Ολυμπιακός: Ο Παπανικολάου, ο Εμπαπέ και το επιπλέον κίνητρο

Ο εφιάλτης είναι το κακό όνειρο. Στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν βλέπεις στον ύπνο σου τον δράκο να σε κατασπαράζει κατευθείαν. Το όνειρο δομείται σκηνοθετικά ώστε η αλληλουχία των ανύπαρκτων ονειρογεγονότων να οδηγήσει στο δράκο.

Υπάρχει, όμως, οπωσδήποτε ένα σημείο που, ενώ ο δράκος δεν φαίνεται, ξέρεις, όχι μόνο ότι υπάρχει αλλά, πως νομοτελειακά εκεί θα καταλήξεις. Ο τρόπος που μπορείς να αλλάξεις τη ροή των πραγμάτων διέπεται από την ίδια ασάφεια που υπάρχει σε όλες τις διαστάσεις της ζωής, άλλωστε τα όνειρα είναι μέρος της ζωής, παρ’ ότι δεν έχουν την υπόσταση που θα αναμενόταν.

Ο Ολυμπιακός, στον ημιτελικό του Final 4 στη «Ζαλγκίριο Αρένα» του Κάουνας με τη Μονακό, οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στο δράκο. Άρχισε όπως όλα τα όνειρα και εξελισσόταν σε εφιάλτη. Και, όπως συμβαίνει σε όλα τα όνειρα, εκείνος που βλέπει τον εαυτό του να οδεύει προς το σπαραγμό, νομίζει ότι δεν τον αφορά. Μια ραθυμία, κάτι σαν μαλθακότητα, τον καταλαμβάνει.

Το θετικό είναι ότι, όπως σε όλα τα όνειρα, ακόμα κι αν πέφτεις από τον 41ο όροφο ενός ουρανοξύστη, δεν σε βλέπεις να πεθαίνεις (ή όποιον άλλο παρακολουθείς, παραδομένος, πια, στην αγωνία για κάτι που τώρα αντιλαμβάνεσαι ότι σε αφορά, αλλά δεν γίνεται να αμυνθείς). Είσαι στον αέρα όταν ξυπνάς, συνήθως κάθιδρος, και ανοιγοκλείνεις τα μάτια, για να βεβαιωθείς ότι έχεις ξυπνήσει.

Το τρίποντο του Μάικ Τζέιμς προς τη λήξη της πρώτης περιόδου, με το σκορ στο 8-12, όχι σε καμιά εστία πανικού, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Αμερικανός των Μονεγάσκων χάνει την ντρίμπλα του, ενώ ο Αϊζάια Κάνααν τον μαρκάρει. Ο Τζέιμς δεν μπορεί να κάνει κίνηση, πια, με την μπάλα. Ο παίκτης του Ολυμπιακού τον κοιτάζει. Ο Αμερικανός της Μονακό, που έχει στο μυαλό του την πραγματικότητα για το πώς παίζεται το μπάσκετ, τουλάχιστον σε συνάρτηση με το ταλέντο του, σουτάρει πολύ χαλαρά και ευστοχεί.

Ακριβώς αυτή η φάση, ο τρόπος της δόμησής της, είναι η ένδειξη ότι μέσα στη «Ζαλγκίριο Αρένα» ο Ολυμπιακός πάλευε με τον ονειροκόσμο. Βρισκόταν μεταξύ ξύπνιου και ύπνου, σε ένα σημείο που η αντίδραση ήταν ανώφελο ακόμα και να πέσει στο τραπέζι.

Ανώφελο; Όχι ακριβώς. Διότι παρ’ ότι σε τέτοιες περιπτώσεις το αποτέλεσμά της είναι από ατυχές ως αμφίβολο, κατορθώνονται δύο πράγματα μέσα από αυτήν.

Πρώτον, περιορίζεται η ζημιά και η ψυχρολουσία καθίσταται ευκολότερο να αναχαιτιστεί, από το αν υπήρχε αδράνεια, παραδείγματος χάρη. Δεύτερον, αφού τα αντανακλαστικά λειτουργούν, γίνεται εγγύτερη η μετάβαση στο θυμό.

