ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΣ: Τι ακριβώς θέλουμε να φτιάξουμε στην Εθνική;

Αν το πρόβλημα της Εθνικής ήταν το ένα χαμένο ημίχρονο με τους Σουηδούς που πέταξε στα σκουπίδια το πρώτο κι έφερε την οδυνηρή ήττα το βράδυ της Τρίτης, οκ. Ανάλυση, σχόλιο, προχωράμε για το επόμενο. Μόνο που το πρόβλημα δεν είναι αυτό και γενικότερα δεν είναι αγωνιστικό.

Το αν έχει ταλέντο το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, αυτή η συγκεκριμένη φουρνιά που καλείται να σηκώσει το βάρος των αποτυχιών από το 2014 και μετά, έχει φανεί. Έστω αποσπασματικά. Με Ισπανία εκτός, το πρώτο ημίχρονο με τους Σουηδούς, το πρώτο με τη Γεωργία το περασμένο Σάββατο, πολλά τέτοια μπορούμε να αραδιάσουμε. Τα μαζεύεις, τα συγκεντρώνεις και κάνεις ομάδα με διάρκεια που θα τη στηρίξεις και θα θέσεις στόχους για το μέλλον. Βήμα-βήμα.

Αλήθεια, όμως, ας κοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη και ας αναρωτηθούμε αν έχουμε καταλάβει ακριβώς πού πάσχει η ελληνική ομάδα, ως καθρέπτης του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα και τα τελευταία 7 χρόνια, από εκείνο το Μουντιάλ της Βραζιλίας, έχει αρχίσει ένας κατήφορος κυρίως σε ό,τι αφορά το κύρος και τις προσδοκίες. Γιατί αν το δούμε συνολικά, ειδικά την τελευταία διετία, δεν έχει έρθει η καταστροφή, αλλά δεν έχει έρθει, γενικώς, τίποτα που να ανάψει τη φλόγα της προσμονής. Κι εδώ ακριβώς είναι το στοίχημα.

Ο φαν’τ Σχιπ ανέλαβε τον πάγκο της Εθνικής ομάδας για να φτιάξει εκείνη που πίστευε ότι μπορεί να παίξει το (ολοκληρωτικό, sic) ποδόσφαιρο που είχε στο μυαλό του. Άνοιξε τις πόρτες σε ποδοσφαιριστές που το κοινό γνώρισε μέσω της Εθνικής, ανάθεμα αν ήξερε πού παίζουν. Άνοιξε γενικά τον ορίζοντα θέτοντας στόχους που ίσως να μην κατάλαβε και ο ίδιος αν ταιριάζουν με τα “θέλω” των επικεφαλής. Άλλο το να φτιάξω ομάδα (για το μέλλον) κι άλλο το να φτιάξω ομάδα που θα επιστρέψει σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων. Επιχείρησε και τα δύο, αλλά τα άφησε στη μέση. Ο συνδυασμός απέτυχε.

Το κρίμα είναι ότι η Εθνική έχει ταλέντο. Αλλά είναι σαν το μικρό παιδί που τρέχει στο σαλόνι και δεν μπορεί να σταθεί ούτε λεπτό ήρεμο. Ταλέντο υπάρχει, το καλούπι λείπει για να γίνουμε ομάδα. Υπό τη συγκεκριμένη έννοια του όρου. Ομάδα που θα παίξει όπως με τη Σουηδία στο πρώτο ημίχρονο και θα πάρει κάτι από αυτό. Ομάδα που αν στραβώσει το παιχνίδι, όπως με τη Σουηδία στο δεύτερο ημίχρονο, θα βρεθεί κάποιος να αναλύσει τα αίτια του κακού. Το να βλέπεις τον Μαυροπάνο να κλαίει μετά το ματς είναι απόδειξη συναισθήματος. Κάτι υπάρχει σε αυτή την ομάδα. Ποιος, όμως, θα χτυπήσει την πλάτη στον Μαυροπάνο και θα τον σπρώξει για τη συνέχεια γεμίζοντάς τον αυτοπεποίθηση;

Το πρόβλημα δεν είναι η απουσία των Μανωλά-Παπασταθόπουλου. Τούτο μόνο οπαδική χροιά δίνει στο θέμα και τίποτε άλλο. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε ο φαν’ τ Σχιπ από τη στιγμή που ακόμα και τώρα, τόσο καιρό μετά, δεν έχει απαντηθεί ξεκάθαρα το ερώτημα “γιατί τον προσέλαβες”; Το πρόβλημα είναι ότι η Εθνική στη μετά-Ρεχάγκελ και μετά-Σάντος εποχή έπαψε να είναι η ομάδα που θα προσδιορίσει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έγινε η ομάδα που “απορροφήθηκε” από τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εδώ καλά-καλά δεν μπορούν να απαντήσουν οι επικεφαλής του ελληνικού ποδοσφαίρου το ερώτημα “τι θέλουν” και θα το κάνουμε εμείς που φτάσαμε να ζούμε με τις αναμνήσεις των επιτυχιών των προηγούμενων ετών λες και βλέπουμε, νοσταλγικά, ελληνική ταινία του Αλέκου Σακελλάριου;

Τα ίδια θα λέμε και θα γράφουμε και του χρόνου και του παραχρόνου αν δεν αλλάξει η γενικότερη νοοτροπία ως προς την αντιμετώπιση της Εθνικής. Αν δεν προσδιοριστεί η αφετηρία, η διαδρομή και το τέλος αυτής. Μέχρι τώρα έχουμε χορτάσει από αφετηρίες, αλλά τα κάνουμε μούσκεμα στη μέση του δρόμου. Κάποια στιγμή πρέπει να έρθει ο κατάλληλος οδηγός. Το όχημα το βάζουμε εμείς.

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News