Τραγωδία στα Τέμπη: Για 12 ολόκληρα λεπτά…

Κάποια/ος είχε πάρει έναν γλυκό υπνάκο.

Κάποια/ος αντάλλασσε μηνύματα με το άλλο του μισό.

Κάποια/ος τηλεφωνούσε σε μαμά / μπαμπά για να ενημερώσει πως είναι όλα καλά στο ταξίδι.

Κάποια/ος πόσταρε στα social media υπέροχες αναμνήσεις από την Αποκριά και την Καθαρά Δευτέρα.

Κάποια/ος χάζευε έξω από το παράθυρο τα φώτα που άλλες φορές ήταν κοντινά κι άλλες μακρινά.

Κάποια/ος ολοκλήρωνε ένα κεφάλαιο στο νέο αγαπημένο βιβλίο που εδώ και λίγες μέρες άρχισε να διαβάζει.

Κάποια/ος έκανε σχέδια για το κοντινό αλλά και το μακρινό μέλλον.

Κάποια/ος άκουγε το αγαπημένο τραγούδι για μία ακόμη φορά.

Κάποια/ος τσέκαρε στη λίστα τις υποχρεώσεις της εβδομάδας που άρχισε.

Όλες αυτές οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες καταγράφονταν επί 12 λεπτά. Τα 12 λεπτά που ένα τρένο έτρεχε σαν… τρελό να συναντήσει το μέτωπο του άλλου στα Τέμπη. Τα 12 λεπτά που δε βρέθηκε κανείς, ούτε άνθρωπος ούτε μηχάνημα, να κάνει το προφανές. Να (προ)ειδοποιήσει γι’ αυτό που θα συνέβαινε μετά απ’ αυτά τα 12 λεπτά.

Μέσα σε ελάχιστες ώρες η τραγωδία στα Τέμπη απασχολεί όλο τον κόσμο. Θα ειπωθούν και θα γραφτούν, όπως συμβαίνει εξάλλου κάθε φορά σε ανάλογες περιστάσεις, άπειρα πράγματα. Να σας πω κάτι; ΔΕΝ με νοιάζει. Καθόλου!

Όταν «ζεματάει» το θέμα, λέγονται και γράφονται υπερβολές. Χύνονται δάκρυα. Αληθινά δάκρυα από τους λίγους που αγγίζει άμεσα το συμβάν. Ψεύτικα από πολλούς ανθρώπους που το ζουν μέσω των live τηλεοπτικών μεταδόσεων και αισθάνονται (όπως πάντα…) την ανάγκη να πουν τη γνώμη τους που θα γίνει μία ακόμα σταγόνα στο… ποτάμι του time line στα social media.

Προσωπικά με νοιάζει να μάθω ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξουν ξανά 12 λεπτά στα οποία ένα τρένο θα τρέχει να συγκρουστεί μετωπικά με ένα άλλο και δεν θα υπάρξει προειδοποίηση και αποτροπή μιας επικείμενης τραγωδίας.

Προσωπικά με νοιάζει να μάθω ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα ξαναπνιγεί άνθρωπος εξαιτίας μιας βροχής, όσο δυνατή κι αν είναι.

Προσωπικά με νοιάζει να μάθω ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα ξανακαεί άνθρωπος εξαιτίας μιας πυρκαγιάς, όχι μεγάλη κι αν είναι.

Προσωπικά με νοιάζει να μάθω ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΙΝ υπάρξει μια νέα τραγωδία που θα μας σοκάρει μέχρι να μας τραβήξει την προσοχή το επόμενο θέμα επικαιρότητας. Έχω σιχαθεί σ’ αυτή τη χώρα να βλέπω δράσεις και ενέργειες και δίκες σε live πανελλήνια τηλεοπτική (και πια socialmediaκή) μετάδοση ΜΕΤΑ από τραγωδίες και ποτέ ΠΡΙΝ.

Μέχρι να συμβεί αυτό μας εύχομαι καλή τύχη. Την χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας γιατί κατά πως φαίνεται ασφαλείς δεν πρέπει να αισθανόμαστε ποτέ και πουθενά και όλο και περισσότερο μου δημιουργείται η πεποίθηση ότι ζούμε από… τύχη.

ΥΓ: Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και θεωρώ αυτονόητο πως ό,τι ανθρώπινο λάθος έχει γίνει και οδήγησε σ’ αυτή την τραγωδία, είτε μιλάμε για το τελευταίο… βαγόνι των ευθυνών είτε για την… πρώτη θέση ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αποδοθεί και να «πληρωθεί» παραδειγματικά.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News