ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΟΓΛΟΥ: Ο Σεραφείδης ήταν η ψυχή της ΑΕΚ

Το ποδόσφαιρο είναι όμορφο, γιατί εγείρει τα πιο όμορφα συναισθήματα. Μέσα από όσα θα ζήσεις από μικρό παιδί, καθορίζεσαι σε σημαντικό βαθμό ως άνθρωπος. Μπορεί να βρεθείς αγκαλιασμένος με ανθρώπους που δεν γνώριζες πέντε λεπτά πριν, να τσακώνεσαι και να διαφωνείς με κάποιον που ίσως να μην έχεις αντικρίσει ποτέ ξανά στο παρελθόν, να κλάψεις σε έναν ώμο που δεν ξέρεις καλά καλά ούτε σε ποιον ανήκει. Αν είσαι υποστηρικτής της ΑΕΚ, δεν μπορεί να έχεις βρεθεί σε κάποιο παιχνίδι ομάδας που φορά την «κιτρινόμαυρη» φανέλα και να μην είχες ανταμώσει με τον Στέλιο Σεραφείδη.

Για εμάς που δεν προλάβαμε να τον δούμε να αγωνίζεται, μεγαλώσαμε με τις ιστορίες του μαύρου πάνθηρα. Του σκληρού Πόντιου, που δεν έπαιζε με τα σωματικά προσόντα, αλλά με την ψυχή του. Εκείνη η ψυχή και ο αψύς τρόπος που κοιτούσε, έσκιαζε τους αντιπάλους. Και μόλις ερχόταν σε επαφή με δικούς τους ανθρώπους, με άλλους Ενωσίτες, όλα άλλαζαν. Το χαμόγελο ήταν το πιο βαθύ και αγνό που μπορούσες να αντικρίσεις, ο Στέλιος γινόταν σαν παιδί και μιλούσε με τον καθένα.

Πάντα εκεί

Ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν η ψυχή της ΑΕΚ. Και τώρα θα συνεχίσει να την προσέχει από εκεί ψηλά. Να στέκει βουβός, πάντα λιγομίλητος σε μια άκρη και να βλέπει. Να δίνει συμβουλές, να μοιράζεται την αγωνία. Οπου υπάρχει ΑΕΚ. Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στο χάντμπολ, στο βόλεϊ, σε κάθε γήπεδο που υπήρχαν «κιτρινόμαυρες» φανέλες με το δικέφαλο στο στήθος. Ακόμα και στις αλάνες, να θωρεί μικρά παιδάκια που φορούσαν τη φανέλα.

Θυμάμαι τις τελευταίες συναντήσεις μας, στης Φιλαδέλφειας τα μέρη. Στο μαγαζί του Χρήστου Βασιλόπουλου για να μοιραστούμε αγωνίες. Στις βόλτες μέσα και έξω από το γήπεδο, με την έννοια να τα προλάβει όλα. «Μην έχεις άγχος, εσύ θα μπεις να παίξεις εδώ», του έλεγα για να δώσω κουράγιο. Ηξερα, ήξερε, πως έκανε τη μια χρονική υπέρβαση μετά την άλλη. Πως έκανε τους γιατρούς να μην πιστεύουν σε πόση δύναμη μπορεί να είχε ένας άνθρωπος τόσο χτυπημένος.

Ο τεράστιος Στέλιος

Μεγάλωσα με τις διηγήσεις του μαύρου πάνθηρα. Εμαθα για την τρέλα του, να γυρνά στις γειτονιές και να ψάχνει ταλεντάκια για την ΑΕΚ. Ο Στέλιος Μανωλάς μιλά συνεχώς για τον τεράστιο ρόλο που έπαιξε στην ανάδειξη του. Εργάτης της ιδέας. Πάντα εκεί. Προπονητής τερματοφυλάκων για χρόνια. Να μαθαίνει στα παιδιά του, πώς να υπερασπίζονται την ΑΕΚ, πώς να γίνονται φύλακες άγγελοι στην εστία της, πώς να κρατούν ψηλά τη σημαία.

Η ζωή τον χτύπησε σκληρά. Εχασε νωρίς το στήριγμα του, τη σύζυγο του. Η ΑΕΚ ήταν πάντα η οικογένεια του. Δεν ήθελε να μιλά πολύ. Ηθελε απλά πράγματα, με τους δικούς του ανθρώπους. Ενα κρασάκι, μια κουβέντα, πάντα γύρω από την ΑΕΚ. Το σχέδιο για το επόμενο ταξίδι και πως θα βρεθεί κοντά της. Μύθος. Ενας μύθος, που έκανε κάθε άνθρωπο καλύτερο. Σε μία ομάδα που διαχρονικά την τρέφει η διχόνοια, ο Σεραφείδης δίδαξε την ενότητα!

Αν η ΑΕΚ είχε πρόσωπο αυτό θα ήταν η δική σου μορφή και το δικό σου πικρό χαμόγελο, στα εύκολα και στα δύσκολα. Στέλιο Σεραφείδη, σε ευχαριστώ για όσα μοιράστηκες. Και για φινάλε, σε αυτόν τον πικρό αποχαιρετισμό, θα σου θυμίσω την κουβέντα με τον μικρό μου Αγγελο. «Μα πως ήταν τερματοφύλακας αφού δεν είναι πολύ υψηλός;». «Γιατί ο Στέλιος είναι τεράστιος». Δεν ήταν, είναι. Θα είναι πάντα εδώ, να μας μαθαίνει πώς να αγαπάμε αγνά την ΑΕΚ.

Ακολουθείστε τo SPORTDAY.GR στο Google News