ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΩΛΑΣ: Γύρισε στο λιμάνι για να γίνει ο Έλληνας Μέλμπεργκ του Ολυμπιακού

Οπότε, αν μείνει έξω το συγκείμενο, όλες, δηλαδή, οι συναισθηματικές φιοριτούρες (καμιά φορά και λοβιτούρες) που συνοδεύουν μια τέτοια μεταγραφή, αν, δηλαδή, η περιγραφή της προσθήκης του Κώστα Μανωλά στον Ολυμπιακό ήταν μία επιγραφή, που δεν θα προσδιόριζε με ονόματα αυτό που έγινε και τι μπορεί να σημαίνει, παρά μόνο με ιδιότητα, η πραγματικότητα θα είχε ως εξής: Μία ελληνική ομάδα πήρε έναν αμυντικό 30 ετών με 279 συμμετοχές σε 7,5 χρόνια σε ιταλικές ομάδες, εκ των οποίων οι 196 στο πρωτάθλημα και οι 52 στην Ευρώπη!

Από αυτές τις 52, οι 36 στο Champions League. Από αυτές, ουδεμία στα προκριματικά του θεσμού. Οι 26 στους ομίλους, οι 6 στη φάση των «16», οι 2 σε προημιτελικούς και οι 2 σε ημιτελικούς. Από τις συνολικά 36, οι 34 ως βασικός και αναντικατάστατος, δηλαδή σε όλο το 90λεπτο. Κι όλο αυτό, σε 42 διαθέσιμα παιχνίδια των ομάδων του στη διοργάνωση. Σε μόλις ένα βγήκε ως αλλαγή και σε ακόμα ένα μπήκε στον αγωνιστικό χώρο με το παιχνίδι εν εξελίξει, αλλά προερχόταν από τραυματισμό. Σε δύο ήταν τραυματίας, σε ένα δεν βρισκόταν στην αποστολή και άλλο ένα παρακολούθησε από τον πάγκο.

Αυτό σημαίνει ότι έξι από τις ουσιαστικά εφτά σεζόν που έκανε στην Ιταλία, οι ομάδες του κέρδισαν την πρόκρισή τους στους ομίλους του Champions League, δηλαδή δεν διέβησαν καν τη βάσανο των προκριματικών. Άρα, για έξι από τα εφτά χρόνια ήταν σε μία από τις τρεις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας της Serie A. Τα τέσσερα εξ αυτών, με εκείνον παρόντα. Η Ρόμα ήταν δεύτερη δύο χρονιές, το 2014-15 και το 2016-17, και τρίτη άλλες δύο, το 2015-16 και το 2017-18.

Ε, είναι λογικό να θεωρείται, αυτή η μεταγραφή, μία από τις κορυφαίες στην ιστορία του συλλόγου. Πολλώ δε μάλλον όταν, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο ίδιος ο παίκτης έριξε γέφυρες (και οικονομικές) για να πάει στη συγκεκριμένη ομάδα.

Το ταμπεραμέντο και η ψυχραιμία

Με… 25.000 λεπτά ποδοσφαίρου

Μόνο με τους αριθμούς, καθίσταται ξεκάθαρο ότι ο Κώστας Μανωλάς άφησε το στίγμα του στην Ιταλία. Ο τύπος είναι 30 χρόνων, δηλαδή στην ηλικία που στη γειτονική χώρα σταματούν να θεωρούν τους κεντρικούς αμυντικούς… νέους. Αυτήν την τελευταία εφταετία, ο Μανωλάς έπαιξε στις δύο κορυφαίες ομάδες της χώρας πλην Γιουβέντους και, βαριά, Ίντερ. Κουβαλάει, επιπροσθέτως, σχεδόν 25.000 λεπτά ποδοσφαίρου στην πλάτη του. Για την ακρίβεια, 24.552, τα οποία θα ήταν περισσότερα αν δεν ήθελε από το καλοκαίρι να φύγει για τον Ολυμπιακό. Τότε έκλεισε το θέμα με ένα… φανατισμένο tweet, που στόχευε στους οπαδούς της Νάπολι, αλλά επί της ουσίας ήταν ante portas, όπως το λένε και στον ιταλικό Νότο.

