Παναθηναϊκός: Μόνο ο αντίπαλος αλλάζει, οι κακές συνήθειες… όχι!

«Τι είχες Παναθηναϊκέ, τι είχα πάντα». Μια από τα ίδια. Αν έπαιρνα copy-paste πολλά από τα προηγούμενα άρθρα μου κυρίως για τις εκτός έδρας αποστολές των «πράσινων» θα άλλαζα απλά το όνομα του αντιπάλου. Θα έβαζα το όνομα Ρεάλ και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Τουλάχιστον να αποφύγω την ταλαιπωρία να γράφω τα ίδια. Διότι αυτός ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα είναι σκέτη ταλαιπωρία. Ταλαιπωρεί τον εαυτό του. Το σενάριο είναι απλό. Νωθρός στο πρώτο ημίχρονο, μια μικρή… σπίθα στη συνέχεια και μετά τέλος.

Να είναι καλά η Ρεάλ που κατέβασε τις ταχύτητές της και δεν ξέφυγε η διαφορά. Οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο δεν έχουν εξήγηση για αυτό το φαινόμενο. Για αυτή τη κάκιστη συνήθεια που έχει γίνει – δυστυχώς – λατρεία. Αν δεν έχουν εκείνοι την σωστή απάντηση, δεν έχουν βρει την αιτία του κακού που δεν εμφανίζονται στα παιχνίδια για ένα ημίχρονο (τουλάχιστον), τότε ποιος θα την έχει;

Πολλές φορές δεν χρειάζεται να πεις κάτι. Το καταλαβαίνεις από τη γλώσσα του σώματος. Όταν ρώτησαν τον Μπέικον στο ημίχρονο (με το -18) τι πρέπει να αλλάξει αρκέστηκε να πει με το ζόρι… «πρέπει να αλλάξουν πολλά». Εν ολίγοις πιο πολλά είπε η κατήφεια του, η απογοήτευσή του, η εύλογη έλλειψη διάθεσης για εξήγηση. Αυτή η εικόνα τα… είπε όλα. Σαν να μην πίστευαν οι παίκτες ότι μπορούν να κάνουν κάτι.

Μια εικόνα που την έχουμε και έχετε δει πολλές φορές φέτος. Αμέτρητες στην Ευρωλίγκα. Και όμως δείχνει σαν να έχει γίνει… βίωμα. Σαν να περιμένουν οι παίκτες να έρθει το μοιραίο. Σαν να έχουν συνηθίσει το κάκιστο πρώτο ημίχρονο και στη συνέχεια να κυνηγούν. Οι ανατροπές τύπου Ζαλγκίρις μια φορά συμβαίνουν. Το 4/21 (!) δίποντα στο πρώτο ημίχρονο και τα 9 λάθη (περισσότερα από τα εύστοχα δίποντα) είναι χαρακτηριστικό δείγμα ενός συνόλου που απλά δεν πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τη μοίρα του. Τουλάχιστον στην Ευρωλίγκα. Και όχι τίποτα άλλο, υπάρχουν ακόμα 12 παιχνίδια.

Όταν ρώτησαν τον Μπέικον στο ημίχρονο (με το -18) τι πρέπει να αλλάξει αρκέστηκε να πει με το ζόρι… «πρέπει να αλλάξουν πολλά». Εν ολίγοις πιο πολλά είπε η κατήφεια του, η απογοήτευσή του, η εύλογη έλλειψη διάθεσης για εξήγηση.

Ο Ράντονιτς επιβεβαιώνει ξανά πως δεν μπορεί να αλλάξει πια την κατάσταση

Για πολλοστή φορά θα γράψω και ας γίνω κουραστικός ότι η καλύτερη λύση είναι να αποχωρήσει ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Ας βρεθεί μια λύση, στο κλειστό διετές που έχει και ας αποχαιρετήσει. Δεν βλέπω φως στο τούνελ. Μπορεί να πάει σε μια άλλη ομάδα και να κάνει… παπάδες. Στον Παναθηναϊκό δεν μπορεί. Δεν γίνεται. Και τον Μάικλ Τζόρνταν να φέρει στην ομάδα, με τον Ράντονιτς… δεν!

