ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ: «Οι παίκτριες του Ολυμπιακού δεν διανοούνται να χάσουν το πρωτάθλημα»

Με το δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο μέρος της καρδιάς για 14,5 χρόνια, ο από το 2007 προπονητής της ομάδας πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι στην Κίνα και την πρόκληση να οδηγήσει την εθνική ομάδα της χώρας όσο πιο ψηλά μπορεί. Αλλά το παρελθόν του στο σύλλογο είναι ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια.

Ο Ολυμπιακός δεν θα αναχθεί στο παρελθόν για τον Χάρη Παυλίδη παρά μόνο όταν μπει στο αεροπλάνο με προορισμό την Κίνα. Η συνάντηση στο ιστορικό «Freddo» της Ακτής Κουντουριώτου, οι τοίχοι του οποίου μυρίζουν χλώριο, τον βρήκε σε κατάσταση αναμονής.

Περίμενε ένα invitation letter, να πάει από την πρεσβεία της Κίνας και να πάρει τη βίζα, για να μπορέσει να ταξιδέψει ένα από τα πρώτα Σάββατα του Φεβρουαρίου με απευθείας πτήση. Πιθανολογεί ότι τότε θα φύγει, μαζί με τον Κώστα Χατζηδάκη και τον Ορέστη Σαλάχα, αλλά όχι την Αλέκα Καλογερά, διότι, όπως είπε μεταξύ αστείου και σοβαρού, «την Αλέκα δεν την πήραμε διότι για να κάνει τη δουλειά που κάνει πρέπει να ξέρει κινέζικα».

Από την άλλη μεριά, συνέχιζε να κάνει προπονήσεις, αφού «τα κορίτσια παίζουν με την Ντουναϊβάρος στις 5 Φεβρουαρίου» για την Ευρωλίγκα, ενώ επρόκειτο να δίνει το «παρών» και στις πρώτες προπονήσεις με τον Αλεξάνταρ Τσίριτς, προκειμένου να τον βάλει στο κόλπο.

Η πρόταση της Κίνας, μαζί με το concept -«είναι σαν να προπονώ σύλλογο, πρόκειται για μία ομάδα που είναι 11 μήνες μαζί και τα πρωταθλήματά τους κρατούν δύο εβδομάδες»- ήταν προφανώς πρωτόγνωρη εμπειρία. «Από μικρός θεωρούσα ότι είχα περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρω στο πόλο Γυναικών, ήταν ένας χώρος που υπήρχαν προοπτικές. Ήθελα να δουλέψω στο εξωτερικό. Στο ανδρικό μπορεί να χαθείς. Βέβαια, μπορεί να ήμουν και λίγο αφελής, αν και αποδείχθηκε ότι δεν ήμουν», λέει και βάζει τελεσίγραφο στην προπονητική καριέρα του σε βάθος δεκαετίας. «Τουλάχιστον τώρα, που είμαι σε καλή κατάσταση, πρέπει να κάνω προπόνηση κάθε μέρα», τονίζει χαρακτηριστικά. Αυτό το κάθε μέρα αθροίστηκε και έκανε… 14,5 χρόνια στον Ολυμπιακό, αλλά και περίπου 1,5 χρόνο ταυτοχρόνως με τον Καναδά.

Ποιας αντιμετώπισης έτυχε από την οικογένειά του και τον πρόεδρο του Ολυμπιακού, Μιχάλη Κουντούρη

-Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι η οικογένεια. Ποια ήταν η αντιμετώπιση στην πρόταση;

Τους είπα ότι έχω αυτήν την πρόταση, τους ρώτησα πώς το βλέπουν. Ήταν όλοι θετικοί, εφόσον αυτό θα ήταν θετικό και για την οικογένεια και για μένα προσωπικά. Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο ιδιαίτερα για τη γυναίκα μου, που θα τραβήξει όλο το ζόρι. Για μένα θα είναι δύσκολο που θα αποχωριστώ την οικογένεια και τα παιδιά, αλλά πιστεύω και ελπίζω, μόλις περάσει η πανδημία, και εγώ να έρχομαι για προετοιμασίες και αυτοί να μπορούν να έρχονται, διότι αυτήν τη στιγμή υπάρχει αυστηρό πρωτόκολλο στην Κίνα. Πρέπει να μένεις σε καραντίνα από δύο έως τέσσερις εβδομάδες, αναλόγως την πόλη που θα πας, οπότε δεν γίνεται να πηγαινοέρχεσαι.

-Πώς σε προσέγγισαν από την Κίνα;

Υπήρχε και πιο παλιά ένα ενδιαφέρον, έρχονταν συχνά για προετοιμασίες. Υπήρχε μία προδιάθεση, ότι επειδή παίρνουμε ξένους, κάποια στιγμή θα είσαι μέσα στις επιλογές μας. Αυτοί, νομίζω, είχαν κάποιους άλλους σαν πρώτη επιλογή, εκείνη τη στιγμή που με προσέγγισαν τους είπα ότι δεν μπορούσα να φύγω. Ήταν κάνα μήνα πριν, έψαχνα τρόπο να είμαι και στα δύο ως το τέλος της σεζόν, αυτοί έψαχναν επίσης να βρουν τρόπο πώς να γίνει, να μετακομίσει η ομάδα κάπου στην Ευρώπη, αλλά τους έκοψαν τα ταξίδια, λόγω Όμικρον, και μου είπαν ότι αν θέλεις να συνεργαστούμε, θα πρέπει να έρθεις τώρα, μόνιμα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα, διότι έπρεπε να φύγω μεσούσης της σεζόν από τον Ολυμπιακό.

-Τι σου είπε ο πρόεδρος όταν του το ανακοίνωσες;

Είδα τον πρόεδρο. Είχε ακούσει κάτι. Φυσικά, μου είπε ότι είναι μία προσφορά που δεν μπορείς να πεις όχι, το καταλαβαίνω, κάποια στιγμή θα πρέπει να εξαργυρώσεις τις επιτυχίες που έχεις κάνει. Είναι άσχημο, βέβαια, και για εμάς ότι φεύγεις στη μέση της σεζόν. Τους είπα ότι θα κάνω ό,τι είναι δυνατόν να κάνω ομαλά τη μετάβαση και να βρούμε έναν προπονητή που να είναι ό,τι πρέπει για την ομάδα.

-Και πώς πήγε αυτό;

Έψαξαν κάποιους προπονητές, μίλησαν και με Έλληνες και με κάποιους ενδιαφερόμενους. Καταλήξαμε στον Τσίριτς, επειδή ήταν ο μόνος που μπορούσε να φύγει.

