Ροκ σταρ; Πού φτάσαμε…

Οι σκηνές στο αεροδρόμιο των Σπάτων το μεσημέρι της (περασμένης) Δευτέρας, απολύτως δηλωτικές της σημερινής εποχής. Εύγλωττες. Κάμποσοι έσπευσαν στο Ελ. Βενιζέλος θέλοντας να αποθεώσουν και να τον σηκώσουν μέχρι τα …ουράνια. Τον Τριαντάφυλλο. Τον τραγουδιστή ντε, αυτόν που καμαρώνει όχι για κάποιο εύπεπτο hitάκι που γρήγορα θα ξεχαστεί  και θα το καταπιεί ο χρόνος, αλλά για το γεγονός ότι κατάφερε να αντέξει 10 υποψηφιότητες, πάει να πει να «διώξει» 10 συμπαίκτες του και ο ίδιος να φύγει την ενδέκατη φορά που ήταν υποψήφιος για την επιστροφή. Το Survivor έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μας.

Κι όμως, κάποτε στα αεροδρόμια έτρεχε κόσμος θέλοντας να αγκαλιάσει έναν άλλον …Ντάφι. Αυτόν της ΑΕΚ. Τον Τριαντάφυλλο Μαχαιρίδη. Που πήγε αρχές άνοιξης του ’97, σχεδόν 24 χρόνια πίσω και έδωσε μάχη με τη Παρί Σεν Ζερμέν. Ηταν από τους καλύτερους σε εκείνο το 0-0 που έγραψε ιστορία στο Παρκ Ντε Πρενς, ωστόσο το 0-3 στη ρεβάνς με το χατ- τρικ του Λοκό στη Νέα Φιλαδέλφεια, άφησε με τη γλύκα και την προσμονή αρκετούς οπαδούς της Ενωσης. Και τώρα, τι; Μέρες που είναι, καλοκαιρινές και υγρές, όλοι φέρνουν στο νου υποδοχές αστεριών του αθλητισμού. Είναι οι λεγόμενες «αφίξεις αεροδρομίου»! Όταν το Ελληνικό ήταν «ένα τσιγάρο δρόμος» από το κέντρο της Αθήνας ή και αργότερα, όταν ήθελες ένα μικρό ταξίδι ώστε να φτάσεις στα Μεσόγεια και να δεις από κοντά τον παίκτη που ήταν στα μάτια σου ένας σταρ προτού καν πατήσει το πόδι του στο χορτάρι ή το παρκέ. Μια φαντασίωση, ένας θερινός έρωτας για μια ονειρεμένη χειμωνιάτικη αθλητική σεζόν. ‘Η όταν ερχόντουσαν από τα ξένα ομάδες πολλές ή και ολυμπιονίκες με τα μετάλλια να ακτινοβολούν στα στήθη τους. Τα κορίτσια του πόλο μετά τη Σανγκάη. Οι γυμναστές. Ο Γιαννιώτης ύστερα από τη συγκλονιστική πλεύση προς το μετάλλιο , αυτή την αξέχαστη στο Ρίο. Οι πρωταγωνιστές της μπάλας με την πρόκριση στην αγκάλη τους. Ολοι αυτοί, ακόμη κι αν το  όλο στόρι εμπεριέχει την υπερβολή, βίωσαν τι σημαίνει αγάπη του κόσμου. Περηφάνεια. Αναγνώριση. Ευχαριστώ.

Ο Τριαντάφυλλος , δηλαδή, τι ακριβώς έδωσε για να πάρει πίσω αυτή τη χαρά; Ουδείς θέλει να μπει απέναντι στα «θέλω» του κοινού και στο πώς αυτό αποφασίζει να περάσει τα βράδια του , τρελαίνοντας ενίοτε τα μηχανάκια που στέλνουν τους αριθμούς στους πίνακες της θεαματικότητας. Αλλά μήπως δεν ήταν μόνον οι φίλοι αυτοί που  περίμεναν καρτερικά από τον Αγιο Δομήνικο τον καλό παίκτη; ‘Η και τους άλλους, όλους εκείνους που άξαφνα γίνονται πρωταγωνιστές της ζωής μας και κερδίζουν παραπάνω από τα 5’ της δημοσιότητας που (σε νορμάλ συνθήκες) τους αναλογούν;

Ζουν έναν πρωτόγνωρο θρίαμβο. Παλαιότερα η Ανθή. Ο Τζέιμς. Πολλοί. Για την ακρίβεια ζουν το όνειρό τους. Οι ουρανομήκεις ζητωκραυγές, ωστόσο, και οι αφίξεις γεμάτες ντόρο, πρέπει να αφορούν αθλητές και αθλήτριες. Είναι θέμα …παράδοσης. Ακρως ελληνικής μεν, αλλά παράδοσης. Για τους celebrities και τους δήθεν διάσημους, όλο αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία…

 

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News