Αντώνης Καρπετόπουλος: Στην Ελλάδα δεν μαθαίνουμε ποτέ την αλήθεια για το ντόπινγκ!

Με βάση όσα διαβάζω οι απόψεις για την ποινή του Ντίνου Μήτογλου, που έγινε γνωστή χθες, διίστανται. Άλλοι πιστεύουν πως αυτή ξεπέρασε και τις χειρότερες προβλέψεις. Άλλοι περίμεναν πως θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη καθώς είχε κυκλοφορήσει πριν λίγες μέρες πως ο αποκλεισμός θα φτάσει τους 48 μήνες.

Ο Έλληνας μπασκετμπολίστας τιμωρήθηκε τελικά με 32 μήνες αποκλεισμό από κάθε αγωνιστική δραστηριότητα για την υπόθεση ντόπινγκ. Το καλό για τον ίδιο είναι ότι η ποινή μετρά από την μέρα που ανακοινώθηκε πως βρέθηκε θετικός: ο Μήτογλου έχει εκτίσει 11 μήνες ποινής και έχει και δικαίωμα μιας διπλής έφεσης, προκειμένου η ποινή να πέσει στο μισό, δηλαδή στους 16 μήνες.

Μπορεί να προσφύγει αρχικά στο δευτεροβάθμιο όργανο της FIBA και στη συνέχεια και στο CAS. Αν τελικά μειωνόταν στο μισό η ποινή του, αυτό για τον ίδιο θα ήταν ιδανικό διότι θα σήμαινε πως από τον Σεπτέμβρη θα επέστρεφε, ωστόσο δεν είναι κι απλό.

Όπως και να έχει δύσκολα θα αγωνιστεί και στο Παγκόσμιο Κύπελλο που θα διεξαχθεί τον Αύγουστο του 2023, πράγμα που είναι κακό και για την Εθνική ομάδα. Αυτή είναι η είδηση της χθεσινής μέρας για τον Μήτογλου. Αλλά όχι και η ιστορία της περιπέτειάς του: ούτε καν το φινάλε της.

Δεν μαθαίνουμε ποτέ την αλήθεια

Υπάρχει κάτι που πραγματικά με διαβολίζει στην Ελλάδα στις ιστορίες που έχουν σχέση με το ντόπινγκ: δεν μαθαίνουμε ποτέ την αλήθεια δηλαδή το τι έγινε. Ετσι έχω φτάσει να πιστεύω πως όλες οι κατά καιρούς ποινές των αθλητών δεν είναι ούτε δίκαιες, ούτε άδικες: είναι λάθος.

Για την ακρίβεια είναι ένας τρόπος να μπαίνει ένα τέλος σε ιστορίες που δεν θέλει κανείς να εξιχνιάσει – προτιμάνε όλοι μια βαθιά θολούρα. Αν πιστεύετε πως έχω άδικο αναρωτηθείτε αν ξέρετε τι έγινε τελικά στις περιπτώσεις του Κεντέρη και της Θάνου και δεν εννοώ το αν έπεσαν τυχαία από το μηχανή του Κεντέρη ή αν σκηνοθέτησαν το πράγμα για να αποφύγουν τον έλεγχο: για αυτό αθωώθηκαν.

Μιλάω για το γενικότερο της αθλητικής τους καριέρας που από ένα σημείο κι έπειτα διαδραματίζεται στον αστερισμό μιας υποψίας. Το ίδιο ισχύει και για πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις αθλητών που «πιάστηκαν» από ελέγχους και προτίμησαν να μην πουν το παραμικρό. Θυμάμαι πχ την περίπτωση της Φανής Χαλκιά που είναι και πανέξυπνη και καθόλου τρελή: όταν πιάστηκε στο Πεκίνη σώπασε. Όπως όλοι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΚΑΡΠΕΤΟΠΟΥΛΟΥ ΕΔΩ

 

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News