Οι προπονητές που προτάθηκαν στον Ολυμπιακό και η επιλογή του Τσίριτς

-Δεν ήταν, όμως, η πρώτη επιλογή σου ο Τσίριτς. Γράφτηκε ότι τον πρότεινες, αλλά δεν τον πρότεινες πρώτο.

Ήταν η πρώτη επιλογή από τους ξένους. Από Έλληνες, υπήρχαν κάποια ονόματα τα οποία συζητήθηκαν, έγινε μια προσέγγιση από τον Ολυμπιακό, αλλά για διάφορους λόγους καθένας δεν μπορούσε να αναλάβει αυτήν τη στιγμή. Και καταλήξαμε στον Τσίριτς. Τον Ολυμπιακό θα βόλευε να ήταν Έλληνας, που να μη χρειάζεται χρόνο προσαρμογής, να ξέρει τις κοπέλες. Αυτό δεν ήταν δυνατόν να γίνει μέσα στην περίοδο, οπότε καταλήξαμε στον Τσίριτς.

-Εσύ ήθελες ιδανικά να είναι κάποιος που να ξέρει την ομάδα. Επειδή είναι λεπτοδουλεμένη -και η συγκεκριμένη ακόμα περισσότερο.

Εντάξει, θα ήταν ιδανικό αυτό, αλλά δεν ήταν και η μοναδική προϋπόθεση. Αν υπήρχε κάποιος ο οποίος θα μπορούσε να είναι καλός προπονητής και να αναλάβει την ομάδα και ήταν Έλληνας, νομίζω ότι στον Ολυμπιακό θα τον προτιμούσαν.

-Κάποιος όπως εγώ, που δεν κάνω πια το ρεπορτάζ της ομάδας και δεν βρίσκομαι ούτε περί αυτής, θα ανησυχούσε αν ερχόταν ένας κόουτς που επειδή έχει δυνατή προσωπικότητα και διαφορετική κοσμοθεωρία από τη δική σου, θα προσπαθούσε να επιβάλει έναν τρόπο και μια λογική παιχνιδιού που εσύ θα σκεφτείς ότι αυτό μπορεί να μην αποδώσει, επειδή ξέρεις τα κορίτσια σου, ξέρεις τις πολίστριές σου, τις έχεις μάθει να παίζουν κάπου συγκεκριμένα, να έχει κάποια διαφορετικά πλάνα, και αυτός να έρθει και να αλλάξει ακόμα και τη γυμναστική. Ανησυχούσες ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο;

Εγώ, από τη στιγμή που θα έφευγα από τον Ολυμπιακό, καταλαβαίνω ότι δεν έχω λόγο για αυτό. Η δική μου ανησυχία ήταν το πώς θα σκέφτονταν τα κορίτσια, όχι τι θα κάνει ο προπονητής που θα έρθει. Πρώτον, ένας προπονητής που θα έρθει και θα θέλει να αλλάξει πράγματα, στη μέση της σεζόν δεν μπορεί να το κάνει. Οπότε πάμε στο σενάριο ότι ένας προπονητής που θα έρθει για να κάνει τα δικά του τα πράγματα, θα πρέπει να έρθει το καλοκαίρι, που θα έχει χρόνο μπροστά του. Αυτό δεν υπάρχει. Δεύτερον, οι ίδιες οι αθλήτριες νιώθουν μία σιγουριά, επειδή είναι μέσα στην comfort zone, που λένε, και έχουν μάθει αυτό που έχουν μάθει. Θα ήθελαν και εκείνες έναν προπονητή ο οποίος δεν θα τους κάνει καινούργια πράγματα αμέσως. Όποιος και να έρθει, ό,τι και να κάνει, τα κορίτσια αργά ή γρήγορα θα το αφομοιώσουν το σύστημα. Απλώς τώρα δεν έχει χρόνο.

-Το αργά είναι το πρόβλημα.

Το αργά είναι το πρόβλημα, ναι, διότι αν κάνεις κάτι καινούργιο θέλεις χρόνο. Η λογική στην επιλογή Τσίριτς είναι ακριβώς αυτό. Εγώ είχα κάνει κάποιες συζητήσεις μαζί του, αυτός μού είπε ότι αυτό που βλέπει, τον ικανοποιεί. Δεν είναι χαζός, θέλει να πατήσει πάνω στο σύστημα που υπάρχει στον Ολυμπιακό. Σίγουρα θα βάλει τα δικά του πράγματα, αλλά χονδρικά θα είναι κάτι με αυτό που έχει ήδη ο Ολυμπιακός. Δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου να κάνει κάτι διαφορετικό. Οπότε ένας άνθρωπος ο οποίος είναι αρκετά οξυδερκής ώστε να καταλάβει τι συμβαίνει, έχει μια φιλοσοφία παρόμοια, έχει γνώσεις στο αντικείμενο πολύ κοντά σχετικά με αυτές που έχω εγώ, νομίζω ότι θα είναι μια ομαλή μετάβαση.

-Εσύ γιατί πρότεινες τον Τσίριτς και δεν πρότεινες κάποιον Ιταλό ή Ισπανό;

Δεν είναι ότι δεν πρότεινα. Υπάρχουν πολλοί καλοί προπονητές. Ο προπονητής της Πάντοβα, ο Ποστερίβο, παίζει το δικό μας σύστημα, παίζει τη δική μας άμυνα, ξέρει τα πάντα. Κι αυτός, όμως, δεν είναι εύκολο να αφήσει μία ομάδα που παίζει τώρα στην Ευρωλίγκα. Δεν λέω ότι δεν θα το έκανε, λέω, όμως, ότι δεν είναι εύκολο. Η αλήθεια είναι ότι έγινε μια προσέγγιση, μιλήσαμε με τον Στέφανο. Πήγαμε σε μια λύση η οποία θα ήταν ανώδυνη για τις δύο πλευρές, όσο πιο ανώδυνη γίνεται. Και ο Τσίριτς είχε πρόβλημα, έχει πρόβλημα με το Ιράν. Είχε υπογράψει, ήταν χρόνια εκεί, τον ήθελαν.

-Ήρθε σε σύγκρουση, σε εισαγωγικά.

