Νίκος Σαρίδης: Τα απομεινάρια μιας (ευρωπαϊκής) μέρας

Μπορείς να τους πεις και ιστορικά ομοιοπαθείς, αφού ο Παναθηναϊκός έφτασε μία και μοναδική φορά, το 1971, στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, αλλά έπεσε πάνω στον Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ κι έχασε, ενώ η Μάλμε, ως διάττων ευρωπαϊκό αστέρι κι αυτή, ήταν φιναλίστ της διοργάνωσης του 1979 και σκόνταψε στη Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ. Αντίθετα, εν έτει 2025 αδυνατώ να βρω κάτι κοινό ανάμεσα στις δύο ομάδες.

Ο τερματοφύλακας των Σουηδών, ο Ελμποργκ, είναι 22 ετών, ο στόπερ Τζούριτς 22, ο αμυντικός χαφ Μπουσούλατζιτς 18, οι εσωτερικοί μέσοι Ρόζενγκρεν και Σκούμαργκ 22 και 19 αντίστοιχα, ο έξω αριστερά Μπολίν 22, ο δεξιός εξτρέμ Εκόνγκ 23 κι ο αντικαταστάτης του στο β’ ημίχρονο, ο Σουμά, 22. Ακόμη κι ο (υπηρεσιακός;) προπονητής, ο Μράβατς, τζόβενο είναι γι’ αυτή τη δουλειά, μόλις 36. Από την άλλη, ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης της αρχικής ενδεκάδας του Παναθηναϊκού ήταν ο Ζαρουρί, ο οποίος χθες έκλεισε τα 25, ενώ στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε κι ο 23χρονος Πάντοβιτς. Ο δε προπονητής, ο Μπενίτεθ, είναι –ζωή να ’χει– 65 plus.

Η μία ομάδα, λοιπόν, επενδύει σε νεαρούς, διατηρώντας πάντως στο ρόστερ και τους απαραίτητους μπαρουτοκαπνισμένους, ώστε σ’ αυτή την εξελικτική διαδικασία να μεταλαμπαδεύουν κομμάτια της εμπειρίας τους. Η άλλη ομάδα επενδύει… να δούμε πού. Η τήρηση ενός μακροπρόθεσμου σχεδιασμού δεν συγκαταλέγεται, βλέπετε, στα φόρτε του διοικείν του Αλαφούζου. Εσχάτως οι «πράσινοι» είναι σε φάση που ποντάρουν τα πάντα σ’ έναν διάσημο τεχνικό, σ’ έναν επίσης ονομαστό τεχνοκράτη (Μπαλντίνι) και, κατά τα φαινόμενα, και σ’ έναν αθλητικό διευθυντή (Κορόνα) ορμώμενο από κορυφαίο πρωτάθλημα. Ας περιμένουμε ένα-δυο χρόνια να δούμε πού θα είναι η μία ομάδα και πού η άλλη.

Σε ό,τι έχει να κάνει, πάντως, με αυτό καθαυτό το προχθεσινό παιχνίδι, σαφώς και ήταν δίκαιο αποτέλεσμα το «διπλό». Ο Παναθηναϊκός είχε το (κακοχτυπημένο) πέναλτι του Σφιντέρσκι που απέκρουσε ο γκολκίπερ της Μάλμε, είχε δοκάρι με τον Τετέ, είχε τον Λαφόν να επεμβαίνει σωτήρια όποτε χρειαζόταν και, το σημαντικότερο, ήταν αυτός που σκόραρε, έστω κι αν το σουτ του Τζούριτσις βρήκε στο πόδι του Τζούριτς.

Πάμε τώρα στην ΑΕΚ. Θα διαφωνήσω με τον Νίκολιτς, που δήλωσε ότι ο διαιτητής έφερε εκνευρισμό. Ο εκνευρισμός, ο οποίος πράγματι ήταν διάχυτος στη Νέα Φιλαδέλφεια, προερχόταν απ’ το κλίμα που έχουν καλλιεργήσει οι άνθρωποι της ΠΑΕ, πως όλο το σύμπαν συνωμοτεί εις βάρος τους κι ότι οι διαιτητές, Έλληνες και ξένοι, έχουν συμπήξει ενός είδους μέτωπο κατά της ομάδας τους. Εννοείται πως το εντός έδρας 1-1 με την ιρλανδική Σάμροκ Ρόβερς αποτελεί «γκέλα». Κι επειδή προβλέπω ότι την Κυριακή στο Παγκρήτιο ο ουραγός ΟΦΗ θα κατέβει «με το μαχαίρι στα δόντια», ωφέλιμο για κάθε «κιτρινόμαυρο» θα είναι ν’ αφήσει έξω απ’ τις αναλύσεις του τη διαιτησία. Η διαιτησία είναι μια χαρά «καραμέλα» όταν κανείς ψάχνει για άλλοθι, αλλά ό,τι χειρότερο όταν θέλεις να βελτιώσεις την ομάδα σου.

Άφησα για το τέλος το 4-0 του ΠΑΟΚ επί της Γιουνγκ Μπόις, διότι δεν έχω να γράψω πολλά. Νομίζω ότι όλα συνοψίζονται σε μία πρόταση 15 λέξεων: «Ο ΠΑΟΚ είναι αυτήν την εποχή η πιο φορμαρισμένη απ’ τις τέσσερις μεγάλες ελληνικές ομάδες». Τα υπόλοιπα, για το ότι οι απρόσεκτοι Ελβετοί αγωνίστηκαν σχεδόν σ’ όλο το ματς με δέκα παίκτες, είναι για εκείνους που δεν θέλουν να βλέπουν το δάσος.