαση του Κάρλο Αντσελότι.

Θα είχε άραγε, αν επέλεγε την Ελλάδα, την ίδια δυναμική η απόφασή του; Oχι, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αν το πάμε και λίγο παρακάτω, δύσκολα Ισπανοί παίκτες ή παίκτες από «La Liga» έχουν ως πρώτη τους επιλογή την Ελλάδα, ειδικά στα χρόνια της ποδοσφαιρικής τους ακμής. Τα τελευταία χρόνια είδαμε με τη φανέλα του Ολυμπιακού τον 35χρονο Ορμπάιθ, τον συνομήλικο του Ιμπόρα, τον έναν χρόνο μικρότερο Ντάνι Γκαρθία, τον λίγο νεότερο Κίνι που πέρυσι αγωνίστηκε με τον Ατρόμητο. Στο παρελθόν, η ομάδα του Πειραιά από τα χρόνια του Βαλβέρδε ακόμη είχε κινηθεί να αποκτήσει παίκτες από την πατρίδα του και προέκυψαν επιλογές τύπου Φουστέρ, ο οποίος ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας στη Βιγιαρεάλ, άσχετα αν εδώ βρήκε τη Γη της Επαγγελίας.

Με άλλα λόγια, οι επιλογές δεν είναι όπως πριν από χρόνια, όταν μπορούσαν να γίνουν ηχηρές μεταγραφές ακόμη και από ομάδες επιπέδου Μπαρτσελόνα και Ρεάλ. Πλέον ακόμη και παίκτες από μικρομεσαίες ομάδες, προ- τιμούν ή να πάνε κάπου ψηλότερα στο ίδιο πρωτάθλημα, ή να πάνε κάπου με σούπερ συμβόλαια, όπως στην Αγγλία ή τα ΗΑΕ. Λογικό είναι, λοιπόν, μέσα στα δεκάδες ονόματα που ακούγονται οι πραγματικοί στόχοι να είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού και οι πιθανότητες περιορισμένες στον ισχυρό ανταγωνισμό. Εδώ ακόμη και ο Σούσο που έμεινε ελεύθερος από τη Σεβίλλη και ο «Μέντι» τον έχει προσεγγίσει από πέρυσι κάνει ακόμη το δύσκολο κι ας ήταν πολύ περιορισμένη η παρουσία του στη διάρκεια της τελευταίας σεζόν. Εν ολίγοις, υπομονή και ψυχραιμία…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News