ΤΣΙΤΣΙΠΑΣ: Η μέρα που μεγάλωσε ο Στέφανος

Ο τελικός του Στέφανου Τσιτσιπά με τον Νόβακ Τζόκοβιτς είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα “what if” στη σύγχρονη ιστορία του τένις. Ο Έλληνας τενίστας έφτασε τόσο κοντά μα και τόσο μακριά από την παρθενική του κατάκτηση Grand Slam, αλλά στο τέλος της ημέρας, όταν η σκόνη από το κορτ έχει κάτσει και οι παλμοί επιστρέψουν στα φυσιολογικά τους επίπεδα, ο Στέφανος πέτυχε τη μεγαλύτερη νίκη του. Μέχρι την επόμενη.

Μετά το τέλος του συγκλονιστικού τελικού, μπροστά σε ένα κοινό που τον αποθέωνε και τον αντιμετώπιζε σαν νικητή, μα πάνω απ’ όλα μπροστά στο μεγαθήριο που ακούει στο όνομα “Τζόκοβιτς”, ένα μεγαθήριο που αποδείχθηκε ανυπέρβλητο τουλάχιστον προς το παρόν, ο 23χρονος τενίστας μίλησε σαν θριαμβευτής. Κι εδώ ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τον Τσιτσιπά των προηγούμενων τουρνουά. Ώριμος, δίχως να εξωτερικεύει τη στενοχώρια του, αποθέωσε τον αντίπαλο -“η αξία του νικητή δίνει δόξα στον ηττημένο”, για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση- και έθεσε στόχο να φτάσει κάποτε στο θρόνο του. Ποτέ θα γίνει αυτό; Σύντομα, αλλά τούτο λίγη σημασία έχει μπροστά σε έναν διαφορετικό Τσιτσιπά που είδαμε το βράδυ της Κυριακής στο Παρίσι.

 

Ο Τσιτσιπάς μεγάλωσε και μεγάλωσε απότομα για το κοινό, ουχί για τον ίδιο. Γνώριζε ότι με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγηθεί σε έναν μεγάλο τελικό, αυτό όμως που δεν γνώριζε είναι ότι αυτός ο τελικός θα ανοίξει, επιτέλους, το καβούκι των ώριμων συναισθημάτων που έκρυβε βαθιά μέσα του, βυθισμένος τις περισσότερες φορές στις συνθήκες πίεσης που ο ίδιος δημιουργούσε στον εαυτό του.

Ο Στέφανος δεν έγινε την Κυριακή καλύτερος τενίστας, αλλά έγινε καλύτερος άνθρωπος για να φτάσει να γίνει ο τοπ τενίστας. Σε πλαίσιο αθλητικό, δεν θα αργήσει η στιγμή που θα πανηγυρίσει έναν μεγάλο τίτλο. Φέντερερ, Ναδάλ και Τζόκοβιτς, με αυτή την ηλικιακή σειρά, ετοιμάζουν σιγά-σιγά την αποχώρησή τους. Κάτω από αυτούς το επίπεδο φαντάζει ίδιο, ελάχιστες είναι οι λεπτομέρειες που ξεχωρίζουν τους καλούς από τους καλύτερους.

Μέχρι να αντιμετωπίσει τον Τζόκοβιτς σε έναν μεγάλο τελικό ο Τσιτσιπάς ήταν καλός έως πολύ καλός. Μετά από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε την ήττα και όσα έβγαλε μέσα από τις δηλώσεις του, έγινε ο καλύτερος. Έγινε αυτός που μπορεί να πλησιάσει και να ακουμπήσει τα μεγαθήρια, πόσο μάλλον να τα φτάσει όταν έρθει η ώρα να παραδώσουν το στέμμα.

 

 

“Πρέπει να πω ότι εμπνέομαι από όσα έχει πετύχει ο Τζόκοβιτς και θα ήμουν ευτυχισμένος ακόμη και αν καταφέρω να πετύχω τα μισά στην υπόλοιπη καριέρα μου”, ήταν η ατάκα του στο επιμύθιο των δηλώσεών του. Και έχει σημασία πότε τις έκανε και πώς τις εξωτερίκευσε. Δίχως να “λυγίσει”, δίχως να “σπάσει”, όντας συνειδητοποιημένος όχι τόσο για την ήττα όσο γι’ αυτό που θα ακολουθήσει στο μέλλον.

Η αποθέωση που γνώρισε από τον κόσμο που παρακολούθησε τον μεγάλο τελικό δεν ήταν αποτέλεσμα της -συγκλονιστικής- προσπάθειάς του. Ήταν χειροκρότημα, “κάβα” για τις μέρες που θα ακολουθήσουν. Ήταν η αναγνώριση του μεγάλου που έρχεται. Κατά το κοινώς λεγόμενο “ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς”.

O Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ο νέος βασιλιάς του τένις και στα χέρια του έχει το μολύβι για να γράψει τη δική του ιστορία. Το πρώτο, μεγάλο, κεφάλαιο “γράφτηκε” στο Παρίσι. Η ουσία της επιτυχίας που πρέπει να ερμηνευτεί ως νίκη. Γιατί τέτοια ήταν. Γιατί αυτές οι ήττες δημιουργούν χαρακτήρα νικητή. 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News