Το καταπληκτικό με τη θητεία σε αυτές τις δύο ομάδες, είναι ότι, παρ’ ότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά, ο Μανωλάς, που δεν θα τον αποκαλούσες ακριβώς ήσυχο, όπως φάνηκε και από την εκδηλωτικότητά του στην πλατεία Αλεξάνδρας την Πέμπτη, πήρε ακριβώς… δύο κόκκινες κάρτες καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του. Στη Serie A αμφότερες, την πρώτη χρονιά του. Μία στην ήττα με σκορ 3-2 από τη Γιουβέντους, στις 5 Οκτωβρίου του 2014, στο 88’, και μία στην ισοπαλία 1-1 με την Έμπολι, στις 31 Ιανουαρίου του 2015, στο 38’. Αυτό σημαίνει ότι, σε 45 μέρες, ο Μανωλάς θα έχει συμπληρώσει 7 χρόνια από την τελευταία φορά που αποβλήθηκε σε παιχνίδι! Στην Ιταλία. Στο ηλικιακό διάστημα από 23 έως 30. Αν συνυπολογιστεί ότι πρόκειται για τη Ρόμα και τη Νάπολι, που αν η αποβολή συνοδευτεί από ένα «μπουκέτο», η αποθέωση είναι ακόμα μεγαλύτερη, γίνεται αντιληπτό ότι η παραμονή σε ένα ματς, από εκείνα που μπορεί να επηρεάσει την εγκεφαλική αμυγδαλή της επιθετικότητας ακόμα και ο θόρυβος, είναι ένα κατόρθωμα χαρακτήρα. Τι στο καλό, ο Πάολο Μοντέρο θα μπορούσε να αποβληθεί ακόμα και στην «Τσινετσιτά», παρακολουθώντας την… Ιουλιέτα του Φελίνι!

Επιπλέον, τα στοιχεία του βιονικού ποδοσφαιριστή δεν είναι αμελητέα: ο Μανωλάς έπαιξε 15 διαδοχικά ενενηντάλεπτα στο Champions League, από τις 30 Σεπτεμβρίου του 2014 έως τις 27 Σεπτεμβρίου του 2017. Αν, μάλιστα, στις 17 Σεπτεμβρίου του 2014 και το άνετο 5-1 με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας δεν είχε βγει στο 77’, τα παιχνίδια θα ήταν 23, αφού είχε ήδη εφτά την προηγούμενη σεζόν με τον Ολυμπιακό, στον οποίο έπαιξε στα 13 από τα 14 δοσμένα.

Το γκολ της ζωής του

Αιώνια και ευγνωμονούσα πόλη

Ο Μανωλάς, λοιπόν, επιφύλαξε στον εαυτό του ένα χριστουγεννιάτικο δώρο. Η τελευταία διετία του στη Νάπολι δεν μπορεί κάποιος να πει ότι ήταν ιδεατή. Το 2020-21 δεν χρησιμοποιήθηκε από τον Τζενάρο Γκατούζο σε ένα παιχνίδι του Europa League, από τα οκτώ που έδωσε η ομάδα του, παρ’ ότι την προηγούμενο σεζόν έπαιξε σε έξι από τα οκτώ των «παρτενοπέι» στο Champions League, σε ένα έμεινε εκτός λόγω τραυματισμού και στο άλλο προφυλάχθηκε, αλλά «έγραψε» 30 συμμετοχές στο πρωτάθλημα, τέσσερις περισσότερες από την προηγούμενη χρονιά, και 2.300 από τα 2.700 διαθέσιμα λεπτά ποδοσφαίρου. Ως εκ τούτου, θα ήταν φληνάφημα να συμπερανθεί ότι πέρασε και δεν ακούμπησε, εξαιρουμένης της τελευταίας σεζόν, στην οποία, όπως αναφέρθηκε, είχε πολύ έντονες τάσεις φυγής και δεν… χρειαζόταν καν να γίνει.

