ΡΑΦΑΕΛ ΝΑΔΑΛ: Η νίκη του πνεύματος και της ψυχής

Ο Ράφα Ναδάλ εξέπληξε ακόμα και τον εαυτό του, αλλά όχι τον Γιάννη Λαμπίρη ο οποίος εξηγεί το γιατί… 

Η υπεροψία του Νόβακ Τζόκοβιτς που θεώρησε ότι θα παραμείνει (και θα μπορέσει να αγωνιστεί) σε μια σοβαρή χώρα που σέβεται τους νόμους που βάζει, απλά και μόνο με το όνομά του, μας χάρισε μια από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του τένις.

Διότι πολύ απλά εάν ο Σέρβος είχε πάει εμβολιασμένος στην Αυστραλία θα είχε βρεθεί στα ημιτελικά με τον Ράφα Ναδάλ και δύσκολα θα ζούσαμε το χθεσινό έπος του Ισπανού.

Κόντρα στον Ρώσο…ΜακΕνρό (ναι μπορεί να μην τον έχει φτάσει ακόμα σε αγωνιστική αξία, αλλά στη γκρίνια και στην κάθε είδους απίθανη διαμαρτυρία ο Μεντβέντεφ είναι το «αντίγραφο» του ιδιότροπου Αμερικάνου ο οποίος πιά χλευάζει ο ίδιος τον εαυτό του στην εκπομπή που κάνει για το άθλημα που λάτρεψε και λατρεύει) ο Ράφα Ναδάλ έδωσε ένα δωρεάν μάθημα πίστης, μαχητικότητας και αυταπάρνησης.

Ένας άνθρωπος, φαινόμενο στο χώρο του τένις, και όχι μόνο, ο οποίος στα 36 του επέστρεψε μετά από μια μακρόχρονη αποχή όπου κάποια στιγμή ήταν με πατερίτσες (με τον ομοιοπαθούντα καλό του φίλο και μεγάλο αντίπαλο Ρότζερ Φέντερερ) και όχι απλά μπήκε να παίξει ένα απλό παιχνίδι, αλλά έφτασε  στον τελικό του Αυστραλιανού Οπεν, και το κατέκτησε με ανατροπή από το 0-2 απέναντι στον κατά πολύ νεότερο και πιο φορμαρισμένο παίκτη του τουρνουά, τον Ντανίλ Μεντβέντεφ μετά από πέντε και πλέον ώρες εκπληκτικού τένις.

Με τα γούρια του (το τελετουργικό που τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια στα σερβίς του), τις κραυγές του σε κάθε επιστροφή μπαλιάς και τα δάκρυα χαράς στο φινάλε για κάτι που ίσως ούτε ο ίδιος δεν θα πίστευε ότι μπορεί να καταφέρει πριν από ένα μήνα.

Όταν ο Ναδάλ μπήκε στο χορό, όχι απλά χόρεψε

Άλλα όταν μπήκε στο χορό, όχι απλά χόρεψε αλλά έφτασε μέχρι το τέλος με την ποιότητα που τον διακρίνει τόσα χρόνια και που τον έφτασε στο να γίνει ο πρώτος τενίστας στην ιστορία που θα φτάσει τους 21 τίτλους γκράν σλάμ (με Τζόκοβιτς και Φέντερερ να είναι στους 20).

Το 2009 σε ηλικία μόλις 23 χρονών είχε πάρει ξανά το Αυστραλιανό Οπεν και επέστρεψε στην κορυφή της Μελβούρνης για 2^η φορά στην καριέρα του στα 36 του μετά από 13 ολόκληρα χρόνια.

«Χωρίς αμφιβολία, ήταν ο πιο απρόσμενος τίτλος μου. Έκπληξη για όλους, και για εσάς νομίζω. Και ειδικά για μένα, γιατί ξέρω πώς ήρθα εδώ. Ήταν πολύ συναισθηματική νύχτα. Ακόμα και τώρα είμαι διαλυμένος. Δεν μπορώ να σκεφτώ πολύ, δεν θυμάμαι πολλές στιγμές του αγώνα. Δεν ήμουν έτοιμος για τέτοια μάχη, δεν είχα προπονηθεί αρκετά για να είμαι έτοιμος. Ήταν όμως μια ξεχωριστή βραδιά. Έδωσα ό,τι είχα μέσα μου και, πιστέψτε με, είμαι πάρα πολύ κουρασμένος, από όλες τις απόψεις, δεν μπορώ να γιορτάσω. Ήταν, όμως, η μέρα για να τα δώσεις όλα. Το απόλαυσα. Απόλαυσα τα συναισθήματα. Και έχω τώρα το τρόπαιο που σημαίνει τα πάντα. δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος. Θα ήθελα τώρα να αποθεραπευτώ και να το γιορτάσω λίγο» είπε με απόλυτη ειλικρίνεια στη συνέντευξη Τύπου ενώ στην τελετή απονομής κάποια στιγμή ζήτησε μια καρέκλα για να κάτσει γιατί ένοιωθε το σώμα του να τον εγκαταλείπει.

Πολλοί, όταν ο Μεντβέντεφ έκανε το μπρέικ και ισοφάρισε σε 5-5 στο 5^ο σετ μην αφήνοντας τον να τελειώσει τον αγώνα στο 6-4 με το δικό του σερβίς είπαν: «Ως εδώ ήταν ο Ναδάλ».

Ο Ναδάλ έπαιζε με την ψυχή του

Αλλά ο Ισπανός απάντησε με μπρέικ στο μπρέικ και μετά τελείωσε τον αγώνα της ζωής του γιατί χθες δεν έπαιζε – από ένα σημείο και μετά – με το σώμα του αλλά με την ψυχή του.

«Δεν με ενδιαφέρει να είμαι ο κορυφαίος, απλά απόλαυσα το ότι μπόρεσα ξανά να αγωνιστώ και να χαρώ το παιχνίδι. Απόλαυσα όλα τα συναισθήματα» είπε συγκινημένος γιατί αυτό δεν ήταν απλά το 21^ο του νικηφόρο γκράν σλάμ.

Ήταν η νίκη της ζωής του κόντρα στο χρόνο, κόντρα στις ατυχίες κόντρα στους φριχτούς πόνους των τελευταίων μηνών.

Ιδιαίτερα τα σοβαρά θέματα με τα γόνατά του τα τελευταία χρόνια αλλά και τη μέση του, θα είχε «λυγίσει» το 98% των ανθρώπων, όχι όμως το Ράφα Ναδάλ που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του κάθε φορά έχοντας ως μεγαλύτερο πλεονέκτημα την πνευματική του δύναμη που τον κρατάει όρθιο εκεί που όλοι νομίζουν ότι θα τα παρατήσει, ότι θα εγκαταλείψει.

Ο Ράφα Ναδάλ, όταν κλείσουν την καριέρα τους οι τρεις κορυφαίοι (Τζόκοβιτς-Φέντερερ-Ναδάλ) πιθανότατα δεν θα είναι πρώτος στη λίστα των κατακτήσεων γκράν σλάμ. Θα είναι όμως αυτός που θα έχει αναγεννηθεί τις περισσότερες φορές και μόνο για αυτό αξίζει να του βγάλει κανείς το καπέλο, ξανά και ξανά.

Υ.Γ. Ο χθεσινός αγώνας, αποτελεί για τους περισσότερους (και για τον Στέφανο Τσιτσιπά) ένα δωρεάν φροντιστήριο για το πως μπορεί κανείς να ξεπερνάει τον εαυτό του, ακόμα και τη στιγμή που δεν το περιμένει ίσως ούτε ο ίδιος !

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News