Αντώνης Καρπετόπουλος: Όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν είναι ακριβώς καλοφτιαγμένο

Μετά την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα ο Ολυμπιακός γνώρισε και μια δεύτερη συνεχόμενη – αυτή την φορά από την αδιάφορη Βιλερμπάν στην Γαλλία μάλλον πιο εύκολα απ’ όσο δείχνει το τελικό 81-70.

Μετά την δύσκολη νίκη κόντρα στην Αλμπα Βερολίνου ο ΠΑΟ πήρε μια άλλη αρκετά όμοια κόντρα στην Μακάμπι Τελ Αβίβ στο Βελιγράδι με 99-92. Και οι δυο ομάδες δεν φτάνουν στη λήξη της κανονικής περιόδου σε καλή κατάσταση. Βέβαια ο Ολυμπιακός προβληματίζει λίγο πιο πολύ γιατί συλλέγει και ήττες στις οποίες δεν μας είχε συνηθίσει.

Ολοι έχουν απουσίες

Η ερώτηση αυτή τη φορά δεν είναι γιατί ο Ολυμπιακός έχασε στη Γαλλία και τι θα κάνει απόψε με την Μονακό, αλλά αν μέχρι την έναρξη των πλέι οφ προλαβαίνει να αλλάξει. Δηλαδή αν θα καταφέρει να καθαρίσει το μυαλό του και να βρει τη φόρμα του.

Η ήττα του Ολυμπιακού από την Βιλερμπάν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κατά κάποιο τρόπο από τις απουσίες του. Ο Ολυμπιακός πήγε στη Γαλλία χωρίς τον Βιλντόζα, τον Μιλουτίνοφ και τον Λαρεντζάκη, απώλειες βαριές αν συνυπολογίσει κάνεις ότι λείπουν καιρό τώρα και ο Γουόκαπ και ο Έβανς, που ωστόσο εξαιτίας του πολύμηνου τραυματισμού του στην εξίσωση δεν μπήκε ποτέ. Οι απουσίες σαφώς και είναι πρόβλημα. Πλην όμως απουσίες είχε και η Βιλερμπάν: ο Λοβέρν πχ είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες της, ενώ έλειπαν και ο ΕνΝτιαγιέ και ο Καχούντι. Την περασμένη εβδομάδα ο Ολυμπιακός είχε και τον Μιλουτίνοφ και τον Βιλντοζα και βρήκε στο ΣΕΦ τον Ερυθρό Αστέρα χωρίς ψηλούς: πάλι έχασε. Λίγες ομάδες αυτό τον καιρό δεν έχουν σοβαρές απουσίες. Ο Παναθηναϊκός πήγε στο Βελιγράδι χωρίς τέσσερις από τους 7-8 παίκτες που ο Αταμάν χρησιμοποιεί πάντα: έλειπαν εκτός από τον Λεσόρ και τον Γιούρτσεβεν, ο Οσμάν και ο Παπαπέτρου. Από την Μονακό λείπει ο Καλάθης και ο Λόιντ. Από την Μπαρτσελόνα λείπει μήνες τώρα ο Λαμπροβίτολα, έλειπε ο Βέσελι και προχθές τραυματίστηκε και ο Μέτου. Στην Φενέρ μόλις τώρα γύρισε ο Μπάλντουιν, στην Εφές ταλαιπωρείται (και πολύ) ο Λάρκιν. Η Αρμάνι βρέθηκε να παίζει παιχνίδια με σέντερ τον ΛεΝτέι. Η Μπάγερν Μονάχου πρόσφατα δεν είχε τον Μπούκερ. Γι’ αυτό οι ομάδες έχουν τη δυνατότητα να φτιάχνουν ρόστερ με 15-16 παίκτες. Το θέμα είναι τι ρόστερ φτιάχνεις.