Σε σύγκρουση δεν ήρθε γιατί, όπως και εγώ έχω πολύ καλή σχέση με τον Ολυμπιακό, και αυτός έχει με το Ιράν, αλλά και οι δύο ομάδες καταλαβαίνω ότι χάνουν έναν προπονητή στη μέση της σεζόν, δεν είναι εύκολο. Οπότε συμβιβαζόμαστε, κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε, οπότε ελπίζω όλα να πάνε καλά με τον Αλεξάνταρ.

-Είναι μια επιλογή και πιο ρομαντική, προς χάρη του δασκάλου (σ.σ. Στάμενιτς).

Εμπεριέχει και αυτό το κομμάτι. Αλλά ειλικρινά… Ξέρω ότι είναι καλός προπονητής. Δεν ξέρω πόσο καλός κόουτς είναι, δεν έχω παρακολουθήσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι στο Ιράν έκανε δουλειά, πήρε ένα μετάλλιο στους Πανασιατικούς, έβγαλε κάποιους παίκτες που έπαιξαν στη Σερβία και σε άλλα πρωταθλήματα, έχει κάνει μια δουλειά που είναι αξιοπρόσεκτη. Τώρα, βέβαια, έρχεται σε άλλο αντικείμενο, το πόλο Γυναικών, που είναι διαφορετικό, αλλά οι βάσεις και οι αρχές που διέπουν μια ομάδα είναι οι ίδιες, δεν αλλάζει κάτι.

Ολυμπιακός, η… αχόρταγη ομάδα που τα θέλει όλα!

Μιλήσαμε για την ομάδα που έκανε το treble πέρυσι, κυρίως για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας στη Βουδαπέστη τον προηγούμενο Απρίλιο.

-Αυτός ο Ολυμπιακός σου, θα βάλω και τη Χριστίνα (σ.σ. Τσουκαλά) μέσα, δηλαδή η ομάδα της προηγούμενης σεζόν, είναι η πιο γυναικεία-αντρική ομάδα που έχεις κοουτσάρει υπό την έννοια της σταθερότητας;

Της αγωνιστικής;

-Όχι, της ορμονικής, της σωματικής, της πνευματικής, της ψυχολογικής,

-Ναι, είναι, είναι.

-Διότι έχω τύχει σε πολλές ομάδες σου, παρ’ ότι ήσουν χαρούμενος που βρισκόσουν εκεί, οι οποίες είχαν πολλά σκαμπανεβάσματα. Θυμάμαι να μου λες ότι έλεγες πολλές φορές κάτι για να το καταλάβουν.

Όχι, η περυσινή ήταν μια χρονιά, παρ’ ότι η πιο δύσκολη θεωρητικά στην ιστορία της υδατοσφαίρισης, με κορονοϊό, διακοπές πρωταθλημάτων, απαγόρευση διπλών προετοιμασίων, δεν υπήρχε αυτή η ευχέρεια, μηδαμινή προετοιμασία, με αρκετές παίκτριες κάτω των 18, που μπήκαν στην ομάδα πολύ πρόσφατα και δεν είχαν την εμπειρία… Νομίζω ότι, τελικά, όλο αυτό γύρισε υπέρ μας, πρώτον γιατί, θέλοντας και μη, όλες έγιναν πιο σοβαρές και πιο συνεπείς λόγω του κορονοϊού. Δεν μπορούσε καθεμία να έχει την ιδιωτική ζωή που θέλει. Έπρεπε να σκεφτεί ότι έχει άλλες 15 από πίσω και πως, αν εγώ αρρωστήσω, μπορεί να αρρωστήσει κάποια άλλη, μπορεί η ομάδα να μην πάρει μέρος, τις ωρίμασε πολύ γρήγορα.

Δεύτερον, πολύ σημαντικό ήταν ότι η Άλκηστη ως αρχηγός και η Χριστίνα ως η αθλήτρια που μαζί με την Άλκηστη ήταν η πιο έμπειρη, με παραστάσεις στην Εθνική, ήταν πάρα πολύ σοβαρές και κράτησαν την ομάδα σε ένα σημείο να μην υπάρχουν γκρίνιες, κάτι που είναι σύνηθες σε ομάδες Γυναικών.

-Έγινε και η μετάβαση, μετά τη Φιλιώ, έγινε η Άλκηστη αρχηγός, μία από τις κορυφαίες που έχουν περάσει.

-Ναι. Σου ξαναλέω, ήταν το κλίμα λόγω της πανδημίας, όλες ήταν πάρα πολύ σοβαρές, μετρημένες, πάρα πολύ προσεκτικές στο τι θα κάνουν στην ιδιωτική ζωή τους, διότι αυτό θα είχε επίπτωση και στις άλλες αθλήτριες, κατ’ επέκταση στην ομάδα. Οπότε, θέλοντας και μη ήμαστε πάρα πολύ πειθαρχημένοι σε όλα και αυτό προχωρούσε και μέσα στο νερό. Είχαμε μεγάλη όρεξη, επειδή δεν υπήρχε πρωτάθλημα, παίζαμε στην Ευρώπη, να φτάσουμε όσο πιο ψηλά, όσο πιο μακριά γίνεται και όλα αυτά έδεσαν. Είναι και κάτι άλλο, που το είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο και μου έκανε εντύπωση. Έχεις διαβάσει τις «Πύλες της φωτιάς»;

-Ναι. Του Πρέσφιλντ.

Κάποια στιγμή έλεγε για τους 300, πώς τους διάλεξε. Και έλεγε, «το κλαδί δίπλα στο δέντρο». Έβαζε, δηλαδή, έναν έμπειρο δίπλα σε ένα νέο, που ο νέος έδινε κάτι άλλο. Δηλαδή, οι δικές μας μικρές αθλήτριες έδωσαν τρομερή διάθεση μέσα στο νερό.

-Ποιες λες μικρές αθλήτριες; Όχι την Ελευθερία και τη Χρυσή πάντως…

Αυτές, ρε, είναι βετεράνοι. Μικρές, εννοώ τη Σιούτη, την Τορνάρου, τη Χαλδαίου, την Τριχά, τη «Μύριο» (σ.σ. Μυριοκεφαλιτάκη). Αυτές είναι οι μικρές, που μπαίνουν μέσα και δίνουν κάτι καινούργιο, γίνεται πιο εύκολη η καθημερινή ρουτίνα, τις πειράζουν λίγο οι μεγάλες, αυτές είναι λίγο ψαρωμένες, διότι έχουν έρθει σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, κατάλαβες; Η ρουτίνα είναι το δύσκολο. Η καθημερινή ρουτίνα. Αν αυτό σου βγει ωραία… Και σου είπα, το βασικό είναι ότι περιμέναμε πώς και πώς την ώρα της προπόνησης για να βγούμε από το σπίτι. Ήταν η καραντίνα και εμείς πηγαίναμε για να κάνουμε προπόνηση! Το περιμέναμε πώς και πώς! Άλλες φορές λέγαμε, «πω πω, προπόνηση, πού πάμε τώρα…» και τώρα το λαχταρούσαμε! Οι παίκτριες ήταν εκεί 30 και 40 λεπτά νωρίτερα.

