Φέντερερ – Ναδάλ: Φίλε, κοίταξε τους! Χωρίς τον αντίπαλό σου δεν υπάρχεις ούτε εσύ…

Αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος στον πλανήτη που είδε «ζωντανά» το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του θρύλου, Ρότζερ Φέντερερ και δεν συγκινήθηκε, για να μην πω δάκρυσε…

Ο ίδιος ο Ελβετός δεν θέλει και πολύ για να πλαντάξει στον κλάμα. Λιοντάρι στο ζώδιο, αλλά ευαίσθητος, όσο λίγοι παίκτες σε αυτό το επίπεδο, έχει δακρύσει σε πολύ πιο ασήμαντες στιγμές. Πώς να αποφύγει το δάκρυ στην πιο συγκλονιστική στιγμή της καριέρας του. Στο φινάλε…

Μαζί με τον Φέντερερ, όμως, έκλαψε και ο μεγάλος αντίπαλός του στα κορτ, αλλά συμπαίκτης στο κύκνειο άσμά του, ο Ράφα Ναδάλ. Ποιος; Ο άνθρωπος που τον έριξε πέντε φορές από το Νο 1 και τον κέρδισε 6 φορές σε τελικούς γκραν σλαμ.

Ο Ναδάλ ήταν πάντα το ΑΝΤΙΠΑΛΟΝ δέος του Φέντερερ, αυτός που του στέρησε περισσότερους τίτλους, πιο πολλές εβδομάδες στην κορυφή. Ο αθλητικός «εχθρός» του μεγάλου Ελβετού.

Κι όμως, σε αυτό το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του, ο δεξιόχειρας Ζεν συνασπίστηκε με τον αριστερόχειρα Βάμος, όπως εύστοχα έγραψε ο αρθρογράφος των ΝΥ Times. Το γιν και το γιανγκ σχημάτισαν τον τέλειο κύκλο για ένα τελευταίο κοινό σερβίς, όπως σε διπλό βρέθηκαν για πρώτη φορά απέναντι από το φιλέ το 2004 στο Ίντιαν Γουέλς.

Ο Ναδάλ είπε ότι μαζί με τον Φέντερερ φεύγει και ένα κομμάτι του ίδιου του εαυτού του. Ο «γιν» έκλαψε στον αποχαιρετισμό του «γιανγκ», γιατί ακριβώς χωρίς το έτερον ήμισυ, θα εκλείψει η τελειότητα από τον ίδιο, από ολάκερο το παιχνίδι.

Τα διδάγματα από το κλάμα του Ναδάλ

Δεν έχει σημασία ποιος έχει πιο πολλούς τίτλους, γκραν σλαμ ή εβδομάδες στο Νο 1, περισσότερη πέραση στον κόσμο. Ο Ναδάλ κέρδισε 14 Roland Garros, ο Φέντερερ μόνο ένα. Κι όμως οι ιαχές του κόσμου στον τελευταίο πόντο της νίκης του Φέντερερ στο παρισινό όπεν το 2009 ήταν ασύγκριτα πιο έντονες από τη 14άδα τίτλων του Ναδάλ. Παρ’ όλα αυτά, ο Ισπανός δάκρυσε στο αντίο αυτής της μοναδικής προσωπικότητας στον παγκόσμιο αθλητισμό.

Τον αντίπαλο οφείλεις να τον σέβεσαι, να είναι το κίνητρό σου να γίνεις καλύτερος, να τον «μισείς» όση ώρα αγωνίζεσαι, αλλά να τον τιμάς με τη στάση σου και τη συμπεριφορά σου, όταν αδειάζει η κερκίδα και κλείνουν τα φώτα. Όχι μόνο στο τένις, αλλά σε όλα τα σπορ, ατομικά και ομαδικά.

Έκλαψε, γιατί χωρίς τον μεγάλο αντίπαλο, τι σημασία έχει να αγωνίζεσαι, να παλεύεις για τη νίκη; Οι μάχες, η αδρεναλίνη, το σασπένς, ακόμα και η λεκτική διαμάχη μαζί του,  σού χαρίζει άλλη οντότητα, σε δυναμώνει, σε κάνει πιο επιθυμητό από τον κόσμο που κρέμεται από τις εξέδρες, που χαζεύει από την τηλεόραση.

Τον αντίπαλο οφείλεις να τον σέβεσαι, να είναι το κίνητρό σου να γίνεις καλύτερος, να τον «μισείς» όση ώρα αγωνίζεσαι, αλλά να τον τιμάς με τη στάση σου και τη συμπεριφορά σου, όταν αδειάζει η κερκίδα και κλείνουν τα φώτα. Όχι μόνο στο τένις, αλλά σε όλα τα σπορ, ατομικά και ομαδικά.

Ας το έχουν αυτό υπόψιν τους οι αθλητές, αλλά προπάντων οι φίλαθλοι, ακόμα και στα ομαδικά αθλήματα, και να μην πέφτουν στην παγίδα όσων τεχνηέντως αναπαράγουν και καλλιεργούν αυτό το μίσος, μέχρι το στάδιο της βίας.

Όταν το κατανοήσουμε όλοι μας, τότε το κλάμα του Χ Ναδάλ δεν θα είναι αφορμή για άρθρα και υποψήφιο για φωτογραφία της χρονιάς, αλλά μια συνηθισμένη εικόνα της ζωής μας.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News