Ρόστερ με προβλήματα

Όσο περνάει ο καιρός φαίνεται ότι το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν είναι ακριβώς καλοφτιαγμένο. Οι δε προσθήκες που έγιναν κατά τη διάρκεια της εφετινής σεζόν, για την ώρα, δε μοιάζουν να αποδίδουν τα αναμενόμενα. Όταν τραυματίστηκε ο Ράιτ ήρθε ένας ψηλός, ο Μενσά, που δεν έδωσε απολύτως τίποτα: το αποτέλεσμα είναι να έχουν φορτωθεί παιχνίδια και λεπτά συμμετοχής ο Φαλ και Μιλουτινοφ που κουβαλάνε χρόνια προβλήματα τραυματισμών και το ξέρουμε. Όταν τραυματίστηκε ο Γουόκαπ, και έγινε αντιληπτό ότι το πρόβλημά του είναι μεγαλύτερο από αυτό που αρχικά όλοι νόμιζαν, αποκτήθηκε ο Σέιμπεν Λι που προσπαθεί να γίνει εξολοθρευτής στην άμυνα και «άσος» ενώ χρόνια έβγαζε το ψωμί του σκοράροντας. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν κόντρα στην Βιλερμπάν για ένα σημαντικό διάστημα με τον Πίτερς να παριστάνει τον σέντερ, τον Φουρνιέ να προσπαθεί να παίξει σούτινγκ γκαρντ και τον Λι να παιδεύεται να αποδείξει ότι μπορεί να κυνηγήσει τον Μαλεντόν σε όλο το γήπεδο και να τον σταματήσει κιόλας. Με τρεις παίκτες που προσπαθούσαν να κάνουν πράγματα αρκετά διαφορετικά απ’ όσα κάνουν στην καριέρα τους ήταν λογικό, ειδικά στην επίθεση, ο Ολυμπιακός να αγκομαχά. Πόσο μάλλον όταν τελευταία βλέπουμε και τον ΜακΚίσικ κουρασμένο και τον Γκος να μπαινοβγαίνει στις αποστολές αφού κι αυτός ταλαιπωρείται από μικροτραυματισμούς.

Απουσίες και παρουσίες

Αν το πρόβλημα είναι αυτό δηλαδή, ότι οι απουσίες υποχρεώνουν παίκτες να αναλάβουν ρόλους τους οποίους δεν ξέρουν πολύ καλά, κάποιες επιστροφές μπορεί να διορθώσουν τα πράγματα. Ωστόσο πολύ φοβάμαι ότι υπάρχει κάτι κομμάτι πιο σύνθετο. Μετά την ήττα από τον Παναθηναϊκό για το κύπελλο Ελλάδος ο Ολυμπιακός μου μοιάζει να έχει χάσει την πίστη του στο επιθετικό μπάσκετ το οποίο χάρη στην παρουσία του Φουρνιέ και του Βεζένκοφ προσπαθούσε να υποστηρίξει από το ξεκίνημα της περιόδου. Το μάθημα που έπρεπε να πάρει ο Ολυμπιακός μετά τις ήττες από τον Παναθηναϊκό και για το πρωτάθλημα και για το κύπελλο είναι ότι έπρεπε να γίνει παραγωγικότερος, να ψάξει δηλαδή να βρει έναν παίκτη που θα βοηθούσε στην επίθεση τους δύο που τον τράβηξαν για μήνες. Ηταν δεδομένο ότι όλοι θα ασχολιόντουσαν πολύ με τον Βεζένκοφ και τον Φουρνιέ καθώς όλοι καταλαβαίνουν πως αν σταματήσουν τον έναν από αυτούς δεν έχουν να φοβούνται πολλά. Αντί να συμβεί αυτό, νομίζω ότι πήγαμε στα περσινά. Άρχισε πχ να πέφτει ξαφνικά πολύ βάρος στην άμυνα και το πράγμα με την αποδεκατισμένη Βίρτους και την επιθετικά προβλέψιμη Παρτιζαν δούλεψε. Αλλά απέναντι στον Παναθηναϊκό, στον Ερυθρό Αστέρα και στην Βιλερμπάν εμφανίστηκαν τα περσινά μπλακάουτ: και στα τρία αυτά παιχνίδια το τέταρτο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού – το δεκάλεπτο δηλαδή των αποφάσεων και των τελικών προσπαθειών – εξελίσσεται σε Γολγοθά. Όχι ότι στο προηγούμενο διάστημα του ματς κόντρα στον Αστέρα και στην Βιλερμπάν υπήρχαν θεαματικές αναλαμπές: ο Ολυμπιακός έπαιζε στην επίθεση αργά ναι προβλέψιμα. Όπως παίζουν ομάδες χωρίς περιφερειακούς ικανούς για πρωτοβουλίες και με ψηλούς όπως ο Φαλ που έχει σταματήσει να απειλεί το καλάθι του αντιπάλου βέβαιος πλέον ότι αν μοιράσει 4-5 ασίστ έχει κάνει επιθετικά την δουλειά του.

Πολλοί νομίζουν ότι η απουσία του Γουόκαπ πχ δημιούργησε πρόβλημα στον μηχανισμό κτλ. Μπορεί. Αυτό πάντως που εγώ ξέρω είναι πως χωρίς τον Τεξανό στα ματς με την Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα πχ ο Ολυμπιακός μια χαρά έπαιζε στην επίθεση. Το πρόβλημα του ξεκίνησε όταν σταμάτησε να τρέχει κι όταν μπήκε από την πίσω πόρτα η αμυντικολατρεία: θέλω να πω πως εκτός από τραυματίες που θα επιστρέψουν ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει και την πίστη του στο επιθετικό παιγνίδι. Δυστυχώς καθώς φαίνεται οι πιθανότητες να δούμε τον Εβανς μειώνονται. Και μαζί με αυτές και οι επιθετικές λύσεις.

