Νίκος Σαρίδης: «Μητσοτάκη, εδώ εγώ είμαι αφεντικό» - Η ατάκα του Γιάννη Ιωαννίδη

Πριν κάποια χρόνια, ο Γιάννης Ιωαννίδης έκανε τον κόουτς σε μία ομάδα αποτελούμενη κατά βάση από πολιτικούς (Κυριάκος Μητσοτάκης, Ανδρέας Λοβέρδος κ.ά.), η οποία έδινε αγώνες δεξιά κι αριστερά, αφ’ ενός για την εκτόνωση των μελών της κι αφ’ ετέρου για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Σ’ ένα ματς, λοιπόν, ο «ξανθός» φώναξε -με τη χαρακτηριστική προφορά του- στον Μητσοτάκη: «Έβγα έξω, ρε… μπιπ!».

Υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά ήταν τότε ο νυν πρωθυπουργός και, όσο να ’ναι, ενοχλήθηκε απ’ το αγοραίο λεξιλόγιο. Πορφυρογέννητος, γαρ, δεν είχε συνηθίσει σε τέτοια αντιμετώπιση. «Πώς μου μιλάς έτσι;» αντιγύρισε, αλλά ο Ιωαννίδης ποσώς πτοήθηκε. Φόρεσε το αναντίλεκτο ύφος του (αυτό που όλοι μπορούμε να φανταστούμε) και του είπε: «Άκου να δεις, αφεντικό εδώ είμαι εγώ!». Τέρμα η συζήτηση…

Το περιστατικό μού το μετέφερε άνθρωπος που αγωνιζόταν σ’ εκείνο το ματς και δεν έχω λόγους να μην τον πιστέψω. Αμφιβάλλει, άλλωστε, κανείς για την ισχυρή προσωπικότητα του ανθρώπου που «έφυγε» χθες σε ηλικία 78 ετών; Αμφιβάλλει πως δεν καταλάβαινε… Χριστό όταν ήταν στον πάγκο; Έχω ακούσει κι άλλα πολλά, από μπασκετικούς συντάκτες της εποχής που μεσουρανούσε· μου έχουν πει έναν σωρό ατάκες, αλλά και για τις μακρηγορίες του, τις οποίες πάντως απολάμβανε το κοινό που σχηματιζόταν όποτε ο Ιωαννίδης είχε οίστρο, ειδικά εκείνες στο σπίτι του.

Άφησε έντονο το στίγμα του στον Αρη, τον οποίον υπηρέτησε κι ως καλαθοσφαιριστής, αλλά και στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ. Σίγουρα, η προπονητική του καριέρα υπήρξε πιο ενδιαφέρουσα και παραγωγική απ’ την πολιτική κι ας διετέλεσε μέχρι κι υφυπουργός Αθλητισμού. Βέβαια, αρκετές απ’ τις πρακτικές του στα παρκέ υπήρξαν αμφιλεγόμενες, ωστόσο αυτό δεν απομειώνει το «ανάστημά» του στο μπασκετικό στερέωμα.

Ίσως μόνο αυτός θα μπορούσε ν’ αποτελέσει αναφορά πρώτης γραμμής, όντας προπονητής, σε μία ομάδα σαν τον Άρη, που είχε ως παίκτες αστέρια εκτυφλωτικής λάμψης, όπως ο Νίκος Γκάλης κι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Οι μισοί, οι οπαδοί των ομάδων που προπονούσε, πωρώνονταν μαζί του, τον λάτρευαν. Οι υπόλοιποι πωρώνονταν απ’ την ανάποδη, λάτρευαν να τον μισούν. Το πέρα-δώθε στη γραμματεία, το τσιγάρο, το εμβληματικό σακάκι, οι προλήψεις, οι φωνές, οι διαμαρτυρίες στους διαιτητές…

Σ’ ένα ταμπλό βιβάν με την εποχή της εκτόξευσης του ελληνικού μπάσκετ, η εικόνα του «ξανθού» θα ήταν ασφαλώς σε πρώτο πλάνο. Μια εποχή με τις αντιστίξεις της: στη μια μεριά ο Γιάννης Ιωαννίδης, ο φασαριόζος των φάιναλ φορ, ο βόρειος, ο δεξιός, που δεν δούλεψε ποτέ στον Παναθηναϊκό και στην altera pars ο σαφώς πιο ήρεμος Κώστας Πολίτης με το Ευρωμπάσκετ του ’87, ο Καισαριανιώτης, ο αριστερός, που ουδέποτε στον Ολυμπιακό και στον Αρη, παρά μόνο στον Παναθηναϊκό και στον ΠΑΟΚ. Αμφότεροι πλέον στην αιωνιότητα.

Δεν ξέρουμε πόσο τον βάραινε τον Ιωαννίδη το γεγονός ότι απέτυχε να κατακτήσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο, μολονότι έφτασε πολλές φορές στην πηγή, πάντως όλοι συμφωνούν πως επρόκειτο για γεννημένο νικητή και, μάλιστα, σε βαθμό κακουργήματος. Αυτή η αναγνώριση υπήρξε η υπέρτατη κατάκτησή του.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στην SPORTDAY που κυκλοφορεί Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News