Εθνική Ελλάδας: Τα μετρημένα κουκιά της αγαπημένης/απατημένης

Σε ένα Ευρωμπάσκετ είχε αγωνιστεί για τελευταία φορά με το εθνόσημο ο Βασίλης Σπανούλης. Ακριβώς δέκα χρόνια πριν, όταν «φυσούσαμε» στον όμιλο (ρεκόρ 5-0) και στο πρώτο δύσκολο νοκ άουτ παιχνίδι μας πήρε και μας σήκωσε στη Λιλ ο Πάου Γκασόλ.

Κακή… ώρα (αν δούμε τι έγινε μόλις στο πόλο), η Ισπανία επικράτησε 73-71 στους «8» της ομάδας του Φώτη Κατσικάρη, ο οποίος είχε επίσης στη διάθεσή του Γιάννη Αντετοκούνμπο, Κώστα Σλούκα, Κώστα Παπανικολάου. Τους έχει και ο ίδιος ο Σπανούλης στη διάθεσή του, εν όψει Ευρωμπάσκετ 2025 (αρχικά) στην Κύπρο. Δεν έχει, όμως, πάρα πολλούς άλλους.

Ο Τόμας Γουόκαπ ταλαιπωρήθηκε πολύ μέσα στη χρονιά από την πλάτη του κι έτσι ως νατουραλιζέ επανέρχεται ο Τάιλερ Ντόρσεϊ. Ο Νικ Καλάθης (φανταστικός παρεμπιπτόντως σε εκείνη την ισπανική νίκη στο… καλάθι) πέρασε επίσης το μεγαλύτερο μέρος της τελευταίας σεζόν στα πιτς λόγω γονάτου. Λείπει και ο έτερος περσινός «Μονεγάσκος», δηλαδή παίκτης Σπανούλη και στο Πριγκιπάτο, Γιώργος Παπαγιάννης. Αυτός έπαιζε ελάχιστα με τον Λαρισαίο εκεί, άρα οι λόγοι είναι προφανώς προσωπικοί.

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου σταμάτησε το μπάσκετ, ο Νίκος Ρογκαβόπουλος για δεύτερο συναπτό καλοκαίρι σνομπάρει την Εθνική κι έτσι η επιστροφή του Σλούκα και το δεύτερο διαδοχικό «παρών»  του Γιάννη Αντετοκούνμπο μόνο ενθουσιασμό δεν μπορούν να σκορπίσουν. Ο Θανάσης έχει να παίξει από τη σεζόν 2023-24 λόγω ρήξης αχίλλειου και τα 19… κουκιά του «Kill Bill» είναι στην πραγματικότητα πολύ λιγότερα, μετρημένα.

Στους γκαρντ σίγουροι μπορούν να θεωρηθούν οι Σλούκας, Τολιόπουλος, Ντόρσεϊ και Λαρεντζάκης. Στο «3» υπάρχουν ο αρχηγός Παπανικολάου και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, το «4» είναι υπόθεση των Γιάννη Αντετοκούνμπο και Μήτογλου, οι οποίοι θα βοηθάνε και στο «5». Στο τελευταίο έχει απομείνει ο Κώστας Αντετοκούνμπο.

Οι άλλοι δύο ψηλοί θα επιλεγούν ανάμεσα από τους Χουγκάζ, Σαμοντούροβ, Ζούγρη και Καραγιαννίδη. Για την τελευταία θέση στην περιφέρεια υπάρχει ο παλύπειρος «πασπαρτού», που προέρχεται από σούπερ χρονιά στον ΠΑΟΚ, Δημήτρης Κατσίβελης. Προ ημερών επέστρεψε στην ΑΕΚ. Θα διεκδικήσουν τις δικές τους πιθανότητες οι Νετζήπογλου («δυαροτριάρι») και Νικολαΐδης («ασόδυο»), ελάχιστες εκείνες των Μπαζίνα και Λιοτόπουλου.

Τον Νεοκλή Αβδάλα δεν τον αναφέρουμε, διότι η κλήση του είναι περισσότερο για τους τύπους. Αρχές Αυγούστου θα φύγει για τις ΗΠΑ και το κολέγιο Βιρτζίνια Τεκ ο ωραίος (με μέσους όρους κοντά σε τριπλ νταμπλ, αν αφαιρεθεί η δεκάλεπτη συμμετοχή του κόντρα στην αδύναμη Ρουμανία) και συνάμα μοιραίος (στη μοναδική ήττα από τη Γαλλία, ικανή για να χαθεί το μετάλλιο) της Εθνικής Νέων Ανδρών στο Ευρωπαϊκό U20 που μόλις τελείωσε στο Ηράκλειο.

Κοινώς, ο «Τολιό» θα χρησιμοποιείται κυρίως στο «1», ο «Λάρι» καλείται να ξεδώσει και να ξεμπουκώσει ύστερα από ένα τετράμηνο με μηδαμινό χρόνο στον Ολυμπιακό (και πριν από μία σεζόν με ακόμα λιγότερο, αν δεν φύγει δανεικός), ο δε Ντόρσεϊ καλείται να συνεχίσει από κει που το άφησε στους εγχώριους τελικούς. Μόνο υπόδειγμα σταθερότητας στην απόδοση δεν τον λες πάντως…

Εστω κι έτσι, ο ομογενής σούτινγκ γκαρντ είναι ο μοναδικός κλασικός σουτέρ σε αυτή την αποψιλωμένη (και) από μακρινή εκτέλεση Εθνική. Ο Ρογκαβόπουλος εξακολουθεί να θέτει σε δευτερότριτη μοίρα στις επιλογές του το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα προτού καλά-καλά καταστεί μέλος της, με τις δικαιολογίες περί ατομικών προπονήσεων και τις περιρρέουσες φημολογίες (sic) περί ψύχρανσης της σχέσης του με τον Σπανούλη και τον πρόεδρο της ΕΟΚ Βαγγέλη Λιόλιο (από την παρουσία του στον Προμηθέα προ τριετίας) να μην καταπίνονται εύκολα.

