ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΦΙΝΑΣ: Το παιδί-θαύμα που (ακόμη) ψάχνεται…

Αυτό το καλοκαίρι δεν έχει προηγούμενο για το ελληνικό μπάσκετ. Ακούγεται ίσως κάτι τρανταχτό το συγκεκριμένο συμπέρασμα, ποιος όμως τον χειμώνα δεν θα σκεφθεί «πού πήγαν και τι κάνουν οι Σπανούλης, Ζήσης, Μπουρούσης, Περπέρογλου»; Οι τρεις πρώτοι της ίδιας γενιάς, λίγο αργότερα έλαμψε το άστρο του Στράτου, ωστόσο το άθλημα γίνεται φτωχότερο. Και ποιοι θα τους διαδεχθούν; Εδώ είμαστε.

Μια ελπίδα μεγάλη υπήρξε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος που πριν από όχι πολλά χρόνια είχε διαφημιστεί ως το next big thing του εγχώριου μπάσκετ και της παραγωγικής διαδικασίας. Καθόλου άδικες οι πολλές προσδοκίες. Πάνω από δύο μέτρα κορμί, αριστερόχειρας, με έφεση στο σκοράρισμα, ένας παίκτης all around που έκανε θραύση στις μικρές εθνικές ομάδες και αντιμετωπίζοντας παιδιά της ηλικίας του. Φόρεσε νωρίς τα πράσινα του Παναθηναϊκού, έκανε μια στάση στον ΠΑΟΚ και εδώ και μια διετία ήταν στο δυναμικό του Ολυμπιακού. Από το Σάββατο αναζητεί τον επόμενο σταθμό του.

Θα ήταν άδικο να ειπωθεί ότι δεν βγάζουμε ταλέντα ως χώρα τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο. Παραδείγματα υπάρχουν και διαψεύδουν όσους υποστηρίζουν το αντίθετο. Εκεί που τα χαλάμε είναι στη μετάβαση από την εφηβική ηλικία στην ανδρική.

Μάλλον και ένα νέο μονοπάτι να προχωρήσει. Ακόμη είναι στα 24 χρόνια του. Δεν πρόκειται για βετεράνο- εμείς βλέπουμε χρόνια στα παρκέ τον Χαραλαμπόπουλο. Αλλά διάολε, γιατί αυτός ο τόσο ταλαντούχος παίκτης δεν εξελίχθηκε όσο θα έπρεπε; Τι έκανε λάθος; Μήπως η ευθύνη πρέπει να βαραίνει τον ίδιο ή όσους δούλεψαν και ασχολήθηκαν μαζί του; Εκτός πάλι αν  πάσχει από το σύνδρομο …Νίνη. Ξέρετε, τον καταπληκτικό νεαρό που όταν εμφανίστηκε με το τριφύλλι στο στήθος ήταν σχεδόν 16 και οι ειδικοί αναφέρονταν με λόγια απίστευτα θερμά. Τελικά, κάθε προοπτική κάηκε στην πορεία των χρόνων. Θα ήταν άδικο να ειπωθεί ότι δεν βγάζουμε ταλέντα ως χώρα τόσο στο μπάσκετ όσο και στο ποδόσφαιρο. Παραδείγματα υπάρχουν και διαψεύδουν όσους υποστηρίζουν το αντίθετο. Εκεί που τα χαλάμε είναι στη μετάβαση από την εφηβική ηλικία στην ανδρική. Από τη μία πίστα στην άλλη. Το πλέον δύσκολο.

Ισως γιατί τα μυαλά των νεαρών «φεύγουν» και ζαλίζονται από την γοητευτική ζωή που ξεδιπλώνεται μπροστά τους και τους κλείνει , πολλά υποσχόμενη , το μάτι. Εδώ είναι ο ρόλος των προπονητών. ‘Η  των αθλητικών ψυχολόγων. Αλλά και γενικότερα ιδού ένα «θέμα» μείζον για την κοινωνία μας, να αξιοποιεί τους νέους και το ταλέντο τους, όχι να τους βλέπει να χάνονται ή να λοξοδρομούν.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News