-Από τη στιγμή, λοιπόν, που δεν υπήρχε προσωπική ζωή, δεν υπήρχαν και συναισθηματικά δράματα… Άρα είναι κάτι που δεν ξαναγίνεται.

Δεν είχε ξαναγίνει τουλάχιστον. Και προφανώς δεν θα ξαναγίνει…

-Ήταν και η συγκυρία, η πρώτη φορά που γίνεται. Δεν ήταν η δεύτερη ή η δέκατη, για να ξέρεις πώς να το διαχειριστείς.

Ναι. Είχαμε όλη την ομάδα σε κάθε προπόνηση.

-Τρομερό. Δεν πρέπει να έχεις ξαναζήσει κάτι τέτοιο.

Δεν έλειπε καμία. Είτε σχολείο έκαναν μέσω webex, ήταν στην πισίνα, έβλεπαν τα κινητά, έβγαιναν λίγο, άλλαζαν την ώρα και έπαιζαν ξανά… Λέγαμε, «ευτυχώς που έχουμε την προπόνηση, αλλιώς θα τρελαθούμε». Ήταν η έξοδός μας. Είχαμε βαρεθεί να καθόμαστε στο σπίτι.

-Για το Final 4, ήσουν σίγουρος λίγο πιο πριν ότι θα έρθει το τρόπαιο.

Νομίζω ότι όλοι ήμαστε… Δεν θέλαμε να το πούμε μεταξύ μας, αλλά το αισθανόμασταν ότι είναι η ευκαιρία μας, είναι η χρονιά μας, η ομάδα έπαιζε καλά, έτσι; Η ομάδα έπαιζε καλά, δεν είχε προβλήματα, ήταν πειθαρχημένη και βλέπαμε, ας πούμε, τα σημάδια. Μπορεί να μην ήθελες να το πεις, να το παραδεχθείς, αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσεις τα σημάδια. Έδειχναν ότι η ομάδα πάει να κάνει κάτι καλό. Εντάξει, μιλάμε τώρα για παιχνίδια που κρίνονται στη λεπτομέρεια. Αλλά και πάλι, ήμαστε έτοιμοι.

-Πες μου κάποια ιστορία, κάποιο σημάδι που από εκεί κατάλαβες…

-Εγώ έβλεπα την ομάδα στην προπόνηση και τα παιχνίδια. Το δεύτερο παιχνίδι εδώ με τη Σαμπαντέλ, που νικήσαμε 10-5, εντάξει, κάναμε περίπατο απέναντι στην καλύτερη θεωρητικά ομάδα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, το ότι οι μικρές έμπαιναν και ήταν σαν να μην άλλαζε κάτι, ήταν σημάδια αγωνιστικά. Τα εξωαγωνιστικά σημάδια έβλεπες καθημερινά, αλλά αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση, κάποια στιγμή, ήταν Πάσχα, λίγο πριν πάμε, Μεγάλη Εβδομάδα. Πριν φύγουμε, είχε κάνει ο Κώστας ο Χατζηδάκης σε όλες τις κοπέλες ένα αυγό, πασχαλινό, το οποίο ήταν μίνιον, με σκουφάκι της ομάδας και το όνομα και το νούμερο κάθε μίας. Ειλικρινά σου μιλάω, δεν έχω δει τις αθλήτριες πιο ευχαριστημένες ποτέ! Δηλαδή, όταν πήραμε το κύπελλο, μπορεί να μην ήταν τόσο χαρούμενες! Ήταν αυτή η ατμόσφαιρα, βλέπεις την ατμόσφαιρα και λες ότι είναι γεμάτη αγάπη, αλληλεγγύη, σεβασμό για τον άλλον, το έβλεπες εκείνη την ώρα, έβλεπες ότι αυτή η ομάδα ήταν αποφασισμένη.

Το τάιμ άουτ και ο χαμένος τελικός του Ολυμπιακού με τη Σαμπατέλ

Ο Χάρης Παυλίδης έχει κατακτήσει με τον Ολυμπιακό δύο Ευρωλίγκες, ισάριθμα ευρωπαϊκά Super Cup, ένα LEN Trophy, 10 πρωταθλήματα Ελλάδος, 3 Κύπελλα Ελλάδος, ένα ελληνικό Super Cup, χωριά τους 13 τίτλους στις μικρές ηλικίες, για τους οποίους προφανώς και, ως γενικός επιβλέπων, είχε κάποιο μερίδιο ευθύνης. Όμως, ο χαμένος τελικός του 2019 από τη Σαμπαντέλ, το 13-11, είναι νωπή πληγή.

-Πόσα παραπάνω Κύπελλα Πρωταθλητριών θεωρείς ότι έπρεπε να έχεις πάρει με τον Ολυμπιακό;

Τουλάχιστον άλλο ένα.

-Ποιο από όλα λες;

Νομίζω, μέσα στη Σαμπαντέλ, το 2019. Πολλά μπορείς να πεις. Και μέσα στην Κίρισι (σ.σ. 2017) που έγινε ό,τι έγινε, αλλά σε αυτό φτάσαμε πολύ κοντά. Βασικά εμείς και, μετέπειτα, η διαιτησία, όπως έπαιξε στο τελευταίο οκτάλεπτο, δεν μας άφησαν να νικήσουμε. Νομίζω ότι αυτό θα ήταν και το πιο ωραίο, μέσα στη Σαμπαντέλ.

-Θα επισφραγιζόταν ότι ο Ολυμπιακός θα ήταν η μόνη ομάδα στην Ευρώπη που η Σαμπαντέλ δεν μπορούσε να νικήσει σε καμία περίπτωση. Μπορούμε να συζητήσουμε λίγο αυτό το τελευταίο πεντάλεπτο;

Για το ματς στο Σαμπαντέλ;

-Ναι. Είναι λίγο λεπτό, έχουν περάσει 2,5 χρόνια βέβαια, αλλά σε καθέναν επιδρά διαφορετικά, διότι φαντάζομαι ότι είναι μια πολύ οδυνηρή εμπειρία, σαν πένθος την βλέπω.