Ακόμα και οι Καλάθης και Παπαγιάννης της συνεπούς παρουσίας διαχρονικά με το εθνόσημο, δεν έτρεξαν να συνδράμουν φέτος. Και αν στην περίπτωση του πρώτου υπάρχουν στη μέση οι πρόσφατοι (όχι πάντως τωρινοί) τραυματισμοί, ο ψηλός της ακόμα πιο πενιχρής παρουσίας στη Μονακό με τον ίδιο προπονητή είναι σαφές ότι δεν γουστάρει να ξανατεθεί υπό τις οδηγίες του ανθρώπου που τον εξαφάνισε από το ροτέισιον των Μονεγάσκων. Επανεμφανιζόμενος στον πέμπτο προημιτελικό με την Μπαρτσελόνα, ήταν ο κορυφαίος τους και έδωσε την πρόκριση στο φάιναλ φορ. Στο Αμπου Ντάμπι, δεν έπαιξε δευτερόλεπτο! Στα γαλλικά πλέι οφ, και παρά την απουσία του Ντάνιελ Τάις, ελάχιστα.

Σουτέρ δεν υπάρχει, οι λύσεις (οι ποιες;) στο «5» είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα χρειαστεί να κάνει τον Τιραμόλα. Ευκαιρία προφανώς για αρκετά παιδιά να βγουν -πιο- μπροστά, την ώρα που έκπληξη προκαλεί η μη κλήση του (βασικού σε πρόσφατες μεγάλες διοργανώσεις) Μιχάλη Λούντζη. Ο μακρύς κόμπο γκαρντ επέλεξε Πανιώνιο μετά τον Προμηθέα, η Εθνική επέλεξε από τον τελευταίο τον ίδιων θέσεων Νάσο Μπαζίνα.

Τότε, στο Ευρωμπάσκετ του 2015, διαθέταμε τέσσερις ΝΒΑers. Οχι μόνο τον «Greek freak», όχι μόνο το αμερικανάκι Κώστα Κουφό, αλλά και τους Καλάθη και Παπανικολάου. Τώρα, ο -πολύ πιο έμπειρος και σε FIBA basketball- Giannis καλείται να ηγηθεί ενός συνόλου με μονάδες που έχουν πολύ λιγότερες παραστάσεις – και δη εθνικές.

Οι 35άρηδες Σλούκας και «Παπ» οδεύουν προς αποστρατεία, η περίφημη πανστρατιά που περιμέναμε δεν ήρθε ποτέ. Ούτε επί Δημήτρη Ιτούδη ούτε επί Βασίλη Σπανούλη (σ.σ: ήταν ένας από τους λόγους της διαδοχής άλλωστε) στο τιμόνι. «Επίσημη αγαπημένη» αποκαλούνταν επί σειρά ετών η Εθνική μπάσκετ, δεν θέλει και πολύ όμως να μετατραπεί σε επίσημη απατημένη, αν δεν υπάρξουν ξεκάθαρες αποφάσεις και παραδοχές για τους λόγους απουσίας κάποιων παικτών.

Μεταξύ μας, και τα μέλη της Εθνικής των τελευταίων επιτυχιών (παρόντα τα περισσότερα και σήμερα με άλλες ιδιότητες) μικρά έβγαζαν την μπλε φανέλα. Στα 30 του ο Διαμαντίδης, στα 31-32 οι υπόλοιποι (Παπαλουκάς, Ζήσης, Τσαρτσαρής), σε βαθμό που ο οριακά 33χρονος Σπανούλης να δείχνει βετεράνος το 2015, όταν είπε το σχετικό «αντίο». Πιο πριν, εννοείται, σπανίως απουσίαζαν και τίμησαν όσο ελάχιστοι τη φανέλα.

Από εκείνους τους Ισπανούς που μας είχαν νικήσει το 2015 ο Πάου Γκασόλ (των 100 αγώνων ΝΒΑ κάθε χρόνο) έπαιζε έως τα 40, ο Ρούντι Φερνάντεθ (της μιας όλης κι όλης απουσίας από έφηβος!) μέχρι τα 39 του πέρυσι, οπότε και σταμάτησε γενικώς το μπάσκετ. Ο Γιουλ μέχρι τα 37, ο -απών στη Λιλ- Ναβάρο το ίδιο, ο Φελίπε Ρέγες μέχρι τα 36 κοκ.

Κανένας βέβαια δεν είναι αναγκασμένος να παίζει στην εθνική του. Απλώς, υπάρχουν άλλα παραδείγματα, πολύ μεγαλύτερης αφοσίωσης. Οι πολλές απουσίες δεν συνεπάγονται πολλές ήττες, σώνει και καλά καταποντισμό. Το τελευταίο ελληνικό μετάλλιο, στο Ευρωμπάσκετ 2009, είχε έρθει χωρίς Διαμαντίδη, Παπαλουκά και Τσαρτσαρή. Με Καλαμπόκη και Γλυνιαδάκη στη δωδεκάδα της Πολωνίας, με μια σύνθεση που σε ελάχιστους γέμιζε το μάτι.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News