Το πάντα σπουδαίο τέταρτο δεκάλεπτο

Επιθετικές λύσεις έχει ακόμα και λαβωμένος ο ΠΑΟ και για αυτό στο τέλος γυρίζει παιγνίδια στα οποία έχει προβλήματα. Το τέταρτο δεκάλεπτο του ΠΑΟ ήταν το καλύτερο στα τρία του τελευταία ματς – και με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ και με την Αλμπα και χθες με την Μακάμπι. Προφανώς δεν είναι τυχαίο. Ο Αταμάν είπε χθες ότι ο Παναθηναϊκός για 33 λεπτά έπαιξε το χειρότερο μπάσκετ που έχει παίξει στην σεζόν αλλά στο τέλος κέρδισε. Ο Τούρκος κόουτς δεν κρύβεται: ανησυχεί – κι όχι μόνο εξαιτίας των ελλείψεων – και το δείχνει. Αλλά έχει ένα όπλο που του δίνει νίκες και λύσεις: τους τέσσερις γκαρντ του. Στο ματς με την Μακάμπι αυτός που βοήθησε τον ΠΑΟ να πατήσει το κουμπί της ολικής επαναφοράς του από το -15 ήταν ο Χουάντσο, που κάνει ένα καταπληκτικό φινάλε σε άμυνα και επίθεση, πλην όμως ο ΠΑΟ άλλαξε ριζικά όταν ο Αταμάν εμπιστεύθηκε στο τέλος τους Μπράουν, Γκραντ και Ναν. Ο Ναν είναι σταθερή αξία – δεν παραδίνεται ποτέ και δεν κρύβεται στην τελική ευθεία. Ο Γκραντ συμμαζεύει συχνά τα ασυμμάζευτα, ακόμα και αν δεν είναι στο 100% όπως χθες. Τελευταία ανέβασε την απόδοσή του και ο Μπράουν που θυμίζει τον καλό κουμανταδόρο που γνωρίζαμε: παίρνει περισσότερα λεπτά συμμετοχής, μοχθεί στην άμυνα, νομίζω κατάλαβε επιτέλους πως ούτε με το όνομά του, ούτε με το βιογραφικό του δεν θα κερδίσει τον χρόνο συμμετοχής του. Παρά τις απουσίες ο ΠΑΟ δείχνει να έχει ένα καλοσχηματισμένο ρόστερ: τα γκαρντ του είναι πολλά και για κάθε ομάδα είναι δύσκολο να περιορίσει τέσσερις δημιουργούς και σκόρερ. Και η ικανότητα του Μήτογλου και του Χουάντσο να παίζουν μαζί και να καλύπτουν τις θέσεις των ψηλών δίνει στον Αταμάν την δυνατότητα να παρουσιάζει λειτουργικές πεντάδες χωρίς σέντερ: έτσι κι αλλιώς οι πιο πολλοί σέντερ στην Ευρωλίγκα είναι υπερτιμημένοι. Ο Αταμάν κερδίζει και κερδίζει και χρόνο: αν ο Λεσόρ προλάβει τα play off πολλά από τα προβλήματα του θα είναι λιγότερα. Διότι προβλήματα υπάρχουν: τα νεκρά του διαστήματα και στο ματς με την Μακάμπι ήταν πολλά – δεν βρέθηκε τυχαία πίσω με 15 πόντους από μια ομάδα χωρίς κίνητρο.

Πολλές δείχνουν βελτιωμένες

Και οι δυο ελληνικές ομάδες μπαίνουν στην τελική ευθεία ελπίζοντας να υπάρξουν επιστροφές παικτών που θα τις βοηθήσουν. Διανύουν και οι δυο μια εποχή ελπίδας, ενώ θα έπρεπε να έχουν κυρίως βεβαιότητες. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βρει ξανά την πίστη του σε ένα παιγνίδι που δεν έχω καταλάβει αν δυσκολεύεται να υπηρετήσει ή αν απλά το εγκατάλειψε για να κάνει κάτι που νομίζει πως ξέρει καλύτερα. Ο ΠΑΟ χρειάζεται μεγαλύτερη διάρκεια: παίζει τόσο όσο ελπίζοντας πως ο χρόνος θα του είναι σύμμαχος. Και οι δυο χρειάζεται να γίνουν αρκετά καλύτεροι. Σε διαφορετική περίπτωση τα play off θα είναι μια διαδικασία σκληρότατη κι ας είναι και οι δυο πολύ ψηλά στην βαθμολογία. Την Ευρωλίγκα δεν την κερδίζει όποιος παίζει καλά τον Ιανουάριο, αλλά όποιος τελειώνει καλά την χρόνια. Κυκλοφορούν πολλές ομάδες πλέον που προς το φινάλε δείχνουν βελτιωμένες.

ΠΗΓΗ