ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΟΜΟΓΛΟΥ: Ο Ολυμπιακός κάποτε αγόραζε «Ζιοβάνι», τώρα τους δημιουργεί!

Ανήμερα της άφιξης του sportday.gr στις θάλασσες του διαδικτύου, το ελληνικό ίντερνετ πλημμύρισε χθες από εικόνες του Ζιοβάνι, με αφορμή τη συμπλήρωση 22 χρόνων από την πραγματοποίηση μιας «μυθικής», για τα δεδομένα του ποδοσφαίρου μας, μεταγραφής!
Από τις 8 Ιουλίου 1999 (όταν ο Ολυμπιακός έκλεινε το deal για τον σπουδαίο Βραζιλιάνο) έχουν αλλάξει πολλά. Στους «ερυθρόλευκους», στο παγκόσμιο και το ελληνικό ποδόσφαιρο, στη χώρα ολόκληρη.

Μια φορά κι έναν καιρό το χρήμα έρρεε από τα μπατζάκια μας, οι ελληνικές ομάδες μπορούσαν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον ακόμη και παικτών από τις κορυφαίες λίγκες της Γηραιάς Ηπείρου. Με τον πρωταθλητή – και όχι μόνο – να έχει σχεδόν κάθε σεζόν εξασφαλισμένη παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, με τις ελληνικές ομάδας να αναρριχώνται σταδιακά ακόμη και μέχρι την όγδοη θέση στο ranking της ΟΥΕΦΑ, με την Ελλάδα, γενικότερα, να ζει περίοδο… παχιών αγελάδων (μην κοιτάτε που από το πολύ φαί, φούσκωσε η κοιλιά μας και… έσκασε σαν μπαλόνι).

Καταλαβαίνω ότι ο μέσος οπαδός πάντα έχει την επιθυμία να τρέχει στα αεροδρόμια και να υποδέχεται αστέρια όπως ο «Ζιο». Θεμιτό, αλλά μην νομίζετε ότι είναι και το πιο υγιές για την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό ενός σύγχρονου ποδοσφαιρικού οργανισμού. Ιδιαίτερα στις σημερινές εποχές.

Στον Ολυμπιακό, έχουν αντιληφθεί από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ότι οι υγιείς ομάδες δεν αγοράζονται, αλλά χτίζονται. Και υπηρετούν με προσήλωση ένα πλάνο που – ανεξαρτήτως τίτλων ή επιτυχιών – αποτελεί το θεμέλιο λίθο κάθε σύγχρονου ποδοσφαιρικού κλαμπ. Το κάνουν, μάλιστα, πολλές φορές κόντρα και στο… dna του μέσου οπαδού που θέλει να τρέχει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» για να υποδέχεται σύγχρονους ποδοσφαιρικούς «θεούς».

Ναι, και ο σημερινός Ολυμπιακός βγάζει από τα ταμεία του ουκ ολίγα εκατομμύρια για να αποκτήσει ποδοσφαιριστές που θα τον ανεβάσουν επίπεδο. Μια πανηγυρική φωτογραφία του Γιουσέφ Ελ Αραμπί, αρκεί να μας το υπενθυμίζει…

Ωστόσο, η μεγαλύτερη και πλέον ανεκτίμητη «ερυθρόλευκη» μεταγραφή της εποχής Μαρινάκη είναι η μετάλλαξη ολόκληρου του οργανισμού σε «βιομηχανία» εξέλιξης και ανάδειξης πρωτογενών «ποδοσφαιρικών προϊόντων».

Το μέλλον ενός Ολυμπιακού που δημιουργεί ποδοσφαιριστές, είναι πολύ πιο σίγουρο και εξασφαλισμένο από αυτό ενός Ολυμπιακού που στηρίζεται αποκλειστικά στην αγορά τους…

Ο Ολυμπιακός πλέον δεν χρειάζεται απαραίτητα να αγοράζει «Ζιοβάνι» για να οριοθετεί το αγωνιστικό του μέλλον. Τους δημιουργεί! Επενδύοντας σε ένα υπερσύγχρονο προπονητικό κέντρο και στελεχώνοντας ένα τμήμα σκάουτινγκ πολύ υψηλών προδιαγραφών, «κατασκευάζει» ποδοσφαιριστές και εκτοξεύει τη χρηματιστηριακή και αθλητική τους αξία.   

Ο Μαντί Καμαρά (το κορυφαίο παράδειγμα του project) δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη, πριν φορέσει τα ερυθρόλευκα. 21 ετών ήταν, στην Αζαξιό αγωνιζόταν και σήμερα μετά από τρία χρόνια στις εγκαταστάσεις του Ρέντη κοστολογείται με περισσότερα από 20 εκατομμύρια ευρώ στη διεθνή αγορά.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, ενδεχομένως και… αντι εμπορικά. Όλοι μας (και όχι μόνο στην Ελλάδα) λατρεύουμε να αγαπάμε τις «αγορές παικτών» και αντιμετωπίζουμε με διστακτικότητα ποδοσφαιριστές που αναπτύσσονται μέσα στην ίδια μας την ομάδα, όποια κι αν είναι αυτή. Ωστόσο, δεν είναι αυτός ο δρόμος που οδηγεί στην εξυγίανση και την ανάπτυξη έναν ποδοσφαιρικό οργανισμό. Αντίθετα είναι ένα μονοπάτι που μπορεί να οδηγήσει σε έναν κόσμο εφήμερης χαράς, που όμως μπορεί να συνοδεύεται μακροπρόθεσμα από καταστροφικές συνέπειες για οποιοδήποτε κλαμπ.

Κι αν μη τι άλλο, το μέλλον ενός Ολυμπιακού που δημιουργεί ποδοσφαιριστές, είναι πολύ πιο σίγουρο και εξασφαλισμένο από αυτό ενός Ολυμπιακού που στηρίζεται αποκλειστικά στην αγορά τους…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News