Νίκος Σαρίδης: Ενα παιχνίδι, δύο ομάδες, τρεις σημαίες...

«Πάμε στο επόμενο παιχνίδι με το Ισραήλ, που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και δεν είναι μόνο
αθλητικό. Μας δίνει μία ευκαιρία να απαντήσουμε σε πάρα πολλά πράγματα». Κι ο Μιχάλης Κακιούζης να
μην το είχε εκστομίσει προχθές το βράδυ, από βήματος συνδρομητικής τηλεοράσεως, η επικείμενη μπασκετομαχία Ελλάδας-Ισραήλ θα έστελνε σίγουρα κόσμο στα χαρακώματα, διότι η κοινωνία είναι από καιρό διχασμένη.

Το ποιος βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και ποιος όχι, είναι καθημερινός καβγάς. Απλώς, η
δημοσιοποιημένη άποψη ενός βετεράνου διεθνούς καλαθοσφαιριστή έδωσε το έναυσμα για τις σοσιαλμιντιακές εχθροπραξίες προτού ακόμη κοπάσουν οι θριαμβολογίες για τη νίκη επί της Ισπανίας.
Απ’ τη μία μεριά, βρίσκονται οι άνθρωποι που αποδοκιμάζουν τους ιέρακες του Τελ Αβίβ και, ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτηρίζουν «Τελική Λύση» τις επιχειρήσεις σε βάρος των Παλαιστινίων. Υπενθυμίζουν, δε,
το ένταλμα σύλληψης που έχει εκδώσει το διεθνές ποινικό δικαστήριο κατά του Ισραηλινού πρωθυπουργού. Είναι οι ίδιοι που ενθαρρύνουν κι επικροτούν σχετικές κινητοποιήσεις, θεωρώντας ότι το Ισραήλ θα έπρεπε να έχει απομονωθεί απ’ τη διεθνή κοινότητα, μηδέ της αθλητικής εξαιρουμένης. Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι όσοι είχαν επικρίνει την ΕΟΚ όταν η Εθνική είχε κλείσει φιλικό ματς με το
Ισραήλ, ενώ οι πιο σκληροπυρηνικοί ακόμη και τώρα αφήνουν αιχμές για τα εν ενεργεία στελέχη της «επίσημης αγαπημένης», γιατί δεν καταδικάζουν, λέει, τη «συντελούμενη γενοκτονία». Οι ιδεολογικές αναφορές των «Free Palestine» και «Stop Bobing Gaza» είναι κυρίως στην Αριστερά (σε όλες τις εκδοχές της), αλλά όχι μόνο.

Απ’ την άλλη, στέκονται αυτοί που κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος με την κυβέρνηση. Που από άγνοια ή σκοπιμότητα κρεμάνε την ταμπέλα του «αντισημίτη» σε οποιονδήποτε αντιδρά στα όσα  διαδραματίζονται στη Λωρίδα της Γάζας και φτάνουν μέχρι του σημείου να κηρύσσουν «ανένδοτο  πόλεμο» ακόμη κι εναντίον… ταβέρνας στη Νάξο, επειδή η ιδιοκτησία της δεν ανέχτηκε τα καουμποϊλίκια  εντός του μαγαζιού κάποιων τουριστών-υποστηρικτών της πολιτικής Νετανιάχου. Φαντάζομαι ότι οι… ισραηλινότεροι του Ισραήλ δεν θα επιφυλάξουν ψόγο και προς όποιον Ελληνα φωνάξει υπέρ της Ελλάδας την ώρα του αυριανού αγώνα… Εν πάση περιπτώσει, οι συντασσόμενοι με την κυβερνητική στάση έχουν το δικό τους σκεπτικό και τα δικά τους αντεπιχειρήματα κάθε φορά που η αντίπερα όχθη τούς (προ)καλεί
να επιδείξουν στοιχειώδη ευαισθησία μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή. Το συγκεκριμένο «στρατόπεδο» απαρτίζεται κυρίως από πούρους δεξιούς κι «ακροκεντρώους», αλλά όχι μόνο.

Υπό το πρίσμα του αγωνιστικού συμφέροντος, βέβαια, δεν γεννάται θέμα για την Εθνική ομάδα: το Ισραήλ και το μονοπάτι που μας τυχαίνει μετά την πρωτιά μας στον όμιλο της Λεμεσού είναι σαφώς πιο βατό απ’ το άλλο (με Γαλλία, Σερβία, Γερμανία), το οποίο θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουμε αν είχαμε ηττηθεί απ’ την Ισπανία. Μπορεί, όμως, να το αναλύσει καλύτερα και πειστικότερα από εμένα ένας μπασκετικός συντάκτης. Δεν νομίζω, πάντως, ότι αυτή η διάσταση, η αγωνιστική, θα μονοπωλήσει την κουβέντα μέχρι αύριο το βράδυ που οι δύο εθνικές θα κοντραριστούν στο πλαίσιο των «16» του Ευρωμπάσκετ. Ούτε οι σημαίες που θα βγουν αύριο το βράδυ στους πανηγυρισμούς, έτσι και το συγκρότημα του Βασίλη Σπανούλη νικήσει στη Ρίγα την ομάδα του Αριέλ Μπεΐτ-Χαλάμι, θα είναι μονάχα ελληνικές…

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News