Είναι οδυνηρή εμπειρία, εγώ έκανα πολύ καιρό να δω το παιχνίδι αυτό. Αρνούμουν να το δω, αν και ήθελα να διαπιστώσω τα δικά μου τα λάθη, διότι είχα άλλη άποψη στο κεφάλι μου σχετικά με το πώς έπαιξε η διαιτησία και το τι έκανα εγώ. Λοιπόν… Κάποια στιγμή είμαστε μπροστά 11-8. Θέλει πέντε λεπτά. Η επόμενη άμυνα που παίζουμε έχει βγει, κάνει ένα λάθος η Έγκενς και πάει η μπάλα στη Φόρκα στο «2» (σ.σ. στη διαγώνια σε σχέση με το τέρμα θέση δεξιά) στα 2 δευτερόλεπτα. Εκείνη την ώρα η Φόρκα πήγαινε προς τα πίσω. Της έρχεται η μπάλα και κάνει ψηλοκρεμαστό στην πρώτη γωνία. Και γίνεται 11-9. Αν βγάζαμε εκείνη την άμυνα, το παιχνίδι θα τελείωνε.

Κάνουμε, λοιπόν, εμείς επίθεση. Αυτή είναι μία ομάδα η οποία είναι πίσω, παίζει στην έδρα της και μετά το τάιμ άουτ πιέζει σε όλο το γήπεδο. Σκέψου, λοιπόν, ένα παιχνίδι μπάσκετ, που κάποιος είναι 10 πόντους πίσω, πρεσάρει και αντί να σφυρίζουν φάουλ σε αυτόν που πρεσάρει, να δίνει επιθετικά φάουλ και αμυντικά στους άλλους, που παίζουν ζώνη, για να τους βάλουν μέσα στο παιχνίδι. Κάπως έτσι ξεκινά η Σαμπαντέλ μετά το τάιμ άουτ. Μας έβαλαν τρία γκολ στον παίκτη παραπάνω. Σκοράρουν, πάει 11-10. Εκείνη την ώρα σκέφτομαι να πάρω τάιμ άουτ. Όμως θέλει άλλα τρία, τριάμισι λεπτά και δεν θέλω να πάρω τάιμ άουτ. Ίσως, αν έπαιρνα… Αλλά δεν παίρνω τάιμ άουτ και κερδίζουμε ποινή στον παραπάνω και πέναλτι. Δηλαδή, δεν είναι ότι δεν πήρα το τάιμ άουτ και χάσαμε την μπάλα.

-Εκεί που ήθελες να το πάρεις, πήρατε παραπάνω και πέναλτι.

Ακριβώς. Δεν είναι, δηλαδή, ότι δεν πήρα τάιμ άουτ, χάσαμε την μπάλα, για να πω «τι μ$#@#κας είμαι, αν έπαιρνα τάιμ άουτ δεν θα γινόταν αυτό. Δεν πήρα, αλλά η ομάδα αντέδρασε και πήρε αποβολή και πέναλτι στο 11-10. Πηγαίνει η Ελευθερία, κάνει ένα πάρα πολύ κακό πέναλτι, στο δεξί χέρι της Ράμος, παίρνουν ψυχολογία και, καπάκι, κάνουν το 11-11. Με ρώτησε και ο πρόεδρος, «γιατί δεν πήρες τάιμ άουτ;» Εκείνη τη στιγμή το κρατάω το τάιμ άουτ, διότι θέλω, αν έχω μία ευκαιρία στο τέλος να βάλω ένα γκολ, να έχω αυτό το πλεονέκτημα.

-Εκεί στράβωσε τελείως το σχέδιο.

Εκεί στράβωσε εντελώς. Μας βάζουν, θυμάμαι, δύο γκολ οι Αμερικανές, σε παραπάνω, με την πρώτη πάσα. Δεν στήθηκαν, δηλαδή. Μας έβαλαν ένα γκολ από το «5» (σ.σ. στη θέση του αριστερού εξτρέμ) η Ορτίθ ψηλοκρεμαστό. Δεν πρέπει να έχει βάλει άλλο τέτοιο γκολ αυτή η γυναίκα. Όλα έγιναν εκείνο το πεντάλεπτο. Είχαμε ουσιαστικά καταρρεύσει ψυχολογικά μόλις έγινε το 11-11. Όταν χάσαμε το πέναλτι και έγινε το 11-11, καταρρεύσαμε ψυχολογικά.

-Αυτό έγινε σε όλη την ομάδα…

Εκεί, το τάιμ άουτ, θα μπορούσε να παίξει ρόλο να εμψυχώσω κάποια παίκτρια παραπάνω, να μπει κάποια άλλη και να κάνει τη διαφορά…

-Το έχεις σκεφτεί; Είσαι στην αμφιβολία, «έχω κάνει λάθος, αλλά μπορεί και να μην έχω κάνει λάθος»;

-Ναι, είμαι σε αυτήν την αμφιβολία. Δεν ξέρω πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα, δεν ήταν, δηλαδή, μία κατάσταση που θα έπαιρνες τάιμ άουτ στην τελευταία φάση του παιχνιδιού και αν έμπαινε γκολ ή δεν έμπαινε, εσύ θα έκανες αυτό που έπρεπε. Εκείνη την ώρα, ή έπρεπε να πάρεις το τάιμ άουτ για να προσπαθήσεις να ξυπνήσεις την ομάδα, μπας και γίνει κάτι, ή να το κρατήσεις το τάιμ άουτ, μπας και υπάρξει κάποια περίπτωση στο τέλος να βάλεις γκολ, να νικήσεις ή να ισοφαρίσεις.

-Πάντως ο Ολυμπιακός την είχε σε ύπνωση για 28 λεπτά.

Παίζει ρόλο πώς θα σφυρίξει ο διαιτητής. Δηλαδή, όταν έχεις μία ομάδα που πρεσάρει από το λαιμό και εσύ την επιβραβεύεις σφυρίζοντας επιθετικά φάουλ, εκεί δεν μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.

