Παναθηναϊκός: Μία υπερπροσπάθεια που έμεινε στη μέση και ο Γιοβάνοβιτς που δεν αλλοιώθηκε για ένα πρωτάθλημα
Αυτό που έμεινε μετά την ήττα του Παναθηναϊκού στο γήπεδο Καραϊσκάκη είναι το επιμύθιο μίας χρονιάς που οι «πράσινοι» πάλεψαν με όλους και με όλα.
Ο Παναθηναϊκός πήγε να παίξει τον «τελικό» με τον Ολυμπιακό (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έφτασε τρεις αγωνιστικές πριν από το φινάλε για να βρει το σχήμα και τον τρόπο που έπρεπε να παίζει ολόκληρη τη χρονιά) με όσα είχαν προηγηθεί με τον κορωνοϊό. Άδειος. Άδειος φάνταζε και πριν από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Συνολικά τρία ματς μπολ είχε, μαζί με το χθεσινό, για να κάνει δικό του το εφετινό πρωτάθλημα. Με ΑΕΚ και με ΠΑΟΚ έχασε τα δύο, χθες έχασε το τρίτο. Και αυτό ήταν και το φαρμακερό.
Τα χαμένα ματς μπολ και η ΕΠΟ που «νίκησε» τον κορωνοϊό
Για να φτάσει, όμως, ο Παναθηναϊκός να θέλει μόνο νίκη στο γήπεδο Καραϊσκάκη για να μείνει μέσα στο πρωτάθλημα -και πιθανότατα, αν αυτή ερχόταν, θα το κατακτούσε- όρισε ο ίδιος τη μοίρα του. Στο κρισιμότερο σημείο του πρωταθλήματος και δη των πλέι οφ ξέμεινε από δυνάμεις, λύσεις, δυνατά πόδια που θα κρατήσουν όλα αυτά τα 13 χρόνια μακριά από τον τίτλο. Βγάλτε από την κουβέντα τον κορωνοϊό, έτσι κι αλλιώς μιλάμε για υπερπροσπάθεια χθες στο Φάληρο με όσα προηγήθηκαν, έτσι κι αλλιώς μιλάμε για μία απάνθρωπη κατάσταση που έστειλε τους «πράσινους» σαν πρόβατο στη σφαγή. Βγάλτε και την γκέλα με τον Βόλο στη Λεωφόρο που ήταν ολκής (και προφανώς θα μετρήσει στο τελικό ταμείο της σεζόν). Οι «πράσινοι» είχαν τον τίτλο μέσα από τα χέρια τους, σε δύο εντός έδρας παιχνίδια με ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, σε αυτά που ήθελαν μόνο νίκες για να μη χρειάζεται να θέλουν μόνο νίκη κόντρα στον «αιώνιο» αντίπαλο Ολυμπιακό. Για να μη φτάσουν στο σημείο να τους βάζουν να παίξουν μία μέρα μετά την προγραμματισμένη κάνοντας ακόμα και τον… Τσιόδρα να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Είναι τρομερό που η ΕΠΟ, του Μπαλτάκου, η οποία δεν μπορεί να τα… βάλει με τον Νίκο Βέρτη κατάφερε και τα έβαλε με ολόκληρο κορωνοϊό. Κλείνει η παρένθεση.
Δεν μιλάμε, λοιπόν, για «αυτοκτονία», αλλά για εκείνες τις λεπτομέρειες που ανέδειξαν, τελικώς, την υπερπροσπάθεια του Παναθηναϊκού να κρατήσει την κορυφή μέχρι την προτελευταία αγωνιστική. Μία υπερπροσπάθεια που οφείλεται κυρίως στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς που έβγαλε από τη μύγα ξύγκι και ταυτόχρονα είδε την ομάδα του να αδικείται, αλλά και να ακούει για… δώρα. Δεν έχει, ο άνθρωπος, άλλες μαύρες τρίχες για να ασπρίσουν. Τους τις ασπρίσαμε και τις τελευταίες στην Ελλάδα.
