Εθνική Ελλάδας: Αρχίζει να ακούγεται το τιρινινίνι…

Εφτασε η μεγάλη ημέρα. Μέχρι την… επόμενη, σε παράφραση της ατάκας του ’87 από τον «μύθο» Νίκο Γκάλη. Η αρμάδα του Βασίλη Σπανούλη πηγαίνει βήμα-βήμα. Δεν σκέφτεται τι έγινε και τι δεν έγινε στο παρελθόν. Το έχει στην άκρη του μυαλού της, αλλά δεν το παραθέτει ως δικαιολογία. Η Ελλάδα διαθέτει μονάδες με σπουδαία προσωπικότητα όπως ο Γιάννης, ο Παπανικολάου και ο Σλούκας και φυσικά και τα άλλα παιδιά. Διαθέτει παίκτες που έχουν κατακτήσει τα πάντα στη καριέρα τους, αλλά τους λείπει κάτι. Το πιο σημαντικό, το πιο ξεχωριστό, το πιο συναισθηματικό, το πιο… ιδιαίτερο. Ένα μετάλλιο με την Εθνική Ανδρών.

Η Ελλάδα έφτασε ως τους «4», ως τα ημιτελικά χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς φανφάρες. Εφτασε ως εδώ έχοντας την ταμπέλα του αουτσάιντερ όπως ήταν και το 2005, όπως ήταν και το 2009 όταν κατέκτησε το χρυσό και το χάλκινο αντίστοιχα. Υπάρχει ένα στοιχείο που δεν το έχει καταγράψει η στατιστική. Ποιο είναι αυτό; Η δίψα, η λύσσα για κάτι σπουδαίο. Για κάτι μεγάλο, για κάτι που θα ανεβάσει ξανά το μπάσκετ στη συνείδηση όλων και θα παρασύρει μικρούς και μεγάλους να πάρουν μια μπάλα στο χέρι και να τρέξουν στα ανοιχτά. Αυτό που βλέπω από την Ελλάδα είναι ότι έχει παίκτες που γυαλίζει το μάτι τους. Δεν πανικοβάλλονται. Εχουν τον τρόπο να πάρουν αυτό που θέλουν. Εχουν τον τρόπο για να είναι ψύχραιμοι στη τελική ευθεία των νοκ άουτ και αυτό φάνηκε από το ματς με την Ισπανία και στα παιχνίδια με Ισραήλ και Λιθουανία.

Υπάρχει ένα στοιχείο που δεν το έχει καταγράψει η στατιστική. Ποιο είναι αυτό; Η δίψα, η λύσσα για κάτι σπουδαίο. Για κάτι μεγάλο, για κάτι που θα ανεβάσει ξανά το μπάσκετ στη συνείδηση όλων και θα παρασύρει μικρούς και μεγάλους να πάρουν μια μπάλα στο χέρι και να τρέξουν στα ανοιχτά. Αυτό που βλέπω από την Ελλάδα είναι ότι έχει παίκτες που γυαλίζει το μάτι τους.

Ο αγώνας με την Τουρκία είναι ένα γερό κρας-τεστ. Η Ελλάδα πάει σε άλλη… πίστα. Πιο ζόρικη κόντρα σε μια ομάδα που έχει πάρει… φόρα και έχει το αήττητο σε 7 ματς. Κόντρα στη παρέα του τρομερού Σενγκούν που θυμίζει… Γιόκιτς στις κινήσεις του, κόντρα στον ταχύτατο Οσμαν ο οποίος θα παλέψει για να αγωνιστεί και κόντρα φυσικά στον απίστευτο Λάρκιν που είναι το Α και το Ω των Τούρκων. Η Ελλάδα ξέρει καλά πως για να πάει ξανά σε τελικό έπειτα από 20 χρόνια θα πρέπει να βγάλει ενέργεια στην άμυνα, να αξιοποιήσει σωστά τον Γιάννη, να έχει καλό ποσοστό από το τρίποντο και φυσικά να κοντρολάρει τα ριμπάουντ. Είναι μερικά στοιχεία-κλειδιά που θα παίξουν σημαντικό ρόλο. Όλα αυτά με βάση έναν κοινό παρονομαστή. Την λύσσα για την πρόκριση.

Η Ελλάδα ξέρει καλά πως για να πάει ξανά σε τελικό έπειτα από 20 χρόνια θα πρέπει να βγάλει ενέργεια στην άμυνα, να αξιοποιήσει σωστά τον Γιάννη, να έχει καλό ποσοστό από το τρίποντο και φυσικά να κοντρολάρει τα ριμπάουντ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News