Ο Ολυμπιακός, η Κίρισι και το… Κίρισι

-Ε, και στο Κίρισι (σ.σ. το 2017) σχεδόν παρεμφερής δεν ήταν η κατάσταση;

Ναι, αλλά ξέρεις ποια ήταν η διαφορά στο Κίρισι; Η Κίνεφ ήταν μπροστά συνεχώς. Δεν ήταν αυτό στη Σαμπαντέλ, που πέντε λεπτά δεν μπορούσαμε να κάνουμε μια επίθεση. Άμα δεις το παιχνίδι, η Ασημάκη είναι στα πέντε μέτρα συνεχώς. Την τραβάνε, την σπρώχνουν, την αγκαλιάζουν, στην επίθεση είμαστε στα 12 μέτρα και δεν μπορούσαμε να σουτάρουμε. Αυτές ήταν απελπισμένες, πάνω στην απελπισία έπαιξαν αυτό που έπαιξαν, τους βγήκε, δεν ήθελε και πολύ. Στο Κίρισι, η Κίνεφ ήταν μπροστά στο σκορ. Κάναμε εμείς ένα μπραφ, την φτάσαμε, φύγαμε στην κόντρα και έσβησαν τα φώτα. Τότε, ο διαιτητής ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ το παιχνίδι! Το άφησε να συνεχιστεί. Και σηκώνεται ο Λότζι (Τζιάνι, υπεύθυνος της LEN), πάει και τον πιάνει και του λέει «σταμάτα». Είναι άλλα αυτά που έγιναν τότε. Δεν είναι ότι έσβησαν τα φώτα και ο διαιτητής διέκοψε. Με το που πέφτουν, κοιτάζουμε όλοι και είναι η Μπιανκόνι και πάει να βάλει γκολ.

Να σου πω, όμως, κάτι; Εκεί θα γινόταν κάποια στιγμή. Στο ξενοδοχείο το πρωί, πριν τον τελικό, έφτιαχναν την αίθουσα που θα γινόταν το γλέντι. Τα έβλεπες και λες, «πού πάω;» Κατάλαβες; Σαν πρόβατο στη σφαγή.

-Το έχεις ξανανιώσει αυτό πάντως, και στο Σαμπαντέλ το 2011, που πήγατε σχεδόν χωρίς αποστολή…

Τότε ήταν για γέλια. Να σκέφτεσαι τώρα, εποχές που ο Ολυμπιακός δουλεύει επαγγελματικά, αυτά που γίνονταν τότε, βάζεις τα γέλια.

-Άλλαξαν πάρα πολύ τα πράγματα.

-Προς το καλύτερο, από εδώ και πέρα θα είναι ακόμα καλύτερα. Αλλά αυτά που περάσαμε, αυτά που κάναμε, δεν μπορεί να τα διανοηθεί κάποιος άλλος που δεν ήταν στον Ολυμπιακό και δεν τα είχε ζήσει από πρώτο χέρι. Ρε παιδί μου, ότι δεν είχες να πληρώσεις το ρεύμα των αθλητριών, δεν είχαν πετρέλαιο, η άλλη είχε φύγει και είχε πάει στο «Dancing with the Stars» και γύρισε με έναν αστράγαλο τόσο… Η άλλη έφυγε γιατί δεν την έβαζες να παίζει. Τα κορίτσια που ήρθαν τα τελευταία χρόνια, ήρθαν με τη νοοτροπία ότι «πάω σε ένα μεγάλο σύλλογο, που πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη». Οι άλλες, που ήταν εδώ, βρίσκονταν σε μια ομάδα ρεμπέτ ασκέρ: «Είμαι στον Ολυμπιακό, πληρώνομαι, δεν μου ζητάει κανένας να πάρω το πρωτάθλημα και το πρωτάθλημα Ευρώπης». Εκείνες που ήρθαν τα τελευταία χρόνια, ήρθαν με αυτήν τη νοοτροπία: «Πρέπει να πάρω το πρωτάθλημα και το πρωτάθλημα Ευρώπης».

-Τώρα είναι και πιο απαιτητικό το πρωτάθλημα, έχει το σερί…

Ναι, αλλά η νοοτροπία που έχουν τώρα αυτές οι παίκτριες, είναι η εξής: Δεν γίνεται να χάσω το πρωτάθλημα. Δεν μπορώ να το χάσω, είμαι καλύτερος, όπως και να έχει, και θα το πάρω. Αυτό, όμως, χτίζεται μέσα από την προπόνηση. Ότι είσαι ο Ολυμπιακός, δεν σημαίνει τίποτα. Αν κάνεις πλάκα, αν δεν κάνεις προπόνηση, κινδυνεύεις.

-Πάντως, μια και μιλάμε για την Κίρισι, άνετα σε φανταζόμουν προπονητή αυτής της ομάδας.

Είχε γίνει κουβέντα. Το 2019. Θα σου πω μία ιστορία που είναι αληθινή και δεν την ξέρει πολύς κόσμος. Είχε γίνει το ’19 το κονέ, με βρίσκει ο Λότζι και μου λέει «σε ενδιαφέρει να πας στην Κίρισι;» «Εννοείται ότι με ενδιαφέρει». Μου λέει, «κοίταξε, ο πρόεδρος είναι πολύ φίλος μου», του απαντάω «το ξέρω αυτό, το έχω καταλάβει». Συνεχίζει, λοιπόν, και μου λέει ότι «ενδιαφέρονται να διώξουν τον Καμπάνοφ και να πάρουν έναν προπονητή και τους είπα ότι εσύ είσαι η καλύτερη επιλογή». Λέω, «σας ευχαριστώ πάρα πολύ, με τιμά ιδιαιτέρως, αν γίνει κάτι, να με ειδοποιήσετε».

Με παίρνει, λοιπόν, κάποια στιγμή τηλέφωνο ο Λότζι και μου λέει το εξής. Έχουν φωνάξει τον Καμπάνοφ. Δεν θέλουν να τον διώξουν, εκεί σέβονται τα ονόματα. Θα του έδιναν τα ίδια λεφτά να είναι τεχνικός σύμβουλος. Να κάνει το γενικό κουμάντο. Να πληρώνεται και να πάω εγώ προπονητής. Με το που έγινε η συνάντηση του προέδρου με τον Καμπάνοφ, πάει και του δείχνει ένα μετάλλιο, του λέει «πρόεδρε, αυτό είναι το χρυσό μου μετάλλιο από τους Ολυμπιακούς της Μόσχας και στο χαρίζω, για ό,τι έχεις κάνει για μένα». Και λέει ο πρόεδρος, «δεν μπορώ να τον διώξω». Μένει προπονητής και ένα χρόνο μετά πεθαίνει! Και λέω στον Λότζι, «κύριε Τζιάνι, το καταλαβαίνω απόλυτα». Όχι να τον διώξει, να τον κάνει τεχνικό σύμβουλο. Ήθελε να είναι προπονητής. Στην καρέκλα του προπονητή πέθανε. Εκεί έχασα την ευκαιρία να πάω στην Κίρισι.