Απογοήτευση και αποτυχία
Όχι πως η ΑΕΚ δεν δικαιούται το εφετινό πρωτάθλημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δικαίως ο Παναθηναϊκός το χάνει. Ναι η ΑΕΚ ήταν εντυπωσιακή, πήρε πιο μεγάλα αποτελέσματα στα πλέι οφ και έφτασε λίγο πριν από τη γραμμή του τερματισμού να είναι πιο σίγουρη ότι ο συνδιεκδικητής δεν θα καταφέρει να φτάσει στην πηγή και να πιεί νερό. Αλλά το πρωτάθλημα το παίρνει γιατί το χάνει ο Παναθηναϊκός. Η ειδοποιός διαφορά.
Ο Παναθηναϊκός μπήκε στην εφετινή σεζόν για το «1-2». Ο Γιοβάνοβιτς δεν φοβήθηκε να κάνει πρωταθληματικές δηλώσεις. Θα πείτε, στόχος επετεύχθη, η δεύτερη θέση είναι δική του, αλλά αυτά είναι για τους ιστορικούς του μέλλοντος. Η ουσία είναι ότι το τριφύλλι οδήγησε την κούρσα του εφετινού πρωταθλήματος και το έχασε στην τελευταία στροφή.
Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όσο υπέροχο ήταν το εφετινό ταξίδι και η αναγέννηση της ομάδας μπαίνοντας ξανά σε ρότα πρωταθλητισμού, άλλο τόσο μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία η απώλεια του τίτλου. Μία αγωνιστική πριν από το τέλος όταν είσαι πρώτος και συνεχίζεις να ορίζεις τη μοίρα σου, τότε δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για αποτυχία. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα και να μην αδικούμε όσα πέτυχαν οι «πράσινοι», απογοήτευση. Η απογοήτευση είναι η πιο κατάλληλη λέξη για να γραφτεί ο επίλογος της σεζόν. Αποτυχία ναι, αλλά εκτός αγωνιστικού χώρου με τη διοίκηση να αδυνατεί να προστατεύσει το έργο των παικτών και του προπονητή.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε την αδιαφορία προσμονή, έκανε τη λύπη χαμόγελο, έκανε την ανημποριά δίψα. Έκανε ένα σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό ξανά μεγάλο στα μάτια των φίλων του και των αντιπάλων του. Το δεύτερο το «πλήρωσε».
Ο επίλογος, όμως, είναι γραμμένος με τέτοιο τρόπο που δίνει το δικαίωμα για ελπίδα ώστε να γραφεί ένα νέο βιβλίο. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έκανε την αδιαφορία προσμονή, έκανε τη λύπη χαμόγελο, έκανε την ανημποριά δίψα. Έκανε ένα σύλλογο σαν τον Παναθηναϊκό ξανά μεγάλο στα μάτια των φίλων του και των αντιπάλων του. Το δεύτερο το «πλήρωσε» όντας το θύμα στις κρίσιμες στιγμές, όλα τα υπόλοιπα όμως είναι τα υλικά για τη νέα χρονιά ώστε με την απαραίτητη ενίσχυση να γίνει το επόμενο βήμα. Τούτο κρατήστε, το επόμενο βήμα. Αυτονόητο θα πείτε, αλλά βάσει του πρόσφατου παρελθόντος οι «πράσινοι» είθισται να πετούν στα σκουπίδια ό,τι πάει να χτιστεί.
ΥΓ: «Είμαι υπερήφανος για τους παίκτες μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι σαν προπονητής δεν τους βοήθησα να κάνουν κάτι παραπάνω». Οι δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, το επιμύθιο για τον πρεσβευτή του ήθους και του fair play. Τελικά ήταν ο τελευταίος των Μοϊκανών.
ΥΓ2: Το ξέσπασμά του στη συνέντευξη Τύπου έβγαλε όλο το συναίσθημα ενός ανθρώπου που κατακτά… αήττητος το πρωτάθλημα της παρουσίας του συνολικά στο ελληνικό ποδόσφαιρο. «Με απασχολεί που έγινα σαν αυτούς. Αυτό με πεθαίνει», η ατάκα του προπονητή του τριφυλλιού σαν καθρέπτης για να βλέπουν τα μούτρα τους αυτοί που πρέπει. Kαι πριν τα «μυδράλια» των αντίπαλων στρατοπέδων αρχίζουν να «πυροβολούν» συντονισμένα, τα ίδια θα έλεγε κι αν έφευγε νικητής χθες από το γήπεδο Καραϊσκάκη. Γιατί το έχει αποδείξει. Γιατί αυτός δεν θα αλλοιώσει το dna του για ένα πρωτάθλημα.