Δεν εμπνέει τους παίκτες του. Δεν έχουμε δει κάτι καλό και ελκυστικό όλους αυτούς τους μήνες που είναι στον πάγκο. Η εικόνα συνεχίζει να είναι αποκαρδιωτική. Να προκαλεί θλίψη στον κόσμο. Ο Μαυροβούνιος κόουτς έχει πίεση. Το βλέπεις και έχει μπει σε ένα… λούκι που δεν βγαίνει εύκολα και αυτό φαίνεται από την εικόνα της ομάδας του. Θα μου πείτε ποιος να έρθει. Μακάρι να ερχόταν… χθες ο Γιάννης Σφαιρόπουλος για παράδειγμα. Το βέβαιο είναι ότι ο κόουτς Ράντονιτς δεν «κολλάει» με τον Παναθηναϊκό. Πώς να το κάνουμε;

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται σταδιακή βελτίωση, να δείχνει μερικά σημάδια δουλειάς στο παρκέ. Να δείχνει ότι κάνει μικρά βήματα μπροστά και όχι να περιμένει μία στο τόσο να πανηγυρίζει εντυπωσιακές νίκες τύπου Ζαλγκίρις. Ειλικρινά θα ήθελα πολύ να δω από κοντά έστω και μια φορά προπόνηση της ομάδας. Να καταλάβω λίγο τι δουλειά γίνεται και ας μην είμαι προπονητής και ας μην κατέχω ούτε το 1% των όσων ξέρει φυσικά ο κόουτς. Γιατί λένε ότι η προπόνηση είναι ο καθρέφτης των αγώνων. Οσα παρουσιάζεις μετά.

Ο Μαυροβούνιος κόουτς έχει πίεση. Το βλέπεις και έχει μπει σε ένα… λούκι που δεν βγαίνει εύκολα και αυτό φαίνεται από την εικόνα της ομάδας του. Θα μου πείτε ποιος να έρθει. Μακάρι να ερχόταν… χθες ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, για παράδειγμα.

Ο Παναθηναϊκός καλείται να επενδύσει σωστά πάνω στους Τόμας-Αγραβάνη

Πάμε και στο τελευταίο κομμάτι. Ο Παναθηναϊκός ενέταξε στο δυναμικό του δύο σημαντικές μονάδες. Τον 28χρονο Αμερικανό γκαρντ Ματ Τόμας και τον δυναμικό πάουερ φόργουορντ Δημήτρη Αγραβάνη. Δύο προσθήκες που ατομικά και μόνο θα δώσουν λύσεις σε πολλά προβλήματα του Παναθηναϊκού στη περιφέρεια και στη φροντ λάιν.

Ο Παναθηναϊκός έκανε διάνα – κατ’ εμέ – με αυτές τις δύο κινήσεις. Ειδικά με την μεταγραφή του Αγραβάνη (και ας υπάρχουν αδίκως μουρμούρες) η ομάδα θα έχει στις τάξεις της έναν επιπλέον Ελληνα που θα μπορέσει να βοηθήσει σε αυτή τη τρύπα που υπάρχει στο «4». Αναρωτηθήκατε όσοι γκρινιάζετε, αν ο Παναθηναϊκός έχει παίκτη με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Δημήτρη Αγραβάνη; Απλή ερώτηση κάνω.

Εδώ υπάρχει ένα «όμως», ένα «αλλά». Η ομάδα, το σύνολο κάνει τους παίκτες. Τους «χτίζει», τους ανεβάζει. Εδώ δεν υπάρχει εξαίρεση. Για να μπορέσει ο Τόμας και ο Αγραβάνης να ενισχύσουν την εικόνα, να την βελτιώσουν, θα πρέπει να έχουν χείρα βοηθείας. Δεν θα μπουν στο πετσί του ρόλου τους έτσι στο άψε-σβήσε. Η «διπλή» κίνηση είναι μια σημαντική αντίδραση πριν το κύπελλο. Ας μη χαθεί…

Αναρωτηθήκατε όσοι γκρινιάζετε, αν ο Παναθηναϊκός έχει παίκτη με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Δημήτρη Αγραβάνη; Απλή ερώτηση κάνω.