Βεβαίως, ο διεθνής αμυντικός περισσότερο αγαπήθηκε στη Ρώμη, αν και εξ ορισμού ο Νότος της Ιταλίας (με την πρωτεύουσά της τύποις να θεωρείται τέτοιος) ευωδιάζει Ελλάδα. Θα τον λάτρευαν ούτως ή άλλως, αλλά με το κατόρθωμά του στις 10 Απριλίου του 2018, απέναντι σε μία ομάδα που είχε στις τάξεις της τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου (και ενδεχομένως όλων των εποχών), η οποία την είχε νικήσει 3-0 στο πρώτο ματς, έφτασε τη λατρεία σε σημείο… εξασθένησης. Οι οπαδοί των «τζιαλορόσι» αρρώστησαν από την πολλή αγάπη, μετά την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι, στο 82’ του δεύτερου προημιτελικού με την Μπαρτσελόνα. Εκείνο το 3-0 πιθανότατα θεωρείται η… τρίτη μεγαλύτερη στιγμή στην Ιστορία του συλλόγου, ύστερα από το πρωτάθλημα του 2001 (που περιποιεί φόρο τιμής στο σπουδαιότερο παίκτη που φόρεσε ποτέ αυτήν τη φανέλα, τον Φραντσέσκο Τότι) και τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1984, με Ρομπέρτο Φαλκάο, Μπρούνο Κόντι, Τονίνιο Σερέζο, Φραντσέσκο Γκρατσιάνι και… Κάρλο Αντσελότι, όταν, όμως, η Λίβερπουλ της «σκότωσε» τα όνειρα στη διαδικασία των πέναλτι και ο «μεθυσμένος» Μπρους Γκρόμπελαρ άφησε το στίγμα του, το οποίο αναβίωσε, με απόλυτη επιτυχία, στην Πόλη, στις 25 Μαΐου του 2005, ο Γέρζι Ντούντεκ.

Mία… ευρωπαϊκή δουλειά

Πέντε χρόνια και μια… ζωή ολόκληρη

Ο Ναξιώτης αμυντικός, ανιψιός ενός ποδοσφαιριστή-σταθμός για την ΑΕΚ, του Στέλιου, ο οποίος αναμφισβήτητα θα έκανε παρεμφερή καριέρα στο εξωτερικό αν η εποχή τού το επέτρεπε και οι θέσεις ξένων και κοινοτικών ήταν ατέλειωτες, έχει ζήσει με τον Ολυμπιακό ευρωπαϊκή πορεία. Την τελευταία χρονιά του έφτασε στους «16» του Champions League και ήταν μέλος της ομάδας που νίκησε 2-0 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, πριν αποκλειστεί, 3-0, στη ρεβάνς του «Ολντ Τράφορντ». Επρόκειτο, μάλιστα, για την τελευταία χρονιά του Άλεξ Φέργκιουσον στους «κόκκινους» διαβόλους. Ήταν 22 τότε, παρ’ όλα αυτά τόσο στον Μίτσελ όσο και στους φίλους του Ολυμπιακού δημιουργούσε μια ασφάλεια η παρουσία του στην άμυνα.

Το επιμύθιο είναι ότι επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό -και ταυτοχρόνως να χαρίσει τα πλέον ποιοτικά χρόνια του στην ομάδα. Δεν μπορεί να αποκλείσει κάποιος, ειδικά αφ’ ης στιγμής πρόκειται για γερό παιδί, δίχως πολλά προβλήματα και… τραυματιστικό δεδικασμένο κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ότι για την επόμενη πενταετία οι «ερυθρόλευκοι» δεν θα έχουν να ανησυχούν για τη μία από τις δύο θέσεις κεντρικού αμυντικού. Εκ προοιμίου -και με την πραγματικότητα να «αποφασίζει» εν τέλει- μοιάζει με μεγάλο αγαθό. Ο Μανωλάς προφανώς θέλει να ζήσει τη μεγαλύτερη στιγμή της δικής του καριέρας με τον Ολυμπιακό. Κι αν είναι δύσκολο να υπάρξει κάτι που θα ματσάρει το γκολ στο «Ολίμπικο» με την Μπαρτσελόνα, όλοι στον Πειραιά ξέρουν τι είναι αυτό που θα το υπερκεράσει στα σίγουρα και υποψιάζονται ότι γι’ αυτόν το λόγο επέστρεψε: για να το κάνει.