Η Εθνική ομάδα και ο Καναδάς

-Σκέφτεσαι το ενδεχόμενο να παίξεις με την Ελλάδα προολυμπιακό τουρνουά;

Προολυμπιακό κιόλας; Νομίζω όχι, διότι λογικά η Κίνα παίζει με την Ιαπωνία στο Ασιατικό, οπότε νικάει και πάει. Αν φτάσω να παίζω εκεί, δεν έχουμε καμία τύχη. Πάει να πει ότι έχουμε χάσει από την Ιαπωνία, οπότε πού να πάμε κοντά στις ευρωπαϊκές ομάδες.

-Ο Δουδέσης, πάντως, έχει έρθει δύο φορές σε δύσκολη θέση (σ.σ. απέναντι στην εθνική ομάδα).

Η Ολλανδία όπως και η Ελλάδα είναι γεμάτες ταλέντα. Το υλικό τους είναι να παίρνουν μετάλλια. Οι Ολλανδοί παίρνουν μετάλλια, αν και δεν τα καταφέρνουν στα κρίσιμα. Αλλά αν δεις τώρα, από το Τόκιο και μετά, ποιες ομάδες έχουν αλλάξει και ποιες έχουν μείνει σχεδόν ίδιες, θα δεις ότι η Ελλάδα, με το υλικό που έχει, αλλά και η Ολλανδία… Εγώ τώρα μιλάω για την Ελλάδα, γιατί είναι η χώρα μου. Με το υλικό που έχει, είναι μέσα στην τετράδα σε όλες τις διοργανώσεις. Βάσει ρόστερ, η Ελλάδα τα έχει όλα. Έχει φουνταριστές, το καλύτερο δίδυμο μαζί με την Ισπανία, δεν υπάρχει άλλο τέτοιο. Περιφερειακές; Δεν υπάρχουν τέτοιες περιφερειακές. Όταν πέρυσι ο Ολυμπιακός έφτασε και πήρε το Κύπελλο Ευρώπης μόνο με Ελληνίδες, μόνο με Ελληνίδες, πάει να πει ότι έχεις 10 παίκτριες που μπορούν να παίξουν στην εθνική ομάδα απέναντι σε οποιαδήποτε αντίπαλο.

-Τερματοφύλακα έχει;

Εγώ νομίζω ότι η Ιωάννα (σ.σ. Σταματοπούλου) είναι πολύ καλή για αυτό το επίπεδο. Και στο συγκεκριμένο σύστημα, που νομίζω ότι θα παίξει η Αλεξία (σ.σ. Καμμένου), ταιριάζει πάρα πολύ, το έχω πει και στην Αλεξία. Έχει σημασία αυτό, ένας παίκτης να ταιριάζει σε ένα σύστημα. Νομίζω ότι η Ιωάννα, όσες φορές κλήθηκε να πρωταγωνιστήσει, ειδικά τον καιρό που η Χρυσή (σ.σ. Διαμαντοπούλου) ήταν τραυματίας, ήταν η καλύτερή μας παίκτρια. MVP των τελικών. Όσες φορές έχει μπει να παίξει, το βασικότερο όλων, αλλαγή, ήταν πάρα πολύ καλή. Και στον τελικό του Κυπέλλου και στο τελευταίο παιχνίδι με την Κίρισι, μπήκε και γύρισε το παιχνίδι. Είναι μέσα στις τοπ 5 τερματοφύλακες του κόσμου. Ειλικρινά, νομίζω ότι είναι η μοναδική αθλήτρια που έχω αδικήσει στον Ολυμπιακό.

-Από όλες;

Από όλες. Θα έπρεπε να έχει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Και της το έχω πει, ποτέ δεν με κρέμασε. Ποτέ δεν μπήκε μέσα, ως αλλαγή, να είναι στραβωμένη και να μην παίξει. Ποτέ! Αλλά και όταν έπαιξε πρώτη, ήταν η καλύτερή μας παίκτρια. Αν θελήσει να βελτιώσει κάποια πράγματα στην τεχνική της -γιατί δεν θέλει, αρνείται να αλλάξει στυλ- αν αλλάξει κάποια πράγματα θα βελτιωθεί πάρα πολύ. Βάλε κάτω τις άλλες τερματοφύλακες να δεις. Ποια έχει η Ισπανία; Ποια έχει η Ρωσία; Τι να λέμε τώρα, μόνο η Ουγγαρέζα είναι καλή. Και εντάξει, λέμε ότι η Τζόνσον είναι στην Αμερική. Αν δεις τη δεύτερη της Αμερικής, θα γελάς. Μη λέμε τώρα ότι δεν έχουμε τερματοφύλακα. Πρέπει να δούμε με ποιους παίζουμε. Αν παίζεις απέναντι στην Τζόνσον, η οποία έχει πάντως χτυπητές αδυναμίες, εντάξει, υπερτερεί η άλλη. Αλλά σε καμία άλλη περίπτωση δεν υπερτερεί η αντίπαλη τερματοφύλακας.

-Έχεις πει ότι η Ελλάδα θα νικήσει την Αμερική. Συνεχίζεις να το ενστερνίζεσαι;

-Ακόμα περισσότερο τώρα. Και η Αμερική έχει χάσει κάποιες παίκτριες-κλειδί, που ήταν πολλά χρόνια στην ομάδα, αλλά και διότι νομίζω ότι η Ελλάδα, την επόμενη διετία-τριετία θα κάνει μεγάλες νίκες.

-Άκουσα ότι στον Καναδά τελείωσαν τη συνεργασία τους μαζί σου επειδή θεωρούσουν πολύ αυστηρός.

