Ολυμπιακός: Το μυστικό και ο τύπος παίκτη που είναι γεμάτος ο μπασκετικός Παράδεισος

Αν υπάρχει μια άτυπη κλίμακα στην οποία ένας οπαδός του Ολυμπιακού τοποθετεί κατά σειρά… καψούρας τις αγαπημένες του ομάδες, μοιάζει βέβαιο ότι έχει πολύ ψηλά αυτή την ομάδα μπάσκετ. Προσωπικά αδυνατώ να αναλύσω στρατηγικές και συστήματα, υπάρχουν πιο σχετικοί από μένα γι’ αυτό και ας μη μπλέξω στα πόδια τους.

Ως μόνιμος (τηλε)θεατής των αγώνων της ομάδας στην Ευρωλίγκα αυτό που έχω να πω είναι το εξής: αν κάποιος πρέπει να περιγράψει τη συγκεκριμένη ομάδα το απλό που έχει να κάνει είναι να δείξει το 3ο 10λεπτο του ημιτελικού με τη Μονακό. Εκεί περικλείονται όλα όσα την περιγράφουν με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια. Προσωπική μου αίσθηση είναι ότι τα περισσότερα και πιο σημαντικά μυστικά αυτής της ομάδας βρίσκονται σε «πράγματα» που δεν περιγράφει / «κρατάει» η στατιστική.

Ο χορός πριν από το τζάμπολ, οι συμπεριφορές του πάγκου

Τι «πράγματα»; Αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Από τον «χορό» των Γουόκαπ και Παπανικολάου κατά την παρουσίαση της ομάδας πριν από την έναρξη των αγώνων έως τον τρόπο που πανηγυρίζουν / ζουν / υποστηρίζουν όσοι είναι κάθε φορά στον πάγκο εκείνους που βρίσκονται στο παρκέ. Από το ανελέητο κυνήγι του Γουόκαπ σε κάθε επιθετικό όπλο του εκάστοτε αντιπάλου και τα άπειρα deflections ερυθρόλευκων χεριών στις μπάλες όταν επιχειρούν να πασάρουν οι αντίπαλοι.

Από τη… μετάλλαξη όλων, ακόμα και των πιο ταλαντούχων στο σκοράρισμα, σε αμυντικές μηχανές. Ο Κάαναν για παράδειγμα πέρυσι (με την Ουνίκς) είχε 13 κλεψίματα στην κανονική περίοδο και φέτος με τον Ολυμπιακό 23. Δεν είναι μικρό το νούμερο αν σκεφτεί κανείς τη διαφορά στο ποσοστό… Αυτό το «no way» που φώναζε ο ίδιος παίκτης μετά από μια απίθανη άμυνα που βοήθησε να βγει στο απίθανο 3ο δεκάλεπτο επιβεβαιώνει πόσο πολύ άλλαξε το τσιπ και στον δικό του εγκέφαλο.

Προσαρμόζονται οι παίκτες στην ομάδα, όχι το αντίθετο

Δεν ήρθε ο Κάαναν (και ο κάθε Κάαναν) για να προσαρμοστεί ο Ολυμπιακός γύρω από ‘κείνον, αλλά εκείνος, όπως όλοι, είναι υποχρεωμένος να προσαρμοστεί στο στυλ παιχνιδιού των Πειραιωτών που επελέγη από ‘κείνους (πρόεδροι και προπονητής) που κρατούν τις τύχες της ομάδας στα χέρια τους.

Προσωπικά η «καψούρα» μου σε παίκτη της ομάδας μπάσκετ είναι ο Γουόκαπ (και διαχρονική, απ’ όταν ήταν μικρός, είναι ο Παπανικολάου). Ο Τόμας είναι ό,τι πιο φρέσκο και σύγχρονο υπάρχει σε παίκτη. Οι παίκτες τύπου Γουόκαπ, και δεν αφορά μόνο το μπάσκετ αυτό αλλά όλα τα ομαδικά σπορ, είναι οι παίκτες που θέλει να έχει κάθε σοβαρός προπονητής. Είναι οι παίκτες που βρίσκονται σε ομάδες που πετυχαίνουν και κερδίζουν. Ο Γουόκαπ βάζει το εγώ πολύ κάτω από το εμείς κι αυτό τον κάνει πιο υπέροχο ως παίκτη. Είναι ο ιδανικός συμπαίκτης ΜΕΣΑ αλλά ΚΑΙ ΕΞΩ από το παρκέ.

Αν υπάρχει αθλητικός παράδεισος είμαι βέβαιος ότι είναι γεμάτος Γουόπαπ’s. Εκεί που θα πάει και αυτή η ομάδα στη συνείδηση κάθε Ολυμπιακού (και όχι μόνο των Πειραιωτών αλλά και όλων των φαν του αθλήματος) όταν ολοκληρώσει αναπόφευκτα τον κύκλο της και πρέπει να ανανεωθεί…