Ο Κώστας Παπανικολάου ήταν θυμωμένος στο δεύτερο ημίχρονο. Οι λόγοι μόνο ως πιθανοί γίνεται να αναφερθούν, πάντως το κίνητρο από το οποίο οιστρηλατείτο ο αρχηγός του Ολυμπιακού δεν ήταν πολύ διαφορετικό από εκείνο του Κιλιάν Εμπαπέ στο ημίχρονο του Παγκόσμιου Κυπέλλου του Κατάρ στις 18 Δεκεμβρίου του 2022, όταν μία Γαλλία εν υπνώσει βρισκόταν, δίχως τη σπουδαία αντίδραση, πίσω στο σκορ από την Αργεντινή, 2-0.

Ο Εμπαπέ, τότε, έβγαλε ένα λόγο στον οποίο εστίασε ότι αυτό είναι το παιχνίδι μιας ζωής. Ο ίδιος έπαιξε και στον τελικό του 2018, στη Μόσχα, ενώ είχε ήδη συστηθεί ως το παιδί-θαύμα του ποδοσφαίρου και ο νεότερος ποδοσφαιριστής, μετά τον Πελέ το 1958, που σκόραρε σε τέτοιο ματς.

Για τον Παπανικολάου, βέβαια, φαινομενικά το παιχνίδι δεν είχε την ίδια σημασία. Αλλά είναι ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Έχει εκ του έμμεσου βιώσει πώς είναι να έχεις την ευθύνη. Τα σημεία αναφοράς του είναι ο Βασίλης Σπανούλης και ο Γιώργος Πρίντεζης.

Ο ίδιος πέρασε από σφύρα και άκμονα για να γίνει ένας παίκτης με αυτοπεποίθηση. Ο μακαρίτης ο Ντούσαν Ίβκοβιτς τον ενέπνευσε, αλλά δεν τον λύτρωσε οριστικά. Αυτό το έκανε ο ίδιος, μέσα στο ζόφο των υπαρξιακών που ενδεχομένως τον ταλάνιζαν, όταν αποφαινόταν ότι δεν είχε πρακτικό αλλά ψυχολογικό πρόβλημα έξω από τη γραμμή του τρίποντου ή στο πώς να καθίσταται επωφελής για την ομάδα του.

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού μπήκε θυμωμένος, επειδή ενδεχομένως να του ήρθαν εκλάμψεις από εκείνες τις στιγμές. Άστοχα ελεύθερα σουτ, που δεν συνιστούσαν πρόβλημα το οποίο αφορά στις ικανότητές του, αλλά πληγή για το πνεύμα του. Ο Παπανικολάου έχει δει τον Σπανούλη να κάνει μόνιμη κατοικία του την υπέρβαση και τον Πρίντεζη να μην εμποδίζεται από τις εκτιμήσεις. Ήταν ο ίδιος ένας θαυμαστός νέος, 12 χρόνια πριν, όταν κράτησε τον Ολυμπιακό ζωντανό στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στην Κωνσταντινούπολη.

Ήταν εκείνος, για την ακρίβεια, που κράτησε τη σημαία της επανάστασης, μαζί με τον Κώστα Σλούκα.

Για τον 32χρονο σμολ φόργουρντ, άλλος δρόμος από το να απευθυνθεί στην εξαλλοσύνη και την οργή του, δεν υπήρχε. Ο Ολυμπιακός καθρεφτίστηκε μέσα από τα δικά του συναισθήματα, για να κάνει ένα από τα κορυφαία δεκάλεπτα στην Ιστορία του, ένα 27-2 που μετέτρεψε το 29-41 του ημιχρόνου σε 56-43.

Ο Παπανικολάου δεν είναι χαρούμενος. Αλλά είναι ανακουφισμένος. Και αποφασισμένος. Θέλει να φωνάξει τον Κώστα Σλούκα, για να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης το βράδυ της Κυριακής στη «Ζαλγκίριο Αρένα» του Κάουνας. Είναι μαζί από παιδιά. Μια ζωή. Θέλει, όπως και ο Σλούκας, όταν αποχωρήσει του μπάσκετ, φορώντας για τελευταία φορά τη φανέλα του Ολυμπιακού, ένα ανκόρ στο οποίο θα κλάψει, ακριβώς επειδή δικαίωσε τον εαυτό του -και όχι επειδή τον πρόδωσε. Την Παρασκευή, έκανε ένα σημαντικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση και μάλιστα με το δεξί πόδι. Του απομένει ακόμα ένα, με το αγαπημένο του αριστερό.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News