Τώρα, ύστερα από χρόνια, που έμαθα και συνδύασα κάποια πράγματα, έπαιζε πολύ μεγάλο ρόλο το πολιτικό κομμάτι. Εγώ θα άφηνα, όπως φαινόταν, έξω από την ομάδα κάποιες παίκτριες, Γαλλοκαναδές, δηλαδή του Μόντρεαλ, που είχαν επιρροή σε πρόσωπα της Ομοσπονδίας. Ένα ήταν αυτό. Δεύτερον, το περιβάλλον στον Καναδά, οι αθλήτριες, οι προπονητές, δεν νομίζω ότι έχουν την αυταπάρνηση να κάνουν το βήμα παραπάνω και να πάρουν μετάλλια. Από ό,τι κατάλαβα φέτος το καλοκαίρι, ο σκοπός τους είναι βασικά να υπάρχει η ομάδα για να έχουν μια δουλειά, να περνούν καλά πάνω από όλα και αν έρθουν και τα αποτελέσματα, καλώς να έρθουν. Δεν θα θυσιάσουν όλο αυτό για το αποτέλεσμα. Όταν η ομάδα του Καναδά έχει Ολυμπιακούς τον Αύγουστο και φεύγει από τον Καναδά τον Μάιο για να πάει: στην Αμερική δύο εβδομάδες, στην Ιταλία δύο εβδομάδες, στην Ελλάδα δύο εβδομάδες, στην Ουγγαρία δύο εβδομάδες και στην Ιαπωνία πριν τους Ολυμπιακούς άλλες δύο εβδομάδες, έφτασαν εκεί και ήθελαν να γυρίσουν στο σπίτι τους, δεν ήθελαν να βλέπουν νερό. Έλειπαν τρεις μήνες. Το καταλαβαίνεις τι είναι να λείπεις τρεις μήνες και να γυρίζεις όλον τον κόσμο; Πώς θα μπεις να παίξεις; Άδειος. Σωματικά, πνευματικά, ψυχολογικά. Λίγο μυαλό…

Είχαμε ανθρώπους που ήταν απίστευτα καταρτισμένοι, με ντοκτορά, με PhD και δεν καταλάβαιναν απλά πράγματα. Τους έλεγες, δεν μπορείς να έχεις 14-15 παίκτριες στον Καναδά ένα χρόνο να κάνουν προπόνηση. Δεν είσαι η Αμερική. Η Αμερική έχει 26 παίκτριες, που αν βάλεις 13 και 13, η μία θα βγει πρώτη στους Ολυμπιακούς και η άλλη, δεύτερη. Παίζουν διπλό και είναι σαν να παίζουν τελικό Παγκόσμιου Πρωταθλήματος. Εσύ, ως Καναδάς, δεν έχεις 13η παίκτρια. Άσε τις να παίξουν στον Ολυμπιακό, την Οριζόντε, τη Σαμπαντέλ, τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, να παίξουν Ευρωλίγκα. «Όχι», λέει, «η Αμερική κάνει αυτό». Η Αμερική είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. Έχει 26 από 126. Εσύ 13η δεν έχεις. Πήγε η 13η στη Σαμπαντέλ φέτος, έπαιξε ένα παιχνίδι και την έδιωξαν. Δεν παίζει ούτε στο εσωτερικό διπλό. Οι περισσότερες του Καναδά ψάχνουν να βρουν ομάδες που δεν βρίσκουν. Ποια θα είναι η ποιότητα της προπόνησης;

Έφυγαν, σου λέω, τον Μάιο, τους έστειλα στη Νάξο μέσω Ολυμπιακού και λένε ότι ήταν η καλύτερη περίοδος του καλοκαιριού. Έπαθαν πλάκα, φαγητό… Αυτά θέλουν, δεν θέλουν άλλα. Πήγαμε στην Αυστραλία και ήταν όλη μέρα στη θάλασσα. Όχι μόνο οι αθλήτριες, όλο το σταφ! Και τους λέω, «εγώ τι θα πω στις αθλήτριες; Μην κάνετε μπάνιο και εσείς θα είστε στη θάλασσα;» Καταλαβαίνεις τι είχα να αντιμετωπίσω. Εγώ πήγα για μπάνιο, που το είχα άχτι να κάνω στον ωκεανό, την τελευταία μέρα, αφού τελείωσαν τα παιχνίδια. Πήγα και έκανα μια βουτιά και βγήκα. Και αυτοί ήταν όλη μέρα πασαλειμμένοι στην πισίνα. Άκου ρε, στην πισίνα! Τους έδιωξα από την πισίνα. Ε, δεν θα με διώξουν;

-Μα δεν μπορούν να παραγνωρίσουν την τετράδα που τους έφτασες στο Παγκόσμιο της Βουδαπέστης…

Δεν τους νοιάζει, αυτό σου λέω. Αν το έκανα αυτό με την Κίνα, θα μου έδιναν ένα εκατομμύριο το χρόνο.

Η Dream Team του Ολυμπιακού

-Θέλω να μου πεις μία παίκτρια που δεν είχες στον Ολυμπιακό και θεωρούσες ότι θα σου έκανε πιο εύκολη τη ζωή.

-Μία παίκτρια, που επανειλημμένως της έχω κάνει πρόταση να έρθει στον Ολυμπιακό και δεν ήρθε από κακό τάιμινγκ, είναι η Άννα Εσπάρ. Από τις αγαπημένες μου παίκτριες, είναι ο ιθύνων νους της ισπανικής ομάδας, όποτε πάει αυτή καλά πηγαίνουν οι ομάδες της, παίζει σε όλες τις θέσεις και προσφέρει και στο σκοράρισμα, αν χρειαστεί, αν και είναι η πλέι μέικερ. Αρκετές φορές έχουμε μιλήσει και κάθε φορά κάτι υπήρχε.

-Πες μου την κορυφαία σου ομάδα, ποτ πουρί, στον Ολυμπιακό.

Η Χρυσή στο τέρμα σίγουρα, η Μπάκλινγκ άμυνα, η καλύτερη αμυντικός και νομίζω ότι ήταν η καλύτερη ξένη που είχαμε ποτέ, 100%, είναι σίγουρες θέσεις αυτές. Δεξιά, Ελευθερία (σ.σ. Πλευρίτου), Τσουκαλά, Έμολο. Αριστερά, Άλκηστη, Μπιανκόνι, Φαν Μπέλκουμ. Πίσω Τομάσκοβιτς, Μπάκλινγκ. Μπροστά Ασημάκη, Ασέλ (σ.σ. Γιακάεβα). Τερματοφύλακες Χρυσή, Ιωάννα. Ακόμα μία η Νικόλ (σ.σ. Ελευθεριάδου), η Μαργαρίτα (σ.σ. Πλευρίτου) θα μπορούσε να είναι. Και η Φιλιώ (σ.σ. Μανωλιουδάκη).

-Αν είχες δικαίωμα να πάρεις μία παίκτρια μαζί σου στην Κίνα για να αισθάνεσαι πιο ασφαλής;

Τη Χρυσή. Ή την Ιωάννα ή τη Χρυσή. Άμα έχεις τέρμα, όλα τα άλλα τα βρίσκεις.