Ολυμπιακός: Ο Κώστας Σλούκας πέρασε το νόμο του οριστικά

Ο Κώστας Σλούκας μοιάζει να προέρχεται από μια παιδική ηλικία που, πριν πάρει μπόι, ήταν ο κοντός της παρέας. Αυτή η εικόνα προφανώς δεν ισχύει, αλλά θα γινόταν να σχετίζεται με την πραγματικότητα, αν η παρέα του ήταν μία ομάδα μπάσκετ. Το βήμα του είναι γοργό και με αυτό πιθανώς άκουγε τα σχολιανά του από τους φίλους του: «Κάτσε, ρε Κώστα, μην πηγαίνεις τόσο γρήγορα».

Δεν θα μπορούσε, όμως, να σταματήσει. Σε κάποια φάση, οι φίλοι του θα το αποδέχονταν. Και ο Σλούκας θα περνούσε το δικό του νόμο, ενδεχομένως με θράσος να γυρνούσε και να τους έλεγε να κάνουν εκείνοι πιο γρήγορα.

Κάπως έτσι μοιάζει και η καριέρα του. Προπορεύεται, αλλά πρέπει να περιμένει. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν γινόταν να εγκαλέσει τους φίλους που βρίσκονταν πίσω του, διότι αυτός ο βηματισμός έμοιαζε με το φόρο που πληρώνει οποιοσδήποτε για να καταφέρει ό,τι έμοιαζε με δέον. Ωστόσο, το δικό του ρυθμό δεν τον ξέχασε. Ήταν σαν πατρίδα και, όπως ένας μετανάστης, ορκίστηκε ότι θα ανταμώσει ξανά μαζί του όταν έρθει η ώρα.

Αυτό δεν θα ήταν εύκολο. Θα έμοιαζε σχεδόν όπως το τελευταίο σουτ στον τρίτο προημιτελικό του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη. Θα έπρεπε να κάνει μια ραχιαία ντρίμπλα και να αλλάξει κατεύθυνση αφού τον έκλεισαν τη δεξιά πλευρά του και να τεντώσει το κορμί του σαν τη χορδή στη φαρέτρα προκειμένου να βρει ισορροπία στον αέρα για να αφήσει την μπάλα να φύγει.

Θα έπρεπε τα χέρια του να ακολουθήσουν την μπάλα και να βάλει περισσότερη, λόγω εξάντλησης από τη νοητική και σωματική σκυταλοδρομία καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Θα ήταν χρηστόν, επίσης, όσο αφελές κι αν μοιάζει, να σκέφτεται αισιόδοξα.

Είναι η καριέρα του. Από τις μικρές εθνικές ομάδες, ο Σλούκας βρισκόταν σε αυτό το μεταίχμιο της σπουδής, με το εγώ του να προτάσσεται ως μέρος της ανταγωνιστικής φύσης του. Την πρώτη επαγγελματική νεότητά του πέρασε με σοφούς, όπως ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, που τον εμπιστεύτηκε όσο έπρεπε αλλά και του δίδαξε να περιμένει περισσότερο από εκείνο που ήθελαν να αντέξουν οι ορμόνες του.

Τα καλύτερα επαγγελματικά χρόνια του τα πέρασε σε μια ομάδα που λογιζόταν ως αστέρας, αλλά όλοι ήταν ίσοι, αλλά που έμαθε ότι η εσωτερική ικανοποίηση δεν περνά από το ομηρικό κλέος των σαφών ανδραγαθημάτων. Στο μπασκετικό οικοσύστημα, ο Σλούκας δεν ενυπάρχει ως φωνασκών, αλλά τρόπω απειλητικώ, είναι κάποιος που θα προσιδίαζε την ηρεμία πριν τη λυτρωτική μπόρα.

Αν θεωρηθούν ως αληθή τα παρατεθειμένα, ο παίκτης που έβαλε το τρίποντο στην Πόλη την περασμένη Τετάρτη, βρίσκεται στην πιο εύμορφη κατάστασή του. Διατηρεί τον τρόπο του στην αντιμετώπιση των πραγμάτων, έχει γαλουχηθεί στην αξία της υπομονής και πλέον ξέρει ότι η ευκαιρία θα προκύψει. Είναι, επιπλέον, αρκετά συνειδητοποιημένος ώστε η καιροσκοπία να μην τον αφορά και να μπορεί να μετουσιώσει αυτό που απαιτεί σε μια πραγματικότητα.

Το να πάρει ο Σλούκας το τελευταίο σουτ σε ένα πολύ κρίσιμο παιχνίδι, είναι απότοκο της σχεδόν… προαιώνιας αποφασιστικότητάς του να ηγείται μίας ομάδας, που πιθανότατα ήταν το πρώτιστο κριτήριο στις επιλογές του. Ο ίδιος, παίρνοντας το μικρόφωνο για να αποχαιρετήσει τον Γιώργο Πρίντεζη μετά τον περυσινό τρίτο προημιτελικό του πρωταθλήματος, προέβη σε μια διαδικασία παράδοσης-παραλαβής. Ήταν ο σεβασμός για μια σπουδαία φυσιογνωμία, αλλά και λίγο «ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς».

Εν τέλει, ο Σλούκας βρήκε την ευκαιρία να ακολουθήσει το δικό του δρόμο, δίχως να δείχνει ασέβεια σε εκείνους που προηγήθηκαν. Το κάστρο του Βασίλη Σπανούλη υπήρξε απόρθητο, αλλά θα ήταν λανθασμένο να υποτεθεί ότι ο ίδιος ήθελε να το καταλάβει. Αντιθέτως, ήθελε να φτάνει το δικό του.

Γι’ αυτό και το να βάλει το τελευταίο σουτ είναι η οπτική του προς τα πράγματα. Μια μίνι απάντηση σε όλες αυτές τις αμφιβολίες που υπάρχουν -και οι οποίες στη μετατροπή τους καταλήγουν να γίνονται συμπεράσματα- για το τι μπορεί να κάνει. Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται για να αποδείξει, το έχει ξανακάνει, αλίμονο αν κάποιος τώρα περίμενε να καταλάβει τουλάχιστον την προθυμία του σε αυτό το επίπεδο.

Αλλά τουλάχιστον έμαθε από νωρίς ότι μπήκε σε έναν έτοιμο κόσμο και πως για να φτιάξει το δικό του, ακριβώς όπως τον ήθελε, χρειαζόταν περισσότερη προσπάθεια από εκείνη που επικαλούνται τα εγχειρίδια. Ήταν ευτύχημα, λοιπόν, εκείνα τα γοργά, σχεδόν χοροπηδηχτά, βήματα, που διατήρησαν νου εγρήγορο και σώμα δραστήριο, χωρίς να του αλλοιώσουν τη σύνεση.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News